Η Λαϊκή Δεξιά εις τους κόλπους του Πατριωτικού Χώρου

Η κρίση της ιδεολογικής ταυτότητας εις τον Πατριωτικό χώρο εξελίχθηκε και ανεδύθη, λίαν συντόμως ένεκεν και συνεπεία, της συντριπτικής ήττας την οποία υπέστη η ΝΔ, εις τας προσφάτους εκλογάς της τοπικής αυτοδιοίκησεως, ένθα ετέθη το δάκτυλο επί των τύπον την ήλων, εκ μέρους των ψηφισάντων, ιδίως του συντηρητικού Πατριωτικού χώρου.

Είναι πρόδηλον ότι η ΝΔ πάσχει σοβαρώς από ιδεολογικό περίγραμμα, από πρόταγμα, το οποίο δεν θα σύρει εθελόδουλα την Ελλάδα προς την μονομερή εξυπηρέτηση των παραδοσιακών συμμαχιών ή θα αποδομεί την ταυτότητα και την παράδοσή της, εις τις ερπύστριες της πολύφερνης παγκοσμιοποιήσεως της μείζονος επανακκινήσεως της εγκαθιδρυθείσης Νέας Τάξης πραγμάτων.

Οι κυβερνήσεις κλυδωνίζονται καθότι, πέραν της υπερεθνικής ιθυνούσης ελίτ, ή της εγχώριας θεσμικής ολιγαρχίας, εκ παραλλήλου, οι πολίτες, οι οποίοι στενάζουν υπό τον ζυγό της προιούσης πτωχοποιήσεως, προσδοκούν ηθικά και ουσιαστικά την οικοδόμηση μίας «Δεξιάς» πολιτικής, η οποία θα διασώσει τα Ιερά και Όσια του Γένους, τα συλλογικά και διαιώνια αγαθά της Φυλής και του Έθνους, δια τα οποία έκπαλαι, οι πρόγονόι των θυσιάσθηκαν.

Η ιταμή περιφρόνηση εκ μέρους της Ν.Δ της υπάρξεως του χώρους της «Δεξιάς» ισοδυναμεί με απόπειρα κιβδηλοποίηση της Ιστορίας καθώς εάν τις, διατρέξει, και διεξέλθει την σύγχρονη ιστορία θα διαπιστώσει, τις αντίρροπες ιδεολογικές διαδρομές και τα μύχια «πιστεύω» τα οποία ήγαγαν τον Ελληνικό λαό εις έναν μόνιμο «διαίρει και βασίλευε».

Ασφαλώς εν τοιαύτη περιπτώσει, ο αντίλογος έγκειται εις το γεγονός ότι δεν ομιλούμε μόνον, δια την εθνική διχοστασία, δια τα πάλαι ποτέ ιδιώνυμα δίωξης των αντιφρονούντων αρχής γενομένης εκ της εποχής του Ελευθερίου Βενιζέλου και εντεύθεν, ή μετέπειτα, διαρκούντος του εμφυλίου σπαραγμού αλλά και εν γένει, ήδη προς της ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους, αρχής γενομένης από την κήρυξη της Εθνικής Επαναστάσεως, αλλά και καθ’ όλη την διάρκεια της Ιστορίας εισέτι και και τον Πελλοπονησιακό Πόλεμο.

Πλην όμως, ιδίως εάν, περιοριστούμε, εις την σύγχρονη ιστορία, θα διαπιστώσουμε, την διαπάλη, μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, του διπόλου συντηρητικού προοδευτισμού και εν γένει όλη, την ένταση την μανιχαιστικής αυτής διελκυστίνδας, ενός δηλαδή φθοροποιού διπόλου, το οποίο, παραδοσιακά συντηρείται και πυροδοτείται υπό των «Μεγάλων» προστάτιδων δυνάμεων επ’ ωφελεία των.

Ιδίως όμως, μετά την μεταπολίτευση και την πτώση της φαινομενικά σιδηράς δικτατορίας, 1967-1974, ο πατριωτικός χώρος κατασυκοφαντήθηκε, και ταυτίστηκε, άκριτα, άκρατα και συλλήβδην, με ολοκληρωτικές απόψεις, αγιοποιώντας τους μέχρι τούδε διωχθέντες αριστερούς, οι οποίοι δρούσαν, εκ του έτους 1945, υπό την καθοδήγηση της Σοβιετικής Ενώσεως, καίτοι η Ελλάς εκ της συνθήκης της Γιάλτας, όπου η Ελλάς, είχε υπαχθεί ανεκκλήτως εις την σφαίρα επιρροής των Η.Π.Α, δεχόμενη και την οικονομική αρωγή και στήριξη δια του σχεδίου Μάρσαλ και ούτω καθ’ εξής, με αποτέλεσμα, να παγιωθεί έκτοτε ένα στρεβλό και οιονεί ερμαφρόδυτο, status quo¨»

Εν άλλοις λόγοις, η μετεξέλιξη του κόμματος του Γούναρη, άχρι και την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση η οποία πρέσβευε, εντός του πλαισίου του Δημοκατικού Συνταγματικού Πατριωτισμού το έθνος την Πατρίδα και την Εκκλησία, την συντηρητική πλευρά, ταυτίστηκε χειρίστως με μιλιταριστικά καθεστώτα, ενώ το Σταλινικό Κ.Κ.Ε, τω όντι, απότοκος του Σιδηρούν παραπετάσματος ταυτίστηκε, ψευδώς εις το συλλογικό υποσυνείδητο με την δημοκρατία και την Ελευθερία.

Οι ιστορικές αυτές στρβλώσεις, σύρονται, σοβούσες αντεπιστημονικά εισέτι και σήμερον, με αποτέλεσμα η κεντροδεξιά πλέον έχουσα απολέσει αποτοτροπιαστικά τον επονείδιστικό όρο, κατ’ αυτήν Δεξιά, να άγεται και να φέρεται από την αναφανδόν αριστερά, κεντροαριστερά, αναρχία και κομμουνισμό, λίαν αδιατάρακτα, αμνηστεύοντας ούτως, τα εγκλήματα της αριστεράς εις βάρος του Ελληνισμού μακράν.

Το σύμπλεγμα της Δεξίας καθίσταται ανυπέρβλητο, με αποτέλεσμα να πάσχει από κρίση ιδεολογικής ταυτότητας, να ετεροπροσδιορίζεται και να υβρίζεται από την συντεταγμένη πλην καθόλα συνθηκολογημένη αριστερά με το κεφάλαιο και το Νάτο.

Ως εκ τούτου λοιπόν, σήμερα, ιδίως όπου προελάυνει η ισοποδωτική παγκοσμιοποίηση η οποία αλώνει παραδόσεις και εθνικές συνειδήσεις, αποδομεί τις ταυτότητες, η Ευρώπη αμφισβητείται έντονα και οι Η.Π.Α κλυδωνίζονται, ο λαός νιώθει ανασφαλής και βούλεται την ύπαρξή μίας παραοδοσιακής λαικής δεξιάς, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, με τις αστοχίες και τις επιτυχίες της, η οποία δημοκρατικά θα διασφαλίσει την εθνική συνείδηση και την ευημερία του λαού, με παραδοσιοκεντρικά και κοινωνιοκεντρικά στοιχεία τα οποία πρεσβεύει.

Το μείγμα της ιδεολογίας αυτής, εδράζεται την σύγχρονη λαϊκή δεξιά, όπως έχει διαποτισθεί εις τον συντηρητικό κόσμο, ο οποίος αιτείται μετ’ επιτάσεως εθνικής κυριαρχία, ευρωσκεπτικισμό, εθνική διπλωματία, περιφρούρηση της εκκλησιαστικής παράδοσης μας, της ιστορικής ταυτότητας, την γνησιότητας της γλώσσας και πολεμική κατά οπιουδήποτε ολοκληρωτικού ιδεολογήματος υπονομεύει την συντηρητική και παραδοσιακή πορεία του έθνους, προς την διαρκή πρόοδο και εξέλιξη δια την επ’ άπειρον πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή την ανύψωση του έθνους και του δημοκρατικού λαού, προς τις Διεθνείς εξελίξεις, νυν και εις το διηνεκές.

Ο αντίποδας κατά του εκμαυλισμού και της αποδομητικής wοκe κουλτούρας, της εγκαθιδρυθησόμενης Νέας Εποχής του αμοραλισμού και της ηδονοθηρίας, η οποία προάχει τον αλλοτριωμένο μετάνθρωπο, αντιμετωπίζεται με απαρασάλευτες ανθρωποκεντρικές αρχές και αξίες περί, πηγάζουσες εκ των διαχρονικών ελληνοχριστιανικών ναμάτων του Ελληνισμού.

Συνελόντι ειπείν το πρόταγμα, είναι επιστροφή εις τις ρίζες, ιστοριογνωσία  ίνα ανακτήσουμε τις κραταιές αξίες της αυτοσυνειδησίας μας ως έθνος κοινωνία και ως κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση πρόσωπα με τον Τριαδικό μας θεό, ούτως ώστε να γνωρίζουμε εν τέλει, επί τω τέλει ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας, τι εν τοις πράγμασι είμεθα, Έλληνες ή Ρωμιοί; Ανήκομεν εις την Δύσιν ή αλλαχού.