Το Ελλαδικό Σύνταγμα, ασφαλώς έχει φιλελεύθερο και δημοκρατικό χαρακτήρα. Ως προς τον φιλελεύθερο χαρακτήρα, καθίσταται σαφές ότι επηρεάστηκαν από την Γαλλικό Διαφωτισμό, ως προς τις διακηρύξεις περί της αναγνωρίσεως των ατομικών δικαιωμάτων κτλ, ήδη από την παρασκευή των πρώτων Συνταγμάτων μέχρι και σήμερον, τα συστατικά στοιχεία του Κράτους Δικαίου είναι η ισονομία, ισοπολιτεία, η διάκριση των εξουσιών, η ζωή του ανθρώπου ως ύπατη αξία καθώς και η αναγνώριση των Θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ο φιλελευθερισμός του Συντάγματος υφίσταται εις την Χριστιανική διδασκαλία περί της αξίας του ανθρώπου και της αγάπης προς τον πλησίον, όπου την δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, ήτοι της εξ Αποκαλύψεως αλήθεια και την διέδωσαν εν συνεχεία οι μαθητές και οι Απόστολοί του.
Η ταυτότητά της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, συμπυκνώνεται εις την φράση καθ’ ημάς Ανατολή, με γεωγραφικό και πνευματικό ορισμό, εις αντιδιαστολή με την Δύση, όπου αναπτύχθηκε η αλλοτρίωση του Χριστιανισμού από τον Παπισμό και τους Φράγκους.
Υπό το πρίσμα δηλαδή της φράσεως αυτής τονίζεται η Ορθοδοξία/Ρωμιοσύνη όπως διαμορφώθηκε μετά την απόσχιση από τη από αυτήν την εκφραγκευένης Δυτικής Χριστιανοσύνης. Ταυτίζεται ούτως με την γεωγραφική έκταση της Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης υπό την δικαιοδοσία της οποίας υφίσταντο τέσσερεις πατριαρχικοί θρόνοι με προεάξαρχοντα τον Πατριαρχικό Θρόνο της Νέας Ρώμης της Κωνσταντινούπολης.
Ως εκ τούτου λοιπόν, μετά την περίοδο του Μεσαίωνα, την Αναγέννηση, τον Γαλλικό Διαφωτισμό ιδρύθηκε το Ελλαδικό Κράτος το οποίο όμως, παγιδεύτηκε από το όραμα των δυτικότροπων διαφωτισμών, οι οποίοι υπηρετούσαν το όραμα του Εξευρωπαισμού, δηλαδή τους θιασώτες της μετακενώσεως, μετεφύετυσαν επείσακτους θεσμούς, αλλότριους προς την προγονική ελληνορωμέικη παράδοση εις την Ελλάδα επί της οποίας θεμελιώθηκε το νεοσύστατο Ελλαδικό Κράτος, κατά την πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822. Το όραμα του εκσυγχρονισμού του Κράτους θα πραγματωθεί με τους Βαυαρούς εν Ελλάδι, το 1833 και εντεύθεν, εν ολίγοις δηλαδή εισάγεται μία ξένη κουλτούρα προς την κρατούσα παράδοση του ελληνικού λαού πρόκειται για μία παραμόρφωση του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού αφενός μεν του πρώτου, μέσω των αλλοτριωτικών μηχανισμών του Φραγκικού Σχολαστικισμού και του δεύτερου μέσω από την προκρούστεια μέγγενη του Παπικού Συγκεντρωτισμού και της πολυδισπάσεως του προτεσταντισμού.
Ως εκ τούτο άρχεται να διαλέγεται μία παραγκωνισμένη εθνική παράδοση μεταξύ του παπικού δεσποτισμού και του προτεσταντικού της Φραγκικής Ευρώπης,
Ως προς το δημοκρατικό χαρακτήρα τούτο εις πάσαν περίπτωση, προκύπτει από την μορφή του πολιτεύματος του Συντάγματος δεδομένου ότι η Ελλάδα αποτελεί την κοιτίδα της Δημοκρατίας από την Κλασσική Αθήνα ανεξαρτήτως του γεγονότος το σήμερα, παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα αναφέρει ότι εις το άρθρο 1 παρ. 2, ότι θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία, καθώς και εις το άρθρο 120 παρ. 2, ότι ο σεβασμός εις το Σύνταγμα και τους Νόμους οι οποίοι συμφωνούν με αυτό καθώς και η αφοσίωση εις την Πατρίδα και την Δημοκρατία, αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση της Πολιτείας, οι ίδιοι οι εκλεγμένοι αιρετοί εκ του λαού, ταγοί μας, σφετεριζόμενοι την λαϊκή κυριαρχία, καταλύουν ιταμώς και μετά περισσής θρασύτητας το Σύνταγμα, χάριν αλλότριων συμφερόντων, εκχωρώντας ανενδοίαστα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας όπως βιώσαμε επί εποχή μνημονίου, με αποτέλεσμα δηλαδή θεμελιώδεις εν γένει εγγυήσεις του Κράτους Δικαίου και του Συνταγματικού Πατριωτισμού, να παραμένουν απλώς ιδεατές διακηρύξεις, κενού περιεχομένου και άνευ ουσιαστικού αντικρύσματος προς την διασφάλιση των συμφερόντων των πολιτών.
Ο δεσμός της Ορθοδόξου παραδόσεως καθίσταται αρρήκτως συνδεδεμένη, με την ίδρυση του Ελλαδικού Κράτους, συνιστά μία μακρά παράδοση η οποία συνδέεται με την συμβολή του Κλήρου προς την απελευθέρωση της Ελλάδας αλλά και εις την διαμόρφωση της εθνικής μας συνειδήσεως, αρχής γενομένης από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τον Οθωμανικό ζυγό, μέχρι και τον εθνοαπλευθερωτικό αγώνα, άρα αποτελεί εχέγγυο και συστατικό στοιχείο της ταυτότητας του Ελληνισμού.
Η μακρά αυτή παράδοση αποτυπώνεται εις τον Εθνικό μας Ύμνο, εις την ποίηση, εις τα απομνημονεύματα των τότε ηρώων, εις την Ελληνική μας σημαία, την ανάρτηση των εικόνων εις τους δημόσιους εν γένει οργανισμούς (σχολεία, δικαστήρια), τις προσευχές, τους Αγιασμούς και εν γένει τις δοξολογίες, άρα λοιπόν αποτελούν την κυρίαρχη και ακανθώδη συνιστώσα προς την δόμηση της εθνικής μας συνειδήσεως.
Καθίσταται πρόδηλο ότι η έννοια της ταυτότητας καθίσταται ιδιαίτατα σημαντικό όπως και η ερμηνεία των όρων Εκκλησία υπό θεολογικής επόψεως και έθνους υπό ιστορικό-κοινωνικό-πολιτικής, διότι η νομική επιστήμη, ερευνά το παρελθόν, λαμβάνει υπόψη το ορθό περιεχόμενο όπου τα επιστημονικά της εργαλεία, αδυνατούν να προσδώσουν, προσφεύγοντας εις τις άλλες επιστήμες, Θεολογία, Ιστορία, προκειμένου, να λάβουν τις κατάλληλες πληροφορίες προκειμένου να ερμηνεύσουν το ορθό περιεχόμενο των όρων, μόνον κατά αυτόν τον τρόπο θα ηδύναντο να οριοθετήσουν ορθώς την έννοια έθνος Ορθόδοξη Εκκλησία, σε αντιδιαστολή του όρου Κράτος-Θρησκεία, όπως επίσης ιδιαίτατο σημαντικό είναι η μελέτη και η επιρροή των διαφορετικών δογμάτων της ίδιας Θρησκείας ή διαφορετικών εις την διάπλαση της πολιτικής κουλτούρας αλλά και την δομή της κοινωνίας.
Άρα η έννοια της ταυτότητας δέον όπως διαλαμβάνεται οπωσδήποτε διότι αποτελεί στοιχείο της συνέχεια του πολιτισμού όπως διαμορφώνεται και τον ζωντανό οργανισμό του Καταστατικού Χάρτη ενός Έθνους όπως είναι το Σύνταγμα και ύστερα οι νόμοι οι οποίοι θα συμφωνούν με αυτό, διότι ένας λαός, ένα έθνος συνδέεται οργανικά με το παρελθόν του, ως προϋπόθεση, δια το μέλλον και όρο εξέλιξης και προόδου, πόσο μάλλον όταν επελαύνει η παγκοσμιοποίηση και η προαγωγή άλλων πολιτισμών, θρησκειών και εν γένει στοιχείων, λόγω του προσφυγικού μεταναστευτικού με όλες τις συνεφελκόμενες εμφανείς και αδιόρατες πτυχές του.
Κατά συνέπεια, εις το Σύνταγμα θα πρέπει να διασφαλίζεται η κυριάρχουσα Θρησκεία η οποία συνυφαίνεται με το Ελληνικό έθνος και πολιτισμό, πριν και ιδία κατά την διαμόρφωση του Ελληνικού Κράτους, όπως τούτο μαρτυρείται από σωρεία κειμένων και πηγών, χωρίς τούτο να ορθώνεται βεβαίως πρόσκομα εις τον θρησκευτικό πλουραλισμό που ούτως η άλλως προβλέπεται ρητώς εις το άρθρο 13 του Συντάγματος, υπό την έννοια ότι κάθε λαός, κάθε έθνος, η ιστορική του συνέχεια και τα θεμελιώδη πολιτισμικά του χαρακτηριστικά του οποίου διασώζονται εις τα πλαίσια του Υπερκείμενου Νόμου, του Καταστατικού Χάρτη της Πατρίδας του, όπου το Κράτος δια των θεσμικών του οργάνων τα προστατεύει και τα περιφρουρεί.
