Η πρώτη φάση του έπους, εκείνη στην οποία η Ογδόη Μεραρχία του Στρατηγού Κατσιμήτρου και το Απόσπασμα Δαβάκη του Τμήματος Στρατού Δυτικής Μακεδονίας έγραψαν χρυσές, ένδοξες σελίδες ανδρείας, όπου συμπεριλαμβάνονται η μάχη στο Καλπάκι, η μάχη του Καλαμά, ή η αντεπίθεση στη Θεσπρωτία, έλαβαν χώρα εξ ολοκλήρου σε ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ.
Μάλιστα, όπως φαίνεται και στον χάρτη, σχεδόν η μισή έκταση του θεάτρου επιχειρήσεων του πολέμου βρίσκεται εντός Ελλάδος.
Συνεπώς, ακόμα και αν κάποιοι επιθυμούν να υποβαθμίζουν και να αποσιωπούν την ελληνικότατη Βόρειο Ήπειρο, όπου έλαβε χώρα η δεύτερη φάση του έπους, ακόμα κι αν κάποιοι θέλουν να αποκαλούν τη Βόρειο Ήπειρο «βουνά της Αλβανίας», πάλι δεν δικαιούνται να αναφέρονται σε «αλβανικό έπος». Ακόμα και με τη λογική τους, δηλαδή, το έπος είναι «ελληνοαλβανικό».
Στην πραγματικότητα, πάντως, η εθνική νίκη του 1940-41 είναι το έπος της ενιαίας, ελληνικής Ηπείρου. Δια του λόγου το αληθές, το μόνο που χρειάζεται είναι να συγκρίνει κανείς στον χάρτη τα όρια της ελληνικής προέλασης του 1941 με εκείνα της αυτόνομης Βορείου Ηπείρου του 1914.
Είναι κρίμα, αντεθνικά συμπλέγματα να καταλήγουν στην καθιέρωση και την επίσημη χρήση όρων που προσβάλλουν τους προγόνους μας, τους Ηπειρώτες αδελφούς μας και το αίσθημα φιλοπατρίας κάθε υπερήφανου Έλληνα που γνωρίζει την ιστορία μας.
