Ένα μήνα μετά τις εκλογές: Ουδέν νεότερο στον «πατριωτικό χώρο»

Συμπληρώθηκε ένας μήνας από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου και παρότι το διάστημα αυτό, θεωρητικά, είναι μικρό, υπάρχουν αρκετά γεγονότα ώστε να μπορούν να εξαχθούν ενδιαφέροντα συμπεράσματα.    

Η ΝΔ που κέρδισε αυτές τις εκλογές έδωσε το στίγμα της πολιτικής που προτίθεται να ακολουθήσει. Συνομιλίες με την Τουρκία με ξεκάθαρο πια στόχο, έναν μειοδοτικό συμβιβασμό στο Αιγαίο με παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας αρχικά και ξεπούλημα μετά, σε πολυεθνικές, του υποθαλάσσιου πλούτου της περιοχής.

Γάμος ομοφυλοφίλων με πλήρη εγκόλπωση της δικαιωματιστικής ατζέντας.

Αδιαφορία στο μεταναστευτικό, με μια νέα πύλη εισόδου αυτού να ανοίγει στα νότια και δυτικά της χώρας. 

Η ευρύτερη αριστερά πάλι, βρίσκεται σε αναζήτηση, όχι ηγεσίας ή  αντιπολιτευτικού λόγου, αλλά σε ψάξιμο ιδεολογικής ταυτότητας καθώς η φιλελεύθερη ΝΔ έχει υιοθετήσει όλη την αριστερή ρητορική και πολιτική στα κοινωνικά και όχι μόνο, θέματα.

Σε αυτές τις εκλογές όμως, το εκλογικό σώμα ή τουλάχιστον το μισό κομμάτι του που ψήφισε, έστειλε στη Βουλή και 3 κόμματα με πατριωτικό πρόσημο: τους Σπαρτιάτες, την Ελληνική Λύση και τη Νίκη. Γεγονός από μόνο του θετικό καθώς δείχνει το πως ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας βλέπει την ανάγκη για ύπαρξη ενός Εθνικού πολιτικού λόγου.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα ή τα περίεργα αν θέλετε.

Τα 3 αυτά κόμματα, στην μέχρι τώρα κοινοβουλευτική τους παρουσία, γιατί κάποια άλλη στην κοινωνία δεν έχουν, έχουν φανεί κατώτερα των προσδοκιών αυτών που τα ψήφισαν. Γιατί με το καλημέρα μπήκαν σε έναν ανταγωνισμό μεταξύ τους ,κάνοντας αντιπολίτευση το ένα στο άλλο και αφήνοντας έτσι την κυβέρνηση στο απυρόβλητο να τους κάνει υποδείξεις και ειρωνείες.

Ο Βελόπουλος ανέβασε τους τόνους της κριτικής προς όλους, επιμένοντας σε έναν λαϊκισμό χωρίς προτάσεις και λύσεις ουσίας. Η Νίκη, κρατάει χαμηλούς τόνους, έχει μια μικρή θεματική ατζέντα και αφήνει κύρια ζητήματα να περνούν ατουφέκιστα.

Οι Σπαρτιάτες από την άλλη δέχθηκαν τη γνωστή ρητορική περί “ακροδεξιού κινδύνου” και φρόντισαν με κάθε τρόπο να δείξουν ότι, τελικά, είναι τα καλά παιδιά που άδικα τα κατηγορούν.

Θα μείνουμε στους Σπαρτιάτες γιατί αυτοί πήραν το μεγαλύτερο μέρος της   εθνικιστικής ψήφου και από την πρώτη στιγμή παρουσιάζουν κάτι το άλλο. Η ένταξη στη ρητορική τους ,του ”  αντιφασιστικού” λόγου είναι μια πρώτη υποχώρηση καθώς τους φέρνει στη θέση του απολογούμενου.

Οι ιδεολογικές αναφορές στον  ”συνταγματικό πατριωτισμό”, στον ” κοινωνικό φιλελευθερισμό”, σε “πατριωτική δεξιά με λίγο Δραγούμη και Περικλή Γιαννόπουλο” πέραν ότι καταργούν όποια έννοια πολιτικής επιστήμης, αφήνουν χώρο και στον επαγγελματία πλέον “ακροδεξιολόγο” Βορίδη να τους εγκαλεί ιδεολογικά.

Η αμηχανία του πρωτάρη μπορεί να πει κάποιος. Θέμα τακτικής θα συμπληρώσει κάποιος άλλος καθώς υπάρχουν και οι τροπολογίες. Δεχόμενοι όμως αυτά γεννάται ένα εύλογο ερώτημα: αν δεν γνωρίζουν πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα, αν δεν έχουν την ικανότητα έκφρασης πολιτικού λόγου, αν αισθάνονται όμηροι νομικών περιορισμών, τότε ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης τους , ειδικά από τη στιγμή που δεν κατατέθηκαν προσφυγές εναντίον τους;

Το να λένε ότι ξεγέλεσαν το σύστημα για να παίζουν μετά το παιγνίδι του κάνοντας ” δημιουργική” αντιπολίτευση και φτάνοντας να θέλουν να ψηφίσουν και νομοσχέδια της  κυβέρνησης; Όπως παρολίγο να δούμε να κάνουν με το νομοσχέδιο για την ψήφο των Αποδήμων, το οποίο έχει ψηφοθηρικό χαρακτήρα και όχι Εθνικό και τελικά, την τελευταία στιγμή, άλλαξαν ρότα και  από την θετική ψήφο που ήθελαν αρχικά να δώσουν, το γύρισαν στο “παρόντες “.

Εκτός βέβαια, αν σκοπός της ύπαρξης των Σπαρτιατών είναι η προώθηση μιας προσωπικής ατζέντας, η ικανοποίηση του εγώ κάποιων και το βόλεμα φίλων και γνωστών. Όμως , ούτε γι’αυτό τους ψήφισαν, ούτε βέβαια αυτό είναι Εθνικισμός.

Η παρουσία στη Βουλή είναι ένα σημαντικό όπλο για να το αφήνεις στη τύχη του ή μάλλον στις ιδεοληψίες, στην μετριότητα και στον προσωπικό σχεδιασμό κάποιων.

Η παρουσία στη Βουλή έχει λόγο ύπαρξης εάν μπορείς να μιλάς, να καταγγέλλεις και κυρίως να εκφράζεις έναν λόγο  διαφορετικό από αυτόν του κόμματος των πολιτικών κομμάτων του συστήματος. Όχι για να γίνεσαι υπερασπιστής αυτού του συστήματος προβάλλοντας την Πίστη στο σύστημα που ξεπουλάει την πατρίδα, κλέβει τον Έλληνα και καταστρέφει τη ζωή του . Γιατί αυτό κάνει το   συγκεκριμένο συνταγματικό πλαίσιο και αυτή η “δημοκρατία” στα οποία εμμονικά δηλώνουν ότι υποστηρίζουν οι Σπαρτιάτες.

Οπότε ή τα αλλάζεις ή γίνεσαι μέρος αυτού του συστήματος.

Ένα μήνα λοιπόν μετά τις εκλογές, το Εθνικό Μέτωπο αισθάνεται δικαιωμένο για την επιλογή του για μία αυτόνομη πολιτική εθνικιστική παρουσία. Μακριά από προσωπολατρείες , τακτικισμούς και συμβιβασμούς. Αυτή η δικαίωση όμως απαιτεί την ενδυνάμωση του Εθνικιστικού αγώνα με κάθε τρόπο: με οργάνωση, με παρεμβατικότητα στα media και στην κοινωνία, με ακτιβισμό, με έκφραση ενός ξεκάθαρου λόγου και κυρίως με αντίθεση και αντιπολίτευση σε κάθε δεξιά , αριστερή και ολίγον πατριωτική έκφανση του συστήματος.

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος μέλος του Ε.Σ. του Εθνικού Μετώπου