Για να κόψουμε τον αέρα του τουρκικού αναθεωρητισμού με πεδίο εφαρμογής τη ”Γαλάζια Πατρίδα”

Ακούω και διαβάζω πολλά τον τελευταίο καιρό για τα περί ενεργειακής αιχμαλωσίας της Ευρώπης από τον Πούτιν και απειλής πυρηνικού ολέθρου με πολιτικό πυροκροτητή τον ίδιο. Κάτι που δεν αποκλείεται, βέβαια, αν και — κοιτώντας στο βάθος του αδιόρατου αλλά όχι αδιάγνωστου μέλλοντος — σκέφτομαι πως δεν είναι απίθανο να γίνει μπούμερανγκ για τον Ρώσο Πρόεδρο το όλο εγχείρημα της εισβολής στην Ουκρανία.

 Να φτάσει δηλαδή στο αντίθετο αποτέλεσμα απ’ το επιδιωκόμενο, αν μετατραπεί αυτή σε ρωσικό ”Βιετνάμ”. Ενδεχόμενο που δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς όχι μόνο γιατί βρίσκονται απέναντι στα στρατεύματα εισβολής οι ”τρωτοί” Ουκρανοί με φαρέτρα γεμάτη απ’ τα σύγχρονα όπλα της Δύσης, αλλά και γιατί έχουν παραταχθεί στο πλευρό τους οργανωμένοι στρατιωτικοί θύλακες και εθελοντές μισθοφόροι από δυτικές χώρες.

   Επιπλέον, το ξύπνημα του αναθεωρητικού πνεύματος της Ρωσίας (που συμβαδίζει παράλληλα με αυτό της Τουρκίας, αν και η δεύτερη πρωτοπορεί λόγω της ιστορικής της παράδοσης), αφύπνισε τα ίδια διεκδικητικά ένστικτα και στη γειτονική Εσθονία, με αποτέλεσμα να ζητά την επιστροφή τμήματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (Ιβάνγκοροντ και Πετσόρι) στην επικράτειά της.

 Εντωμεταξύ, ενώ διαδραματίζονται αυτά στη σκιά του αιματηρού ρωσο-ουκρανικού πολέμου (με τον σύμβουλο του ουκρανικού ΥΠΕΣ να χαιρετίζει με μήνυμά του την απόφαση της Εσθονίας να διεκδικήσει την εδαφική της ακεραιότητα), η Τουρκία — αν και… ”ειρηνοποιός” — επανήλθε εδώ κι ένα μήνα στον γνωστό, ιστορικό ρόλο της αναθεωρητικής δύναμης.

   Στον ρόλου του λύκου που φοράει ξεδιάντροπα προβιά προβάτου παριστάνοντας τον διαμεσολαβητή στο Ουκρανικό με προοπτική να αναλάβει καθήκοντα εγγυήτριας δύναμης (μετά το πέρας του πολέμου) της Ουκρανίας.

  ”Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται” και γι’ αυτό η Τουρκία, με πρόσχημα την ρωσική εισβολή, συνεχίζει να μας απειλεί απαιτώντας τη ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου και την ακύρωση των ιστορικών Συνθηκών (Λωζάνης-Παρισίων) για τη διαμόρφωση νέων ελληνοτουρκικών συνόρων, καθώς βλέπει τους συμμάχους (ΗΠΑ–ΕΕ) και τους Διεθνείς Οργανισμούς να κλείνουν τα μάτια στις παράνομες διεκδικήσεις της και να έχουν επιστήσει την προσοχή τους μόνο στο Ουκρανικό και την ανεύρεση εναλλακτικών πηγών ενέργειας.

   Ασφαλώς, τα περί ”δίκαιου διαμοιρασμού και συνεργασίας” στην Ανατολική Μεσόγειο (περί διχοτόμησης του Αιγαίου, ουσιαστικά, και μοιρασιάς του φυσικού πλούτου της ΑΟΖ της Κύπρου) που ακούμε απ’ τους Τούρκους Αξιωματούχους σε τακτική βάση, δεν πρέπει να μας παραξενεύουν.

     Και δεν πρέπει να μας παραξενεύουν όχι γιατί τις ξανακούσαμε απ’ τη δική μας πλευρά προ διετίας ως πρόταση για ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου από τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνο Ντόκο, αλλά γιατί οι θέσεις αυτές και οι απαιτήσεις της της Τουρκίας στο Αρχιπέλαγος ανάγονται στο 1976. Δεν είναι καινούργιες…

  Τότε, για πρώτη φορά — σε συνάντηση εμπειρογνωμόνων Ελλάδας-Τουρκίας — όταν η πρώτη ζήτησε την ανάγκη σύνταξης υποσχετικού για ”ήρεμα νερά” στο Αιγαίο, η δεύτερη αντιπρότεινε τη ”συνεκμετάλλευση” της υφαλοκρηπίδας του.

   Το κακό είναι ότι σ’ αυτό συναινούν πλέον Αμερικανοί και Γερμανοί (βλ. δηλώσεις Μάικ Πομπέο και Γερμανών Αξιωματούχων, Σεπτέμβριος 2020). Πολύ περισσότερο τώρα, με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τη σύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας–ΗΠΑ και τον διακαή πόθο του ΝΑΤΟ να  κρατήσει την πρώτη στους κόλπους του, για να μην καταλήξει οριστικά στην αγκαλιά της Ρωσίας.

 Με δεδομένα αυτά η πρόταση της Τουρκίας για ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου γνωρίζει πιένες τόσο σε κυβερνητικό επίπεδο όσο και σε αντιπολιτευτικό που έχει να κάνει με τα κόμματα εξουσίας του παρελθόντος. Καλοθελητές, υπηρέτες πολλαπλών αφεντάδων υπήρχαν πάντα στην πολιτική ζωή του τόπου μας, άλλωστε.

 Ως εκ τούτου, μόνο πικρό μειδίαμα προκαλούν τα επαναλαμβανόμενα σε τακτά διαστήματα περί κόκκινων γραμμών και σταθερών στόχων και απόλυτων στόχων της Εξωτερικής  πολιτικής μας απ’ τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Νίκο Δένδια.

   Και προκαλούν πικρό μειδίαμα, γιατί — μπορεί αυτή να είναι ”πολιτική αρχών οι οποίες απορρέουν απ’ τον σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο” (όπως συνηθίζει να λέει ο ίδιος), όμως δεν είδαμε τόσο τον ίδιο όσο και τον πρωθυπουργό να βγουν και να διαβεβαιώσουν τον ελληνικό λαό ότι είναι απορριπτέα η ”συνεκμετάλλευση” απ’ όπου κι αν προέρχεται ως πρόταση, γιατί είναι ευθεία αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο.

Δεν είδαμε και δεν ακούσαμε καθαρές και ξάστερες κουβέντες στο θέμα αυτό, κι ας ήταν απανωτές οι προκλήσεις τις οποίες δεχθήκαμε: Από εκείνες του Μάικ Πομπέο (2020) μέχρι αυτές της Βικτώριας Νούλαντ (2022) από πλευράς των Αμερικανών, στους οποίους δώσαμε αφειδώς τη ΓΗ και το ΥΔΩΡ μας, για να έχουν σε θέση βολής τη Ρωσία…

Και δεν απορρίψαμε τις θέσεις αυτές (στην κυριολεξία δε βγάλαμε άχνα, γιατί η ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου δεν είναι απορριπτέα απ’ τους Αμερικανούς (για να μην πω ότι είναι προειλημμένη απόφαση λόγω αδημονίας των πετρελαϊκών εταιρειών τους να εκμεταλλευτούν τα θηριώδη κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ελληνική υφαλοκρηπίδα χωρίς προσκόμματα από την Τουρκία αδιαφορώντας για την απώλεια εθνικών κεκτημένων μας).

Αδιαφορώντας (όπως και η Τουρκία) και για τη Σύμβαση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας (Montego Bay του 1982), με βάση την οποία καθορίστηκε η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μας (απούσας της Τουρκίας η οποία αρνήθηκε να ψηφίσει τη Διεθνή Σύμβαση, όπως έκαναν η Ελλάδα, η Κύπρος και οι υπόλοιπες χώρες).

Και αρνήθηκε να την ψηφίσει γιατί ήθελε να μετατρέψει το ζήτημα της ΑΟΖ σε διμερή διαφορά, ώστε να επιβάλει ευκολότερα τους όρους της στην Ελλάδα. Με δεδομένα αυτά, το εθνικό μας συμφέρον επιτάσσει (κι αυτό ας το ακούσουν καλά οι κυβερνώντες (και, προπάντων, ο πρωθυπουργός ο οποίος θα έχει την ευκαιρία να απευθυνθεί στους Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς βουλευτές του Κογκρέσου στις 17 του τρέχοντος μήνα) να απορρίψουμε αιτιολογημένα και κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο στη Βουλή των ΗΠΑ.

Και κοντά σ’ αυτό, για να πιάσει τόπο υπέρ των εθνικών συμφερόντων μας η πρόσκληση του πρωθυπουργού από την Πρόεδρο της Βουλής Νάνσι Πελόζι, είναι ευκαιρία να καταγγείλει ευθέως την Τουρκία για:

1. Το διαιωνιζόμενο casus belli σε βάρος της χώρας μας και τη διακίνηση εκ μέρους της αυθαίρετων χαρτών που αμφισβητούν και παραχαράσσουν εδαφικά κεκτημένα της Ελλάδας και της Κύπρου.

2. Για απόρριψη από τη μεριά μας της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου (ασπίδα των οποίων είναι τα ρωσικά οπλικά συστήματα που είναι εγκατεστημένα εκεί) για λόγους διασφάλισης της ακεραιότητάς τους από τον άρπαγα εξ Ανατολών ο οποίος καιροφυλακτεί και μας πιέζει με τις από αέρος και θαλάσσης ασκήσεις του, για να μας αναγκάσει να τα αφοπλίσουμε ώστε να γίνουν ευάλωτα στις ορέξεις του .

3. Για την πειρατική, συστηματική παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου μας (FIR Αθηνών, 168 σε μια μέρα με 41 υπερπτήσεις το βράδυ της 27ης Απριλίου) και τις παραβιάσεις των χωρικών υδάτων Ελλάδας και Κύπρου.

4. Για την εργαλειοποίηση  από την Τουρκία του μεταναστευτικού στρατού σε βάρος ακριτικών περιοχών μας (οι οποίες έχουν υπερχειλίσει από Δομές Φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών σε βάρος της ομοιογένειας του γηγενούς πληθυσμού) και την αναίσχυντη αυτοπροβολή της ως υπερασπίστριας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χώρας που αντιμάχεται την απάνθρωπη δική μας η οποία… θαλασσοπνίγει τους μετανάστες.

5. Για την παράνομη διατήρηση στρατού κατοχής (με ρατσιστικές πρακτικές) στο κατακτημένο κομμάτι της Κυπριακής Δημοκρατίας εδώ και 48 χρόνια (1974, Αττίλας 1&2) περιφρονώντας διαχρονικά τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, την ίδια στιγμή που δηλώνει προκλητικά ότι σέβεται τις αποφάσεις του ΟΗΕ και ακολουθεί το Διεθνές Δίκαιο.

6. Για τον εποικισμό των περιοχών των Βαρωσίων/Αμμοχώστου στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο και την μετατροπή της σε παράδεισο παράνομου τζόγου, ναρκωτικών και άλλων παράνομων πράξεων από τις οποίες δεν εξαιρούνται τα θρησκευτικά και εθνικά μνημεία και σύμβολα της Κύπρου.

7. Για τη διαχρονική, μεθοδευμένη, ψυχρή και υπολογιστική εξόντωση του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, την ίδια στιγμή που η Άγκυρα μας κατηγορεί ότι παραβιάζουμε τα δικαιώματα των μουσουλμάνων της μειονότητας Θράκης, οι οποίοι αυξάνονται και πληθύνονται στο πλαίσιο σεβασμού των θρησκευτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους όπως είναι κατοχυρωμένα από την Ελληνική Δημοκρατία.

8. Για τον εθισμό της να ζητά μεγαλύτερα ανταλλάγματα από τις προσφερόμενες (ιδιοτελώς) γεωπολιτικές ”υπηρεσίες” της, με προτίμηση κεκτημένα Ελλάδας (Αιγαίο) και Κύπρου (φυσικό αέριο).
9. Για την υπονομευτική για την ακεραιότητα της Ελλάδας αμερικανική απόφαση γιααναβάθμιση80 F–16 της Τουρκίας σε επίπεδο Viper. και την πώληση 40 μαχητικών F–16 Block 70 (Viper) σε αυτήν, τη στιγμή που είναι μόνιμη απειλή για τα κυριαρχικά συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου.

   Αυτά — κοντά στην άρνησή του για περαιτέρω στρατιωτική εμπλοκή της Ελλάδας με αποστολή στην Ουκρανία των S-300 — θα πρέπει να καταγγείλει με θάρρος, παρρησία και ”αξιοπιστία απειλής” κατά την ομιλία του στο Κογκρέσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ώστε να πείσει τους Αμερικανούς για την αποφασιστικότητα της Ελλάδας να μην υποκύψει στις πιέσεις και τους εκφοβισμούς της Τουρκίας για εδαφικές παραχωρήσεις.

   Και επιπλέον να κόψει τον αέρα αναθεωρητισμού της με πεδίο εφαρμογής τη ”Γαλάζια Πατρίδα” και να μεταφέρει το μήνυμα της παλλαϊκής αντίστασης των Ελλήνων στις δόλιες πράξεις και προθέσεις της, τις οποίες φαίνεται να παίρνει αψήφιστα η Αμερική στην προσπάθειά της να κρατήσει στο ΝΑΤΟ ως πολύφερνη γεωπολιτική νύφη την Τουρκία…