Ερντογάν-Μπαχτσελί ζητούν επί πίνακι την κεφαλή της Δωδεκανήσου

Φορές-φορές, όσο κι αν προσπαθεί κανείς να ανιχνεύσει το δίκιο του αντιπάλου του στα λεγόμενά του, δεν τα καταφέρνει. Είναι σαν να πέφτει πάνω σε ”τοίχο”. Στον ”τοίχο” του απροσδιόριστου, του δισεπίλυτου ”γρίφου” που τον ταλανίζει επί ματαίω.

Την εικόνα του ”γρίφου” μάς δίνει αυτήν τη στιγμή η Τουρκία. Του γρίφου που ”είναι τυλιγμένος σε μυστήριο, μέσα σε ένα αίνιγμα”, όπως έλεγε στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ για την Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ), με την έννοια ότι ήταν δύσκολο να την ερμηνεύσει με ορθολογικά κριτήρια.

Στην προκείμενη περίπτωση γίνεται κάθε μέρα και πιο προβληματική η επικοινωνία μας με την γείτονα εξ Ανατολών μας και τον ηγέτη της Ταγίπ Ερντογάν. Όχι πως δεν καταλάβαμε, δηλαδή, πού το πάει ο ”σουλτάνος” μακροπρόθεσμα: Στην πλήρη αναθεώρηση των Συνθηκών που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα (Λωζάνης-Παρισίων) και το ξαναμοίρασμα των κεκτημένων μας σε Θράκη και Αιγαίο.

Αυτό που είναι ”γρίφος”, όμως, για μας είναι οι βραχυπρόθεσμοι σχεδιασμοί και οι επιδιώξεις του με στόχο τη διαμόρφωση τετελεσμένων τα οποία θα προκαταλάβουν τις αποφάσεις της Χάγης, εφόσον εκεί θα καταλήξουμε όπως φαίνεται.

Κάτι που είχε προαναγγείλει, άλλωστε, ο πρωθυπουργός το 2020 κρίνοντας πως είναι η μόνη διέξοδος για την επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία, αν και — όπως παραδέχτηκε — ”ένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, όπως η Χάγη, πολύ δύσκολα θα δώσει στην Ελλάδα το 100 % όσων διεκδικεί”.

Τώρα, θα μου πείτε, άλλα λέγαμε και άλλα περιμέναμε μετά την προ τετραμήνου συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη. Και θα συμφωνήσω μαζί σας, γιατί όλα έδειχναν — μετά τη θερμή συνάντηση των δύο ανδρών — ότι θα ακολουθούσε σταδιακή αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.

Αποκλιμάκωση της έντασης επί τη βάσει της αμοιβαίας επιθυμίας των δύο ανδρών για μη πόλεμο, αν και η ειρήνη που βιώνουμε σήμερα μόνο ως ”τοξική” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, με την έννοια του υφέρποντος υβριδικού πολέμου διαρκείας…

Εν πάση περιπτώσει, είχαν ακολουθήσει μετά κάποια δείγματα εξομάλυνσης των σχέσεών μας με την Τουρκία, μέχρι που ανατράπηκαν όλα μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ δυο μήνες μετά. Η Τουρκία επέστρεψε στην επιθετική συμπεριφορά και ο Ταγίπ Ερντογάν στο ανοίκειο ύφος κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο Τούρκος Πρόεδρος αναβάθμισε τη χοληφόρα ρητορική του κατά του Έλληνα πρωθυπουργού δηλώνοντας, σαν πεισματάρης μικρός, ότι δεν πρόκειται να ξαναμιλήσει μαζί του. Και δεν ξαναμίλησε.

Ματαίωσε όλες τις συναντήσεις, τις επαφές και τις επικοινωνίες των εθνικών αντιπροσωπειών μας και άρχισε πάλι τις απειλές για καταγγελία (στην επικείμενη Σύνοδο του ΝΑΤΟ) της στρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου από την Ελλάδα, χωρίς να παραλείπει και τις συνήθεις αναφορές του στους ”θαλασσοπνιγμένους” προγόνους μας, κοντά στους οποίους (στον βυθό του Αιγαίου) θα στείλει εμάς τους απογόνους τους 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή μας…

Ως μαινόμενος ταύρος εν υαλοπωλείο εμφανίζεται, δυστυχώς, σε κάθε ομιλία του ο Ταγίπ Ερντογάν εκτοξεύοντας συστοιχίες πυραύλων διεκδικητικότητας κατά της Ελλάδας,. Διεκδικητικότητας που ”σκίζει” τον οδικό χάρτη επαναπροσέγγισης των δύο χωρών και αναδεικνύει περίτρανα την αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας.
Στρατηγική στην οποία συγκατανεύει σύμπασα η τουρκική αντιπολίτευση, που δείχνει να ανταγωνίζεται τον μεγαλοϊδεατισμό Ερντογάν-Μπαχτσελί ενόψει των τουρκικών εκλογών (14 Ιουνίου του ’23) προτρέποντας τον Πρόεδρο Ερντογάν να… ”απελευθερώσει” τα υπό την κατοχή των Ελλήνων τα νησιά του Β.Α-Ανατολικού Αιγαίου δίνοντας προτεραιότητα σε αυτά της Δωδεκανήσου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά απ’ την αντίπερα όχθη εκτοξεύονται καθημερινά εξαγριωμένα μηνύματα στις ακτές μας. Έπεα πτερόεντα του Ταγίπ Ερντογάν, που γίνονται πάνω από το Αιγαίο ανεμοδαρμένα ραπίσματα πλαισιωμένα απ’ τη συγχορδία της μαινόμενης χορωδίας Τούρκων Αξιωματούχων και δημοσιογράφων οι οποίοι ζητούν εδώ και τώρα την κεφαλή επί πίνακι της Δωδεκανήσου…

Ζητούν διασφάλιση της Τουρκίας από τον κίνδυνο των στρατιωτικοποιημένων ελληνικών νησιών στο Βορειοανατολικό και Ανατολικό Αιγαίο τη στιγμή που έχουν οι ίδιοι νεο-οθωμανικές βλέψεις για επέκταση προς δυσμάς των συνόρων τους.

Νεο-οθωμανικές βλέψεις και μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις έχει ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος δείχνει κυριολεκτικά πανικόβλητος μπροστά στην επερχόμενη εκλογική συντριβή του. Έτσι απ’ την μια παρουσιάζεται ως υπερασπιστής των Συνθηκών που ”παραβιάζει” (υποτίθεται) η Ελλάδα, κι από την άλλη τις ρεζιλεύει ο ίδιος.

Ρεζιλεύει ο ίδιος τη Συνθήκη της Λωζάνης (βλ. υπονόμευση του Ελληνισμού και διάλυση της αυτοδιοίκησης σε Ίμβρο και Τένεδο, όπου ο χριστιανικός πληθυσμός εκπροσωπεί πλέον μόνο το 1% έναντι του 92% το 1923) και τη Συνθήκη των Παρισίων (βλ. διατήρηση της Στρατιάς του Αιγαίου [με έδρα τη Σμύρνη] από το 1974 στην μικρασιατική ακτή απέναντι από τα Δωδεκάνησα, τα οποία ενσωματώθηκαν επίσημα στην Ελλάδα το 1947).

Τελικό επακόλουθο των τουρκικών διεκδικήσεων επί της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο είναι η πυροδότηση νέων εντάσεων στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας. Και αυτό αναμένεται να συνεχιστεί μέχρι τις τουρκικές εκλογές.

Δείγματα της εκρηκτικής έντασης που επικρατεί έδωσε ήδη ο Ταγίπ Ερντογάν (με… υποβολέα τον συγκυβερνήτη του, αρχηγό των ”Γκρίζων Λύκων”, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, που ζητά επ’ αόριστον Navtex απ’ την Τουρκία και μονομερή κήρυξη ΑΟΖ σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο) έμπλεος από μένος και αλαζονεία κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων.

Το τραγελαφικό είναι ότι — πάνω στην όξυνση των κομματικών παθών και την εχθρότητά του προς τη χώρα μας — ο Τούρκος Πρόεδρος έβαλε στο στόχαστρό του, μέσω των προσκείμενων σε αυτόν εφημερίδων (όπως η Yeni Şafak, για παράδειγμα) και τον δημοφιλή δήμαρχο Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου (που πρόσκειται στο κεμαλικό Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα [CHP]), γιατί — αντί για μήνυμα καταδίκης της Ελλάδας για τα νησιά –έστειλε μήνυμα ειρήνης…

— Η βαριά ασθενής Τουρκία είναι πιο εύκολο να ηττηθεί στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων…, σας ακούω να λέτε υπαινικτικά, ξεχνώντας πως τα περί βαριά ασθενούσας Τουρκίας σενάρια τα ακούγαμε από το ’20 ακόμα και — όπως αποδείχθηκε — τρέφαμε φρούδες ελπίδες πιστεύοντας πως θα γίνει ήπια και διαλλακτική απέναντί μας λόγω της προβληματικής κατάστασής της.

Έπειτα, στον 20ο χρόνο κυριαρχίας του, ο ηγέτης της εμφανίζεται σαν πληγωμένο θηρίο στο εσωτερικό της χώρας του, στριμωγμένος από συσσωρευμένες, απειλητικές για τον λαό καταστάσεις. Κι αυτό τον καθιστά πολύ επικίνδυνο για Ελλάδα και Κύπρο.

Επικίνδυνος παίκτης είναι και στη σκακιέρα γεωπολιτικής ο Ταγίπ Ερντογάν, αφού θέλει να επιβάλει τους δικούς του κανόνες σε εχθρούς και φίλους. Θέλει, προπάντων, να κάνει πραγματικότητα το μεγαλεπήβολο όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας των εκπροσώπων του Ελληνισμού στη Μεσόγειο.

Προς τον σκοπό αυτό, επιχειρεί εδώ και καιρό να αξιοποιήσει τη στρατηγική συμμαχία της χώρας του με τη Ρωσία (εξυπηρέτηση Ρωσικών συμφερόντων μέσα και έξω απ’ το ΝΑΤΟ) και να εκμεταλλευτεί τα κέρδη που αποκόμισε από τον ρόλο του ειρηνοποιού-διαμεσολαβητή στον πόλεμο της Ρωσίας με την Ουκρανία (τεμενάδες από ΝΑΤΟ και διαμόρφωση κλίματος εξοπλιστικής αναβάθμισης, η οποία ξαναμπήκε όμως στον πάγο μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ).

Με δεδομένα αυτά, η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία μας πρέπει να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα, για να είναι σε θέση να απαντήσουν ακαριαία στις κινήσεις της Άγκυρας (διπλωματικές και στρατιωτικές), δεδομένου ότι είναι οφθαλμοφανής η διττή, μακροπρόθεσμη στόχευσή της:

1. Προσάρτηση των Κατεχομένων στην Κύπρο, ώστε μέχρι το 2023 (έτος εορτασμού των 100 χρόνων της Τουρκικής Δημοκρατίας) ο Ταγίπ Ερντογάν να έχει υλοποιήσει ένα απ’ τα μεγαλεπήβολα όνειρά του (στο πλαίσιο της ”Γαλάζιας Πατρίδας”) παίρνοντας τον τίτλο του ιδρυτή μιας νέας δημοκρατίας στην Τουρκία, της ”Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου”. Και…
2. Κορύφωση της ρήξης με την Ελλάδα με αιχμή δόρατος το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Β.Α και Ανατολικού Αιγαίου ως όρου για αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας σ’ αυτά (μέχρι να την αμφισβητήσει επίσημα στη Χάγη) και με μόνιμη απειλή το ”θερμό επεισόδιο”.

Με τις αναθεωρητικές αυτές κινήσεις η Τουρκία πιστεύει ότι θα προκαλέσει παρέμβαση των ”Μεγάλων” του ΝΑΤΟ υπέρ της (βλ. ”βελούδινο διαμελισμό του Αιγαίου”, όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί), με δεδομένο ότι ΗΠΑ και Γερμανία διατηρούν κοινή γραμμή πλεύσης στο θέμα αυτό έχοντας διαμηνύσει διπλωματικά απ’ το ’20 ακόμα στην Ελλάδα να μειώσει το στρατιωτικό αποτύπωμα στα στρατιωτικοποιημένα νησιά της, με πρώτα αυτά του Βορειοανατολικού Αιγαίου και της (διεκδικούμενης απ’ τους Τούρκους) Δωδεκανήσου…