Τι σου είναι αυτοί οι συνειρμοί, ειδικά όταν μπλέκουν την πολιτική με την Ιστορία. Ειδικά όταν, μέσω της αναδρομικής διαδικασίας τους, δίνουν διέξοδο στην κοχλάζουσα πραγματικότητα και οδηγούν στην κάθαρση.
Την κάθαρση που — στην περίπτωση του Ουκρανικού — για μεν τους Ουκρανούς ταυτίζεται με τις ρωσικές απώλειες στο έδαφός τους, για δε τους Ρώσους με την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, της οποίας ο Πρόεδρος είναι Εβραίος…
Η πραγματικότητα στην Ουκρανία είναι αδυσώπητη, δυστυχώς, γιατί είναι η πραγματικότητα του πολέμου. Μέσα στο γκρίζο και το μαύρο που κυριαρχούν, τα μόνα που τη χρωματίζουν είναι η αναβίωση του ψυχροπολεμικού κλίματος μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών και το πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει η υποκρισία και η προπαγάνδα, τα fake news, οι προβοκάτσιες, οι ανθρώπινες ιστορίες, η αγριότητα και οι καταστροφές, με αποκορύφωμα τους κρουνούς αίματος των αμάχων.
Είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας όλα αυτά, αλλά και συγχρόνως πολύ κοντά μας χάρη στο ρεπορταζιακό υλικό που έβαψε κιόλας το βάθος του ουκρανικού ουρανού κόκκινο. Σε πρώτο πλάνο μέχρι πρότινος ήταν οι σκηνές φρίκης με τις ”θηριωδίες” στη Μπούκα.
Η απόσυρση του ρωσικού στρατού απ’ την περιφέρεια του Κιέβου ”είναι ντοκουμέντα σφαγής αμάχων”, βεβαιώνουν τα δυτικά Μέσα εστιάζοντας επίμονα σε εικόνες που παραπέμπουν σε εκτελέσεις τύπου Γερμανικής Κατοχής κατά αμάχων, με μαζικούς τάφους σκόρπιους εδώ κι εκεί.
Πανομοιότυπες και πολλαπλάσιες στοιχειωμένες εικόνες, ασφαλώς — εφόσον αυτά δεν είναι σκηνοθετημένα, όπως καταγγέλει η ρωσική πλευρά — ξετυλίχθηκαν και στην βομβαρδισμένη Γιουγκοσλαβία προ ετών (1999) ή όπου αλλού άπλωσαν ”φτερά προστασίας” το ΝΑΤΟ και οι υπερατλαντικοί ”Σύμμαχοι”.
Μόνο που δεν είδαμε ποτέ κοντινά πλάνα φρίκης κατά των αμάχων στις κατοικημένες περιοχές που βομβαρδίστηκαν. Ίσως για να περιοριστούμε — ως αμέτοχοι θεατές — στην… επιβλητική εικόνα των μαχητικών αεροσκαφών της Δύσης και των συστοιχιών πυραύλων ”Κρουζ” που ισοπέδωναν τους ”εχθρικούς στόχους” και μεταδίδονταν απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες μας σε απευθείας μετάδοση.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, αν ανταποκρίνονται στην αλήθεια οι φρικαλεότητες στην Μπούκα και δεν πρόκειται για χολιγουντιανών προδιαγραφών στημένο μελόδραμα made in USA προς τέρψιν του θυμικού της Δύσης με σκοπό να αφανιστούν ο Πούτιν και η Ρωσία, δικαιολογείται η διεθνής κατακραυγή, όπως και οι φωνές επίκλησης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου…
Προς το παρόν, ωστόσο, παραμένω επιφυλακτική, καθώς οι ΗΠΑ μάς έχουν δώσει — σε διεθνές και εθνικό επίπεδο — ουκ ολίγες αφορμές, για να αντιληφθούμε τις ιδιοτελείς προθέσεις τους και τις δόλιες μεθόδους που χρησιμοποιούν προκειμένου να εξοντώσουν τους πολιτικούς και γεωπολιτικούς αντιπάλους τους.
Τα WikiLeaks πρόσφεραν ήδη μεγάλες υπηρεσίες στο θέμα αυτό αποκαλύπτοντας σκελετούς απ’ τη χαώδη ντουλάπα των Αμερικανών (δείγματα δολιότητας, αντιδημοκρατικής-αποικιοκρατικής συμπεριφοράς και αναξιοπιστίας) και ευελπιστώ ότι — και χωρίς τον κυριότερο συντάκτη τους Τζούλιαν Ασάνζ — θα κάνουν το ίδιο στο μέλλον στο θέμα αυτό.
Με τη σιγουριά αυτή κρατάμε στον νου μας, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, τη δήλωση-διαβεβαίωση του Ντιμίτρι Πεσκόφ (σε δημοσιογράφους μέσω τηλεδιάσκεψης) ότι δεν εκτέλεσαν τους 340 αμάχους στην Μπούκα οι ρωσικές δυνάμεις.
Κρατάμε και τον χαρακτηρισμό της είδησης από τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου ως ”τερατώδη πλαστογράφηση με στόχο τη δυσφήμιση του ρωσικού στρατού”, για να δούμε αν θα επαληθευθεί ή όχι στη συνέχεια, αν και — ελλείψει Δημοκρατίας στην αμερικανοκρατούμενη Δύση –είναι πολύ δύσκολο να βγει προς τα έξω η αλήθεια και να την επιβεβαιώσουν οι σιωπηλοί μάρτυρες…
Δεδομένων αυτών, στα όπλα ελέγχου της αξιοπιστίας των ειδήσεων που μας έρχονται από τα Κέντρα Επικοινωνίας των ”Μεγάλων” είμαστε υποχρεωμένοι να επιστρατεύσουμε την ιστορική συλλογική μνήμη, η οποία είναι αλάνθαστη μεθοδολογική πυξίδα για την αναζήτηση της αλήθειας.
Με βάση αυτήν και τους συνειρμούς που μας επιτρέπουν το flash back στο παρελθόν, τροχοδρομούμε στις ράγες της πρόσφατης Ιστορίας για να ξαναθυμηθούμε το πώς χτίζονται οι ”αλήθειες” και οι ”συμμαχίες” της Αμερικής που είναι η άρχουσα δύναμη της παγκοσμιοποιημένης Δύσης.
Χτίζονται με το αποικιοκρατικό πνεύμα της (βλ. συμπεριφορά της Αμερικής απέναντι σε βαλκανικές χώρες — συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας — τις οποίες, δια των βάσεων και της παροχής βοήθειας σε ώρα ανάγκης μετατρέπει σε ”αποικίες”-οχήματα της γεωπολιτικής στρατηγικής της).
Χτίζονται με την προπαγάνδα και τους εκβιασμούς που ασκεί για ικανοποίηση των συμφερόντων της, την προώθηση σε ηγετικές θέσεις δικτατορίσκων-φερεφώνων, τον ”αφανισμό” των αντιφρονούντων στην πολιτική των εκλεκτών της και την αφερεγγυότητά της στο θέμα των συμμαχιών (βλ. προδοσία των Κούρδων 8 φορές, αν και ήταν αυτοί που θυσίασαν τη ζωή τους στον αγώνα της Δύσης κατά του ISIS).
Τώρα θα μου πει κάποιος ότι η συμμαχική αφερεγγυότητα της Αμερικής ανταποκρίνεται στο πλαίσιο της ασύμμετρης αμοιβαιότητας που διέπει και τις ανθρώπινες σχέσεις. Όπως σ’ αυτές, δηλαδή, κάποιοι δίνουν μονίμως και κάποιοι άλλοι λαμβάνουν μονίμως, έτσι και στις διακρατικές σχέσεις μεταξύ ισχυρών και ανίσχυρων, ”οι πρώτοι ανήκουν στην κατηγορία του ”δίνω” (εθνική κυριαρχία) και οι δεύτεροι στην κατηγορία του ”παίρνω” (ό,τι με εξυπηρετεί), όπως είχα γράψει σε παλαιότερο άρθρο μου.
Με τέτοιες λογικές όμως πορευόμασταν μεταπολεμικά, όταν οι πολιτικές ηγεσίες — στην περίπτωση της Ελλάδας, για παράδειγμα — στην προσπάθειά τους να αναστηλώσουν τα ερείπιά της, έκλιναν το γόνυ στους Αμερικανούς επισκέπτες που έρχονταν στην Ελλάδα για να εποπτεύσουν την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ (1947) ή του Δόγματος Τρούμαν (1948).
Η ιστορική μνήμη μέσω της γνώσης ανασύρει απ’ την αχλύ του παρελθόντος κι αυτά περιοδικά. Αφορμή για κάτι τέτοιο μου έδωσε συμπτωματικά η πρόσφατη επίσκεψη της Βικτώριας Νούλαντ (ΥΦΥΠΕΞ) των ΗΠΑ στη χώρα μας.
Το κλίμα θερμότητας στο ΥΠΕΞ και το ΥΠΕΘΑ ήταν εμφανές, εκατέρωθεν, έστω κι αν δεν προσιδιάζει από τη μεριά μας στο δουλοπρεπές του μεταπολεμικού παρελθόντος. Παρ’ όλα αυτά, δημιουργούσε ερωτηματικά γύρω απ’ τα θέματα που τέθηκαν στο τραπέζι συζήτησης μεταξύ Ελλήνων και Αμερικανών Αξιωματούχων.
Το πρώτο ερωτηματικό αφορά δημοσιογραφικές πληροφορίες για αποστολή από την Ελλάδα στη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία αντιαεροπορικών συστημάτων μικρού βεληνεκούς (τετραπλούς εκτοξευτές τύπου Asrad, συγκεκριμένα), χωρίς να αποκλείεται και η αποστολή διμοιρίας αντιαρματικών.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τον προβληματισμό για τη στάση του υπουργού Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου απέναντι στην Αμερικανίδα εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Για το αν τόλμησε, δηλαδή, να της εξηγήσει πως είναι μείζον θέμα για μας οι παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο ή προτίμησε να το αποφύγει για να μην τη δυσαρεστήσει, γνωρίζοντας την επιθυμία της Ουάσινγκτον να παραμείνει η Τουρκία ”δεμένη” στο άρμα της Δύσης (εξ ου και η επιστολή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς το Κογκρέσο για πώληση μαχητικών F16 από τις ΗΠΑ σ’ αυτήν) και τη διάθεση να την ”επιβραβεύσει” για τον διαμεσολαβητικό ρόλο της στην ουκρανική κρίση.
Μια κρίση στην οποία έβαλαν το χεράκι τους οι Αμερικανοί, για να φτάσουμε στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Και έβαλαν το χεράκι τους μέσω του δίδυμου Νούλαντ-Πάιατ (πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία το ’13, επί κυβέρνησης Ομπάμα), αφού αμφότεροι έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στην ουκρανική επανάσταση του 2014 συμβάλλοντας στην ανατροπή του ρωσόφιλου τότε Προέδρου της Ουκρανίας Βίκτωρα Γιανουκόβιτς.
Σημειώνω καταληκτικά ότι τους φιλορώσους αυτονομιστές των περιοχών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ της Ανατολικής Ουκρανίας οι οποίες αυτοανακηρύχθηκαν ανεξάρτητες Λαϊκές Δημοκρατίες μετά την ουκρανική επανάσταση του ’14, τους είχε χαρακτηρίσει ο Πάιατ ”τρομοκράτες”.
Την ανεξαρτησία αυτών των περιοχών που τελούν υπό τον έλεγχο ρωσόφωνων αυτονομιστών αναγνώρισε τον περασμένο Φεβρουάριο η Ρωσία μετά την εισβολή της στην Ουκρανία, με τον Πούτιν να γνωστοποιεί την πρόθεσή του να κάνει πραγματικότητα την αποκομμουνιστικοποίηση και την αποναζιστικοποίηση σε ”αρχαία ρωσικά εδάφη” (μεταξύ των οποίων το Ντονμπάς το οποίο θέλει να ενώσει με την Κριμαία ο Πούτιν) τα οποία κακώς παρέδωσε ο Λένιν στην Ουκρανία.
Όλα αυτά βέβαια — λόγω της υπάρχουσας ρευστότητας — δεν δίνουν ακόμα ευκρινή εικόνα για την αναδιαμόρφωση των συνόρων και τις ισορροπίες σ’ αυτήν.
Έτσι, το μόνο σίγουρο είναι — όσον αφορά τις επιπτώσεις των τετελεσμένων — ότι το πνεύμα αναθεωρητισμού που σκιάζει την Ουκρανία θα διαχυθεί σε όλη την Ευρώπη και προπαντός στα Βαλκάνια. Όπερ σημαίνει ότι δεν αποκλείεται να δούμε να ξετυλίγεται ένα ντόμινο εξελίξεων που θα φτάνει ως τα σύνορά μας.
Κι αυτό την ώρα που τα πάντα πιστοποιούν τις δικές μας λανθασμένες επιλογές στο Ουκρανικό οι οποίες ξεσηκώνουν κύματα δυσαρέσκειας κατά της κυβέρνησης (ενδεικτικές οι αλγεινές εντυπώσεις απ’ την προβολή του μηνύματος του νεοναζί του ΑΖΏΦ στην ελληνική Βουλή)
Πιστοποιούν και την κατηφορική μας πορεία προς εθνικά ασύμφορες λύσεις (βλ. ”συνεκμετάλλευση” στο Αιγαίο), ενώ προοιωνίζεται δυσοίωνο το μέλλον του Κυπριακού, ειδικά μετά την πλήρη ρήξη των ελληνορωσικών σχέσεων λόγω της απέλασης των 12 Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα.
