Ο ιστορικός χρόνος κατά κανόνα αποτιμάται με μέτρο γενεών και πολλές φορές αιώνων. Είναι συνακόλουθα ανεδαφικό και σε πλείστες όσες περιπτώσεις αντιεπιστημονικό να επιχειρείται η συναγωγή συμπερασμάτων και να διεκδικείται η ‘μοναδική αλήθεια’ χωρίς την απαιτούμενη χρονική αποστασιοποίηση από τα γεγονότα, ιδίως μάλιστα από σύγχρονούς τους ‘αναλυτές΄ και ιστοριογραφείς.
Η Ιστορία συγκεκριμένα της ελληνικής παρουσίας, στα παράλια ειδικά της Ιωνίας και της Μαύρης Θάλασσας, έχει αποδείξει ότι ο Ελληνισμός αναγεννιέται από την τέφρα του.
Η ισοπέδωση των ελληνικών πόλεων και η εκθεμελίωσή τους από τους Πέρσες Βασιλείς, καθώς και η επανεμφάνιση και άνθηση του Ελληνικού Πολιτισμού στις περιοχές αυτές, αποτελούν αδιάψευστο ιστορικό μάρτυρα και προηγούμενο.
Αναγκαία προυπόθεση για την ιστορική λήθη και τη σίγαση κάθε προσπάθειας επανεκκίνησης, είναι η δυσφήμιση και η δαιμονοποίηση, όσων υπέστησαν τους διωγμούς και την καταστροφή. Είναι μια δόλια προσπάθεια διαπόμπευσης του θύματος.
Στην περίπτωση του Ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας και της γενοκτονίας που υπέστη, η προσπάθεια των ‘αναθεωρητών΄ του εγκλήματος, ξεκινά από την ίδια την αμφισβήτησή του, όπως και τη δήθεν αναζήτηση αιτιών, ακόμα και αιτιολογιών για την τέλεσή του.
Η διατεταγμένη ανιστόρητη πρακτική των ως άνω διαστρεβλωτών και συκοφαντών, εκκινεί τόσο από δολιότητα, όσο και από ευήθεια. Στο πλαίσιο αυτό έχουν ειπωθεί και συνεχίζουν να λέγονται απίστευτες τερατολογίες, περί δήθεν καταστροφών, που προκάλεσε ο Ελληνικός Στρατός κατά την εκστρατεία του στην Ανατολία.
Συμπερασματικά οι θρασείς και δόλιοι παραποιητές της Ιστορίας θέλουν να οδηγήσουν στο συμπέρασμα πως δήθεν ‘κάναμε’ και μας ΄κάνανε’ και σε έναν έωλο συμψηφισμό. Κι όλα αυτά χωρίς να παρουσιάζουν στοιχεία, τόσο σε σχέση με θύματα μεταξύ των Τούρκων αμάχων, ούτε πολύ περισσότερο σε σχέση με τις συνθήκες, που οι φερόμενες απώλειες έλαβαν χώρα.
Ακόμα και οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν παραθέτουν οιαδήποτε σχετικά στοιχεία, για να διευκολύνουν τους εν Ελλάδι και ευρύτερα αναμεταδότες τους.
Η ίδια χυδαία πρακτική, φαίνεται να ακολουθείται και σε σειρά άλλων περιπτώσεων, ιστορικής αντιπαράθεσης του Ελληνισμού με την Τουρκική βαρβαρότητα. Πλέον πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα αποτελούν τα μυριάδες εγκλήματα πολέμου, που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά την εισβολή του 1974 στην Κύπρο, με πλέον χαρακτηριστικά μεταξύ αυτών, τους χιλιάδες βιασμούς και τις εκτελέσεις αμάχων, τραυματιών και αιχμαλώτων.
Έναντι αυτών των θηριωδιών, υπάρχουν και αυτοί που τολμούν να ψελλίσουν περί δήθεν Ελληνικών ευθυνών και για πράξεις βίας σε βάρος των Τουρκοκυπρίων, χωρίς ποτέ να τις προσδιορίζουν σε αριθμό και βάθος χρόνου. Είναι μια απόδειξη του θράσους και της χυδαιότητάς τους.
Το θλιβερό φαινόμενο των ακούσιων και εκούσιων απολογητών της τουρκικής βαρβαρότητας, έχει και μια πρόσθετη εκδήλωσή του, σε όλους αυτούς τους απίθανους, που τα τελευταία χρόνια ‘θρηνούν’ μαζί με τους προπαγανδιστές της Άγκυρας, για την Άλωση της Τριπολιτσάς, τον Σεπτέμβριο του 1821 και τις τουρκικές απώλειες.
Είναι μια προκλητική πρακτική, που επιτρέπει στους θιασώτες της, να διεκδικούν ταυτότητα για την ασημαντότητά τους. Σε βάρος πάντα της μνήμης των νεκρών μας και των ηρώων μας.
Τους πρέπει η απάντηση. Η επιλογή κάποιων να είναι γιουσουφάκια ως στάση ζωής, δεν εξασφαλίζει απαλλαγή και πολύ περισσότερο ασυλία.
