Η «αλεπού της Μεσογείου» μεθοδεύει προσάρτηση των Κατεχομένων

Όσο κι αν μοιάζει κάτι το αφηρημένο – ειδικά στα μάτια των νέων – η Ιστορία, δεν παύει να είναι ένα σύνολο από ανθρώπινες μοίρες. Μοίρες που διαμορφώθηκαν από προσωπικές εμπειρίες, δογματισμούς, ιδεολογίες και διαγκωνισμούς στον αγώνα της επιβίωσης και επικράτησης των ανθρώπων και των λαών, κατ’ επέκταση.

Η ιστορική αναδρομή των λαών της Ευρώπης μάς βεβαιώνει ότι η ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου είναι η πιο πολυτάραχη όλων των ηπείρων της Γης, αφού η Ευρώπη έγινε πολλάκις θέατρο πολέμων (με κυρίαρχους τους δύο Παγκόσμιους), αλλά και έδρα επίλυσης διαφορών και υπογραφής Διεθνών Συνθηκών που ανέδειξαν το δίκαιο και την ηθική πλευρά της Ιστορίας. Την πλευρά της συναδέλφωσης των λαών, η οποία την έσωσε από το μηδέν στην κυριολεξία.

Στην τρέχουσα ιστορία της Ευρώπης, από τις 24 Φεβρουαρίου του έτους που διανύουμε και εντεύθεν, οι Ρώσοι συνεχίζουν τις πολεμικές επιχειρήσεις τους στην Ουκρανία εν μέσω της παγκόσμιας ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης (την οποία προκάλεσε η εισβολή τους σ’ αυτήν) και της έκρηξης του ανταγωνισμού τους με τις ΗΠΑ.

Πέραν αυτού, ο πληθωρισμός έχει αγριέψει απειλώντας και τις πιο εύρωστες ευρωπαϊκές οικονομίες όπως η γερμανική, ενώ σε άλλες, οι οικονομικοί κλυδωνισμοί που προκλήθηκαν απ’ την ουκρανική κρίση επισκιάζονται απ’ τις μετεκλογικές διαφορές και την πολιτική αστάθεια (βλ. Γαλλία-Ιταλία, αντίστοιχα).

Κοντά στις τελευταίες αυτές χώρες που ταλανίζονται στο εσωτερικό μέτωπο, υπάρχουν και οι πρώην ευημερούσες και νυν  αποδυναμωμένες (Σουηδία-Βρετανία-Ισπανία), οι οποίες — για διαφορετικούς λόγους η καθεμία — έχουν μετατρέψει την εικόνα της Ευρώπης σε ομιχλώδη υπό τη σκιά της ”εμπόλεμης” ατμόσφαιρας του Ουκρανικού, αν και δεν έφτασε ακόμα ο ”ακήρυχτος” πόλεμος μεταξύ ΝΑΤΟ-Ρωσίας να γίνει κανονικός, επί του…. πεδίου, όπως συνηθίζει να λέει η Τουρκία.

Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος, εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις και τις αδυναμίες της Δύσης, δεν χάνει την ευκαιρία να προβάλει το… φιλειρηνικό πρόσωπο της χώρας του (βλ. ρόλο διαμεσολαβητή στην ουκρανική κρίση) την ίδια στιγμή που παίρνει με εκβιασμούς ό,τι θέλει (βλ. άρση βέτο εισόδου Σουηδίας-Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ με πολύ σημαντικά ανταλλάγματα για την Τουρκία).

Την ίδια στιγμή που εξαπολύει αγριάδες σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ μετέρχεται ανενδοίαστα κάθε μέσου για να αναβαθμίσει γεωπολιτικά τη θέση της Τουρκίας στην περιοχή μας με στόχο τη στρατηγική της αυτονομία και να παρατείνει την ένταση στο Αιγαίο δοκιμάζοντας τις αντοχές του Ελληνισμού με χάρτες αναθεωρητισμού οι οποίοι ”βάφουν” κόκκινη την μισή Ελλάδα.

Με άλλα λόγια η Τουρκία (”δάσκαλος” στο ανατολίτικο παζάρι) μπήκε ετσιθελικά σφήνα στους σχεδιασμούς ΗΠΑ-Ρωσίας και αφού πέτυχε τη μη στήριξη Σουηδίας και Φινλανδίας στους Γκιουλενιστές και τους Κούρδους αυτονομιστές της Συρίας (συμμάχους των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του ISIS), τώρα ζητά υποστήριξη από το ΝΑΤΟ για να μπει απ’ την πίσω πόρτα στην Ε.Ε (συμμετοχή στην PRESCO, Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας), ενώ περιμένει τον Πρόεδρο Μπάιντεν να υπερβεί τις αντιδράσεις του Κογκρέσου και να κάνει πράξη τα συμφωνηθέντα για τα F16.

Όσο για το τι έχει πετύχει στην Κύπρο, αυτό είναι ηλίου φαεινότερο, απ’ τη στιγμή που τα Ηνωμένα Έθνη έφτασαν να… την ”ενθαρρύνουν” πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων ουσιαστικά τα ισχύοντα επί 48 χρόνια ψηφίσματά τους για απομάκρυνση του στρατού κατοχής απ’ το βόρειο τμήμα (37%) της Μεγαλονήσου.

Γιατί τι άλλο από ενθάρρυνση είναι η βρετανική ανάμιξη με προσχέδιο ψηφίσματος (εν γνώσει και για λογαριασμό της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο [ΟΥΝΦΙΚΥΠ], υποτίθεται) που αφήνει ατιμώρητη την Τουρκία για τις παρανομίες της στα Βαρώσια;

Έπειτα είναι και το άλλο που μας καθιστά πολύ καχύποπτους, καθώς είναι γνωστό ότι η ομάδα του ΟΗΕ για την Κύπρο και η βρετανική πρεσβεία εκεί διάκεινται ευμενώς υπέρ του σχεδίου για απευθείας επαφές της κυπριακής ηγεσίας με την κατοχική (όπερ θα σήμαινε άμεση αναγνώριση της ”ΤΔΒΚ” απ’ την Κυπριακή Δημοκρατία) και προς επίτευξη αυτού συνεργάζονται από κοινού τα τελευταία χρόνια με επίταση την τρέχουσα περίοδο.

Μια περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη για το Κυπριακό, κατά την οποία — όπως αναφέρουν δημοσιογραφικές πληροφορίες — ”καθοδηγείται” εμμέσως η κυπριακή ηγεσία να μην ανοίξει θέμα Βαρωσίων/Αμμοχώστου στις συνομιλίες, γιατί (δήθεν) — αν το κάνει — ”θα βρουν την ευκαιρία οι Ρώσοι να προωθήσουν τις τουρκικές θέσεις”, λόγω της μη στήριξής τους από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη στο Ουκρανικό.

Κάτι που δεν επιβεβαιώνεται ότι ισχύει απ’ την ρωσική πλευρά. Αντίθετα εντείνονται οι υποψίες μας ότι τα ΗΕ έχουν μπει με το αριστερό στο Κυπριακό φέτος, αφού οι αναφορές τους παραπέμπουν σε δύο κυρίαρχα κράτη στην Κύπρο τα οποία θα λειτουργούν παράλληλα, κάτι που παραπέμπει ευθέως στην τουρκική πρόταση διχοτόμησης με κερασάκι στην τούρτα την άρση της απομόνωσης της ”ΤΔΒΚ”.

Άρση που συνεπάγεται, δυστυχώς, διεθνή αναγνώριση και ισοτιμία της πλαστής ”Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” με την νόμιμη Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή την αναγνώριση ”κυριαρχικής ισότητας σε ίσο διεθνές καθεστώς” (όπως το ορίζουν ξεκάθαρα οι Τούρκοι στο σχέδιό τους) μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων.

Με δεδομένα αυτά, το μόνο παρήγορο είναι (από κυπριακής πλευράς) ότι ο Κύπριος Πρόεδρος απέρριψε την πρόταση-παγίδα του Ταγίπ Ερντογάν για συνάντησή τους στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, κάτι που θα σήμαινε άμεση αναγνώριση της ”ΤΔΒΚ” και νομιμοποίηση του στρατού κατοχής εκεί.

Κατά τα άλλα, η Κύπρος σύρεται (με την Ελλάδα θεατή των δυσμενών εξελίξεων) στο ”παιχνίδι” των ξένων με τον χρόνο να κυλάει σε βάρος της. Στο ”παιχνίδι” της αυταπάτης για κατευνασμό της Τουρκίας μέσω… ΜΟΕ (Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης).

Μέσω των ΜΟΕ της εξαπάτησης, που έχουν… εμπλουτιστεί τελευταία με μια επιστολή στήριξης απ’ το Ύπατο Εκπρόσωπο της Ε.Ε για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Άμυνας Ζοζέπ Μπορέλ προς τον Κύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη και είναι στην ουσία  στάχτη στα μάτια για όσα απεργάζονται οι ”Μεγάλοι” υπό σκιά για το μέλλον της Κύπρου.

Φευ!.. Τα όσα απεργάζονται γι’ αυτήν οι ξένοι δεν φαίνεται να συγκινούν την πολιτική ελίτ στην Ελλάδα, που — βολεμένη στο… καραμανλικό θέσφατο του ’74 ”Η Κύπρος κείται μακράν” (βλ. ”Η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων εις την Κύπρον καθίσταται αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων”) — παραμένει αγκυλωμένη στη δικαιολογία της μη… πρόκλησης του τουρκικού casus belli, με αποτέλεσμα να τροφοδοτεί τον τουρκικό επεκτατισμό και αναθεωρητισμό.

Έτσι, επόμενο είναι να κλιμακώνονται οι (αμερικανικής προέλευσης, κυρίως) φήμες, που λένε ότι — επ’ ευκαιρία της τουρκικής εισβολής στις 20 Ιουλίου — ο Ερντογάν προτίθεται θα αναγγείλει την προσάρτηση των κατεχομένων εδαφών της Μεγαλονήσου (το 37% της έκτασής της) στην Τουρκία.

Το λυπηρό είναι ότι η ευαισθητοποιημένη στο θέμα της Ουκρανίας Δύση (ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Ε.Ε) — η οποία ωρύεται (και δικαίως) για την καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας της ανεξάρτητης Ουκρανίας από τη Ρωσία και την αναθεώρηση δια της βίας των υπαρχόντων συνόρων της — δείχνει πλήρη αναισθησία για την επί 48 χρόνια υπό τουρκική κατοχή βόρεια Κύπρο.

Σας ακούω να λέτε με τόνο απογοητευτικό:

 — Τι περιμένουμε να κάνουν οι ξένοι, όταν εμείς παραμένουμε αδρανείς;

Κι εγώ συμφωνώ μαζί σας ότι η Εξωτερική μας πολιτική δείχνει αποστασιοποιημένη στο Κυπριακό την ώρα που ο Ταγίπ Ερντογάν απειλεί να τουρκέψει την Κύπρο. Η Εξωτερική μας πολιτική κρατά ”άψογη στάση”(κοινώς ποντιοπιλατική) λες και δεν είναι μέρος του εθνικού προβληματισμού και των ευθυνών μας η Κύπρος (εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας η Ελλάδα απ’ το ’59, Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου).

Δώσαμε σαν Έλληνες και σαν Ελλάδα όρκο τιμής για το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, αλλά προφανώς το ξεχάσαμε. Το ξέχασε πρώτη απ’ όλες η ελληνική κυβέρνηση η οποία, αντί να καταγγείλει διεθνώς (με αφορμή την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο και την κατοχή του βορείου τμήματός της επί 48 χρόνια, στέλνει τον ΥΠΕΞ μας στη Χάγη για λογοδοσία των ρωσικών εγκλημάτων πολέμου στην Ουκρανία έχοντας προφανώς παραγράψει το ατιμώρητο και διαρκές έγκλημα της κυπριακής τραγωδίας.

Αντί να καταγγείλει διεθνώς την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, ποιεί την νήσσαν και περιμένει παθητικά να κάνει ο ”η αλεπού της Μεσογείου” (Ταγίπ Ερντογάν) στην Μεγαλόνησο ό,τι έκανε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην Κριμαία.

Ποιεί την νήσσαν και επιτρέπει να συνεχίζεται απρόσκοπτα στην βόρεια Κύπρο η αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσή της. Επιτρέπει τον εποικισμό των Κατεχομένων από χιλιάδες Τούρκους εποίκους. Επιτρέπει στον αρχηγό του ψευδοκράτους  Ερσίν Τατάρ να λειτουργεί ως αχυράνθρωπος του Ερντογάν προαναγγέλοντας επικείμενα τετελεσμένα, χωρίς να καταγγέλλεται.

Επιτρέπει, την ώρα που κορυφώνονται οι αρπακτικές διαθέσεις του Τούρκου Προέδρου για τμήματα της ελληνικής επικράτειας και οι προκλήσεις του για αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, την μεθόδευση εκ μέρους του — κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών — της προσάρτησης των Κατεχομένων, ήτοι τη διχοτόμηση της Κύπρου με τελικό σκοπό τη διάλυση της ”Κυπριακής Δημοκρατίας”…