Η κατάργηση της καθαρεύουσας το 1976 ως επίσημου γλώσσα της Ελλαδικής Επικράτειας, σηματοδότησε την «τομή» προς την ωσεί εκπαιδευτική μεταρρύθμιση επί Υπουργίας Γεωργίου Ράλλη, (κυβέρνηση Ν.Δ) ως αυτόθροη συνέπεια του Δημοκρατικού Συντάγματος του 1975, το οποίο συνεπέφερε την έτι περαιτέρω οιονεί εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση της καταργήσεως του πολυτονικού συστήματος νύκτωρ της 11-1-1982 επί Υπουργίας Ελευθερίου Βερυβάκη (1982).-Ν1228/1982 «κύρωση της από11.11.1981 πράξης του Προέδρου της Δημοκρατίας «περί εγγραφής μαθητών στα Λϋκεια κλπ, «καθιέρωση μοντονικού».
Το δυστύχημα κατά την γνώμη μου, είναι ο ολετήρας των πολιτικών παθών και της έντονης διχαστικής πόλωσης ιδίως μετά το πέρας του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και της συνακολούθου, αναποδράστου, επιδράσεως της ευθράστου ισορροπίας του επαπειλούμενου πυρηνικού ολοκαυτώματος της δαμοκλείου σπάθης, των δύο ανταγωνιστικών υπερδυνάμεων, οι οποίες έτειναν ευήκοον ούς, εις τους εγχώριους δούρειους ίππους, (Η.Π.Α-Σοβιετική Ένωση), διαρκούντος του ψυχρού πολέμου (εμφύλιος πόλεμος, η επακολουθήσασα δικτατορία, η προδοσία της Κύπρου) συμπεριέλαβαν την ατελεύτητη Ιερά συνέχεια της Ελληνικής γλώσσας, την οντολογική και παγκοσμίως δαψιλή της δομή, ως ένα πολιτικό κατάλοιπο, γεγονός το οποίο όμως ακρωτηρίασε, εν κατακλείδι, τον ομφάλιο λώρο της διαχρονίας του Ελληνικού πολιτισμού εν μία νυκτί.
Υπό την δαρή ενός ψευτο-προοδευτισμού ή ιδιοπαθούς εκσυγχρονισμού η καθαρεύουσα και οι λόγιες εκφράσεις ταυτίστηκαν με τον ολοκληρωτισμό ενώ η δημοτική με την επίταση της ως προς την πιο ακραίες υπεραπλουστευτικές εκφράσεις ιδίως επί τα πρώτα έτη διακυβερνήσεως του τόπου επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου παρέπεμπαν δήθεν σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, πλήν όμως, η άπεφθη αλήθεια είναι ότι νόθευσαν ανεπανόρθωτα το μεγαλείο της Ελληνικής γλώσσας, δολοφονώντας την, εν τη κυριολεξία, καθότι υπεβιβάσθη, η πιο πλούσια και αψεγάδιαστη δομικά και νοηματικά γλώσσα του σύμπαντος κόσμου, ως ένα ατελές εργαλείο, μία αυτοματοποιημένη θεραπαινίδα απλοϊκής συνεννοήσεως, υπό τους σύγχρονους «φωστήρες» της γνώσης.
Η κατάλυση της δομικής αυτής σταθεράς ιστορικής αυτεπίγνωσης, αιτιολογήθηκε ότι συνιστά επίτευγμα δήθεν απροσδιόριστης προόδου, την στιγμή την οποία άπαντες ανά των κόσμο, από τις Η.Π.Α έως την Κίνα και την Μέση Ανατολή, ομιλούν το αρχέτυπον της γλώσσας, δηλονότι τα αρχαία ελληνικά, ενώ ημείς αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε τις επιγραφές εις τα αρχαία μνημεία και την ελληνική γραμματεία των προγόνων μας, αλλά και κατανοήσουμε την Θεία Λειτουργία, επί της κοινής ελληνικής γλώσσας.
Προφανώς διαφορετική άποψη είχε και η Ακαδημία Αθηνών, η οποία άρτι προσφάτως κατήργησε το πολυτονικό εκ των εγγράφων της Ακαδημίας, ως κάτι συντηρητικό και παρωχημένο, παρά ταύτα εγώ σεμνυνόμενος ως προς τους κ. κ. Ακαδημαϊκούς θα ομιλώ την καθαρεύουσα συντασσόμενος, μεταξύ άλλων ως προς τον μεγάλο Νϊκο Εγγονόπουλο, ο οποίος απάντησε όταν τον ερώτησαν διατί ομιλεί την καθαρεύουσα, αυτός αποκρινόμενος είπε : «Ίσως διότι είμαι ο τελευταίος των Ελλήνων. Άλλωστε η ελληνική γλώσσα είναι μία. Η αρχαία, η νεότερη, οι ντοπιολαλιές,-είναι γλώσσα μία», άλλωστε κατά τον ίδιο «οι άγγελοι στον παράδεισο μιλούν Ελληνικά» ένθα και εγώ συντάσσομαι διηνεκώς αναφανδόν, και θα ομιλώ επισήμως, το γε νυν έχον, εν παντί και αείποτε, την καθαρεύουσα και ας χαρακτηριστώ εγκληματίας σκέψεως, γνώμης και γλώσσας, από το προοδευτικό «καθεστώς» και τους υπερεθνικούς αφανείς ιθύνοντές του!!!
