Η αξιοπρεπής Δικαιοσύνη και το ψαθυρό υπόβαθρο των «Σπαρτιατών» εν τω κοινοβουλίω

«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», αναφορικώς με την έκβαση της αποφάσεως, η οποία κατ’ ουσίαν ανέστειλε, την κατ’ ουσίαν κρίσιν του, επί της ουσίας των προβαλλομένων ενστάσεων, ενώπιον του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, ήτοι του ΑΕΔ, κατά τριών αιρετών Βουλευτών των Σπαρτιατών, θεωρώντας ως νομικό πρόκριμα, την έκδοση αμετακλήτου αποφάσεως, επί του ποινικού δικαστηρίου (Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων), δια του οποίου, πέμπονται  και οι ένδεκα, βουλευτές, συλλήβδην, δια την φερόμενη εξεπάτηση του εκλογικού σώματος, εκτός του Β. Στίγκα, ο οποίος, αήθως, χαιρέκακα, ανερυθρίαστα και ανενδοίαστα, τους κατήγγειλε, εις επήκοον του παγκοσμίου γίγνεσθαι, (νοείται ότι η Βουλή μεταδίδεται εις την παγκόσμια σφαίρα του πλανήτου), δια του βήματος της Βουλής.

Η πράξη του αυτή, επιβραβεύθηκε ευθέως, εκ του συστήματος, ως οιονεί γνησίου εκγόνου, του «Ιούδα», το οποίο (σιδηρούν σύστημα), παρέκαμψε, κατά το δοκούν, την αντικειμενική  αλήθεια, καθότι πώς είναι δυνατόν ο ίδιος ο Πρόεδρος του κόμματος, να μην γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός ηγέτης, δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι, 11 Βουλευτές, ήσαν άβουλα και πειθήνια, υποχείρια του Ηλία Κασιδιάρη, ήτοι, ήσαν, εν άλλοις λόγοις, εύλαλες μαριονέτες του προρρηθέντος, ενώ, ο ίδιος θυματοποιήθηκε και εξαπατήθηκε, υπό των «κακών»  βυσσοδόμων Βουλευτών του, όντας αυτόνομος και αυτοδύναμος, και αίφνης λίαν αδοκήτως, ανένηψε δήθεν, καταλαμβανόμενος εξαπίνης, δια του βήματος της βουλής, ότι οι βουλευτές του στασίασαν δήθεν εναντίον του, εξ ού και έσπευσε αμελλητί ίνα εκφωνήσει τις ακατάληπτες και άφατες φαιδρότητες περί «Δον Κορλεόνε».

Ως εκ τούτου, διαχρονικά, ως εικός και οίον είωθε γίγνεσθαι, επιλείψει με γαρ διηγούμενον ο χρόνος, οι δοσίλογοι, επιβραβεύονται, ωστόσο όμως προσωρινά, διότι αείποτε διαδραματίζουν τον αναλώσιμο ρόλο του σύχγρονου βεβορβορωμένου, ιταμού, μιαρού, δυσώδους, ανιέρου, ανοσίου,  και σεσημασμένου ευήθους, έως το εκκωφαντικό πέρας του.

Οι κουκουλοφόροι, ήσαν αυτοί οι οποίοι δια της προδοσίας, κατέδιδαν τους συνέλληνες, αντί πάσης φύσεως ανταλλαγμάτων, αυτό συνέβαινε έκπαλαι, όπως και με τα εμβληματικά τριάκοντα αργύρια.

Η στάση αυτή του κ. Στίγκα, να καταγγείλει αναληθώς τους Βουλευτές, του απετέλεσε, άπαν το υλικό, το οποίο φέρετε ότι στοιχειοθετεί την καταστρατήγηση, της εκλογικής νομοθεσίας αναδρομικά, δηλονότι συνιστά το οψιγενές αυτό αποδεικτικό υλικό, δια μέσου του οποίου,δίδεται απτή λαβή προς το σύστημα, να εξάγει αιτιωδώς το συμπέρασμα ότι άπαντες οι βουλευτές αναγνωρίζουν ως αφανή και υποκρυπτόμενο ηγέτη τον Ηλία Κασιδιάρη και όχι τον ίδιο τον κ. Β Στίγκα, καίτοι τούτου ουδέποτε, συνέβη, επί τη πράξη.

Τα λεγόμενά του αυτά, αποτέλεσαν και την αναχαίτηση της καθόδου του εν θέματι κόμματος «Σπαρτιάτες» εις τις ευρωεκλογές, ένθα και τηρουμένων των αναλογιών, με το ίδιο σκεπτικό, ασκήθηκε και ποινική δίωξη προς τους βουλευτές, με δήθεν αγαθό και αγνό  εξεραιτέο μάρτυρα κατηγορίας, περί των τεκταινομένων εις το κόμμα Σπαρτιάτες τον ίδιο τον Πρόεδρο, ως είρηται ανωτέρω.

Πλην όμως, ο ίδιος εκ ταπεινών ελατηρίων, προδήλου κακοηθείας και πασιδήου κοβουλίας,  κατέστησε εξιλαστήριο θύμα, εις την δικογραφία, μόνον συγκεκριμένα δύο άτομα, εις εκ των δύο, τον χαράλμπο Κατσιβαρδά, προφανώς όμως το σύστημα, δεν επείσθη, διαγιγνώσκοντας την μοχθηρία του, εξ ού και άσκησε προς άπαντας ποινική δίωξη πλην του δότου, αυτών, κ. Στίγκα, αλλά ο ίδιος ο κ. Στίγκας, ωθούμενος από ποταπά ένστικα, εβούλετο μυχίως και, εν τέλει ενήργησε, άγαν δολίως, αφενός μεν δια να τον εξοστρακίσει ίνα δημιουργήσει μία κοινοβουλευτική ομάδα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του ιδίου, (….) αλλά και των ηθικών αυτουργών αυτής, όπισθεν της οποίας απεργάζονταν μωροφιλόδοξα νηπιώδη καιροσκοπικά σενάρια, εξικνουμένα μέχρι των Ευρωεκλογών, -οι οποίες όμως φυλορρόησαν αδόξως, γενικώς και αορίστως (…), και ξ ετέρου, προκειμένου να υποθάλψει τους πραγματικούς υπαίτιους, τους οποίους όμως φοβόταν να κατονομάζει διατελώντας, ωφελιμιστικά και ιδιοτελώς, εν σχέσει εξάρτηση προς αυτούς, ένεκεν και συνεπεία της σοβούσης ταυτότητας συμφερόντων του, ενόψει των Ευρωεκλογών.

Η κατάφωρη αυτή αδικία, δημιούργησε, την διλεκυστίνδα αντιπαραθέσεως της σωρείας αγωγών και μηνύσεων, του Δικηγόρου Χαράλαμπου Κατσιβαρδά, η οποία θα εξακολουθήσει άχρι εσχάτων,  με τον εν λόγω, κατά συρροή ψευδολόγο και συκοφάντη Β. Στίγκα, ο οποίος, επιστημονικά δια δικογράφων, ενώπιος ενωπίω, θα κληθεί να λογοδοτήσει, άνευ επικοινωνιακών τεχνασμάτων, δοτών συνεντεύξεων, περιστροφών και πολιτικάντικης φληναφηματολογίας, ενώπιον της Αστικής και Ποινικής Δικαιοσύνης, νυν εις το διηνεκές, εν παντί και πάντοτε άχρι την πλήρους διαλάμψεως της πάσης αληθείας.

Η αξιοσύνη του καθ’ εκάστου θα φανεί διαχρονικά, όσο και η ικανότητα, η καταλληλότητα και η επιστημοσύνη, όπως και η αναποτελεσματικότητα, η υπερεκχειλίζουσα ευήθεια, η κενότητα και η σκυβαλογενής ουτιδανοσύνη του.

Ο ίδιος ο Β. Στίγκας, είναι ο κλειδούχος της κερκόπορτας, δια την αναχαίτιση της καθόδου του κόμματος των Σπαρτιατών από τις ευρωεκλογές, για τις ποινικές διώξεις καθώς και για το εκλογοδικείο, διότι το Α1 τμήμα, του Αρείου Πάγου, το ΑΕΔ, αλλά και η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, εστηρίχθησαν εις τα λεγόμενά του, αλλώς μη γενομένων τούτων, θα εξέλειπε εν ψήγματι και εν σπέρματι οιοδήποτε στοιχείο, περί πάσεως λήψεως καταδιωκτικών μέτρων κατά των Βουλευτών.

Εντός αυτής της πραγματικότητας, το ΑΕΔ, ανέτρεψε πάσα προσδοκία, εξάλειψε τα λεγόμενα των τηλεδικίων τα οποία είχαν ήδη καιρίως, υποκταστήσει την βούληση και την ετυμηγορία των Δικαστών και παρέγγελναν, άνευ φειδούς, αιδούς και αισχύνης, μετά βεβαιότητας κιόλας, την εκκωφαντική και στεντόερια έκπτωση των εδρών των Σπαρτιατών, μη προβάλλοντας όμως λυσσιτελώς ουδεμίας σοβαρής και εμπριστατωμένης, νομικής αιτιολογίας, παρά ταύτα, είχαν, ήδη, τα καθεστωτικά κύμβαλα αλαλάζοντα, διανείμει, μεταξύ των, τις έδρες κατά βούληση.

Ο κόλαφος τούτος της Δικαιοσύνης, προς το μαλακό υπογάστριο της καθεστωτικής εξουσίας, αποδεικνύει πλησίστιοι, ότι, υπάρχει εισέτι ελπίδα, οσάκις, υφίστανται δικασταί οι οποίοι με ευσυνειδησία, επίγνωση του ιδιαίτατου υπεύθυνου καθήκοντος, απονέμουν ακριβοδίκαια, ουδέτερα και απροσωπόληπτα δικαιοσύνη, ενωτιζόμενοι αφενός την φωνή της συνειδήσεώς τους και εξ ετέρου τηρούντες ευλαβικά, εν είδει Ιερού Ευαγγελίου, το καθημαγμένο Σύνταγμά μας.

Οι εν λόγω δικαστές συνιστούν την σθεναρή αντίσταση προς την διαφθορά, την γόνιμη αντηρίδα προς τον όλεθρο, διότι αποτελούν τους πραγματικούς μύστες του δικαίου, οι οποίοι σταθμίζουν, σεβόμενοι τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου, καθώς και την Ιερότητα της απονομής της Θέμιδος, ώσπερ, οι ίδιοι  συμμετέχουν ψυχή , σώματι τε και διανοία, εις τα άχραντα μυστήρια της Εκκλησίας μας.