Eurovision: Το σεσηπός άγος της προϊούσης παρακμαζούσης Ευρώπης

Η Ζωή εν Τάφω, θα ηδύνατο, τις,  ίνα χαρακτηρίσει, τα δρώμενα εις την εφετινή, διοργάνωση, της, ως έπος ειπείν «Eurovision» την οποία, ανέγνωσα και εώρακα, εκ των εφημερίδων, καταστάς, εκών-άκων, κοινωνός των βερβορωμένων, χυδαίων αισχρών, βδελυρών, αποτροπαιστικών, δυσωδών και αποκρουστικών εικόνων, οι οποίες παρέπεμπαν, εις ένα ακαλαίσθητο, ονειδιστικό και ατάκτως εριμένο «τσίρκο», απαρτιζόμενο, ένθεν κακείθεν, από προσβολείς του ανθρώπινου γένους, της αισθητικής, της ποιήσεως, και της αντιλήψεως κατά του κοινού νου, περί της τέχνης.

Πόρρω απέχει, η εικόν, μίας, εν τοις πράγμασι και τω όντι εορτής, ερειδομένης, εις την οικοδόμηση της κοινής ιδέας, ενός πλέγματος εθνών κρατών τα οποία συνέχονται, ίνα εγκωμιάζουν περιπαθώς το ηδύμολπο κέλευσμα του ύπατου διακυεύαμτος της ειρήνης, μετά τις φρικαλεότητες του Β’ Παγκόσμιο Πολέμου και την, κατά το μάλλον ή ήττον, παγιωμένη ειρήνη και ευημερία, συγκριτικώς με το παρελθόν υφιστάμενη κατάσταση.

Το αγαθό της ειρήνης της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινής άμυνας και εννόμου τάξεως, συνιστά ένα πλέγμα αξιών τα οποία συναθρώνονται με αποκλειστικό γνώμονα την βελτίωση και την σύσφειξη των σχέσεων των φορέων των αρχών αυτών δηλαή των κρατών μελών τα οποία εμφορούνται από την κοινή αυτή παράδοση, θρησκευτική, αμυντική, πολιτισμική, μα πρωτίστως γεωγραφική, ως εκ τούτου, επιγχάνεται δια του συνεκτικού αρμού της Ευρωπαικής ενώσεως, εξ ού και η προαγωγή κοινών πολιτισμικών αγαθών, εν τω πλαισίω της αλληλοπεριχωρήσεως, δηλαδή της αναγκαίας οσμώσεως, των ετερόκλητων πολιτισμών, τα οποία συμπλέκονται εν αγαστή συμπνοία, άνευ όμως να καταργούν ή να απεμπολούν έκαστο εξ αυτών την εθνική του ιδιοσυστασία και εθνική του ιδιοπροσωπία.

Η κοινωνία δηλαδή αυτή των εθνών, υποδηλώνει ακριβώς την αμοιβαία συνύπαρξη, συμπαγώς διαφορετικών ετεροτήτων τα οποία συνυπάρχουν ομού και αλληλοεπιδρούν άγαν γονίμως, άνευ το εν να αλλοτριώνει ή να καθυποτάσει το έτερο, όλως τουναντίον δε, άπαντα συμφύρονται διατηρώντα, εν ταυτώ και εσαεί, τον ακατάλυτο, απρόσβλητο και αναπαλοτρίωτο πυρήνα της ταυτόητάς του.

Ως εκ τούτου λοιπόν, κατ’ αναλογία και η εν λόγω ακανθώδης επίμαχος εορτή, δέον όπως δρούσε κατ’ εικόνα και καθ ‘ ομοίωση, μίας ποιοτικής προαγωγής πολιστιμών, γόνιμων και εποικοδομητικών προς την δημόσια σφαίρα, με την συνύπαρξη αφενός παιδαγωγικών χαρακτηριστικών και εξ ετέρου, ψυχαγωγικών με κατευθυντήρια γραμμή, την παράδοση, ως συνδετική εναργή εμβίωση του παρόντος, το οποίο συνιστά το εφαλτήριο δια το μέλλον.

Ο πολιτισμός συνιστά τον διαχρονικό ομφάλιο λώρο, την δάδα του πνεύματος, των αρχών των αξιών, και έχει αναλλοίωτο χαρακτήρα, διότι συνιστά τον φορέα μεταβίβασης της πνευματικής κληρονομιάς από γενεά σε γενεά εις το διηνεκές.

Εις τον αντίποδα, η εορτή αυτή έχει απολέσει, την αίγλη της και έχει απεμπολήσει πάσα ποιότητα, αρετής και τέχνης, έχουσα μεταπέσει ευτελώς, είς μία, κατάπτυστη, εμποροπανήγυρη, αυτή των εμπόρων των εθνών, ένθα κατισχύει και δεσπόζει, ο ισοπεδωτισμός των αρχών, η κιβδηλοποίηση των αξιών, η νόθευση οιασδήποτε ετερότητας, ο εξευτελισμός, η αμαύρωση και η καθολική αλλοτρίωση του ανθρώπινου προσώπου.

Ο καταναλωτικός ευδαιμονισμός και η πολιτισμός της μηδενιστικής ουτιδανοσύνης αποθεώνεται καθότι, προάγεται και επιβραβεύεται εκκωφαντικώς, υπό ορισμένα περιθωριακά εξωθεσμικά παρέκεντρα, η αποδομητική woke κουλτούρα, δηλαδή ο αρτιφανής ολοκληρωτισμός μίας νεοπαγούς νέας τάξης πραγμάτων, η οποία παρελεύνει σιδηρώς και εγκαθιδρύεται επί ποινή φυλακίσεως του αντιφρονούντος, το νέο δόγμα της παρακμιακής αποσυνθέσεως και τους πλήρους εξευτελισμού και δυσώδους διασρυμού της ανθρωπίνης υπάρξεως.

Η επιβολή του περίπυστου ανάποδου κόσμου, κείται εγγύς, όπου άνδρες, ενδύονται γυναίκες, και επιβραβεύονται δια τούτο, με την χρήση μίας περίτεχνης ορολογίας, υποπροιόν ενός επιστημονικώς ανυπόστατου δικαιωματισμού, ο οποίος συνιστά το νέο ιδεώδες πρότυπο, για την κοινωνία.

Επικροτείται δια την μάζα, ένα συγκεχυμένο πρότυπο ανθρώπων, μουσικής, αφιστάμενοι από την ποιοτική μουσική και τα υγιή πρότυπα δια την νεολαία αλλά και για την κοινωνικό πρόοδο και την κοινωνική δικαιοσύνη και την εν τοις πράγμασι πολιτισμική εξέλιξη των λαών.

Η δυσώδης τοιαύτη σήψη, συνιστά αμάχητο τεκμήριο της πνευματικής ένδειας και της ελλείψεως πολιτισμικού οράματος αλλά και προοπτικής δια το μέλλον, μίας πυορρούσης Ευρώπης η οποιά εκθειάζει, κατ’ ουσίαν δήθεν το «ριξηκέλευθο» διαφορετικό , ήτοι την προρρηθείσα, πολύφερνη, «woke» κουλτούρα, εντούτοις οι ακκιζόμενοι αυτοί δοκισήσοφοι δημοκράτες, υποκρίνονται σφόδρα διότι, εάν ασκήσει, κανείς,  ειρηνικά και ορθολογιστικά επιστημονική κριτική κατά τους, σπεύδουν μισαλλόδοξα, επιστρατεύοντας αμελλητί,  ρητορική μίσους, ή διαγείροντας τρίτους σε βιοπραγία, πάσης φύσεως, ίνα προσάψουν εν ριπή οφθαλμού,  προς τους αντιρρησίες της αυθεντίάς τους, το στίγμα, του συντηρητικού, του μη προοδευτικού, δηλαδή προβαίνουν ανενδοιάστως, εις απαγγελία προσωνυμίων προς τους υγιώς αντιδρώντες, τα οποιά (προσωνύμια) ουχί μόνον ενσπείρουν την διχοστασία, εις τους κόλπους μίας δημοκρατικής κοινωνίας, αλλά σαφώς καταργούν, επί τη πράξει αυτά τα οποιία εκ του ασφαλούς, δογματικά, δήθεν πρεσβεύουν.

Έχουν την απατηλή εντύπωση ότι κατέχουν το αλάθητο, το ανεπδίκετο αμφισβητήσεως,  εξουδετερώνοντας οιαδήποτε πλουραλιστική έτερη άποψη ή λυσιτελή προβολή αντιρρήσεως.

Εν κατακλείδι, ζώμεν, εις την εποχήν του ακαταλήπτου και ασυλλήπτου υπερεκχειλίζοντος μηδενισμού και οξέως παραλαρηματικού αλόγου, εν άλλοις λόγοις έχωμεν ακουσίως περιαχθεί περιπαθώς εις μία αισχρά διανοητική δικτατορία, διολισθαίνοντες, βαθμηδόν, πλην πλησίστιοι, προς τον κοινωνικό μας θάνατο, την πολιτισμική μας στειρότητα και εν γένει προς τον πλήρη εκχυδαισμό και εκφαυλισμό της ιδίας,  εν τέλει, της θνησιγενής ζωής μας.

Συνελόντι ειπείν, κατά τον Αλμπέρ Καμύ: «Η βλακεία είναι πάντοτε επίμονη».