Η «ήρα» δυσφήμισης του Ελληνισμού και τα «στάρια» που αντιστέκονται

Υπό το βάρος της ψυχικής ασφυξίας που προκαλεί η τελευταία υπόθεση ομαδικού βιασμού ενός 15χρονου σχολιαρόπαιδου από συνομηλίκους του, εύλογο είναι να αναζητούν αποκούμπι οι Έλληνες στο υγιές κομμάτι του Ελληνισμού που μας κάνει διαχρονικά περήφανους.

Στο υγιές κομμάτι του Ελληνισμού που συμβολοποιείται σε πρόσωπα του παρελθόντος και του παρόντος. Πρόσωπο-σύμβολο του πρώτου είναι ο στρατηγός Μακρυγιάννης, η ιστορική ταυτότητα του οποίου, ο αγωνιστικός βίος του θα έπρεπε να γίνει σχολικό ανάγνωσμα (σαν ”Τα ψηλά βουνά” του Ζαχαρία Παπαντωνίου), γιατί — πέρα από πάντερπνο* και παιδαγωγικό — αποτυπώνει ανάγλυφα την ”απ’ τα κόκαλα βγαλμένη” ζωή των επαναστατημένων Ελλήνων των αρχών του 19ου αιώνα.

Των Ελλήνων που υπερασπίζονταν με πάθος και αυταπάρνηση υψηλά ιδανικά, τα οποία πέτυχαν να μπολιάσουν στους αγώνες τους (αγώνες πολεμικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς) και να τα  εμφυσήσουν στη συνείδηση του ελληνικού έθνους.

Αυτός ήταν ο λόγος, άλλωστε, που απ’ το 1821 και εντεύθεν στέφθηκαν με επιτυχία όλοι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες της Ελλάδας. Αγώνες τους οποίους κέρδισαν με το αίμα τους τα ολόχρυσα ‘στάρια’ του Ελληνισμού, οι επώνυμοι και ανώνυμοι ήρωές του, αφού προηγουμένως κατέπνιξαν την ‘ήρα’ των κακέκτυπων που δυσφημούσαν τις αρχές και τις αξίες των αρχαίων προγόνων.

Αρχές και αξίες που αναζητούμε εις μάτην σήμερα, καθώς ένα τμήμα Ελλήνων είναι ακυβέρνητο και χωρίς αυτοέλεγχο, ενώ ένα άλλο καρκινοβατεί σε  κατάσταση προϊούσας σήψης. Σήψης που διαβρώνει τον κοινωνικό μας ιστό δια της εισχώρησης της βίας και της εγκληματικότητας στους κόλπους της ελληνικής νεολαίας, με αποτέλεσμα να συκοφαντείται αυτή ολόκληρη.

Να συκοφαντείται από μια θορυβώδη, θρασύτατη, προκλητική και εγκληματική μερίδα εκπροσώπων της, η οποία  αποτελεί την ”ήρα” υπονόμευσης των ”σταριών” της Ελλάδας. Των ”σταριών” που αποτελούν τον ”ανθό” του μέλλοντός της. Τον ”ανθό” που αγωνίζεται αθόρυβα, βουβά, για να ανασυντάξει τον κόσμο του και να αποκαταστήσει την κλονισμένη ισορροπία του.

Χάριν αυτού του αειθαλούς κομματιού της νεολαίας μας που παλεύει να αποτινάξει την αήθη αχλύ της ”ήρας”, οι πυλώνες της ελληνικής δημοκρατίας οφείλουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να υψώσουν τείχος αντίστασης απέναντι στους φορείς της διαφθοράς και του εκφαυλισμού της κοινωνίας μας.

Απέναντι στα ”απάνθρωπα τέρατα” (παιδεραστές, βιαστές, κακοποιητές ψυχών και σωμάτων κάθε καταγωγής, εθνικής ταυτότητας, επιπέδου μόρφωσης, ηλικίας, οικογενειακής και επαγγελματικής κατάστασης) που προωθούν την εγκληματικότητα, τον φασισμό, τον ρατσισμό και τη σήψη στην παρηκμασμένη Ελλάδα .

Την Ελλάδα που βγάζει και σήμερα ήρωες. Ήρωες που θυσιάζονται γι’ αυτήν και τα σύμβολά της μέσα και έξω από τα ελληνικά σύνορα. Ήρωες όπως ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ο οποίος τίμησε την μάνα πατρίδα πληρώνοντας με το αίμα του το δικαίωμά του να την υπερασπίζεται ως μέλος της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας Αλβανίας.

Είχε γιορτάσει τέτοιο καιρό το ’17 τα τελευταία Χριστούγεννα, γιατί η άδικη μοίρα τον επόμενο χρόνο (28η Οκτωβρίου του 2018)  τού έκοψε το νήμα της ζωής και τον πρόσθεσε στον μακρύ κατάλογο των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών οι οποίοι ”έφυγαν” δολοφονημένοι από αλβανικό χέρι με το όνομα της Ελλάδας στα χείλη τους και την ελληνική σημαία στην αγκαλιά τους.

Έτσι, οι Βουλιαράτες Αργυροκάστρου (που εκτείνονται στην κοιλάδα της Άνω Δρόπολης και ήταν πεδίο μάχης των Ελλήνων στο Αλβανικό Μέτωπο [1η Δεκεμβρίου 1940]), έγιναν τόπος θυσίας για τον σύγχρονο ήρωα, ο οποίος συνήθιζε να επισκέπτεται και να αποδίδει τιμή στους Έλληνες πεσόντες του ελληνοϊταλικού πολέμου στο ιστορικό κοιμητήριο του χωριού του σαν να βιαζόταν να πάει κοντά τους

Και τώρα, μετά από χρόνια επεισοδίων, ρατσιστικών επιθέσεων, χλευασμού και στέρησης των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων του ίδιου και των συμπατριωτών του, αναπαύεται με τα τρίμματα της φθαρμένης σημαίας να ραντίζουν τα κόκαλά του σαν δάκρυα πόνου κάτω απ’  τη γη των Πατέρων του.

Πλατιά του ονείρου του η γη, που αυτοπροσδιορίζει αιώνες τώρα την ελληνική καταγωγή της. Πλατιά και βαθιά η εθνική συνείδηση των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας, οι οποίοι καμαρώνουν ως αυτόχθονες κάτοικοι Αλβανίας την ελληνική καταγωγή τους.

Αυτούς τους Έλληνες της ψυχής και της κοινής μας καταγωγής (οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν σημάδια βασάνων στο σώμα και την ψυχή τους λόγω κακοποιητικής συμπεριφοράς του καθεστώτος του Εμβέρ Χότζα και όχι μόνο), υπάρχουν συμπατριώτες μας (”Έλληνες της ταυτότητας”, κοινώς) που τους  αποκαλούν ”ψεκασμένους μεγαλοϊδεάτες”!!!

Ανήκουν προφανώς σε εκείνους που κραδαίνουν διαχρονικά ως λάφυρα τα διπλώματα  διάσημων πανεπιστημίων, για να μπορούν να αναρριχηθούν στην υψηλόβαθμη κλίμακα δημοσίων αξιωμάτων με στόχο την προσωπική τους ευδοκίμηση, την ικανοποίηση του ”εγώ” τους, και όχι την προσφορά το ”εμείς” προς χάριν της πατρίδας και την κοινωνίας μας.

Σε αντίθεση με αυτούς, οι Βορειοηπειρώτες ομογενείς ήταν  ανέκαθεν προσανατολισμένοι στο ”εμείς” του Ελληνισμού. Στο ”εμείς” που έδινε και δίνει καθημερινά αγώνα επιβίωσης, για να μην εξοντωθεί βιολογικά και να μην αποκοπεί ιστορικά από τις εθνικές ρίζες του στην Αλβανία.

Μ’ αυτήν τη λαχτάρα της εθνικής επιβίωσης μεγάλωσε κιο Κωνσταντίνος Κατσίφας, που γνώρισε από πρώτο χέρι το μίσος των Αλβανών ανθελλήνων. Για να τους δείξει, μάλιστα, ότι δεν τους φοβάται, κυκλοφορούσε συχνά με στρατιωτική παραλλαγή γεμάτη ελληνικά εθνόσημα. Και, σε περιόδους εθνικών επετείων, στόλιζε με ελληνικές σημαίες  τα μειονοτικά χωριά με πρώτο τις Βουλγαράτες, το χωριό του.

Πώς να το νιώσουν όμως αυτό οι κομφορμιστές της δημόσιας ζωής που ταυτίζουν την Ελλάδα με την ”Ψωροκώσταινα” του θλιβερού παρελθόντος; Πώς να το νιώσουν οι… ”μινιμαλιστές” διπλωμάτες καριέρας και οι δηλητηριώδεις γραφίδες οι οποίες στηρίζουν τις αντιλήψεις αποκαλώντας ξεδιάντροπα ”no man’s land τη Βόρεια Ήπειρο” και ”εξτρεμιστικά στοιχεία” τους υπερασπιστές της;

Τους  υπερασπιστές της βορειοηπειρώτικης γης, την οποία απελευθερώσαμε — σημειωτέον — τρις (1913, 1914, 1940), για να την εγκαταλείψουμε με κοινή απόφαση των συμμάχων (1941)…

Πώς να νιώσουν οι κήρυκες του ταπεινωτικού κατευνασμού ότι τα αδέλφια μας της Βορείου Ηπείρου ήταν μόνιμα θύματα του αλβανικού μισελληνισμού και σωβινισμού; Και πώς να συναισθανθούν ότι οι… ”σωβινιστές” και ”εθνικιστές” Έλληνες Βορειοηπειρώτες είναι, στην πραγματικότητα, απόγονοι των ανδρείων προγόνων που απελευθέρωσαν τη γη τους από τους Οθωμανούς και αγωνίστηκαν δικαιωματικά για την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου; Κι αυτό όχι από επαναστατικό, ”εθνικιστικό” οίστρο, αλλά γιατί είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η συνοριακή γραμμή Ελλάδας-Αλβανίας υφίσταται de facto κι όχι de jure, καθώς το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας [17 Μαιου 1914: παραχώρηση Αυτονομίας στη Βόρεια Ήπειρο] κρατάει ανοιχτό ακόμα το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα.

Άρα δεν είναι ο… ”άκρατος και άρρωστος εθνικισμός”, όπως ισχυρίζονται, που κάνει τους ομογενείς μας στην Αλβανία να ανατριχιάζουν στο άκουσμα του ελληνικού Εθνικού Ύμνου. Είναι η αγάπη τους για την μάνα Ελλάδα, η φιλοπατρία τους. Η λαχτάρα τους να νιώθουν ελεύθεροι. Να δηλώνουν ελεύθερα την καταγωγή τους και να μιλούν  χωρίς τον φόβο των αντιποίνων την ελληνική, τη μητρική γλώσσα τους.

Είναι η λαχτάρα του φυσικού ανθρώπου για επιβίωση με βάση τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δικαιωμάτων που δεν τα στερήθηκαν ποτέ ούτε οι Έλληνες τιμητές των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας, ούτε και οι φορείς της ηθικής σήψης στην Ελλάδα, τους οποίους εκπροσώπησαν… επάξια οι 15χρονοι θύτες (εκβιαστές-βιαστές της τελευταίας φρικτής ιστορίας κακοποίησης συνομηλίκου τους), που βιντεοσκοπούσαν τα ομαδικά τους όργια (τεκμήριο σήψης των ανθρωπίνων αξιών) με σκοπό να τα δημοσιοποιήσουν…