Η ευθύνη της εξουσίας

Αποτελεί κοινό τόπο πως η απόκτηση της εξουσίας είναι η πεμπτουσία των διεκδικήσεων, όσων συμμετέχουν στα κοινά. Αλλά και όλων όσων επιδιώκουν την ανέλιξη τους στο κοινωνικό και επαγγελματικό περιβάλλον δραστηριοποίησης τους.
 
Ρητά ή άρρητα. Η κατάκτησης της θυμίζει όμως την αντίστοιχη της κορυφής. Είναι ευχερέστερο να φτάσει κανείς σε αυτή, από το να παραμείνει.

Ομοίως στην περίπτωση της εξουσίας η πρόκληση σε σχέση με τη διατήρηση της, συνίσταται στην άσκησή της. Πέρα από τις προσωπικές ικανότητες, που αποτελούν θεμελιώδη προϋπόθεση επιτυχίας, δυο είναι οι βασικές παράμετροι, για την αποδοτική άσκησή της.

Τα πρόσωπα που ο ασκών θα επιλέξει για συνεργάτες του και τα μέσα, χρηματοδοτικά κατά κανόνα, που έχει στη διάθεσή του.

Η επιλογή των συνεργατών δημιουργεί διπλή ευθύνη για τον επιλέγοντα. Ευθύνεται για τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, αλλά και για την ίδια την επιλογή του.

Ασυλία ασυνέχειας, δεν υπάρχει ακόμα και σε σχέση με τις κατώτερες βαθμίδες της διοικητικής ιεραρχίας. Ο αείμνηστος Καραμανλής λέγεται ότι επέλεγε ως συνεργάτες τους καλύτερους, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους.

Την επιτυχία τους θα την πιστώνονταν, ενώ για την αποτυχία τους δε θα μπορούσε να κατηγορηθεί για κομματισμό. Αλί στους συμπλεγματικούς και τους ανασφαλείς.

Σε σχέση με τα μέσα, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι ο ψηφιακός μετασχηματισμός είναι βασική Κοινοτική πολιτική. Και διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση πακτωλό κονδυλίων για τον σκοπό αυτό. Θα ήταν παραλογισμός να ισχυριστεί κανείς ότι η ασφάλεια δεν πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή των προτεραιοτήτων για τις ψηφιακές εφαρμογές.

Στην περίπτωση της χώρας μας, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν. Η παράλειψη αφορά πρόσωπα. Και δεν μπορεί να καλυφθεί από χαζοχαρούμενες τηλεφωνικές ψηφιακές εφαρμογές.

Η απομάκρυνσή τους είναι μια βασική απόδειξη λόγου και έργων πολιτικής ευθύνης.