Εθνικές υποχωρήσεις με πολιτική αλληλοκάλυψης σε Αιγαίο και Κύπρο

Έχουν περάσει 121 χρόνια από την έκδοση το 1903 των ”Ποιημάτων” του Γεωργίου Σουρή. Των 126 σατιρικών-κωμικών ποιημάτων που τόλμησε να εκδώσει παρά την ποινική δίωξή του το 1897 λόγω ενός ”απαγορευμένου” το οποίο σατίριζε το παλάτι και τη βασιλική οικογένεια του Γεωργίου Α’ (1863-1913).

   Το ”απαγορευμένο” (που δημοσιεύτηκε στον ”Ρωμηό”, την έμμετρη, εβδομαδιαία εφημερίδα του Σουρή) ήταν το ποίημα ”Ο Φασουλής συνομιλεί με την κυρίαν Φασουλήν” και έγινε αιτία σύλληψής του (επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Θεοτόκη) επειδή θεωρήθηκε κακεντρεχές, αντιβασιλικό, με υβριστικούς υπαινιγμούς για το θεσμό της Βασιλείας επικεντρωμένους στο πρόσωπο της Βασίλισσας Όλγας.

Γιατί ενδιαφέρει ο Σουρής σήμερα; Γιατί είναι ο μόνος ”σύγχρονος Αριστοφάνης” (προτεινόμενος για Νόμπελ στη διάρκεια της ζωής του) που έχει γράψει τόσο εύστοχα και διαχρονικά ποιήματα για την κακοδαιμονία της ελληνικής πολιτικής σκηνής, όπου καθρεφτίζονται ανάγλυφα, σαρκαστικά, απαράμιλλα, τα διαχρονικά ελαττώματα της φυλής και των πολιτικών μας.

Ελαττώματα που, αν προσπαθούσαν να τα διορθώσουν οι τελευταίοι δείχνοντας τον δρόμο της αυτογνωσίας στους Έλληνες, δεν θα μέναμε στάσιμοι μέχρι τις μέρες μας στο θέμα αναβάθμισης της ποιότητας στην πολιτική μας ζωή.

Θέμα που πάει κι έρχεται στην επικαιρότητα με περίβλημα το γλυκόπικρο χιούμορ του ελληνικού λαού, ο οποίος — με σύγχρονη ορολογία — καυτηριάζει τα πολλά τελευταία χρόνια όσα εν συντομία είχε εκφράσει ο Σουρής στους καταληκτικούς στίχους του ποιήματος ”Δυστυχία σου Ελλάς” (”… Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς! Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα!”).

Καυτηριάζει την υποκρισία των πολιτικών, τον διφορούμενο λόγο τους που εκπέμπει θολά μηνύματα δημιουργώντας σκιές στα θέματα προστασίας των θεσμών και των ατομικών δικαιωμάτων. Καυτηριάζει και εθνικά λάθη τους τα οποία αλληλοκαλύπτονται τεχνηέντως, γιατί αυτό επιτάσσει ο… ”ρεαλισμός” της ”κατευναστικής” Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής διακυβερνητικά από το 1996 και εντεύθεν…

Ο ”ρεαλισμός” των αυταπατημένων ελληνικών ηγεσιών που εκδηλώνουν ”κοινή συναινέσει” (όπως αποδείχθηκε) τα ”στραβοπατήματά” τους στα εθνικά θέματα λόγω προσωπικών ή καθ’ υπόδειξη τρίτων στρατηγικών για τις οποίες έχουν λόγο οι ξένοι και όχι ο ελληνικός λαός που τους ψήφισε (βλ. ”Συμφωνία Πρεσπών” κλπ).

Οι καθαρές κουβέντες, όμως — προεκλογικά και μετεκλογικά — είναι αναγκαία προϋπόθεση  για διαμόρφωση κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτικών και πολιτών, ώστε οι δεύτεροι να είναι σίγουροι για την εντιμότητα των πρώτων, δεδομένου ότι οι πικρές εμπειρίες απ’ τις πολιτικές μεταλλάξεις και κυβιστήσεις ηγετών μας γέννησαν  και γεννούν δικαιολογημένα αμφισβητήσεις είτε για την ικανότητά τους  είτε για τη διάθεσή τους να προτάξουν το ”εμείς” έναντι του ”εγώ” προς χάριν των εθνικών συμφερόντων.

Αμφισβητήσεις μεταπολιτευτικές είχαμε ασφαλώς και στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, όταν η εξουσία ήταν ακόμα παιχνίδι δικομματικό και τα τότε κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) συνεργάζονταν στις ελληνοτουρκικές κρίσεις για λόγους εθνικού συμφέροντος.

Έτσι είχαμε την αλληλοκάλυψή τους  το 1976 (στήριξη του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή από τον τότε αρχηγό Αξιωματικής αντιπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου με… σήμα κατατεθέν το ιστορικό λεχθέν από τον δεύτερο ”Βυθίσατε το ΧΟΡΑ”).

Κάτι ανάλογο συνεβη και το 1987 με την είσοδο του ΣΙΣΜΙΚ στο Αιγαίο, την οποία ακολούθησε η στήριξη του πρωθυπουργού Παπανδρέου από τον ΠτΔ Καραμανλή λόγω αμφισβήτησης των ΕΧΥ από την Τουρκία με κίνδυνο να βρεθούμε στα πρόθυρα πολέμου μ’ αυτήν.

Την τότε πολιτική αλληλοκάλυψης των κομμάτων εξουσίας για εθνικούς λόγους — που συνιστούσε, ουσιαστικά, προστασία τριών ανθρώπων: πρωθυπουργού, υπουργού Εξωτερικών και υπουργού Άμυνας — την είδαμε (με παραλλαγμένο τον εθνικό της σκοπό λόγω εφαρμογής της ”κατευναστικής” πολιτικής Σημίτη) εννιά χρόνια αργότερα στα Ίμια (1996). Την είδαμε αμέσως μετά και στη συμφωνία των κομμάτων του Κοινοβουλίου για το ΕΜΠΑΕ (Ενιαίο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Ανάπτυξης & Εκσυγχρονισμού των ΕΔ).

΄Ολες οι παραπάνω αφορμές αλληλοστήριξης των μεγαλύτερων κομμάτων του Κοινοβουλίου για ενιαία αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας, ωστόσο, απόκτησαν άλλες (δυσοίωνες) διαστάσεις στην περίπτωση του Μακεδονικού το ’18, όπου αντίπαλος των ελληνικών συμφερόντων δεν ήταν ο Τούρκος, αλλά ο Σκοπιανός.

Σ’ αυτήν την περίπτωση θριάμβευσε όχι η πολιτική ενότητα χάριν του εθνικού συμφέροντος, αλλά η πολιτική υποκρισία, αφού — ενώ η ΝΔ διαφώνησε προεκλογικά (2018) με την ”εθνικά ασύμφορη Συμφωνία των Πρεσπών” (όπως τη χαρακτήρισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης), μετεκλογικά (μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019) την υιοθέτησε ασκαρδαμυκτί προς ικανοποίηση της ΕΕ (βλ. Γερμανία της Μέρκελ) και του ΝΑΤΟ, που είχαν πείσει Κοτζιά και Τσίπρα τον Ιούνιο του ’18 να την υπογράψουν…

Την υιοθέτησε με εντυπωσιακή κυβίστηση ο νυν πρωθυπουργός, με αποτέλεσμα να γίνει από εχθρός της ”Συμφωνίας των Πρεσπών”… ορκισμένος επιτηρητής της εφαρμογής της, αν και — έξι χρόνια μετά — δεν έγιναν ακόμα οι αλλαγές που είχαν συμφωνηθεί στο Σύνταγμα της ”Βόρειας Μακεδονίας” ούτε οι άλλες αλυτρωτικού περιεχομένου στα βιβλία των σχολείων της…

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα αλληλοκάλυψης των κομμάτων εξουσίας (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ) στα λάθη. Λάθη σαν την αδιάφορη σχεδόν στάση τους για τα ελληνοτουρκικά (συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού), όπως — για παράδειγμα — για τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια ανεμπόδιστης παραβίασης των ΕΧΥ από τουρκικά πλοία (αλιευτικά κατά κύριο λόγο) στο Αιγαίο.

Το είδαμε να συμβαίνει σε κλιμάκωση ανιούσα προ τριετίας στα όρια της ακραίας πρόκλησης, στην περίπτωση της τρίμηνης παραβίασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από το Ορούτς Ρέις. Πρόκλησης για την οποία δεν ακούστηκε ”κιχ” απ’ τα αντιπολιτευτικά κόμματα εξουσίας λόγω πολιτικής σύμπλευσης με την παθητική στάση των κυβερνώντων…

Με άλλα λόγια τα κόμματα εξουσίας στα έδρανα της αντιπολίτευσης δεν ήθελαν να εκληφθεί η στάση τους ως εχθρική απέναντι στην πολιτική του κατευνασμού που μας έχουν υποχρεώσει να ακολουθούμε απ’ το ’96 (βλ. Ίμια) οι ”Μεγάλοι”της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας.

Τώρα θα με ρωτήσει κανείς, δικαιολογημένα: ”Δηλαδή, διαφωνείτε με τη συνεννόηση των κομμάτων εξουσίας για μείζονα εθνικά θέματα, όταν ευχόμασταν χρόνια την αλληλοϋποστήριξή τους υπό το πνεύμα της εθνικής ενότητας;”

Ξεκαθαρίζω μια και καλή ότι είμαι υπέρ της συνεννόησης των κομμάτων στα εθνικά θέματα, αρκεί οι συναποφάσεις που παίρνονται διακομματικά να μην είναι ζημιογόνες για την πατρίδα, γιατί οι αποφάσεις μιας πλειοψηφίας δεν είναι σωστές και επωφελείς όταν γίνονται για λόγους συμφέροντος ή ετεροκατευθύνονται…

Με άλλα λόγια η αλληλοστήριξη για συγκάλυψη λαθών ζημιώνουν την Ελλάδα. Βλάπτουν τα εθνικά μας συμφέροντα  και ανοίγουν τις ορέξεις των εχθρών μας ή των ”άσπονδων” φίλων μας που μας σπρώχνουν σε νέες υποχωρήσεις σε Αιγαίο και Κύπρο.

Η αλληλοστήριξη στα λάθη επιτείνει την κακοδαιμονία της πολιτικής μας σκηνής και έχει σαν αποτέλεσμα να στέλνει το λάθος διττό μήνυμα στον λαό μας: Ότι η ασκούμενη Εξωτερική πολιτική εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια είναι μονόδρομος και ότι — για να διασφαλιστεί η ειρήνη — πρέπει μονίμως να υποχωρούμε μονομερώς σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια, γιατί η ειρήνη δεν προϋποθέτει ”ενδοτισμό” του ενός από τον φόβο του άλλου. Με άλλα λόγια, λέμε ”ΝΑΙ” στην μακροημέρευση της ειρήνης με την Τουρκία, εφόσον υπάρχει αμφίπλευρη διάθεση γι’ αυτό με έργα κι όχι με λόγια. Γιατί επί των ημερών μας εκτυλίσσεται το εξής τραγελαφικό με συνευθύνη κυβέρνησης και λοιπών κομμάτων εξουσίας:

Πλέκουμε — σε πολιτικό επίπεδο — όνειρα περί ”ήσυχων νερών”& ”ελληνοτουρκικής φιλίας”, αφού κατάπιαμε ενοχικά, προηγουμένως, την τουριστική οικειοποίηση του ”Τουρκο”-Αιγαίου από τον δόλιο γείτονα, γιατί οι υπεύθυνοι δικοί μας καθηύδον υπό μανδραγόρα. Επέδειξαν αδιαφορία και  ανευθυνότητα, κοινώς…

Ανοίγουμε ριψοκίνδυνα τις πόρτες 10 νησιών μας (”γκριζαρισμένων” ως διεκδικούμενων μέσα στα 152 της λίστας «EGAYDAAK που αμφισβητούν οι Τούρκοι) σε επισκέπτες της γείτονος αδιαφορώντας για τις βουλιμικές ορέξεις των ”Γκρίζων Λύκων” της και χωρίς να σκεφτούμε να ζητήσουμε να κάνουμε κάτι ανάλογο επωφελεία μας (κατά το ”καζάν καζάν” του Ερντογάν) με την Ίμβρο και την Τένεδο.

Επικοινωνούμε την φιλειρηνική μας διάθεση στους ξένους  ”προστάτες” μας συρόμενοι σε ΜΟΕ χωρίς αντίκρυσμα ή προβαίνουμε σε φιλειρηνικές διακηρύξεις και γενναιόδωρες κινήσεις (ταF16 στην Τουρκία έχουν, πιθανόν, εχέγγυο το ”ΝΑΙ” της Αθήνας), την ώρα που…

Οι Τούρκοι, δια του Τύπου τους,  στοχοποιούν τη χώρα μας με χάρτες και απειλούν να πλήξουν την ηπειρωτική Ελλάδα με πυραύλους Atmaca εγκλωβίζοντας τον ελληνικό στόλο στα λιμάνια του. Και, επιπλέον, προχωρούν ακάθεκτοι τα σχέδιά τους για την ”Γαλάζια Πατρίδα” βλέποντας ότι τους φοβηθήκαμε.

Και αυτή, δυστυχώς, είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω απ’ τα διπλωματικά και ”ανέμελα” χαμόγελά μας:  Ότι από φόβο δεν βγάζουμε ”κιχ” για επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ μετά την ”Διακήρυξη των Αθηνών” (7/12/’23). Από φόβο μην γκρεμιστεί η βαβέλ των ονειρώξεών μας να κρατήσουμε πάση θυσία την Τουρκία στο ΝΑΤΟ, για τα μάτια των Αμερικανών…

Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, εγκαταλείψαμε την Κύπρο στην τύχη της. Την ”Μικρή Ελλάδα της ψυχής και της ιστορίας μας”, όπως την αποκάλεσα άλλοτε, η οποία — ως φαίνεται — ”κείται μακράν” και για την νυν κυβέρνησή μας…

Δεδομένων αυτών, το ”Στηρίζω θερμά τις προσπάθειες επανέναρξης των διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό” που συνηθίζει να λέει ο Γεραπετρίτης, για να μη δυσαρεστήσει τη γείτονα εξ Ανατολών και τις ΝΑΤΟϊκές βακτηρίες της, δεν βγάζει πουθενά.

Απλά επιβεβαιώνει ότι συνεχίζουμε να τρέφουμε αυταπάτες περί ελληνοτουρκικής φιλίας, την ώρα που ο Ταγίπ Ερντογάν απεργάζεται και επιθυμεί εμμονικά τη διχοτόμηση της Κύπρου σε πρώτη φάση και σε δεύτερη να την καταπιεί ολόκληρη, όπως παραδέχτηκε πρόσφατα σε ομιλία του προς τους στρατιώτες της 4ης Διοίκησης  τουρκικού Στρατού: ”[…] Η Κύπρος θα ήταν όλη δική μας, αν δεν σταματούσαμε το 1974…”.