Η Ύβρις κατά της Ρωσίας προετοιμάζει την Νέμεση σε βάρος του Ελληνισμού

Με βάση τα ιστορικά δεδομένα και χωρίς να υπεισέλθω σε αναλύσεις ειδικών επί της γεωπολιτικής, διαπιστώνω (έστω και καθ’ υπερβολήν) ότι — όσο καθυστερούν οι ρωσικοί σχεδιασμοί στην Ουκρανία — τόσο κινδυνεύει αυτή να γίνει για τους Ρώσους (ένα μήνα μετά την εισβολή) ό,τι έγινε το Βιετνάμ για τους Αμερικανούς.

   Σύμφωνα με τα δυτικά Μέσα, ”η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο μέσα στις πόλεις και τον χάνει εκτός απ’ τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας”. Ωστόσο δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα τίποτα, καθώς το χάος, τα fake news, η προπαγάνδα και οι προβοκάτσιες δίνουν και παίρνουν, όπως και οι ψυχολογικές επιχειρήσεις που ασκούνται εκατέρωθεν.

Ταυτόχρονα, σε καθημερινή σχεδόν βάση, λαμβάνουν χώρα πράξεις αντίστασης του άμαχου πληθυσμού με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της μαζικής δηλητηρίασης Ρώσων στρατιωτών στο Χάρκοβο από φαγητό δηλητηριασμένο, που είχε σαν αποτέλεσμα να νοσηλεύονται στην εντατική πάνω από 500.

Σ’ αυτό το διάστημα. εντωμεταξύ, ο επικοινωνιακός θόρυβος που προκάλεσε ο ”επιτήδειος ουδέτερος” Ταγίπ Ερντογάν εκδηλώνεται σε συνέχειες, σαν απάντηση στο κλίμα δυσαρέσκειας το οποίο είχε δημιουργήσει στο διεθνές περιβάλλον με την μεγαλοϊδεατική πολιτική του .

Προσαρμοσμένος ιδανικά στον νέο του ρόλο (αυτόν του διαμεσολαβητή-ειρηνοποιού μεταξύ Ουκρανίας-Ρωσίας — ρόλο που απαιτεί πολιτική ίσων αποστάσεων — ο ”σουλτάνος” ονειρεύεται συνάντηση Πούτιν-Ζελένσκι στην Κωνσταντινούπολη (Milliyet), ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού του εξετάζει το πώς θα επωφεληθεί η χώρα του απ’ τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο σε βάρος των συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου.

Για τον σκοπό αυτό, έχοντας εξασφαλίσει το άλλοθι του φιλειρηνιστή, τροχοδρόμησε τη χώρα του στις ράγες μιας ενεργειακής συμμαχίας με το Ισραήλ υπογράφοντας συμφωνία (κατά τη συνάντησή του προ ημερών με τον Ισραηλινό ομόλογό του Ισαάκ Χέρτσογκ στην Άγκυρα) για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου με τη βοήθεια των ΗΠΑ. Ενός αγωγού που θα συνδέει την Τουρκία και το Ισραήλ με την Ευρώπη.

Παράλληλα — στην προσπάθειά του να κλείσει τα μέτωπα με αντίπαλες χώρες της Μεσογείου (Ελλάδα και Κύπρος εξαιρούνται απ’ τη φιλική του προσέγγιση) — δεν περιορίστηκε στη συμφιλίωση με τα ΗΑΕ (που του απέφερε κέρδος 10 δισ. επενδύσεων), αλλά προσέγγισε τη σύμμαχο της Ελλάδας Αίγυπτο, στην προσπάθειά του να την προσεταιριστεί για να καταρρεύσει πλήρως ο αντιτουρκικός άξονας τον οποίο συγκρότησαν η χώρα μας με την Κύπρο, το Ισραήλ, τα ΗΑΕ, την Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία.

Όλα αυτά, φυσικά, αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που μιλούν για επικείμενη συνεργασία Αιγύπτου-Τουρκίας με στόχο την κοινή παραγωγή τουρκικών πυραύλων στην Αίγυπτο και, πιο συγκεκριμένα, την κατασκευή τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων HISAR μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς (κατά το bulgarianmilitary.com).

Με τα ως άνω δεδομένα, πάντως, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Τούρκος Πρόεδρος — εκμεταλλευόμενος την αξία της στρατηγικής θέσης της χώρας του στον χάρτη, όπως και το γεγονός ότι ΗΠΑ και ΕΕ έπαψαν να μιλούν για κυρώσεις σε βάρος της και να εκδηλώνουν αντιπάθεια προς το πρόσωπό του για την αυταρχική, αντιδημοκρατική και μεγαλοϊδεατική πολιτική του — εξυφαίνει μεθοδικά τα μακρόπνοα επεκτατικά σχέδια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του (με πρώτο αυτό της αποστρατιωτικοποίησης  των νησιών του Αιγαίου) σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου.

Σχέδια που εξυπηρετούν τη φιλοσοφία του ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, όπως έλεγε και ο Βίσμαρκ, δεξιοτέχνης της στρατηγικής πολιτικής σε γερμανικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κάτι στο οποίο δεν πιστέψαμε ποτέ εμείς.

Έτσι εξηγείται γιατί απ’ το ’74 και εντεύθεν αποδεχθήκαμε μοιρολατρικά (ως Ελλάδα) τον ρόλο του μόνιμα αμυνόμενου στο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι το οποίο παίζει μεθοδικά η Τουρκία. Και το αποδεχθήκαμε περιχαρακωμένοι στην μικρή περιοχή για να μην φάμε τα γκολ που μας εκτοξεύει αυτή, χωρίς να τολμάμε να την αντιμετωπίσουμε από φόβο μήπως τυχόν προκαλέσουμε ”θερμό επεισόδιο” και ενεργοποιήσουμε του ”casus belli”.

Το ίδιο και χειρότερο πρόβλημα αντιμετωπίζει η Κύπρος, γιατί — πέρα απ’ τις νέες παρανομίες που σχεδιάζει η Τουρκία με στόχο την οικειοποίηση της κυπριακής ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας — έχει μπροστά της τις παρενέργειες του Ουκρανικού στο Κυπριακό.

Οι παρενέργειες έχουν να κάνουν με τη στάση Ελλάδας και Κύπρου απέναντι στη Ρωσία. Από τη στιγμή κατά την οποία Αναστασιάδης και Μητσοτάκης (για χατίρι των Αμερικανών που επιθυμούσαν διακαώς να σπάσουν οριστικά τους δεσμούς Λευκωσίας-Μόσχας) γκρέμισαν με το αντιρωσικό μένος τους (βλ. αποστολή ελληνικών και κυπριακών όπλων ρωσικής προέλευσης στην Ουκρανία) το βασικό διπλωματικό έρεισμα της Κυπριακής Δημοκρατίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας από ιδρύσεώς της.

Και σ’ αυτό το διαχρονικό και αταλάντευτα υποστηρικτικό έρεισμα που πρόσφερε χρόνια ολόκληρα η Ρωσία στα κυπριακά συμφέροντα δεν λογαριάζω τη διαρκή οικονομική συνδρομή της στην Κύπρο δια του τουρισμού. Γεγονός που καθιστά αυτοκτονική τη στάση της Λευκωσίας στο Ουκρανικό, πράγμα που θα έχει αναμφισβήτητα ζημιογόνες επιπτώσεις στον Κυπριακό Ελληνισμό και όχι μόνο…

Η Ύβρις κατά της Ρωσίας προετοιμάζει την Νέμεση σε βάρος του Ελληνισμού στο σύνολό του. Από αυτήν την ζημιογόνα για τα εθνικά μας συμφέροντα στάση Αθήνας και Λευκωσίας ο μόνος κερδισμένος είναι η Τουρκία. Ο Ερντογάν, με τον αέρα του διαμεσολαβητή-εγγυητή της ασφάλειας της Ουκρανίας, θα θελήσει να εφαρμόσει τα αποτελέσματα της αναθεώρησης των συνόρων Ουκρανίας-Ρωσίας σε βάρος της Κύπρου.

Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι τυχόν λύση στο Ουκρανικό με βάση την  παροχή εξωτερικών εγγυήσεων και όχι διεθνών οργανισμών (βλ. ΟΗΕ) θα ακυρώσει κάθε αναφορά στο ”αναχρονιστικό σύστημα” εγγυήσεων της Κύπρου το οποίο είχε επικρίνει το ’19 ο Σεργκέι Λαβρόφ στηρίζοντας τις πάγιες κυπριακές θέσεις, αφού η Τουρκία θα μπορεί να επικαλεστεί για το Κυπριακό το σύγχρονο σύστημα εγγυήσεων στο Ουκρανικό από τη θέση εγγυήτριας δύναμης της Ουκρανίας.

Αντίθετα, ενισχυτική της διαχρονικής επιχειρηματολογίας της Κυπριακής Δημοκρατίας θα ήταν η επίτευξη ειρήνης υπό την ομπρέλα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, κάτι που θα αποτελούσε παράδειγμα μίμησης και για το Κυπριακό, η χειρότερη λύση για το οποίο θα ήταν να περάσουν προτάσεις περί διχοτόμησης του νησιού ή επιβολής σχεδίων παρόμοιων με εκείνων του παρελθόντος.

Σημειωτέον ότι και η λύση την οποία επιδιώκουν Ελλάδα και Κύπρος στο Κυπριακό από Προεδρίας του Γιώργου Βασιλείου ως τώρα — η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία — στηρίζεται σε βρετανικό σχέδιο που εξυπηρετεί την Τουρκία, αν και σε μικρότερο βαθμό από την άμεση διχοτόμηση, τη σημερινή πρότασή τηε.

Είναι ιστορικά καταγεγραμμένη, άλλωστε, η άρνηση αποδοχής της διζωνικής λύσης από τον εκλιπόντα αρχιεπίσκοπο Μακάριο, γιατί για εκείνον ”η έννοια της ζώνης παραπέμπει σε σύνορο και σε άλλη κυρίαρχη οντότητα.

Άρα αναιρεί κάθε δικαίωμα ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης και απονομής των περιουσιακών δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων. Όπερ σημαίνει έμμεση αναγνώριση δύο κρατών, δηλαδή δρομολόγηση της διχοτόμησης του νησιού, κάτι που θέλουν οι Τούρκοι σήμερα.

Οι Τούρκοι, οι ”λύκοι” του χθες, που — μένοντας ατιμώρητοι για τα εγκλήματά τους στην Κύπρο — προβάλλουν σήμερα στα διεθνή forum ως ”πρόβατα”, ως …”ειρηνοποιοί”. ”Ειρηνοποιοί” οι οποίοι αδημονούν να εφαρμόσουν στην Κύπρο τα δικά τους αναθεωρητικά σχέδια με βάση τα τετελεσμένα στην Ουκρανία.

Αδημονούν για εφαρμογή του σεναρίου διχοτόμησης της Ουκρανίας σε δύο ζώνες (εκ των οποίων η μία θα διοικείται από Ρωσόφωνους μέσω Μόσχας και η άλλη από Ουκρανούς), ώστε να την εφαρμόσουν στην Κύπρο το γρηγορότερο επικυρώνοντας το τετελεσμένο της κατοχής του ’74 και των σύγχρονων παράνομων ενεργειών τους στην περίκλειστη κατεχόμενη περιοχή της Αμμοχώστου με τη σφραγίδα της διεθνούς αναγνώρισης του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)