Με θυελλώδη ορμή για το «εμείς» των Ελλήνων!

Η αγωνία τελείωσε!!! Τα αριστεία επ’ ανδραγαθία το επιβεβαιώνουν!!! Το ”Αἰὲν ὑψικρατεῖν” (”Πάντοτε να κυριαρχείς στα ύψη”) θριαμβεύει στον τόπο μας!!! Έλληνες υπήρχαν και υπάρχουν σ’ αυτόν, είναι σίγουρο. Μπορεί να παίρνουν συχνά τον στραβό τον δρόμο σε πολλά θέματα, αλλά στην υπεράσπιση της πατρίδας τους δεν είναι παίξε-γέλασε. Είναι δύναμη υπεροχής!

 Ναι, είμαστε δύναμη υπεροχής εμείς οι Έλληνες όσο διαφεντεύουν στον ουρανό μας ”αετοί” της παλικαροσύνης έτοιμοι να θυσιαστούν διατρανώνοντας τον ηρωισμό των προγόνων μας στη σύγχρονη, μεταπολεμική Ελλάδα.

Από τους Άγγελο Βενετσάνο και Γιώργο Κουθουρίδη το 1968 μέχρι τους τωρινούς πεσόντες αεροπόρους μας Στάθη Τσιτλακίδη και Μάριο-Μιχαήλ Τουρούτσικα, οι ιπτάμενοι της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας εκμηδενίζουν αψήφιστα το ”εγώ” τους και πεθαίνουν με θυελλώδη ορμή (υπερασπιζόμενοι τα εδαφικά κεκτημένα μας σε καιρό ειρήνης) για το ”εμείς” των Ελλήνων!!!

Υπερασπιζόμενοι σαν λιοντάρια τα όσια και τα ιερά της πατρίδας μας!!! Είναι λιοντάρια, είναι ήρωες!!! Είμαστε λιοντάρια εμείς οι Έλληνες, όσο κι αν μας ψαλιδίζουν τα φτερά οι κομματισμοί και οι διχόνοιες.

«Το έχει η φύτρα μας να είμαστε πάντα μεγάλοι», όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μας «κοντύνουν», να μας «κουτσουρέψουν», να μας «μαδήσουν» στην κορυφή, να «πριονίσουν» τα κλαδιά της πίστης και της φιλοπατρίας μας.

Να πριονίσουν τα κλαδιά της θέλησής μας να ζήσουμε για την Ελλάδα και μέσα από την Ελλάδα. Να ζήσουμε και να την αθανατίσουμε.«Να ζήσουμε, να θριαμβεύσουμε και να δοξαστούμε, για να μείνει αβασίλευτος ο ήλιος του Γένους μας», όπως λέει στον «Εκδικητή» του (έμπλεος από πατριωτισμό) ο Στρατής Μυριβήλης!!!

Να μείνει αβασίλευτος ο ήλιος της Ελλάδας και σε κάθε ανατολή να λαμπρύνει το νερό τρισάγιο του διεκδικούμενου από τους Τούρκους Αιγαίου. Του Αιγαίου που αναβλύζει μύρο από τον βυθό, γιατί  έγινε πάναγνη κλίνη ηρώων και γενοκτονημένων Ελλήνων σε καιρό ειρήνης και πολέμου.

Πλατιά του ονείρου μας η γη, η γη της δικής μας «Γαλάζιας Πατρίδας»… Της πατρίδας που απλώνεται υπερβαίνοντας τη λύσσα και τη χολή των καταπατητών της από τη Βόρεια Ήπειρο μέχρι τον Πόντο της Μικρασίας κι από το Μοναστήρι ψηλά μέχρι την Κύπρο, τη γη της ”ατόφιας Ρωμιοσύνης”, όπως αποκαλούσε την Μεγαλόνησο ο Γιώργος Σεφέρης.

Τα ανεμοπόδαρα άλογα του Φαέθοντα τη χαιρετούν κάθε πρωί και τη δείχνουν χρυσή, ηλιόλουστη και μες στον Χειμώνα ακόμα, αν και μας ανήκει σχεδόν η μισή απ’ την παλιά ονειρική των Σεβρών, τη ”Γαλάζια Πατρίδα” των ”μεγαλοϊδεατών” και του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Το στραπάτσο του 1897 και του 1922 (που διευρύνθηκε με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74) έχει αναδείξει, δυστυχώς, ως εθνικά επικίνδυνη την ιστορία της φιλοδοξίας μας. Γι’ αυτό έχουμε αυτοπεριοριστεί αναγκαστικά στα τωρινά σύνορά μας.

Τα σύνορα της ”μινιμαλιστικής” Ελλάδας, που χαράχτηκαν (μετά την Μικρασιατική Καταστροφή) από δύο Συνθήκες (Λωζάνης, 1923–Παρισίων 1947) και μία Σύμβαση (Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας [UNCLOS 1982]- Montego Bay, Τζαμάικα).

Μόνο που και αυτά κινδυνεύουν να συρρικνωθούν λόγω του ηττοπαθούς και διαρκούς κατευνασμού, ο οποίος — υπό τον φόβο του casus belli της Τουρκίας — διαμορφώνει συνθήκες για μόνιμο εδαφικό αυτοπεριορισμό μας, κόντρα στην… ”μαξιμαλιστική” λογική της δικαιωματικής επέκτασης των συνόρων μας στα 12 ναυτικά μίλια.

Επέκτασης νόμιμης καθ’ όλα με βάση τη Σύμβαση του ’82 που αφορά τη διεύρυνση των συνόρων μας στη συνολική θαλάσσια επικράτειά μας (Ιόνιο και Αιγαίο) και όχι μόνο στα Ελληνικά Χωρικά Ύδατα (ΕΧΥ) νοτιοδυτικά της Κρήτης και στο Ιόνιο (όπως προανήγγειλε ο πρωθυπουργός), αν και οι δυο τελευταίες περιπτώσεις αποτελούν προδιαγεγραμμένες κινήσεις, οι οποίες δεν δεν τελεσφόρησαν ακόμα για να θωρακίσουν την εθνική κυριαρχία μας.

Έτσι εξηγείται γιατί βλέπουμε περιοδικά (απ’ την πλευρά του Ιονίου) Ιταλούς ψαράδες να φτάνουν 10νμ από τις ελληνικές ακτές και Τούρκους συναδέλφους τους (από την πλευρά του Αιγαίου)  να αλωνίζουν με τα αλιευτικά σκάφη τους μέχρι τη Γαύδο, το στολίδι του Λιβυκού Πελάγους στον νομό Χανίων.

”Βρήκατε καιρό να τα πείτε αυτά”, ακούω να λέτε βραχνά και η φωνή σας φτάνει στ’ αυτιά μου σαν κλαυσίγελος που προσπαθεί να συγκρατηθεί και να αρθρώσει επαρκή αιτιολογία. ”Η αντάρα της Ουκρανίας θα πάρει και θα σηκώσει κι εμάς, αν δεν καθίσουμε φρόνιμα”, συμπληρώνετε με νόημα. ”Δεν είναι καιρός για παλικαρισμούς, όταν απ’ την απέναντι όχθη ο Τούρκος υψώνει κύματα μίσους εναντίον μας και μας απειλεί με γιουρούσια…”.

Κατανοώ τη συλλογιστική σας εκτίμηση, αλλά δεν την υιοθετώ γιατί ο ωμός ρεαλισμός της κατευναστικής πρακτικής στον οποίο παραπέμπει (”Δεν είναι καιρός για παλικαρισμούς”) εμπνέει ηττοπάθεια και φοβικότητα, που οδηγεί σε προεξοφλημένη ήττα.       Δεν αμφιβάλλω ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει γίνει πολύ επικίνδυνος. Ξεσπά με το παραμικρό στην Ελλάδα, την οποία σημαδεύει με Tayfun made in Turkey βεληνεκούς 560 χλμ. αν και ο ίδιος — όπως ομολόγησε μοχθηρά — είχε ζητήσει απ’ την αμυντική βιομηχανία της χώρας του να ετοιμάσει  βεληνεκές των χιλίων…

Για να πληγώσει τον Χριστιανισμό και τον Ελληνισμό, μάλιστα, πανηγυρίζει — έμπλεος από εθνικιστικό οίστρο — τη ”δεύτερη άλωση” της Αγια Σοφιάς ευχαριστώντας τον Θεό που έκανε τζαμί το μεγαλύτερο μνημείο της Ορθοδοξίας, ενώ  παράλληλα διαλαλεί (σαν απόδειξη ισχύος σε βάρος μας) το  ” Μπορούμε να ‘ρθούμε μια νύχτα ξαφνικά και θα ‘ρθούμε !!!”, για να πάρουμε τα νησιά σας…

Φευ! Είμαστε μαθημένοι απ’ όλα αυτά ιστορικά. Κι από άλλα χειρότερα, που φέραμε εις πέρας με επιτυχία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να μας τρομοκρατούν οι αγριάδες του, αφού είναι φανερό ότι εκπορεύονται από τρεις λόγους, χωρίς να περιλαμβάνω σ’ αυτούς τις επικείμενες τουρκικές εκλογές σαν δικαιολογία:

1. Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι διατεθειμένος να παραιτηθεί απ’ το ”σουλτανικό”, νεο-οθωμανικό όνειρό του, παρά τις συστάσεις και τις πιέσεις πολλών ηγετών της Δύσης και της Ανατολής ‟να εγκαταλείψει τις φαντασιώσεις του για ”Γαλάζια Πατρίδα”” και τις προκλήσεις-αυθαιρεσίες του στη Μεσόγειο.

2. Ο Ταγίπ Ερντογάν μάς υποτιμά παρά την εντυπωσιακή εξοπλιστική μας αναβάθμιση τα τελευταία χρόνια, γιατί γνωρίζει καλά ότι οι πολιτικές ηγεσίες μας διαχρονικά ταυτίζουν τον ρεαλισμό με την υποχωρητικότητα δια της στρατηγικής του ”κατευνασμού”, η οποία τελεί υπό τον φόβο του casus belli της Τουρκίας.

3. Ο Ταγίπ Ερντογάν αντλεί αισιοδοξία και περίσσια αυτοπεποίθηση από την εκρηκτική, πυρηνικών διαστάσεων εξέλιξη της αμυντικής βιομηχανίας της Τουρκίας, την οποία μετέβαλε προ πολλού σε χώρα παραγωγής με στόχο την εξοπλιστική αυτοτέλειά της.

Σημειωτέον ότι την αξία της τελευταίας συνειδητοποιήσαμε κι εμείς τελευταία, αλλά αγκομαχούμε να τη στηρίξουμε ως εχέγγυο της στρατηγικής της αποτροπής μετά την αποχώρηση λόγω… διαφωνιών των συνεργαζόμενων ομίλων* με τον Σύνδεσμο Ελλήνων Κατασκευαστών Πολεμικού Υλικού  και, συγκεκριμένα, με τον διοικητή του ΣΕΚΠΥ (+ΕΑΒ) Τάσο Ροζολή.

”Δεν είναι καιρός για ξεπετάγματα, σας το είπα”, ακούω πάλι τη φωνή σας βραχνή, κουρασμένη, απογοητευμένη. ”Δεν είμαστε τα λιοντάρια που λέτε, επειδή βρίσκονται πού και πού κάποια αετόπουλα με παλιά ψυχή — σαν τον Στάθη και τον Μάριο-Μιχαήλ — για να μας θυμίσουν στο σύντομο πέρασμά τους από τη ζωή, αυτό που ήμασταν κάποτε. Τότε που ήταν ασύγκριτο μέγεθος στο μυαλό και την ψυχή των Ελλήνων η πατρίδα. Γιατί τώρα δεν είναι…”.

Τέτοιες ”ρεαλιστικές” προσεγγίσεις ηττοπάθειας και προσαρμογής στις… απαιτήσεις και αξιώσεις του αντιπάλου ακούμε κοντά 30 χρόνια, όσο τροχοδρομούμε στις ράγες της στρατηγικής του κατευνασμού με… πρώτο δείγμα τα τραγικά Ίμια.

Αυτή η ”Ελλάδα της Ψωροκώσταινας”, των ”εκσυγχρονιστικών” απόψεων κάποιων αμερικανογαλουχημένων Ελλήνων πολιτικών της αθηναϊκής ελίτ (αγγλογαλουχημένων-”Ανανιστών” για τους Ελληνοκυπρίους),  προωθείται δια της πολιτικής προπαγάνδας διακομματικά και διακυβερνητικά.

Προωθείται από τους ίδιους διαύλους επικοινωνίας που είχαν δεχτεί χθες (1996) ως λογική την απάντηση του ΥΠΕΞ ότι ”Τη σημαία στα Ίμια την πήρε ο αέρας” και σήμερα ζητούν να περιορίσουμε τον… ”μαξιμαλισμό” μας, μέχρι να αφανιστούμε (τη βοηθεία του brain drain της κρίσης και των ορδών των μεταναστών) σαν το κρατίδιο της Κομμαγηνής στον ”Τελευταίο Σταθμό” του Σεφέρη.
Απόδειξη αυτού είναι ότι οι αποτυχημένοι σύμβουλοι του παρελθόντος διαιωνίζονται στις κυβερνητικές θέσεις και συνεχίζουν να μας διδάσκουν απτόητοι ”αυτοσυγκράτηση”, ”υποχωρητικότητα”, ”συνέχιση των διαπραγματεύσεών μας με την Τουρκία”, ”υπακοή” στα κελεύσματα των Μεγάλων, ”συμβιβασμό” για τις θαλάσσιες ζώνες (Ρόδου-Καστελόριζου-Κρήτης και Κύπρου) και, εν ανάγκη — προς χάριν της… ειρήνης — ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου…

Ερμηνευτικά:

* Ενν. τους ομίλους της ΟΝΕΧ (Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου και Ναυπηγεία Ελευσίνας)] και της THEON SENSORS (της μεγαλύτερης ελληνικής εταιρείας στον χώρο της αμυντικής βιομηχανίας για συστήματα νυχτερινής όρασης και θερμικής απεικόνισης με στρατιωτικές εφαρμογές και εφαρμογές ασφαλείας).

Αφιέρωση

Στην μνήμη των τελευταίων πεσόντων εν ειρήνη της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας: Στάθη Τσιτλακίδη και Μάριου-Μιχαήλ Τουρούτσικα