Η ύστατη δικαίωση των υγειονομικών

Η ανυπέρβλητη κατάσταση της επί μακρόν αναστολής του άρθρου 5 του Συντάγματος επί σχεδόν 15 συναπτούς μήνες, ενεργοποιεί το άρθρο 120 του Συντάγματος κατά την παράγραφο 4, δοθέντος ότι εν τοιαύτη περιπτώσει, βιώνουμε μία πρωτοφανή, βίαιη και κατ’ εξακολούθηση θεσμική κατάλυση, της παραγράφου 4 και 5 του ως άνω άρθρου 5 του Συντάγματος.

Η προβολή δηλαδή του δικαιώματος αντιστάσεως μας ως πολίτες (κατ’ άρθρο 120 παρ. 4) καθότι, η κυβέρνηση αυθαίρετα είχε αναστείλει, την παράγραφο 4 του άρθρου 5, κατακρατώντας παράνομα εγκλεισμένους τους πολίτες, θίγοντας δηλαδή τον πυρήνα του άρθρου 5, ως προς την ελεύθερη μετακίνησή τους, με την αόριστη, μη ειδικώς και εμπεριστατωμένως, υπαγωγή των δρακοντείων αυτών μέτρων, εις την θεμελιώδη αρχή της αναλογικότητας, απόρροια του Κράτους Δικαίου κατ’ άρθρο 25 του Συντάγματος, γεγονός το οποίο γεννάει ανυπερθέτως ετερόκλητους νομικούς προβληματισμούς.

Ο πολίτης πειθαναγκάζετο λίαν ατόπως, δια της αλυσιτέλειας της μασκοφορίας και εκφοβίζετο αισχρώς, δια της συλλήψεώς του εις περίπτωσιν αντιρρήσεως, δίκην του αορίστου δημοσίου συμφέροντος, με αποτέλεσμα η Ελλάς να είχε περιαχθεί εις τον νεοπαγή όρο του δικαίου της Συνταγματικής εξαίρεσεως.

Η οιονεί αναλογική εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος, ήτοι του καθεστώτος πολιορκίας συνιστούσε μία ανομολόγητη πραγματικότητα, παρά του γεγονότος ότι η Ελλάς, αυτοκλήτως και πραξικοπηματικώς, είχε προδήλως αποψιλώσει τον πυρήνα του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης κινήσεως των πολιτών, καίτοι είναι εξ αντικειμένου απαραβίαστο, δίχως όμως να εξειδικεύσει αρμοδίως την έννοια της καταστάσεως ανάγκης αυτής καθ’ αυτήν, η οποία τότε είχε καταστεί όχι κατάσταση εξαίρεσης αλλά μία πάγια κανονικότητα, με αποτέλεσμα να είχαμε αφeύκτως ολισθήσει εις μία μόνιμη φαλκίδευση των θεμελιωδών ελευθεριών μας.

Η εκτροπή αυτή συνίσταται εις το γεγονός ότι η χώρα είχε δήθεν περιέλθει εις κατάσταση ωσεί συναγερμού, δίχως όμως να ενημερώνετο εγκύρως, κατά την χρονική εκείνη περίοδο, ο κόσμος, δια τα πραγματικά κρούσματα, ή να πληροφορείται πολυφωνικώς από ιατρούς με αντικρουόμενες ενδεχομένως απόψεις, με αποτέλεσμα, η καθεστωτική «τηλοψία» να επιβάλλει μονομερώς μία άποψη, αναγορεύοντας την ως αυθεντική, παρασιωπώντας επιμελώς την αντίθετη.

Τηρουμένων λοιπόν των αναλογιών, η κατάσταση εξαίρεσης, όπως και εις το κοινό δίκαιο (285 του Α.Κ καθώς και 25 του Π.Κ), συνεπάγεται ότι το Κράτος συγκαλείται εκτάκτως ίνα αντιμετωπίσει μία εξαιρετικά επείγουσα και έκτακτη περίσταση, ενόψει της άμεσης αντιμετώπισης ενός υπέρμετρα ανεπανόρθωτου και δυσχερώς αναστρέψιμου κινδύνου, χάριν της αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως του οποίου, καθίσταται εκ των περιστάσεων, εις την συγκεκριμένη συνθήκη, απολύτως αναγκαίο, να θυσιάσουμε κάποιο άλλο αγαθό, ασφαλώς όμως υποδεέστερο κατά το είδος και την σπουδαιότητα με το απειλούμενο.

Εν προκειμένω, προφανώς ομιλούμε δια την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο αορίστως επροβάλλετο και εχρησιμοποιείτο, υπό της κυβερνήσεως συνεργεία των λοιπών εμμίσθων φερεφώνων καταχρηστικά και άτοπα αλλά και κατά το δοκούν, δίχως όμως να αναφέρεται επί της ουσίας, ουδείς θεσμικός παράγων, ήτοι : ποιο είναι το αγαθό, το οποίο διακυβεύεται, να συγκεκριμενοποιηθεί δηλαδή η έννοια της δημόσιας υγείας.

Η συσκότιση όλων των πτυχών του ενσκήψαντος ιού, εκ της πολιτείας και η επιλογή της άσκησης συλλογικής τρομοκρατίας δια των τηλεοπτικών μέσων, υπό το πρόσχημα της περίπυστης φράσεως «δημόσια υγεία», επιδεινώνεε έτι περαιτέρω την κατάσταση, προκαλώντας δικαιολογημένη αγανάκτηση προς τους πολίτες, δια την κατάλυση του πυρήνα των δικαιωμάτων του, αδιαλείπτως και συνεχώς επί 15 μήνες, δεδομένου ότι αποδεδειγμένα, βάσει των αποτελεσμάτων, η εφαρμογή αλλεπάλληλων και καθολικών εγκλεισμών, δεν καθίστανται εκ της αυξήσεως των κρουσμάτων, αποτελεσματικά ως μέτρα.

Άρα ποιο είναι το μέτρο δια την αντιμετώπιση του επικείμενου κινδύνου την στιγμή την οποία το θυσιαζόμενο αγαθό η «δημόσια» ελευθερία, η άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας, λογίζεται, ένεκεν της διάρκειας των μέτρων, υπέρτερη της συγκεχυμένης έννοιας της δημόσιας υγείας, όπου και αυτή ερμηνεύεται εις ορισμένες περιπτώσεις κατά το δοκούν.

Περαιτέρω έστω και καθυστερημένα επήλθε η δικαίωση υπό του Σ.τ.Ε, καθότι είναι  πρόδηλο ότι δια της υπ. αριθ. 2332/2022 αποφάσεως του Γ’ Τμήματος του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, κρίθηκε ανεκκλήτως ότι η διάταξη του Ν. 4917/2022 δια της οποίας παρατάθηκε η ισχύς της επαναξιολογήσεως  της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού των εργαζομένων εις τις δομές υγείας άχρι την 31-12-2022, καθίσταται αντίθετη προς την θεμελιώδη Συνταγματική αρχή της αναλογικότητας.

Η ως άνω απόφαση ερείδεται ανυπερθέτεως εις το γεγονός ότι το Γ’ Τμήμα του ΣτΕ συνεκτίμησε τις προγενέστερες αποφάσεις της Ολομέλειας, οι οποίες είχαν κρίνει ότι τα μέτρα που λαμβάνονται δια την προστασία της δημόσιας υγείας κατά του –covid 19-,όπως εν προκειμένω ο υποχρεωτικός εμβολιασμός εργαζομένων, δέον όπως εξετάζεται περιοδικώς υπό των αρμοδίων κρατικών οργάνων, αναλόγως προς τα υφιστάμενα επιδημιολογικά δεδομένα και την εξέλιξη των εγκύρων επιστημονικών παραδοχών.

Τηρουμένων των ως άνω αναλογιών, βάσει του ανωτέρω σκεπτικού συνάγεται ότι εκ του χρόνου που δημοσιεύθηκε ο Ν. 4917/2022 (31-03-2022) εξεδόθη η προσβαλλόμενη Υπουργική απόφαση (14-04-2022), έχει παρέλθει ικανό χρονικό διάστημα 8 και πλέον μηνών, από την λήψη του μέτρου του υποχρεωτικού εμβολιασμού των εργαζομένων εις τον νευραλγικό εν γένει τομέα της Υγείας, δηλαδή  διάστημα που λόγω της φύσεως του μέτρου και των συνεπειών του, υπερβαίνει προδήλως του εύλογο, χωρίς ωστόσο να έχει διενεργηθεί επαναξιολόγησή του, βάσει επίκαιρων, κατά τον χρόνο εκείνο, επιστημονικών και επιδημιολογικών στοιχείων, για την αξία, την αποτελεσματικότητα και τις συνέπειες των εμβολίων κατά του επίμαχου ιού και την πορεία και την εξέλιξη της πανδημίας, χωρίς όμως να εξειδικεύονται και να προσδιορίζονται συγκεκριμένα τα όποια επιστημονικά δεδομένα καθώς και ο χρόνος, αλλά και να δικαιολογείται βάσιμα η παράταση του χρόνου επαναξιολογήσεως έως την 31^η-12-2022, δηλαδή σε δυσαναλόγως επαχθές μέτρο, εις βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των υγειονομικών, δοθέντος ότι απέχει 9 συναπτούς μήνες υπό την ψήφιση του Ν. 4917/2022.

*O Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω