Η δια του Ποινικού Κώδικος Κερκόπορτα εις την συνοχή της Κοινωνίας

Εκκινών το εν λόγω άρθρο παραθέτω ένα απόσπασμα από τον παμμέγιστο  «Παπαδιαμάντη» περί της εννοίας των Χριστουγέννων. ” Προ των σήμερον υλιστών, δαρβινιστών και θετικιστών υπήρξαν οι απαισιόδοξοι, οι ορθολογισταί και οι κριτικισταί’ αλλά παρήλθον’ προ αυτών ήσαν οι πανθεϊσταί, αλλ’ εξέλιπον. Παρέρχονται, κρύπτονται εν τη σκιά, αφανίζονται, αφού επί βραχύ τέρψωσι τους φιλοκαίνους και τους φιλαναγνώστας δια περιέργου συναυλίας λέξεων και γνωμών. Ο δε Χριστός έμεινε και θα μένη…Ο πόθος της μωράς επιδείξεως, η μανία του καινά εκάστοτε λέγειν, η δοκησισοφία, ο τύφος και η οίησις άγουσιν εις τας συγχρόνους αθεϊστικάς θεωρίας, από των οποίων τουναντίον απάγει η ειλικρινής και ακραιφνής φιλοσοφική συζήτησις της προ των οφθαλμών ημών κειμένης αληθείας”. 

Η έλευσις των Χριστουγέννων, της Αγίας τοιαύτης ημέρας Γεννήσεως του Θεανθρώπου, της τεκούσης ελπίδος δια ημάς τους Ορθοδόξους χριστιανούς, καθίσταται οντολογικό ορόσημο, διότι ο Ιησούς εγκαθίδρυσε δια του βίου Του, μία χαρούμενη προοπτική, εναντίον του φυσικού καταναγκασμού της φθοράς του θνησιγενούς μας βίου, εις την οποία υποκείμεθα, εκόντες άκοντες, συνεπεία της αδυσώπητης επιρροής του πανδαμάτορος χρόνος, επί της χοϊκής μας φύσεως.

Είναι πασίδηλο και επιστημονικώς παραδεγμένο ο Χαρακτήρας του Συντάγματος μας καθίσταται ανυπερθέτως Χριστιανικά Ορθόδοξος, τούτο δε συνάγεται αιτιωδώς από το άρθρο 3, 14 παρ. 3, 16 παρ. 2, του Συντάγματος συν το γεγονός ότι αρχήθεν, όλα τα Συντάγματα ψηφίστηκαν εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδας όπως το Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822, του Άστρους το 1823, και της Τροιζήνας το 1827, επί Βαυαρών : 1832,1864,1911,1952, επί Δημοκρατίας : 1975,1986,2001,2008,2019, παρεκτός δύο Συνταγμάτων του ηγεμονικού εν έτει 1832 και του Δημοκρατικού εν έτει 1927.

Εις επίρρωσιν των ως άνω, η κεφαλίς του Συντάγματός μας, δηλονότι, η προμετωπίδα, κάνει μνεία περί του Τριαδικού Θεού, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, αποτελεί, εκ των ών ούκ άνευ, θεμελιώδη Συνταγματική μη αναθεωρητέα διάταξη, λόγω ότι ανήκει  εις τον σκληρό πυρήνα, κατά το άρθρο 110 παρ. 1, λόγω της αυξημένης τυπικής ισχύος την οποία φέρει λόγω ότι έχει κανονιστική ισχύ ως οργανικό μέρος του συνόλου του Συντάγματος.

Παρά την περίοπτη αυτή Συνταγματική αυξημένης τυπικής ισχύος κατοχύρωση του Ορθόδοξου δόγματος και της ιστορικής συμβολής της εις τα επαναστατικά κινήματα της Τουρκοκρατίας καθώς και αλλαχού, η Πολιτεία, περιφρονεί ιταμώς το Ορθόδοξο φρόνημα του Ελληνικού λαού.

Η Πολιτεία, κατατείνει, ενόψει του πολιτισμικού ισοπεδωτισμού και την εν γένει προωθούμενης πανθρησκείας, να εξοβελίσει από την συλλογική μνήμη του Ελληνικού λαού, την Ορθόδοξη πίστη, δια των νομοθετικών της πράξεων, με αποτέλεσμα, σε μία σήμερα βαθμηδόν μετασχηματιζόμενη πολυπολιτισμική κοινωνία, εξαιτίας και συνεπεία της ανέλεγκτης ροής στιφών αλλοδαπών, φορέων μίας πανσπερμίας θρησκευμάτων, με προεξάρχον τον Μουσουλμανισμό, καθίσταται αδηρίτως αναγκαίο να υπάρχει ένα επαρκές νομικό οπλοστάσιο το οποίο να διασφαλίζει την ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη μεταξύ των ετερόκλητων θρησκευμάτων, αποσοβώντας, τοιοτοτρόπως, τυχόν σοβούσες φονταμενταλιστικές τάσεις.

Αντί αυτού όμως είδαμε την σκανδαλώδη κατάργηση των καίριων διατάξεων δια του νέου ποινικού κώδικα, (Ν. 4619/2019), ήτοι του, προηγουμένως εν ισχύ,  άρθρου 198 του Π.Κ- περί κακοβούλου βλασφημίας, του άρθρου 199 του Π.Κ -καθύβριση θρησκευμάτων και του άρθρου 201 –περιύβρισης νεκρών, όπως προβλέπονταν και τιμωρούνταν εις το κεφάλαιο 7 του Ποινικού κώδικα με τίτλο επιβουλή της θρησκευτικής ειρήνης, σε βαθμό πλημμελήματος, με αποτέλεσμα σήμερον να αντιμετωπίζουμε έξαρση, οργανωμένων κακόβουλων και βλάσφημων επιθέσεων κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με βεβήλωση Ιερών Εικόνων συμβόλων, αισχρές ύβρεις και ούτω καθ’ εξής, διότι πλέον οι ως άνω ηθικώς αξιόμεμπτες και αξιοκατάκριτες πράξεις δεν συνιστούν ποινικό αδίκημα.

Κατάπληξη και απορία  δε προκαλεί, η αιτιολογική έκθεση της ως άνω καταργήσεως των επίμαχων διατάξεων, η οποία αναφέρει λιτά το εξής : «καταργούνται….αφού γίνεται γενικώς δεκτό ότι δεν προσβάλλουν κανένα υπαρκτό κοινωνικό μέγεθος και επομένως δεν συνιστούν αξιόποινες πράξεις»

Ως εκ τούτου λοιπόν, η Πολιτεία δια των ως άνω σκόπιμων ενεργειών της, καθιδρύει «κερκόπορτες» εις το μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας, δια των οποίων θα εισδύσουν «Δούρειοι ίπποι» οι οποίοι με την σειρά τους θα  εγκαταστήσουν βραδυφλεγής βόμβες, οι οποίες εν ευθέτω χρόνω, θα αποσταθεροποιήσουν την Ελλάδα.

Η  πίστη προς τον Θεό δεν συνιστά μία πεποίθηση ή συνείδηση ερμηνείας περί του καλού και του κακού, ή ωσαύτως δεν εξαντλείται σε ιδεολογήματα, ή επιστημονικές σοφιστείες, αποτελεί κάτι ενδότερο το οποίο ορίζει την υπόσταση του ανθρώπου και τον καθιστά ελεύθερο από οιαδήποτε οντολογική αναγκαιότητα, ο Τριαδικός Θεός αποτελεί τον πλάστη του σύμπαντος.

Ασφαλώς και η ζώσα Ορθόδοξη παράδοση μας, εναγκαλίζεται με τον εθνοαπελευθερωτικό αγώνα, δίχως όμως να ταυτίζεται κατ’ ανάγκη και εν ταυτώ δε χωρίς να σημαίνει ότι αναιρεί, το περίφημο «Υπέρ Πίστεως και Πατρίδας», τα αναφέρω τούτα, ίνα καταδείξω ότι το Ορθόδοξο Δόγμα εδράζεται σε θεμελιώδες απαρασάλευτες αρχές οι οποίες κληροδοτούνται εις τους αιώνες των αιώνων, ως παρακαταθήκη του Θεού, πλην όμως, ο ίδιος ο Χριστός έχει απόλυτη βούληση, ελευθερία να ενεργήσει και να επέμβει ουσιαστικά εις την ζωή μας, δια της χάρις του ή δια οιουδήποτε τρόπου.

Η Θεολογική επιστήμη, συνιστά ένα εργαλείο ερμηνείας, της ιστορικής, της πολιτειακής, και της δογματικής διαστάσεως του Εκκλησιαστικού γεγονότος της Ορθοδόξου παραδόσεως, ή άλλως συνιστά ένα ευέλικτο καλειδοσκόπιο επισκοπήσεως των πολυποίκιλων διατάσεων της Εκκλησίας, υπό το πρίσμα το δογματικό, το ιστορικό, το κοινωνικό και το πολιτικό.

Όμως σήμερον, η έννοια της πίστης καθίσταται ιδιαίτερα επίκαιρη, διότι αποτελεί το μέσο αντιμετώπισης των βιούμενων δυσμενών καταστάσεων οι οποίες, ενώ φαίνονται ότι έχουν αμιγώς ανθρώπινα κίνητρα, πλην όμως εάν αποκωδικοποιήσει κανείς πιο προσεκτικά τις εξελίξεις και τα τεκταινόμενα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν ορισμένες «σκοτεινές» πνευματικές δυνάμεις οι οποίες δεσπόζουν και κινούν τα νήματα προς τους ιθύνοντες ίνα επιτύχουν την αμαύρωση του κύρους του ανθρώπινου προσώπου.

Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, ο οιονεί ψυχικός εκβιασμός περί αυτού επί ποινή αποκλεισμού από οιαδήποτε δραστηριότητα της ανθρώπινης κοινωνίας ή επιπλέον, το ρατσιστικό στίγμα του αντιφρονούντα προς τον εκάστοτε αρνητή, ως στασιαστή και επικίνδυνο για την δημόσια υγεία, αποτελούν «εωσφορικές» πρακτικές οι οποίες πλήττουν καταφώρως και προσβάλλουν σφόδρα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μία επιβαλλόμενη πρακτική καθολικής υποταγής και άμεσου εξανδραποδισμού του ανθρώπινου προσώπου, το οποίο απεμπολεί μονομιάς τα θεμελιώδη ατομικά και δικαιώματα και ελευθερίας χάριν προστασίας της υγείας.

Η φρενίτις αυτή, περιορισμών ως προς της ελευθερίες και την αναγνώριση του ΥπερΚράτους ως αυθεντία και εν κυριολεξία η αναστολή λειτουργίας της ζωής μου, χάριν ενός αόρατου εχθρού συνιστά έναν νεοπαγή υβριδικό πόλεμο, μία ασύμμετρη απειλή, όπως εύστοχα και εύγλωττα οι αναλυτές χαρακτηρίζουν.

Εν ονόματι της πανδημίας και της αποτροπής του επικείμενου θανάτου μας, διακυβέυονται άλλα αγαθά, εξίσου σημαντικά με την υγεία, όπως η ελευθερία του προσώπου, το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της υγείας, του σώματος και εν γένει της ζωής μας, διότι δια της κρατικής ωμής και κυνικής βίας, καθιστάμεθα άβουλα όντα, ρυθμισμένα από τις παρά φύση δυνάμει της εκάστοτε κυβερνήσεως, υποχείριο κατά το μάλλον ή ήττον, της εγκαθιδρυθησομένης Νέας Τάξης πραγμάτων.

Εν τοιαύτη περιπτώσει φρονώ, ότι η  ΥπερΑγία Θεοκτόκος, σκέπη και καταφυγή, όλων ημών των ανθρώπων, θα επιληφθεί ίνα προστατεύσει την ψυχή μας, ως προς την κατεύθυνση αυτή, κινείται και το κόσμημα της Πατρίδος μας, το Άγιο Όρος, το οποίο σήμερον αποτελεί άσβεστο φωτεινό Φάρο, μεταλαμπαδεύσεως της άμετρης αγάπης του Τριαδικού Θεού, συνιστά εις τους αδυσώπητους κλυδωνισμούς που δεχόμεθα τόσο ουσιαστικά όσο και γεωπολιτικά, μία ακατανίκητη σωσίβιά Λέμβο, έναν κραταιό και στέρεο κυματοθραύστη των ανυπερθέτως μη «σύννομων και θεμιτών» πνευματικών δυνάμεων που εξαπολύονται προς την ανθρωπότητα και την Ελλάδα, προς σκοπό αλλότριο από τον δήθεν επ’ αγαθώ επιφαινόμενο, διότι η δήθεν μέριμνα για την δημόσια υγεία αποτελεί ένα πρόσχημα και έπεται συνέχεια.

Εν κατακλείδι, βιώνουμε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με ειρηνικά μέσα, εξ αυτού του λόγου, δέον όπως φυλαγόμαστε, και δια της ενεργοποιήσεως της Πίστεώς μας και δια της πραγματώσεως του Μυστηριακού Βίου, προκειμένου να προσδοκούμε δια της Χάρις του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού την Ανάστασή μας.

Η ψυχή μας ευρίσκεται εις τα Αγία Πάθη του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, εις την Σταύρωσιν και την Αποκαθήλωσιν, ενόψει της ζειδώρου Αναστάσεως δια της οποίας συνετρίβη διαπαντός ο θάνατος μετά του Εκουσίου Θανάτου του Τετιμημένου Θεανθρώπου μας, δια την ημετέραν Σωτηρίαν, καίτοι δίχως την δυνατότητα δια ζώσης συμμετοχής και αυτοπρόσωπου μεθέξεως μας εφέτος,  εις την τους Ιερούς Ναούς, έστω και εξ αποστάσεως, δια των ατομικών μας κατακομβών, παρά τις ρητές μας και πλειστάκις εκπεφρασμένες λυσιτελείς ενστάσεις μας.

Το γε νυν έχον , ας προσπέσουμε γονυκλινείς και ας ψάλλουμε ευφροσύνως, Χριστός Ανέστη εκ Νεκρών Θανάτω θάνατον πατήσας και τοις, εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», προτού πράξουμε τούτο ας ψάλλουμε ευφροσύνως ο Χριστός Ετέχθη, εν σπηλαίω.