Ο άθλος του 1821 και η σύγχρονη «κακοδαιμονία» μας

Το όνειρο μαγεύει, το ξέρω, πολύ περισσότερο όταν είναι εθνικό. Το απέδειξε, άλλωστε, η Εθνική Παλιγγενεσία του 1821 (ιστορική αφετηρία της Νεότερης Ελλάδας), που οδήγησε στην Ανάσταση της πατρίδας μας μετά από 400 – 500 χρόνια σκλαβιάς.

   Χρόνια δουλείας τα οποία δεν έσβησαν την ”ακατάλυτη ψυχή των Σαλαμίνων”  που έκρυβαν μέσα τους οι Πατέρες μας. Δεν έσβησαν τις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις που συγκροτούσαν την εθνική υπόστασή τους.

   Δυνάμεις που πάσχιζε να λυγίσει ο Οθωμανικός δεσποτισμός, με αποκορύφωμα την αρπαγή των ελληνικών περιουσιών, τη μετατροπή των εκκλησιών σε τζαμιά, το πνίξιμο στο αίμα κάθε αντίστασης και το παιδομάζωμα (”παιδολόγι” ή ”γενιτσαριά”), τον βαρύτερο φόρο αίματος που κλήθηκε να πληρώσει το Ελληνικό Έθνος…

   Μέσα σ’ αυτά τα εφιαλτικά δεδομένα (που τα προοικονομούσαν απ’ τις αρχές του 15ου αιώνα η κατάληψη της Θεσσαλίας (1423), της Θεσσαλονίκης (1430), των Ιωαννίνων (1431), της (βυζαντινής) Πελοποννήσου   (1421-1444, 1446-1451) κλπ  από τον Μουράτ Β’) γεννήθηκαν και πέθαναν — πριν και μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) — με το όνειρο της ελευθερίας πολλές γενιές Ελλήνων, μέχρι που το 1821 έφερε την Ανάσταση του Γένους μας και την απαρχή της νέας μεγάλης πορείας του Ελληνισμού με μπροστάρη το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος (1830).

   Έφερε την Ανάσταση της Ελλάδας η οποία συμβολοποιείται ως άγρυπνη δύναμη απελευθέρωσης από τον τουρκικό ζυγό στο ”Χαίρε, ω Χαίρε Λευτεριά” του ”Ύμνου εις την Ελευθερίαν”. Άγρυπνη στους αιώνες της τουρκικής δουλείας χάρη στη συνεργασία της ψυχής και του πνεύματος των επαναστατημένων Ελλήνων.

Συνεργασία της εθνικής και θρησκευτικής τους υπόστασης για την ακρίβεια. Γι’ αυτό και η 25η Μαρτίου είναι διπλή γιορτή για την Ελλάδα, αφού το ”Χαίρε” της Ανάστασης των  παιδιών της ταυτίζεται με το ”Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία” της Ορθόδοξης πίστης τους που έχει προοίμιο το ”Σήμερον χαράς ευαγγέλια”, δοξαστικό αποστίχων του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

”Τα τρόπαια του Μαραθώνος δεν ηφάνισεν ο χρόνος, ουδέ Σαλαμίνος έργα των Ελλήνων. Θαύμα μέγα. Οι Γραικοί τ’ ανιστορούντα και καλά τα ενθυμούνται…”, τραγουδούσε ο Ρήγας το 1797 και αυτό επαληθεύτηκε το 1821.

 Το θαύμα έγινε! Το όνειρο επαληθεύτηκε μετά από κατατρεγμούς και θυσίες εκατοντάδων χρόνων των Ελλήνων ”ραγιάδων” απ’ τους Οθωμανούς κατακτητές. Μετά από μαρτύρια, ηρωισμούς και προδοσίες…

    Η Ελλάδα, όπως αποδείχθηκε, είναι προορισμένη να μείνει αθάνατη προς δόξαν της ζωής και  κόντρα σ’ αυτό που αποκαλεί ο Όμηρος ”το μέλαν νέφος του θανάτου”. Το λέει, άλλωστε, κι ο ”ηλιοπότης” ποιητής μας:

 ”Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές// φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές…// (βλ. Οδ. Ελύτης: ”Το τρελοβάπορο”). Με άλλα λόγια, η Ελλάδα ”αυτοφορτίζεται” απ’ τον αέναο πατριωτισμό των παιδιών της όσο και αν μειονεκτεί των εχθρών της αριθμητικά!

   Δεν έπαψε να ισχύει ποτέ, ως φαίνεται, ο θείος λόγος του Κωστή Παλαμά: 

”Η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα,

με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται

και με το αίμα…”. (”Στ’ άρματα”, συλ. ”Οι βωμοί”- Βιβλίο πέμπτο).

  ”Η τύχη μας”, λέει για το θέμα αυτό ο Μακρυγιάννης, ”έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Παλαιόθεν ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δε μπορούνε. Τρώνε, τρώνε, μα μένει πάντα μαγιά…”.

   Αυτή η ”μαγιά” είναι η ακοίμητη σπίθα του πατριωτισμού που σιγοκαίει στα σωθικά των Ελλήνων και ανοίγει το δρόμο για τη διαιώνισή της. Σπίθα του γνήσιου πατριωτισμού που δεν τον νιώθουν οι Έλληνες όσο ευθυγραμμίζονται με τα πολιτικά… ”θέσφατα” περί θάλασσας χωρίς  σύνορα και πατριωτισμού σε σύζευξη με την αλήθεια…

   ”Θέσφατα” που αλλοιώνουν στην ουσία την καθαρότητα του προαιώνιου μηνύματος των προγόνων μας για υπεράσπιση μέχρις εσχάτων της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας, πράγμα που επιτάσσει ο αγνός και άδολος πατριωτισμός  ο οποίος δεν νοθεύεται απ’ τις παγιδευτικές εκφάνσεις της ουδετεροπατρίας, της πατριδοκαπηλίας και της σύζευξης του πατριωτισμού με την αλήθεια.

    Μια αλήθεια που προτάσσει τον ”ρεαλισμό” του κατευνασμού, ο οποίος ταυτίζει — από τα τέλη του περασμένου αιώνα (1996) μέχρι σήμερα — την ”ενδοτικότητα” με την φιλοπατρία. Αυτό που αντιμετωπίζουμε τα πολλά τελευταία χρόνια, δηλαδή…

   Χρόνια αναβίωσης των αρνητικά κυρίως χαρακτηριστικών των προγόνων μας (”κακοδαιμονία” που δένει με ομφάλιο λώρο τις κοιτίδες του Ελληνισμού, κατά πολλούς), με αποκορύφωμα την κλιμάκωση των παθών λόγω διαφθοράς και φαυλότητας και τον εθνικό διχασμό (εθνικό & κομματικό) με εμφυλλιακές μεταλλάξεις από τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης (1821) και της ίδρυσης του σύγχρονου ελληνικού κράτους (1830), μέχρι τις μέρες μας, όπου εκπέμπονται αλληλοδιαδοχικά δυσοίωνα μηνύματα σε επίπεδο εσωτερικής και εξωτερικής πολιτική μας.

 Στην πρώτη περίπτωση, έγινε ήδη μη αναστρέψιμο το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας λόγω υπογεννητικότητας, ενώ συνεχίζεται η έκρηξη του μεταναστευτικού (με ”θύματα” ακριτικές μας περιοχές από τον Έβρο και τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου μέχρι την Κρήτη και τη Γαύδο) και κορυφώνονται οι αναταράξεις στο εσωτερικό της χώρας μας με την εμφάνιση ποικίλων μορφών βίας, εκ των οποίων οι πιο επικίνδυνες είναι η έμφυλη κατά γυναικών, η ενδοσχολική βία–bullying (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο [βλ. συμμορίες ανηλίκων]) και η βία λόγω μη σεβασμού της διαφορετικότητας.

  ”Γι’ αυτά που δεν μπορούμε να μιλήσουμε, καλύτερα να μένουμε σιωπηλοί”, ακούω να λέτε μερικοί επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Αυστριακού φιλοσόφου Βιτγκενστάιν, στην προσπάθειά σας να προλάβετε τυχόν δηκτική αναφορά μου στην εξωτερική πολιτική μας, λες και είναι απαγορευτική η άσκηση κριτικής γι’ αυτήν…

  Μόνο που εγώ δεν θεωρώ ότι η σιωπή είναι χρυσός σ’ αυτήν την περίπτωση, γιατί — αν δεν επικοινωνούμε τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής μας και δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις κακές αποφάσεις που παίρνονται για τα εθνικά μας συμφέροντα — θα φτάσουμε να οικτίρουμε τους εαυτούς μας την πιο κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα αναζητώντας τον φταίχτη της ”κακοδαιμονίας” μας στους στίχους του Βάρναλη:

– […] Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

 – Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

 – Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

 – Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

 – Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; […]

   Στην περίπτωσή μας ασφαλώς φταίει ο στρουθοκαμηλισμός μας, γιατί ”κακοδαιμονία δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Αυτό που υφίσταται είναι το έλλειμμα κοινωνικής και εθνικής ενσυναίσθησης το οποίο παρατηρείται δυστυχώς σε όλο και περισσότερους Έλληνες της εποχής μας, εκ παραλλήλου με την κλιμακούμενη τάση τους να υποτιμούν την παράδοση και τη γλώσσα μας και να προσαρμόζουν την ιστορική αλήθεια στη συμφέρουσα για το κόμμα τους.

   Κι αυτή η αλήθεια, δυστυχώς — η κομματική — προωθείται χρόνια τώρα, σε πολιτικό επίπεδο, από τα κόμματα εξουσίας. Αποτέλεσμα αυτού είναι να προσπαθούν μονίμως να εξισορροπήσουν τα κομματικά τους συμφέροντα με τα εθνικά, για να καταλήξουν από κοινού στην πρόταξη των πρώτων έναντι των δεύτερων (την κρισιμότητα των οποίων κάλυψε ήδη ωραιοποιημένα η ”Διακήρυξη των Αθηνών Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας” (7/12/’23)  μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.

   Έτσι καταλήξαμε να έχουμε, τελικά, ταύτιση επί της ουσίας των τριών (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ) σε ζημιογόνες για την Ελλάδα εθνικές επιλογές, όπως η ”χθεσινή” (2018) της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” και η ”σημερινή” της σταδιακής απογύμνωσης της πρώτης γραμμής άμυνας νησιών του ΒΑ και Ανατολικού Αιγαίου.

   Των νησιών του Αιγαίου που τελούν πλέον υπό τουρκική ομηρία, με τρέχουσα την εκρηκτική άνοδο της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας και τη συμφωνία ΗΠΑ-Τουρκίας για πώληση των F16 (ελέω Αθήνας, πολύ πιθανόν), αφού βγήκε προηγουμένως από τη μέση (δια της δικαστικής οδού) ο… αντιδραστικός Αμερικανός γερουσιαστής Μπόμπ Μενέντεζ…

   Ας σημειωθεί, καταληκτικά, ότι ”τουρκική ομηρία” ελληνικών νησιών υφίσταται από τη στιγμή που σπεύσαμε να στείλουμε ρωσικά οπλικά συστήματα άμυνάς τους στην Ουκρανία (μετά τη ρωσική εισβολή σε αυτήν, τον Φεβρουάριο του ’22)  προς ικανοποίηση του αμερικανικού αιτήματος το οποίο είχε τεθεί για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2020 (βλ. αίτημα Μάικ Πομπέο, ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, για ”μείωση του  στρατιωτικού αποτυπώματος” σε ελληνικά νησιά).

   Κάτι που  δινει και σε μας τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουμε (κυβερνητικά) τα φιλικά αισθήματα της Ελλάδας προς την γείτονα εξ Ανατολών μας, τα οποία ουδόλως επηρεάζονται προφανώς από την κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας στην Κύπρο…

   Να επιβεβαιώσουμε, ουσιαστικά, ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην ”ελληνοτουρκική φιλία” όσο ακολουθούμε (προς χάριν των ΝΑΤΟϊκών φίλων μας) τη στρατηγική των υποχωρήσεων έναντι της Τουρκίας (βλ. ”θάψιμο” της προοπτικής επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 ν.μ και σταδιακό αφοπλισμό νησιών του… [”Τουρκο”]Αιγαίου με τρέχουσα τη βίζα ”εξπρές” σε Τούρκους πολίτες [οιονεί κατάσκοποι μερικοί εξ αυτών, αλλά τι μας νοιάζει] για 10 νησιά μας )…