«Δεν ενδιαφέρει το έργο του ιδεοληπτικού ή όποιου άλλου δογματικού. Ενδιαφέρει η ακρόαση του βηματισμού του πνεύματος στην Ιστορία. Τούτο σημαίνει πως το ενέργημα του πνεύματος έχει εντοπιότητα και χρονικότητα. Για μας τους Έλληνες τα δύο αυτά στοιχεία συναντώνται στην Ελληνική Πνευματική παράδοση. Και ως παράδοση εννοούμε αυτό, που σε ευλογημένες στιγμές μας παραδόθηκε μέσω των φιλοσόφων, μέσω των ποιητών, μέσω των προφητών, μέσω των εμπνευσμένων Δασκάλων» – Χρήστος Μαλεβίτσης.
Το πλήγμα της ζώσης παραδόσεώς μας κατά την γνώμη μου, άρχεται από τον ακρωτηριασμό της γλώσσας μας, την οποία εκ του έτους 1975 και εντεύθεν λίαν σκοπίμως, κατήργησαν οι Κρατούντες, ωσεί προοδευτισμού και οιονεί εκσυγχρονισμού την διδασκαλία της καθαρευούσης με απόφαση του Γεωργίου Ράλλη εν έτει 1976 και μετά ταύτα επακολούθησε και δη νύκτωρ, ο πλήρης ενταφιασμός της, εν έτει 1982 επί Υπουργίας Βερυβάκη, παρέλειψα δε να πω ότι αμφότερα τα δύο μεγάλα κόμματα, συνέπραξαν κατά παραυτουργία, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, εις βάρος της μείζονος γλώσσας του σύμπαντος κόσμου, δηλονότι Ν.Δ και ύστερον ΠΑΣΟΚ.
Η φαιδρά επιχειρηματολογία ότι ούτως εκσυγχρονίζεται η γλώσσα και θα ομιλείται, υπό του καθημαγμένου Ελληνικού λαού, μόνον θυμηδία δύναται να προξενήσει την στιγμή την οποία, το εκ τους κράτους εξασφαλισμένο επίπεδο εκπαιδεύσεως συνίσταται υποδεέστερο των περιστάσεων, ως προς τον πεπλανημένο λαό, ωστόσο όμως απορίας άξιον είναι η, υπό αυτό (εννοείται το Κράτος), απαξία προς την γλώσσα των προγόνων μας, των δήθεν φωστήρων του προοδευτισμού.
Εν άλλοις λόγοις, κατασυκοφαντούν την Ελληνική γλώσσα, ως σύνθετη και απροσπέλαστη για τις νέες γενιές, υποθάλποντας, εξ αντιδιαστολής την δυναμική την οποία εμφανίζει ως προς την διαμόρφωση ενός ορισμένου τρόπου σκέψεως αλλά και εν ταυτώ δομήσεως μιας προσωπικότητας, η οποία εκπαιδεύεται να σκέφτεται, να εκφράζεται και να γράφει σύνθετα.
Περαιτέρω, υποψίες γεννά η πολιτική εκμετάλλευση της ελληνικής γλώσσας υπό διαφόρων ετερόκλητων κύκλων εθνομηδενιστών, οι οποίοι υπό την δαρή του ψευδεπίγραφου προδευτισμού, ταύτισαν την γλώσσα με της πολιτικές και οικονομικές θεωρίες.
Επικρατεί η άποψη ιδίως υπό των αριστερών σχημάτων ότι οι αρχαιοπρεπείς εκφράσεις, το λόγιο ύφος καθώς και η καθαρεύουσα συνυφαίνονται αξεδιάλυτα με την αστική τάξη και την παγίωση του καπιταλισμού, ενώ η δημοτική ο πιο υπεραπαλουστευμένος τρόπος της δημοτικής σχεδόν «βαρβαρικώς εκφερόμενη», συνιστά ένδειξη δημώδους προτάγματος και ιαχή λαϊκής κυριαρχίας.
Η πιο δαψιλής και τέλεια γλώσσα εις τον κόσμο, εν τη Πατρίδι μας, εις την μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού, η γλώσσα μας πολεμιέται λυσσωδώς υπό τα επείσακτα ιδεολογήματα τα οποία προσβάλλουν και αμφισβητούν το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, βεβηλώνοντας τοιουτοτρόπως την Ιερότητα της απέφθου ελληνικής γλώσσας.
Ο,τιδήποτε αφυπνίζει και συνιστά πυρήνα της εθνικής μας συνειδήσεως καθώς και εφαλτήριο ανανήψεως ή θρυαλλίδα εξαναστάσεως του Γένους η οποία μας μετατρέπει από άμορφα ανδράποδα, σε πολίτες- οπολίτες, φορείς και διαπρύσιους κήρυκες του ανυπέρβλητου Ελληνισμού και το μεγαλείο της αρχαίας Ελληνικής και της καθαρευούσης, πλήττονται εκ βάθρων και οι υποστηρικτές του διώκονται και εξοβελίζονται ως δήθεν ακραίοι δεξιοί.
Η πρακτική του στίγματος και η ασέλγεια της Ελληνικής γλώσσας με το προσφιλές στίγμα του «διαίαρει και βασίλευε» συνιστά ανυπερθέτως μία πραγματικότητα η οποία μεθοδεύεται επιμελώς υπό ορισμένων εξωθενικών παρακέντρων τα οποία εποφθαλμιούν την κατάργηση και υποτίμηση της μητρικής μας γλώσσας, ούτως ώστε να επιβληθούν πολιτισμικά.
Η αντίσταση προς τον ολετήρα του ανθελληνικού μας κράτους συνιστά ο λογοτιατισμός και η εμμονή εις την καθαρεύουσα ενάντια προς τον άνωθεν επιβεβλημένο εκβαρβαρισμό της Ελληνικής γλώσσας η οποία προσημαίνει κα σηματοδοτεί νομοτελειακά το οριστικό τέλος του έθνους μας.
Εν κατακλείδι, εις πείσμα ορισμένων, εμμένουμε,. στεντορείως υπέρ της καθαρευούσης αποκηρύττοντας ασκαρδαμυκτί, μετά βδελυγμίας και αποτροπιασμού την «λοιμική» της ακροποδητί προσβολής της εθνικής μας αξιοπρέπειας-ειρήσθω εν παρόδω, αρχάς Μαρτίου η Ακαδημία Αθηνών, ο πάλαι ποτέ, θεματοφύλαξ παρά της γλώσσας, απεφάσισε την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος εις την αλληλογραφία-o tempora o mores.
*Ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
