Είναι πρόδηλον ότι βασαναστικά ερωτήματα αναφύονται σχετικώς προς τα οντολογικά άλγη του εκάστοτε ανθρώπου, ο οποίος έχει αλλοτριωθεί εις μέγιστο βαθμό και η έκταση της αντιλήψεώς του εξικνείται μέχρι την, φθαρτή ¨επιδημία¨ της βρόσεως και πόσεως, άνευ, ικανότητας, ή διακεκριμένης αντιλήψεως ουσιαστικής και έγκυρης ερμηνείας του επέκεινα.
Ίσως το νυν, συνιστά πρόκριμα δια τον εντεύθεν, δια τον ενθάδε και το επέκεινα, ή ημείς, όντες, προσωρινώς υγιείς βιώνωμεν την κίβδηλη ευωχία μία πλασματικής ευημερίας και οικονομικής ευρωστίας υπό την φαινομενική δαρή της αιωνιότητας.
Ο μηδενισμός καθώς και τα καίρια ερωτήματα περί της αγωνίας του θανάτου, άγουν εκών άκων τον εκάστοτε πολίτη προς τον σχηματισμό μίας στέρεας πεποιθήσεως, περί του τι μέλλει γενέσθαι, τι τέξεται η επιούσα, τι άραγε συμβάνει μετά τον Θάνατον.
Η ιδρυθείσα δια του Ιερού Βαπτίσματος και Χρίσματος, σχέσεως μετά του Κυρίου μας, τι εστίς;- συνιστά απλώς μία επιδερμική σχέση, θεωρητικής ελπίδας, ή τεκμήριο, γεγονός, δια την βιωματική σχέση με τον Θεάνθρωπο η οποία εμβαθύνεται και διατηρήεται αλώβητος, καθ΄ ημέραν και καθ’ ομοίωσιν, δια μέσου της ζώπυρης Προσευχής και την διαρκή τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό;
Ακανθώδη ερωτήματα, σχετικώς προς την αδυσώπητη ροή, του πεπερασμένου χρόνου, καθόσον αφορά τους οιονεί «κανόνες», οι οποίες διέπουν αναπόδραστα το φαινόμενη της ιδίας της ζωής μας, εκόντες άκοντες.
Πώς άραγε, ακρωτηριάζεται το νήμα της ζωής, τι υπάρχει μετά τον Θάνατον, πώς εξοπλιζόμεθα δια την διαφύλαη της αιώνίας Ζωής.
Σήμερον, εν τω πλαισίω, της επελαυνούσης Παγκοσμιοποιήσεως, όπου εξαπολύονται επιθέσεις κατά δομιών στοιχείων τα οποιά συγκροτούν την ταυτότητα των εθνών, ή άλλως κατά θρησκειών, οι οποίες αφυπνίζουν τον πολίτη, διότι ομιλούν εις την καρδιά και την ψυχή του, όπως η ζώσα ορθόδοξη παράδοση, δέον όπως εξοστρακίζονται και εκριζώνονται, ούτως ώστε ο άνθρωπος να είναι έρμαιο των πολιτικών επιλογών, άθυρμα άνευ ουδεμίας πνευματικής αντιστάσεως.
Η εποχή μας σήμερα καταρρακώνει το ανθρώπινο πρόσωπο, καλλιεργώντας τεχνηέντως τον σκοταδισμό, την άγνοια και τον πανικό φόβο, ακριβώς δια να μην έχει τα πνευματικά εχέγγεια αλλά ούτε και μία στέρεη σχέση με το θεό να αντιμετωπίζει τελεσφόρως τα αναφυόμενα προβλήματα με τον θεό.
Ο ολετήρας του ισοπεδωτισμού και της Νέας Τάξης πραγμάτων, θέλουν τον άνθρωπο, πλήρως εξαρτημένο από την κοσμική εξουσία, ως την μοναδική αυθεντική και ύπατη, δήθεν προιόν του ορθολογισμού, επιδιώκοντας προπαγανδιστικά να ταυτίσουν και να εξομοιώσουν την Πίστη προς τον Θεό, ως υπολείμματα των ακροτήτων του μεσαίωνα, ακριβώς δια να προξενήσουν σύγχυση στους πολίτες, καθιστώνατς τους εν συνεχεία, και κατ’ επέκταση ευεπίφορους προς την καθολική χειραγώγήση τους.
Η πίστη προς τον Θεό, ανακαινίζει και προστατεύει τον άνθρωπο, διότι ενδύεται της Θείας Χάριτος, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αφεύκτως ενεργά αντανακλαστικά αντιδράσεως κατά του ερριζωμένου κατεστημένου, το οποίο διαβάλλει τις θρησκείες και ιδίως τον Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου μας.
Ενδεικτικό αυτής της εκμαυλιστικής πολιτικής τα βιβλία των θρησκευτικών εις τα Σχολεία τα οποία, εις το εμπροσθόφυλλο, απεικονίζουν καθιδρύματα, εν είδει εκκλησιών άνευ να φέρουν το Σταυρό, ομοιάζουν δε με Τζαμιά.
Ουδέν τούτο καθίσταται τυχαίο, καίπερ αυτό αντιβαίνει και εις την Συνταγματική Έννομη Τάξη, καθότι η Κρατούσα Εκκλησία μας είναι η Ορθόδοξος, αλλά τούτο αποβλέπει εις το να δημιουργηθεί μία νέα γενιά μαθητών, οι οποίοι θα αμφιβητούν εξυπαρχής την αληθές γεγονός της Αναστάσεως και την Πνευματική δύναμη του Τιμίου Σταυρού.
Εν κατακλείδι, παρά, ότι είμεθα ανεξάρτητο Κράτος, φέρεται να υποτασσόμεθα εις τα προτάγματα της φαύλης Νέας Τάξεως πραγμάτων, ούτως ώστε να αλλοτριωθούμε και να αποκούμε εκ της παραδόσεως μας, η πρόθεσίς των είναι ο πλήρως ακρωτηριασμός του ομφαλίου λώρου, πλην όμως ημείς, δέον όπως αντισταθούμε, έστω και εις τα πρότυπα των Κρυφών Σχολιών, όπως οι πρόγονοί μας, προσδοκώντας σιωπηρά την νεκρανάσταση του Γένους και την Δεξίωση της αριστοκρατίας της Ελευθερίας μας, πράγμα το οποιο θα γίνει, διότι ο Τριαδικός θεός ενωτίζεται τις προσευχές μας και θα μας αποκαλύψει τον δρόμο της πολιτικής και κονωνικής Εξαναστάσεώς μας, άγαν συνόμως.
