Κενό στην Κεντροδεξιά, αντιρωσικό μένος, φτώχεια και εθνικές υποχωρήσεις…

”Αλήθεια, τι αντιπροσωπεύει σήμερα η Νέα Δημοκρατία”; βλέπω να ρωτούν συχνά με φανερή ειρωνεία κάποιοι σχολιαστές των ΜΚΔ παίρνοντας αφορμή απ’ το Προσυνέδριο του κυβερνώντος κόμματος στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου έδωσε το παρών ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρός της Κυριάκος Μητσοτάκης.

”Σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει την Πατριωτική Δεξιά”, είναι η συνήθης απάντηση των περισσότερων που εστιάζουν στα κακώς κείμενα της Εξωτερικής πολιτικής μας. Κι αυτοί που το ισχυρίζονται απαριθμούν μια σειρά επιχειρημάτων με πρώτο δείγμα αφερεγγυότητας του Αρχηγού την ένθερμη υποστήριξή του στην ”εθνικά ασύμφορη” (κατά προεκλογική ομολογίαν του) ”Συμφωνία Πρεσπών”, την οποία υπέγραψε το ’18 ο προκάτοχός του στον θώκο του πρωθυπουργού Αλέξης Τσίπρας .

Κάτι που επιβεβαίωσε και ο πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ τον Σεπτέμβριο του ’20 εκθειάζοντας τις ”μάχες” που έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για το ευρωπαϊκό μέλλον και τη συμμετοχή της ”Βόρειας Μακεδονίας” στο ΝΑΤΟ.

Έκτοτε και μέχρι σήμερα, για να είμαστε ειλικρινείς, η δυσφορία για την ασκούμενη πολιτική και τις επιλογές των προσώπων ευθύνης για την εφαρμογή της ακολουθεί κλιμάκωση ανιούσα που τείνει στην έξοδο πολλών ψηφοφόρων της, με αποτέλεσμα να δημιουργείται εμφανές κενό στην Κεντροδεξιά Παράταξη η οποία έπαψε προ πολλού να έχει — έμπρακτα — πατριωτικό χαρακτήρα.

Άλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, παραποίησε… έγκαιρα τη σημασία της έννοιας ”πατριωτισμός” προβάλλοντας ως ασπίδα (από φόβο μην τον χαρακτηρίσουν… ”εθνικιστή” οι Σημιτικοί που τον στηρίζουν) την αλήθεια.

– Ο νέος πατριωτισμός της αλήθειας υπερβαίνει παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές”, είχε δηλώσει με νόημα τον Νοέμβριο του 2016.

Ως εκ τούτου ήταν αναμενόμενη η αλλαγή προς το (νεο)φιλελεύθερο της άλλοτε συντηρητικής ΝΔ, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί επί του… πεδίου η κατευναστική πολιτική (με κύριο εκφραστή της τον Κώστα Σημίτη) σε εθνική μας πολιτική και να υποχωρήσει… η ”μαξιμαλιστικής τάσης” Δεξιά στο κυβερνών κόμμα.

Η Δεξιά που έχει απομείνει απ’ το συμφιλιωμένο με το μητσοτακικό πνεύμα (λόγω έλξης της εξουσίας) ”Σαμαρικό μπλοκ”. Αυτό, που — σε περίπτωση διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ — θα είχε εξεγερθεί με την ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (η οποία δεν έγινε ποτέ πλήρης, όπως υποσχέθηκε ο Νίκος Δένδιας), με αποτέλεσμα να μένει εκτός ελληνικής επήρειας η θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-31ου Μεσημβρινού (όπου ανήκουν το Καστελόριζο και η μισή Ρόδος) δίνοντας τη δυνατότητα στην Τουρκία να καλύψει το υπάρχον κενό.

Το ”Σαμαρικό μπλοκ” (αν και στην ουσία ό,τι απέμεινε είναι το ”ξόανό” του) που — σε περίπτωση διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ — θα είχε εξεγερθεί με τη δήλωση του Δημήτρη Καιρίδη ”Η Τουρκία ως παράκτιο κράτος στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, έχει δικαιώματα”, αλλά και με την κυκλοφορούσα αντίληψη ότι ”Η Ελλάδα πρέπει να ακολουθήσει την αμερικανική επιταγή που ισχύει απ’ τη δεκαετία του ’70 και ζητά να μην οριοθετήσουμε ΑΟΖ με την Κύπρο δίχως τη σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας, για να μην πάθει αυτή… ασφυξία ”.

Σημειωτέον ότι η δήλωση Καιρίδη τον Φεβρουάριο του ’20 ταυτίζεται πλήρως με αυτήν του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνου Ντόκου κατά την ίδια περίοδο, καθώς και με τη άποψη του Ευ. Βενιζέλου (την οποία εξέφρασε πρόσφατα σε ομιλία του στο 1ο OT Forum του Οικονομικού Ταχυδρόμου) ότι ”Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη” (υπενθυμίζοντας με νόημα, σαν απάντηση στις αντιδράσεις, ότι ”πατέρας” της φράσης ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1978), κάτι που παραπέμπει ευθέως στη ”συνεκμετάλλευσή” του…

Αντίληψη ξεκάθαρα ”Ανανιστική”, η οποία θάβει οριστικά το όνειρο του αείμνηστου Προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου για ένωση των θαλασσών Ελλάδας-Κύπρου, κάτι που αν γινόταν πραγματικότητα — με δεδομένη τη θαλάσσια  οριοθέτηση Ελλάδας-Αιγύπτου — θα αποδείκνυε επί του… πεδίου ότι η Αίγυπτος δεν έχει σύνορα με την Τουρκία, οπότε θα περιόριζε γεωπολιτικά την επιρροή της τελευταίας στην Μεσόγειο.

Για να σβήσει μάλιστα απ’ τη μνήμη μας  τόσο την οριοθέτηση με την Κύπρο όσο και την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης την ”κάλυψε” με την βαρύγδουπη και εντυπωσιακή φρασεολογία περί διπλασιασμού των θαλασσών μας στο Ιόνιο (οριοθέτηση ΕΧΥ με την Αλβανία, Ιανουάριος 2021), λες και απευθυνόταν σε λαό ”σανοφάγων”…

Και να φανταστεί κανείς ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός ζητούσε από την Άγκυρα να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κύπρο (Δεκέμβριος ’21), την ίδια στιγμή που ο ίδιος σφύριζε κλέφτικα απ’ τη μεριά της Ελλάδας και χειροκροτούσε υποκριτικά τον Κύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη να ζητά απ’ τον Ερντογάν να το κάνει…

Τι σημαίνουν αυτά με δεδομένη την ημιτελή (‘τμηματική”, κατ’ άλλους) συμφωνία με την Αίγυπτο; Σημαίνουν ότι η Ελλάδα — υπό τον φόβο του casus belli των Τούρκων — εγκαταλείπει το σχέδιο για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας της με την Κύπρο (κάτι που θα αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας μετά την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Αλβανίας στη Χάγη).

Συνελόντι ειπείν, εγκαταλείπει την ίδια την Κύπρο (πράξη ανεύθυνη σε βάρος της εκπροσώπου του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο) προς ικανοποίηση των απαιτήσεων του εισβολέα της ο οποίος εκπροσωπεί το ψευδοκράτος και την κατοχική δύναμη στο βόρειο τμήμα της νήσου…

Τώρα θα αναρωτιέστε, λογικά, πώς γίνεται ο πρωθυπουργός (όντας απόγονος του θριαμβευτή των Σεβρών Ελευθερίου Βενιζέλου ο οποίος, όταν έδινε κάτι, ζητούσε περισσότερα ανταλλάγματα) να καυχάται απ’ τη μια ότι είμαστε — ως Ελλάδα — με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας στο Ουκρανικό,  κι από την άλλη να ασκεί μυστική Εξωτερική πολιτική παίρνοντας ασύμφορες για τη χώρα αποφάσεις που δείχνουν ότι είμαστε στη… λάθος πλευρά της;

Να μιλά για πολυδιάστατη Εξωτερική πολιτική και να είναι ”ευάλωτος” στις πιέσεις των ξένων (Γερμανών-Αμερικανών) υποκύπτοντας σε παραχωρήσεις (λόγω εκφοβισμού της Τουρκίας) στα κυριαρχικά μας δικαιώματα [βλ. μη επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ, μη οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο, μη ολοκλήρωση της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας και μη ανακήρυξη της ΑΟΖ ούτε νότια της Κρήτης;

Ας σημειωθεί ότι, όσον αφορά την εξόρυξη φυσικού αερίου, από εκεί που την είχαμε αποκλείσει είτε για περιβαλλοντικούς λόγους είτε γιατί ”θέλουμε 20 χρόνια για να το βγάλουμε”, τώρα — με απόφαση του πρωθυπουργού — θα αρχίσουμε την εκμετάλλευσή του σε 6 χρόνια (βλ. έρευνες Ν-ΝΔ της Κρήτης και στο Ιόνιο), με σκοπό την απεξάρτησή μας από τη Ρωσία, αλλά την… εξάρτησή μας από την ”συνεκμεταλλεύτρια” στο Αιγαίο Τουρκία, όπως το επιθυμούν οι ξένοι.

Με δεδομένα αυτά οι προβληματισμοί γύρω απ’ την Εξωτερική μας πολιτική πολλαπλασιάζονται και είναι λογικοί, όπως λογικές είναι οι απορίες που ακούω δεξιά αριστερά για την εμπλοκή της Ελλάδας στο Ουκρανικό ζήτημα χωρίς λόγο.

Απορίες οι οποίες αναζητούν την αιτία για τα όπλα και τα πυρομαχικά που έχουμε στείλει προκαλώντας την μήνιν της Ρωσίας, αν και δεν μας συμφέρει να την έχουμε απέναντι στα εθνικά θέματα.

Απορίες για το πώς θα αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της εισαγωγής ανταλλακτικών για κάλυψη αναγκών της αντιαεροπορικής και αντιαρματικής άμυνας της χώρας, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι τους είναι ρωσικής προέλευσης και εμείς ”φροντίσαμε”από νωρίς να κόψουμε τις γέφυρες με τη Ρωσία χάρη στην εμφανώς αντιρωσική στάση του ΑΝΥΠΕΞ και του πρωθυπουργού στο θέμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

Απορίες για το κατά πόσο διασφαλισμένες είναι στην κόλαση του πολέμου οι κοινές επιχειρήσεις Ελλάδας-Τουρκίας-Γαλλίας στην Ουκρανία προς απεγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων πολιτών στην Μαριούπολη μέσω ανθρωπιστικών διαδρόμων και για το τι μέλλει γενέσθαι με τους Έλληνες εκεί.

Απορίες και για τα εσωτερικά θέματα που αντιμετωπίζουμε, με πρώτα αυτά της έκρηξης των τιμών σε τρόφιμα και ενέργεια, της πληρωμής του ρωσικού αερίου σε ρούβλια με απόφαση Πούτιν και της απόφασης της Μόσχας να πουλάει τρόφιμα μόνο σε ”φιλικές” χώρες στις οποίες δεν συγκαταλεγόμαστε εμείς μετά τη στάση που κρατήσαμε από κοινού με τους εταίρους της ΕΕ.

Σ’ αυτές τις απορίες που εντείνουν τους προβληματισμούς και την αγωνία μας προ των παγκόσμιων γεωπολιτικών αλλαγών τις οποίες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, προστέθηκε τελευταία και η συνειδητοποίηση της ραγδαίας επιδείνωσης της ελληνικής Οικονομίας.

Επιδείνωσης που μεγιστοποιήθηκε με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία και τις σχετικές αποφάσεις του Πούτιν για μετατροπή των ευρώ και δολαρίων (με τα οποία πληρώνεται το φυσικό αέριο από τις χώρες εισαγωγής) σε ρούβλια, αν και πριν απ’ αυτά υπήρχε διαδοχική επιβάρυνση εξαιτίας της υγειονομικής κρίσης και της εργαλειοποίησης του  lockdown από την κυβέρνηση με δραματικές επιπτώσεις στην αγορά.

Η σοβαρότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε στο θέμα αυτό καταγράφηκε και στη έκθεση του ΔΝΤ για την πορεία των μακροοικονομικών και μικροοικονομικών δεδομένων της Ελλάδας, όπου προοιωνίζεται δυστυχώς πάγωμα μισθών και συντάξεων μέχρι και το 2023, πάγωμα στη μείωση φόρων και πιθανότητα ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τον ελληνικό προϋπολογισμό…

Με άλλα λόγια το πισωγύρισμα της χώρας μας στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων (2010-2018) είναι προ των πυλών, αν τα πάρουμε όλα αψήφιστα και συνεχίσουμε να επενδύουμε στο αντιρωσικό μένος, για να μην πάρει είδηση ο λαός τη φτώχεια που έρχεται και τις εθνικές υποχωρήσεις των κυβερνώντων…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)