Με τον «συμφεροβουλευτισμό» – κομματισμό δεν πάει μπροστά αυτός ο τόπος…

Διαβάζω με σκεπτικισμό άρθρα επί άρθρων για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των κύριων διεκδικητών της εξουσίας στις προσεχείς εκλογές και στην τελική μένω απογοητευμένη.

Μένω απογοητευμένη γιατί διαπιστώνω ότι στους δυο τουλάχιστον από τους τέσσερις πυλώνες της δημοκρατίας μας (την εκτελεστική και την [άτυπη] δημοσιογραφική [ΜΜΕ], που πλαισιώνονται από την νομοθετική και τη δικαστική εξουσία), δεν υπάρχουν αναχώματα σωφροσύνης και ηθικής, για να θυμηθώ τον Μοργκεντάου, κορυφαίο φιλελεύθερο στοχαστή  του 20ου αι.

Και δεν υπάρχουν αναχώματα σωφροσύνης και ηθικής, γιατί έχει ψαλιδιστεί η ελευθεροφροσύνη των εκπροσώπων τους, με αποτέλεσμα — στην περίπτωση των πολιτικών — να έχει αντικατασταθεί ο υγιής κοινοβουλευτισμός από τον συμφεροβουλευτισμό-κομματισμό.

   Έτσι εξηγείται γιατί έγινε σπάνιο είδος ο πατριωτισμός, η αγνή και άδολη φιλοπατρία που προτάσσει πάνω απ’ όλα την αγάπη για την πατρίδα και την υπεράσπιση των συμφερόντων της. Την υπεράσπιση των συμφερόντων του Ελληνισμού στην περίπτωσή μας.

   Έτσι εξηγείται γιατί δίνεται η εντύπωση ότι στον τόπο αυτό οι πολιτικοί εκπρόσωποι του λαού (και όχι μόνο) ποδηγετούνται  από ημεδαπά και αλλοδαπά συμφέροντα τα οποία τους κατευθύνουν σε τοξικές εθνικές επιλογές, για να φτάσουν να μιλούν περί ”συνεκμετάλλευσης” με τους Τούρκους των κεκτημένων μας στο Αιγαίο (βλ. Θάνος Ντόκος, 2020 — Ντόρα Μπακογιάννη, Δημήτρης Καιρίδης, 2023, από την ΝΔ) ή για ”Πρέσπες του Αιγαίου” (δήλωση Νίκου Φίλη του ΣΥΡΙΖΑ για ”Λύση” στο Αιγαίο στο πνεύμα της ”Συμφωνίας των Πρεσπών”), χωρίς αντίδραση  στα λεγόμενά τους από τους αρχηγούς των κομμάτων τους.

   Χωρίς αντίδραση άξια λόγου κι από τους εκπροσώπους των άλλων θεσμών της δημοκρατίας, ενώ θα έπρεπε να ξεσηκωθούν μέχρι και οι… πέτρες ακόμα. Να γίνει αυτό που λέμε το ”Ανάστα ο Κύριος” απ’ τη στιγμή που διακυβεύονται εθνικά συμφέροντα. Να δονηθεί, να ταρακουνηθεί το σύμπαν στον πολιτικό και κοινωνικό βίο μας.

    Όμως, φευ, όλα συνηθίζονται σ’ αυτήν την πατρίδα και οι ήττες της ειρήνης χωνεύονται με τον καιρό και ξεχνιούνται, με θλιβερό επακόλουθο να τρίβουν τα χέρια τους δύο ομάδες Ελλήνων: οι εθνομηδενιστές και οι πατριδοκάπηλοι. Ακραίοι αμφότεροι, που ψαρεύουν με ευοίωνους οιωνούς απ’ τη δεξαμενή των αριστεροδεξιών αναποφάσιστων ψηφοφόρων.

   Κι ύστερα αποφαίνονται οι πολιτικοί… οιωνοσκόποι σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ότι οι τελευταίοι θα κλίνουν επί δεξιά, αν ο Κυριάκος δώσει έμφαση στο προεκλογικό, όλο υποσχέσεις πρόγραμμα του κόμματός του, ή επ’ αριστερά, αν ο Αλέξης ρίξει το βάρος όχι στα υλικά αγαθά, αλλά στα ιδεατά συμφέροντα των Ελλήνων (δικαιοσύνη/ισότητα/αξιοκρατία, πάταξη της διαφθοράς και διασφάλισης της ασφάλειας των πολιτών), μολονότι σε κάθε ένα από αυτά είχε αποτύχει ως πρωθυπουργός κατά την κυβερνητική του θητεία…

   Είχε αποτύχει και στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού με την ανεκδιήγητη θεωρία του περί ”ανοικτών συνόρων”. ”Η θάλασσα δεν έχει σύνορα”, ως γνωστόν, για τον Αλέξη. Και γι’ αυτό συνεχίζει να τροχοδρομεί στις ράγες της φιλομεταναστευτικής πολιτικής του 2015-’19, όπου αποθεώθηκε το ”ανθρώπινο πρόσωπο” του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας και των Ελλήνων…

     Τρέχουσα απόδειξη γι’ αυτό είναι η εναντίωσή του στην επέκταση του φράχτη στον Έβρο. Απόφαση που πάρθηκε κυβερνητικά, για να παρεμποδιστεί η είσοδος νέων ορδών μεταναστών και προσφύγων, τους οποίους δεν έπαψε να προωθεί η Τουρκία στη Θράκη και τα νησιά μας επιβεβαιώνοντας ότι η ”διπλωματία των σεισμών” δεν άγγιξε τον υβριδικό πόλεμο που έχει κηρύξει σε βάρος μας.

   Με αφορμή τα δεδομένα αυτά, γίνεται αντιληπτό ότι οι εκπρόσωποι των κομματικών επιτελείων (με πρώτα αυτά των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, που τηρούν σιγή ιχθύος για τα εθνικά θέματα) δεν έχουν πάρει είδηση ακόμα πως υπάρχει λαός ο οποίος μετράει διπλά και τρίδιπλα τον κίνδυνο αλλοίωσης της ομοιογένειάς του με την ενσωμάτωση αλλοεθνών και αλλόθρησκων στον κοινωνικό μας ιστό.

Κίνδυνος που μεγεθύνεται, προφανώς, όσο διαφοροποιούνται τα κόμματα εξουσίας  στο θέμα αυτό και συνεχίζουν να μη βλέπουν τις εφιαλτικές προοπτικές από την είσοδο παράτυπων μεταναστών στην Ελλάδα σε μόνιμη βάση, δεδομένης της ωρολογιακής βόμβας της υπογεννητικότητας.

    Στα κόμματα εξουσίας, σημειωτέον, συμπεριλαμβάνεται και το ΚΙΝΑΛ, που — αν και έχει κυβερνήσει ως ΠΑΣΟΚ επί… 30 χρόνια τη χώρα — παρουσιάζεται ως αποκαθαρμένο, αγνό, άσπιλο και αμόλυντο με… απόφαση του αρχηγού του Νίκου Ανδρουλάκη.

   Του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος — ξεχνώντας ότι υπήρξε στέλεχος ”αμαρτωλών” πασοκικών κυβερνήσεων — θέλει να παίξει τον ρόλο του αναμάρτητου ρυθμιστή που, με αφορμή τις υποκλοπές σε βάρος του, υιοθετεί ρητορική  μικρομέγαλου με στόχο να μας κυβερνήσει δια μέσου τρίτου  (”φυτευτού” πρωθυπουργού), κόντρα στα δημοκρατικά ειωθότα περί ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον αρχηγό του πλειοψηφούντος κόμματος .

Ας επανέλθουμε όμως στη δεξαμενή των αναποφάσιστων, μεγάλος αριθμός των οποίων ζυγιάζει τη συμπεριφορά των κομμάτων  και των πολιτικών εκπροσώπων τους με επίκεντρο τα εθνικά θέματα,  πριν αποφασίσει ποιο απ’ αυτά θα ενισχύσει με την ψήφο του στην κάλπη.

”Οι ηγέτες και οι ηγεσίες ξεχωρίζουν κυρίως από τα μεγάλα”, συνηθίζω να λέω, χωρίς να υποτιμώ τα ”μικρά” της καθημερινότητας, όπου κυριαρχεί η ανασφάλεια και η ακρίβεια. Και μεγάλα είναι τα θέματα Εξωτερικής πολιτικής (συμπεριλαμβανομένου και του μεταναστευτικού), Υπογεννητικότητας και Εθνικής Οικονομίας.

Στο υπό εξέταση πρώτο, αν δεν το έχουν καταλάβει οι κυβερνώντες, εξοργίζει την πλειονότητα των ψηφοφόρων τους (και όχι μόνο) η σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ (κατά το… πρότυπο της αλήστου μνήμης ”Συμφωνίας των Πρεσπών”) στο θέμα της ”συνεκμετάλλευσης” με τους Τούρκους του Αιγαίου.

   Σύγκλιση που στηρίζεται σε ντοκουμέντα. Αρκεί να θυμηθούμε τα λεχθέντα από τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνο Ντόκο τον Φεβρουάριο του 2020, τα οποία διαδέχθηκαν μήνες μετά οι δηλώσεις της πρωθυπουργικής αδελφής για το ”Ναι” στη Χάγη, χωρίς να αποκλείουμε την απώλεια της ΑΟΖ του Καστελορίζου, προκειμένου να σώσουμε τα μεγάλα νησιά (Ρόδο, Λέρο…) από την τουρκική βουλιμία.

   Όπερ σημαίνει — δεδομένης και της οικειοθελούς αφωνίας Δένδια (φιλοδοξίες ”δελφίνου” που τον κάνουν να αποφεύγει να πάρει θέση ως υπουργός Εξωτερικών για το μείζον εθνικό θέμα) — ότι έχουν αποφασίσει, πολύ πιθανόν,  στην κυβέρνηση για την ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου.

   Έχουν αποφασίσει γι’ αυτήν με τη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ, των οποίων οι αρχηγοί για όλα τυρβάζουν πλην των εθνικών μας θεμάτων, με πρώτα αυτά του Αιγαίου και του Κυπριακού. Άρα ασκούν αντιπολίτευση α λα καρτ στην κυβέρνηση τηρώντας αιδήμονα σιγή για ό,τι αφορά τα συμφέροντα της πατρίδας και τις συμμαχίες της.

   Ειδικότερα ο Αλέξης Τσίπρας της ”Προοδευτικής Συμμαχίας”, συνεχίζει να αντιπολιτεύεται κινδυνολογικά σε τις συνήθεις μεγαλοστομίες περί δικαίου και οικονομικής σταθερότητας που θα εξασφαλίσει στους Έλληνες με την επιστροφή του στην πρωθυπουργία.

   Μεγαλοστομίες περί τιθάσευσης της ακρίβειας, κοινωνικού προσήμου στην αναδιανομή του πλούτου και βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης των ασθενέστερων, λες και απευθύνεται σε αμνήμονες που έχουν ξεχάσει ότι αποσταθεροποίησε την ελληνική οικονομία το ’15 ”με τον ζουρνά και το νταούλι” του (βλ. Βαρουφάκεια περίοδος) χορεύοντας τον ελληνικό λαό στο ταψί αντί για τις αγορές που θα… ταρακουνούσε.

Λες και απευθύνεται στον φανατισμένο και μαζοποιημένο όχλο του ’12 που τον χειροκροτούσε όταν κραύγαζε το  δηλητηριώδες σύνθημα ”Ή εμείς ή αυτοί”. Λες και δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι οι αναφορές του σε όλα τα άλλα πλην των εθνικών μας θεμάτων είναι αποπροσανατολιστικές, γιατί κρυφή προσδοκία των Φίληδων του κόμματός του είναι οι ”Πρέσπες του Αιγαίου” και τα σχέδιά τους στο μεταναστευτικό (βλ. μπλοκάρισμα στην Ευρωβουλή από της χρηματοδότησης του φράχτη στον Έβρο από τον Δ. Παπαδημούλη ).

Όσο δεν προτάσσουν όμως στο κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης την προστασία των εθνικών συμφερόντων έναντι των φιλομεταναστευτικών ιδεοληψιών τους, θα βρίσκεται ο αρχηγός του στην ίδια ιδεολογική ευθεία με τον συντονιστή της ΚΕΕΡΦΑ, υποψήφιο δήμαρχο το ’19 με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στην ίδια ευθεία με τον Πέτρο Κωνσταντίνου, ο οποίος έφτασε στο σημείο (για τα μάτια των παράτυπων μεταναστών) να καταγγείλει διεθνώς τη χώρα μας για επαναπροωθήσεις μεταναστών στην Τουρκία, αν και γνωρίζει ότι μπήκαν παράνομα απ’ τα ελληνοτουρκικά σύνορα και δεν  έγιναν δεκτές οι αιτήσεις τους για χορήγηση πολιτικού ασύλου στην Ελλάδα.

”Τούτων δοθέντων” (όπως λένε κι οι καθαρευουσιάνοι), δεν είναι παράξενο που έχουν ζώσει τα φίδια διακομματικά μεγάλη μερίδα Ελλήνων, γιατί έχουν στη σκέψη τους την πληθυσμιακή μας αλλοίωση λόγω μεταναστευτικού και τον φόβο εδαφικών απωλειών στο Αιγαίο, αφού δεν τους καθησυχάζει η παραμυθία της ”διπλωματίας των σεισμών” με την Τουρκία.

Γι’ αυτούς, τουλάχιστον — που δημοσκοπικά εντάσσονται στους αναποφάσιστους — πάνε σε δεύτερη μοίρα τα προβλήματα της βεβαρυμένης από τα άγχη καθημερινότητας, κι ας έχουν μείζονα σημασία για τη ζωή τους. Γιατί μείζονος σημασίας για τον καθένα ατομικά είναι η διαιωνιζόμενη αισχροκέρδεια των τραπεζών στη διαχείριση των κόκκινων δανείων (βλ. κατάργηση προστασίας της πρώτης κατοικίας προς άγραν των funds, λόγω κατάργησης του παλιού εξωδικαστικού συμβιβασμού), όπως και το θέμα της ιδιωτικοποίησης του νερού, το οποίο ωστόσο δεν υφίσταται κατά την κυβέρνηση.

Είναι, απ’ ό,τι μας λέει, ένα από τα πολλά fake news του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που θεωρώ πολύ πιθανό, αν λάβω υπόψη μου   ότι για αντιπολιτευτικούς λόγους το κόμμα του Τσίπρα έφτασε στο σημείο να εξαπατήσει ημεδαπούς και αλλοδαπούς δυσφημίζοντας την Ελλάδα για την… ”νεκρή Μαρία” στον Έβρο (Ιανουάριος ’23).

Αφήστε που τις διαμαρτυρίες του για τη (δήθεν) ιδιωτικοποίηση του νερού τις βρίσκω άκρως υποκριτικές, γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που συμπεριέλαβε στην υποθήκη του ελληνικού δημοσίου στο Υπερταμείο της ΕΕ για 99 χρόνια το σύνολο των μετοχών κυριότητας της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ βάσει του  Ν. 4389/2016 .

Ωστόσο, όπως προείπα, όλα τα παραπάνω έρχονται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη συλλογική έγνοια μας: Την έγνοια που έγινε αγωνία για το μεταναστευτικό, το Αιγαίο και το Κυπριακό. Κι αυτό αποτυπώνεται σχολιαστικά στα ΜΚΔ από πολίτες οι οποίοι  μας υπενθυμίζουν τα όσα χάσαμε και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις μελλοντικές τουρκικές διεκδικήσεις που απειλούν την πατρίδα:

”Το 1913 χάσαμε τη Βόρεια Ήπειρο • το 1922 την Μικρά Ασία και τον Πόντο • το 1974 την μισή Κύπρο • το 1996 τα Ίμια • το 2018 το όνομα, τη γλώσσα και την ταυτότητα της Μακεδονίας μας • Και τώρα τι;;;”