Η ανίατη μάστιξ της βλακοκρατίας εν τω φερομένω Πατριωτικώ χώρω

Αντί προλόγου παραθέτω δια βραχέων τα καίρια: «Η βλακεία είναι ή κατά το μάλλον ή ήττον εντελής ατονία των πνευματικών δυνάμεων, εξ ής ουδεμίαν δύναται να συλλάβη έννοιαν ο πάσχων. Συνήθως είναι οργανικόν νόσημα, δύναται όμως να προκύψει και εκ βιαίας διαταράξεώς του όλου οργανισμού ή εκ βαθυτάτου γήρως. Δεν έχει  δε διαλείμματα. Μάταιον είναι να βασανίσωμεν το ορθόν των διακρίσεων τούτων υπό την έποψιν της φρενολογικής παθολογίας αρκεί ημίν τούτο, ότι ο δικαστής, άμε πεισθή, τη βοηθεία των ειδημόνων, ότι το λογικό τινός προσώπου πάσχει σπουδαίαν διατάραξιν ή μεγάλην ατονίαν, εξ’ ών αδυνατεί να διοικήσει τα ίδια συμφέροντα, δύναται και οφείλει μάλιστα, κηρύττον αυτόν εις κατάστασιν απαγορεύσεως, να διορίση αυτώ προστάστην και αντιπρόσωπον προς διοίκησιν των συμφερόντων του  (Παπαρηγόπουλος, Αστικόν Δίκαιον, ΙΙΙ, 1869, σελ 476-477»

Οι αναλφάβητοι του κιβδήλως «Πατριωτικού χώρου» αμαυρώνουν, το κύρος των μεγάλων ηγετών, όπως του Παύλου Μελά,Ίωνος Δραγούμη, Περικλή Γιαννόπουλου, με τεράστιο έργο και λοιπών άλλων, οι οποίοι πέραν από διανοούμενοι, χρημάτισαν ευδοκίμως, εις διάφορα αξιώματα, εν πάσει περιπτώσει, ήσαν προεχόντως και κυρίως άνθρωποι με μόρφωση και καλλιέργεια, όπως μεταξύ άλλων και ο Βυζανής (….).

Η έλλειψη του κοινού νού και η έλλειψη στοιχειώδους καταρτίσεως και πανεπιστημιακής εκπαιδεύσεως, σήμερον ταλανίζει και εν τέλει, εκφυλίζει τον πατριωτικό λόγο και  εκφαυλίζει τα στελέχη του, μετασχηματίζοντας τους αφεύκτως, δια της οδού «του άλλως δύνασθαι πράττειν»,  εις πολιτικούς «χούλιγκανς», άνοες οπαδούς, ή ανθρώπους οι οποίοι ενσαρκώνουν το δόγμα, του σύγχρονου ευήθους, εν τω κοινωνικώ βίω, ανθρώπων, οίτινες κατατρχύχονται από  ποταπά ένστικα, τελούν υπό  δόλια προαίρεση καταφρονήσεως του πλησίον των, λόγω συμπλεγματικής ροπής, αλλά εν γένει βούλονται και βουλεύονται από ταπεινά ελατήρια, –τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, υποφώσκουν την καταγέλαστην υπεροψία τους-, ως προς τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, ίνα επιβληθούν ουχί δια της αξίας και της αρετής τους αλλά δια του χαμερπούς αήθους χαρακτήρα των.

Τούτο συμβαίνει δυστυχώς και εις το Κοινοβούλιο, όπου ορισμένοι «φενακισμένοι» δημοσιογράφοι, εν τη κυριολεξία, φέρουν τα ως άνω χαρακτηριστικά, επιπολάζοντας εις πολιτικά γραφεία, οι οποίοι αγνοοούν «ανάγνωση και γραφή», και ως καταχθόνιοι καιροσκόποι, ικανοποιούν ψυχολογικά ελείμματα, υπό του κελύφους-μανδύου, των δήθεν δεικτικών κειμένων των, με κατάπτυστες και ονειδιστικές αναρτήσεις προς τους καταρτισμένους συναδέλφους τους.

Η ανίατη μάστιξ της «βλακοκρατίας» κατά τον Κώστα Βάρναλη, δυστυχώς βρίθει και δυναστεύει τους ευφυείς κατά την μελέτη του κ. Λεμπέση με τίτλο «Η τεράστια κοινωνική συμασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω».

Τα εν λόγω ανθωπάρια, ασφαλώς, στερούνται επιστημονικής καταρτίσως , είναι δειλοί, φυγόμαχοι, προδότες του ευατού τους και χάρις εις την πνευματική τους ηθική αναπηρία, καθίστανται ανεκκλήτως καταδικασμένοι να παραμείνουν εσαεί, στο περιθώριο της τω όντι ζωής, χαρακτηρίζοντας με πικρά μοχθηρία των ηρωισμό και την αξιοκρατική ανέλιξη των άλλων δια βλακείαν.

Προεξαρχόντως και κυρίως, ένα πρόσθετο στοιχείο του βλακός-ευήθους, πέραν της προπέτειας και του αγεληδόν τρόπου σκέψεως, ωσεί διανοητικώς λοβοτομημένου και πνευματικώς ευνουχισμένου ατόμου, έτι περαιτέρω ελλείψει στοιχειώδους κτήσεως ικανοτήτων, είναι να συνασπίζεται μαζικώς και ομοθυμαδόν, με αποτέλεσμα η συρροή ευήθων, να κατασκευάζουν εκ του μη όντως ευφάνταστα σενάρια κατά δυνητικών εχθρών ή να προβαίνουν ομού, σε ποινικά κολάσιμους χαρακτηρισμούς, προς τρίτα πρόσωπα, με την προσφιλή μέθοδο, του διηνεκώς,  πνευματικώς ανεπαρκή, –ο οποίος έχει τρώσει την εγκεφαλοκρηπίδα του από την υπερεκχειλίζουσα ανοησία-, ήτοι την συκοφαντία, την διαβολή, και την ακατάσχετη σπερμολογία δια να ανακουφίσει υποδορίως την σοβούσα πυορρούσα αποδομημένη προσωπικότητά΄του.

Φρονώ ότι, δέον όπως ψηφισθεί «δρακόντειος» Νόμος,  ο οποίος θα ορίζει ρητώς ότι ο εκάστοτε υποψήφιος Βουλευτής ή αρχηγός κόμματος, όπως και άπαντες οι συνεργάτες, ιδίως οι δημοσιογράφοι, πέραν από τους λοιπούς επιστημονικούς συνεργάτες δέον όπως κατέχουν τουλάχιστον ένα πανεπιστημιακό πτυχίο, ως το έλασσον τυπικό προσόν, ως προαπαιτούμενη αναγκαιότητα δια να τεθεί η υποψηφιότητά τους ή να δύνανται να προσληφθούν παρά τω πλευρώ του Βουλευτού, άλλως νομοτελειακώς και πλησίστιοι θα δημιουργηθεί το εκμαυλιστικό φαινόμενο της παρακμιακής αποσυνθέσεως εκ της οποίας πάσχουν σήμερον ορισμένα ψευδοπατριωτικά και μη, κόμματα εν τη βουλή και αλλαχού.

Άλλως θα εξακολουθεί ως σήμερον, να κατισχύει ο συνασπισμός των βλακών ενταύθα, το ανείπωτο τραγικό αυτό φαινόμενο, ήτοι η μηχανική οργάνωσις δυνάμει της αρχής της «ελαχίστης προσπάθειας» προς αντιμετώπισιν ισχυροτέρας δυνάμεως εις το πρόσωπον των ολίγων ή του ενός.

Η οργάνωσις τοιαύτη περιορισμένης εκτάσεως ερειδομένης εις την έμφυτο βλακείαν, εξικνούμενη συχνάκις εις πόρρωσιν συνειδήσεως και τύλφωση σκέψεως,, καλείται ως κλίκα αδαών.

Εν κατακλείδι καθίσταται πάγια αρχή ότι ο ευήθης, εξ αντιδιαστολής με τον ευ πεφυκώς, ήτοι τον ευφυή, να διαθέτει μοιραίως, περισσότερα και ασφαλέστερα μέσα ανθεκτικότητας, και συνήθως ένεκεν της αναξιοπρεπείας του, τα μετέρχεται αδιαβάθμητα, ίνα επιτύχει τον σκοπό του, ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα επί τω τέλει να επικρατήσει κατά κράτος προς τους συμμάχους του, και δη επιτηδείως, όμως οσάκις και αν αποπειραθεί να εξαπατήσει την κοινή γνώμη αλλά και όσους νιώθει ως απειλή, επί μακρόν, αείποτε εκτίθεται ακριβώς επειδή καθίσταται εκ φύσεως βλαξ, ερειδόμενος αμιγώς εις το ένστικτό του και ενίοτε εις την μετέλευση αθέμιτων μέσων, εξ ού και αργά ή γρήγορα κατακρημνίζεται εις το βάραθρο της ουτιδανοσύνης του.

Συνελόντι ειπείν δεν ενστερίνζομαι το οιονεί δόγμα του Μπέρτολτ Μπρέχτ ότι: «H ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη κυριολεκτικά», διότι ο πανδαμάτωρ χρόνος την διαβρώνει και εν τέλει ίσως και νομοτελειακά την κονιορτοποιεί.