Μικρασιατική καταστροφή: Το όραμα της Ρωμιοσύνης και ο Σλαβικός εθνικισμός εν τη πατρίδι μας

Το νωπό αίμα των αδελφών μας, εκ της εσχάτης προδοσίας των τότε ηγετών, η οποία ήγαγε τον Ελληνισμό εις την εκκωφαντική ήττα και εις την συνακόλουθη εγκατάλειψη της θεάρεστης Μεγάλης Ιδέας, έχει καταλείψει εισέτι και σήμερον μία ανεπούλωτη χαίνουσα πληγή η οποία πυορροεί και όζει, διαποτίζουσα, το συλλογικό υποσυνείδητο του Ελληνισμού.

Ασφαλώς. οι ηθικοί αυτουργοί τοιαύτης, της χρόνιας, υπερεκχειλιζούσης ηττοπάθειας, έχει καλλιεργηθεί, έκπαλαι, από τους πολιτικούς τοποτηρητές των ανθελληνικών εξω-εθνικών διευθυντηρίων, τα οποία κηδεμονεύουν το έθνος, απεργαζόμενοι μετά ιδιαίτατης σπουδής την προαγωγή του ιδεολογήματος του αφελληνισμού καθώς και την εκρίζωση της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, παντί προσφώρω τρόπω και πάση δυνάμει, επί μακρόν.

Ο καθημαγμένος Ελληνικός λαός της ταλαίνης Πατρίδας μας ανέχεται στωικά, τους σύγχρονους Εφιάλτες, τους κλειδούχους της Κερκόπορτας, οι οποίοι, τελούντες εις διατεταγμένη υπηρεσία, ατιμάζουν το Ελληνικό Γένος μας, προάγοντας στιλπνά το ακατάληπτο και καταγέλαστο επιχείρημα ενός αόριστου προοδευτισμού.

Η διαχρονική προδοσία του Ελληνισμού άρχεται εκ της τότε ηγεσίας και εξικνείται άχρι και της σημερινής, αλλά και των τότε κομματικών σχηματισμών, οι οποίοι δρούσαν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, άνευ της παραμικράς παραλλαγής με τους σημερινούς.

Συν τοις άλλοις, εις την ως άνω προβληματική προστίθεται αιτιωδώς και ανυπερθέτως, «η Πέμπτη» φάλαγγα του συστήματος, ήτοι, το κόμμα του «Εγκλήματος και της Προδοσίας» όπως είχε αναφέρει το 1944 ο «Γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Παπανδρέου, περί του Κ.Κ.Ε, όπου την 12^η-07-1935 η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» ανέφερε μεταξύ άλλων «…Για αυτό εμείς δεν λυπηθήκαμε για τη αστικοτσιφλικάδικη ήττα στην Μικρά Ασία. ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΚΑΜΕ».

Εις επίρρωσιν της προδοτικής θέσις του εν λόγω κόμματος, το οποίο σήμερον αντιπροσωπεύει το 5% του αδαούς ελληνικού λαού, ανέφερε ο Γ. Παπανδρέου εις την Βουλή την 21^η Φεβρουαρίου του 1955: «Όταν έγινε  η εισβολή του φασισμού εις την Ελλάδα, το ΚΚΕ πλανώμενον  ότι υπήρχε πραγματική συμφωνία Σοβ. Ρωσίας και Γερμανίας, υπήρξε αμέτοχον εις τον αγώνα  τον εθνικόν. Και όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, πλανώμενων πάλιν ότι ήτο ειλικρινής  η συνεργασία Σοβ. Ενώσεως και Γερμανίας υπήρξε πρόθυμον προς συνεργασίαν. Αυτό υπήρξε το πρώτον στάδιον της πολιτικής του ΚΚΕ. Επετέθη κατόπιν η Γερμανία αιφνιδιαστικώς , τον Ιούνιον του έτους 1941, εναντίον της Σοβ. Ενώσεως. Τότε το ΚΚΕ αναλαμβάνει την προσπάθειαν οργανώσεως εθνικής αντιστασεως, επειδή εκινδύνευαν η ιδική τους πατρίς…»

Η διαρκής τοιαύτη εσχάτη προδοσία συνέβαινε με την Μακεδονία και επαναλαμβάνεται και σήμερον, από τους διαχρονικούς ανθέλληνες εθνικούς μειοδότες του Ελληνικού Κοινοβουλίου, οι οποίοι ευθυγραμμίζονται ασμένως με τον μισελληνικό παρελθόν του Κ.Κ.Ε, οι οποίοι συλλήβδην και ανεξαιρέτως, μετουσιώνουν γηθοσύνως αντί τριάκοντα αργυρίων, εις το ενεστώς και άμεσο παρόν, με την υποστήριξη διχοτομήσεως του Αιγαίου, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών.

Εν κατακλείδι, παραθέτω απόσπασμα από την επιστολή του Ελευθερίου Βενιζέλου την 12-1-1934 προς την Σουηδική Ακαδημία προτείνοντας, άκουσον άκουσον τον μέγιστο σφαγέα των Ελλήνων, για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης: «Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.

Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή. Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά. Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.»

Συνελόντι ειπείν, τα συμπεράσματα δικά σας, από τα ως άνω ανάλεκτα στοιχεία, και διερωτώμαι ευγλώττως: μήπως εισέτι οι κερκόπορτες εκ της Βυζαντινής αυτοκρατορίας παραμένουν ορθάνοικτες και κυβερνώμεθα από τους δολοφόνους του Καποδίστρια και τους απογόνους εν Ελλάδι,-συγγενείς του Μουσταφά Κεμάλ;

Ή η Ελλάς αείποτε κηδεμονεύονται υπό των εκγόνων των διαχρονικώς συνωμοτών μισελλήνων, οι οποίοι υπονομεύουν τον Ελληνικό Πολιτισμό, παραχαράσσουν την δαψιλή ιστορία του, επί σκοπώ, να ιδιοποιηθούν δολίως το μεγαλείο του, προβάλλοντας τον, απατηλώς, ως δικό τους, ελλείψει, πραγματικής ικανότητας να δημιουργήσουν έστω και εν ψήγματι, ιδικό τους πολιτισμό, φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνη, τραγωδία και θρησκεία, εξ αυτού του λόγου δρουν ως σφετεριστές της αίγλης του Ιερού φωτός της Ελλάδας, ίνα άρουν το σκότος του μισανθρωπισμού που τους κατατρύχει.