Ελλάδα–Κύπρος και εθνικά επιζήμια τεκταινόμενα στη σκιά του Κυπριακού

Η συνάντηση Μητσοτάκη-Αναστασιάδη (Παρασκευή, 17 Ιουνίου) στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας είναι, χωρίς αμφιβολία, από τις πλέον σημαντικές των τελευταίων χρόνων με επίκεντρο το Κυπριακό για τους εξής κυρίως λόγους:

1. Γιατί δεν έχει απλά τον χαρακτήρα του κοινού αγώνα για την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο και την εύρεση λύσης στο αδιέξοδο του Κυπριακού, αλλά γίνεται στον χρόνο εξέλιξης του ρωσο-ουκρανικού πολέμου (απτό δείγμα  ωμής παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου από τη Ρωσία και παραβίασης των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της Ουκρανίας από αυτήν, κατ’ αντιστοιχία με ό,τι συνέβη στην Κύπρο το ’74 με εισβολέα τον Αττίλα-Τουρκία).
2. Γιατί η συνάντηση γίνεται υπό την πίεση πυροδότησης της ”βόμβας” του εποικισμού (ο οποίος κλιμακώνεται κατά την τελευταία διετία μετά το… ”πικ νικ” Ερντογάν-Μπαχτσελί), με εκκίνηση το άνοιγμα της περίκλειστης περιοχής των Βαρωσίων (Ιούλιος ’21).
3. Γιατί γίνεται σε περίοδο όπου προτεραιότητα για την ΕΕ είναι η στρατηγική αυτονομία στην ενέργεια (για την απόκτηση της οποίας η Ευρώπη προσανατολίζεται στην αξιοποίηση των ενεργειακών πηγών της Αν. Μεσογείου με επίκεντρο την Κύπρο).
4. Γιατί γίνεται σε περίοδο κορύφωσης της επιθετικότητας και διεκδικητικότητας της Τουρκίας έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο (τώρα ζητά και τα Δωδεκάνησα…), δείγμα ασίγαστης πρόκλησης εκ μέρους της που θα συζητηθεί στη συνάντηση Μητσοτάκη-Αναστασιάδη.

Και εφόσον συζητηθεί αυτό, θα πρέπει οι δύο εκπρόσωποι του Ελληνισμού — μακριά από έξωθεν επιρροές — να εξετάσουν αν είναι προς το συμφέρον της Κύπρου να απαντά μονίμως στην τουρκική προκλητικότητα με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Κι αυτό γιατί οι αναθεωρητικές θέσεις της Τουρκίας (η οποία, αν και εγγυήτρια δύναμη, παίζει τον ρόλο εγκάθετου στα Κατεχόμενα επί 48 χρόνια) γελοιοποιούν τα ΜΟΕ στην πράξη και σε καμιά περίπτωση δεν έχουν σαν γνώμονα τη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, αφού ήδη προτείνεται ως μονόδρομος από την Τουρκία η λύση της διχοτόμησης του νησιού.

Επιπλέον ο χαρακτήρας  του Κυπριακού (το οποίο βρίσκεται σε αδιέξοδο από το 2017) αλλοιώνεται, καθώς  — από διεθνές πρόβλημα εισβολής, κατοχής, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παράνομης κατοχής εδάφους της ΕΕ και παράνομου εποικισμού — τείνει να γίνει δικοινοτικό μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με την Ευρωπαϊκή Ένωση παθητικό παρατηρητή και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να εκδίδει ψηφίσματα καταδίκης της Τουρκίας τα οποία όμως δεν την πτοούν γιατί δεν εφαρμόζονται…

Τώρα θα μου πείτε, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η Κύπρος από το να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και τις υποδείξεις των ”Μεγάλων” και του ΟΗΕ που την ωθούν σε διαβουλεύσεις με την Τουρκοκυπριακή πλευρά, αν και ο ψευτοηγέτης της Ερσίν Τατάρ λειτουργεί ως εντολοδόχος της Τουρκίας;

Θα σας έλεγα ότι ορθά πράττει η Κύπρος που συντάσσεται διαχρονικά με το Διεθνές Δίκαιο και μέσω αυτού προσπαθεί να αναδείξει την ουσία του Κυπριακού, η οποία έχει να κάνει με τη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή εδάφους στο βόρειο τμήμα της.

Ωστόσο έχω τη γνώμη ότι είναι λανθασμένη, υποκριτική και εθνικά επιζήμια η πολιτική επιλογή του Προέδρου Αναστασιάδη (και, συνακόλουθα, της ελληνικής ηγεσίας που την προωθεί δια της κατευναστικής Εξωτερικής πολιτικής της) να αποφεύγει να καταγγείλει στα forum (με αφορμή το Ουκρανικό) το έγκλημα της τουρκικής εισβολής το ’74 και αυτό του εποικισμού στα Κατεχόμενα από την Τουρκία (βήμα διχοτόμησης της Κύπρου)  προς χάριν του… καλού κλίματος στις διακοινοτικές συνομιλίες.

Είναι λανθασμένη, υποκριτική και εθνικά επιζήμια η πολιτική επιλογή Αναστασιάδη να συγκατανεύει στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης με το ποδηγετούμενο από την Τουρκία κατοχικό καθεστώς του Ερσίν Τατάρ (τον οποίο ο Κύπριος Πρόεδρος χαρακτήρισε προ ημερών ”Τουρκοκύπριο ηγέτη”, ενώ είναι κατοχικός εγκάθετος, κλείνοντας το στόμα των λίγων φωνών αντίστασης των Τουρκοκυπρίων που θα έπρεπε να τις ενθαρρύνει).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, που γίνονται για το θεαθήναι στη σκιά του Κυπριακού, οι συνομιλίες στην Κύπρο καταντούν επιζήμιες γιατί χάνεται πολύτιμος χρόνος για διεύρυνση των επαφών της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Διεύρυνση όχι μόνο των διπλωματικών επαφών του Νίκου Αναστασιάδη, αλλά και των επαφών του με αντικατοχικές δυνάμεις στα κατεχόμενα, αφού είναι πασιφανές ότι υπάρχουν εν υπνώσει θύλακες Τουρκοκυπρίων εκεί (σ.σ το 72% των Τουρκοκυπρίων δεν στήριξε το ανδρείκελο του Ταγίπ Ερντογάν Ερσίν Τατάρ), οι οποίοι ανθίστανται στην εργαλειοποίησή τους από την Τουρκία και την εγκατάσταση νέων εποίκων στο βόρειο τμήμα του νησιού.

Αυτό απέδειξε άλλωστε και το γεγονός ότι βγήκαν εσχάτως  στους δρόμους εκατοντάδες Τουρκοκύπριοι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της πλατφόρμας ”Κοινωνικής Ύπαρξης”, με… συνθήματα κατά της ακρίβειας και του νέου πρωτοκόλλου συνεργασίας και δημοσιονομικής πειθαρχίας μεταξύ Τουρκίας και Ψευδοκράτους, που περιλαμβάνει οικονομική τροφοδοσία από την Τουρκία και παρεμβάσεις στα εσωτερικά του, όπως απειλή φυλάκισης σε όποιον προβεί σε αρνητικά σχόλια στα social media κατά του Ταγίπ Ερντογάν και του ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Ερσίν Τατάρ.

Το γεγονός μάλιστα της ογκώδους διαδήλωσης στα Κατεχόμενα θορύβησε τόσο πολύ την Άγκυρα που έστειλε εσπευσμένα στην κατεχόμενη Κύπρο τον ΥΠΕΞ της Μεβλούτ Τσαβούσογλου για επαφές με την Τουρκοκυπριακή ηγεσία, ώστε να κατευνάσει τα πνεύματα και τις αντιδράσεις όσων απηύδησαν απ’ την τουρκική κηδεμονία.

Να κατευνάσει τα πνεύματα και να στείλει σαφές μήνυμα (όπως και έστειλε) προς τους… ταραξίες διαδηλωτές των τουρκοκυπριακών οργανώσεων που συμμετείχαν στη πορεία διαμαρτυρίας (πορεία που την εξέλαβε η Άγκυρα ως ανακοπή της πολιτικής παράδοσης της τουρκοκυπριακής κυβέρνησης) ότι ”η Τουρκία δεν θα επιτρέψει σε αυτούς που προσπαθούν να διαταράξουν την ενότητα των Τουρκοκυπρίων, να το πετύχουν”.

Κατά τα άλλα, όσο κι αν πήραν και έδωσαν οι ειδήσεις πότε περί διάλυσης της Τουρκίας, πότε περί… ετοιμοθάνατου Ερντογάν και πότε περί οικονομικής κατάρρευσής της, η ίδια φαίνεται πως είναι χαλκέντερη για δύο τουλάχιστον λόγους: ο ένας είναι η ισχυρή προσωπικότητα που την κυβερνά.

Η ισχυρή προσωπικότητα του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος, μετά από μια μυθιστορηματική πορεία, έφτασε να γίνει από φτωχός κουλουρτζής στο Ρίζε (αρχαιοελληνική ονομασία της Ριζούντας του Εύξεινου Πόντου, ΒΑ της Τουρκίας), πανίσχυρος νεο-οθωμανός ”σουλτάνος”.

Ο άλλος είναι η ανοχή των Μεγάλων στις αυθαιρεσίες και παρανομίες της λόγω της γεωστρατηγικής θέσης της που την έχει αναγορεύσει σε πολύφερνη νύφη της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ και Περιφερειακή δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου.

Δύναμη με θράσος περίσσιο, ως του σημείου να… υποκλίνεται σε αυτό δικαιολογώντας συλλήβδην όλες τις παρεκτροπές της ο Νορβηγός ΓΓ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ ο οποίος έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει ”θεμιτές” τις… ανησυχίες της Τουρκίας που την έκαναν να θέσει βέτο στην προοπτική ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη Συμμαχία, με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ας σημειωθεί εδώ ότι — στην περίπτωση της ελληνοτουρκικής κρίσης με επίκεντρο την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών στο Α-ΝΑ Αιγαίο — την ίδια ήπια στάση (παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα) κρατούν από διετίας απέναντι στην Τουρκία  τόσο η Αμερική (αίτημα για μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος παντού είχε ζητήσει ο πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο, Σεπτέμβριος ’20), όσο και η Γερμανία.

Απτό δείγμα υιοθέτησης των τουρκικών θέσεων απ’ την τελευταία ήταν η προτροπή Αξιωματούχων της κατά την ίδια περίοδο (Φθινόπωρο του ’20) για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας και η συνεχιζόμενη σήμερα ”ουδέτερη” στάση της Γερμανίας με φιλοτουρκικές προεκτάσεις. Στάση που προβάλλει ως αιτιολογικό το γεγονός ότι ”τα ελληνικά νησιά έχουν στρατιωτικοποιηθεί από αναγκαιότητα και όχι λόγω Διεθνών Συνθηκών”…

Τη μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι στη στάση των Συμμάχων (κυρίως Αμερικανών και Γερμανών) στο θέμα αυτό, δίνει — εν κατακλείδι — το κλίμα δυσπιστίας και καχυποψίας που άρχισε να δημιουργείται στο Κογκρέσο και τα γερμανικά ΜΜΕ για την Άγκυρα, κάτι που ενδέχεται να παραμερίσει την ουδετερότητα με φιλοτουρκικές προεκτάσεις της Δύσης, ώστε να αναδείξει έστω και αργά το πραγματικό (αναθεωρητικό, επεκτατικό, διεκδικητικό και πολύ επικίνδυνο)  πρόσωπο της Τουρκίας.

Της Τουρκίας των νεο-οθωμανικών, μεγαλοϊδεατικών  αντιλήψεων τις οποίες προωθεί επιθετικά ένας απρόβλεπτος, στρατηγικά και διπλωματικά ευφυής ηγέτης που δεν διστάζει να ανοίξει και να αντιμετωπίσει πολλαπλά μέτωπα ταυτόχρονα μετατρέποντας τη χώρα του σε ανεξέλεγκτο παράγοντα αστάθειας για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου,το ΝΑΤΟ και την παγκόσμια κοινότητα…