Ο εξωνημένος σύγχρονος ευήθης εις το πολιτικό γίγνεσθαι

Eίναι πρόδηλον εν προκειμένω, ότι ο πολιτικός βίος, κατά το μάλλον ή ήττον βαίνει εις μία εύθρυπτον κινούμμενο άμμο, υπό την έννοια ότι, η πολιτική εν γένει πηδαλιούχηση του βίου μας, εις όλους ανεξαιρέτως τομείς, κινείται υπό μία ασύμμετρη ισχύ, υπό την έννοια από μία αδιόρατη υπερεθνική και απροσιδόριστη δήναμη η  οποία χαράσσει την προδιαγεγραμμένη τροχιά των εθνών.

Καθίσταται σασφές ότι, υφίστανται συνασπισμοί δυνάμεων, οι οποίοι, παρά την ακαδημαική ρητορική, περί της υπάρξεως μερικής ανεξαρτησίας επι της ουσίας υφίσταται μία επίφαση ελεύθερης ανάπτυξης εκφοράς απόψεων, ή κατ’ άλλη ορθότερη διατύπωση, η πολιτική μόνον εκ των αγορητών και των προτάσεων δεν διαμορφώνεται αλλά επιβάλλεται άνωθεν.

Ασφαλώς δεν ποιώ μνεία εις τις Ευρωπαϊκές δεσμεύσεις της Ελλάδας ως προς τις κοινοτικές οδηγίες ή ενδεχομένως κανονισμούς, αλλά σε άλλες απροσδιόριστες δυνάμεις, εις αυτόν τον περιλάλητο και προσφιλή αόρατο μαριονετίστα ο οποίος θεσμπίζει κρύβδην, τους ιδικούς του κανόνες και συγκεντρώνει ακαταμάχητη και αδιαμφισβήτητη εξουσία, εξ ού και επιβάλλει στανικά και ανεπίδεκτα αντιρρήσεως τους ιδικούς τους κανόνες.

Η μείζονα επανεκκίνηση της απρόσκοπτης εξέλιξης της παγκοσμιοποιήσεως και της εγκαθιδρυθησομένης Νέας Τάξης Πραγμάτων, θέτει τους ιδικούς της κανόνες πλήττοντας εκ βάθρων, με την μετέλευση διαφόρων ετερόκλητων μέσων, την ταυτότητα των εθνών, αμφισβητεί την ζώσσα διαχρονική παράδοση των θρησκειών, και επιχειρείται, δια μέσου των εξωνημένων καθεστωτικών μέσων μαζικής εξαπατήσεως να σφυροκοπήσουν ο,τιδήποτε αντιβαίνει προδήλως προς την επιβολή αυτών των κανόνων, καίτοι συνιστούν την δεσπόζουσα ή ενδεχομένως και την σοβούσα τάσα της κοινωνίας.

Εν άλλοις λόγοις, ο λαός, άγεται και φέρεται, υποβάλλεται σε προπαρσκευαστικές ενέργειες, συνειδησιακής αλώσεως βαθμηδόν, δια των επιστρατευόμενης φαιάς προπαγάνδας των ισχυρών προσώπων του συστήματος, με αποτέλεσμα, συν τω χρόνω προιόντι, να επικρατεί η εκμαυλιστική νοοτροπία, τούτο δε συμβαίνει νομοτελειακά και πλησίστιοι, αμιγώς, δια μέσου της νέας γενιάς, διότι εκεί ευρίσκεται ο θύλαξ της προσλήψεως των νέων αξιών των ποιητών-πλαστών αυτών.

Τα ως άνω συνιστούν τρέχουσες διαπιστώσεις, αποφλυωμένες καθ’ ολοκληρίαν, από πάσης μορφής συνομοσιολογικού υποβάθρου, απλώς αποτελούν μία οιονεί «πτέρυγα» της πραγματικότητας, η οποία όμως, ουδόλως γίνεται δεκτόν δια γυμνού οφθαλμού, αλλά μήτε μεταβιβάζεται ή εκχωρείται διαδοχικά προς τρίτους, αλλά συνιστά ένα βίωμα, ιδίως ως προς τα υψηλά κλιμάκια, όπου εκεί νιώθεις έρμαιο, με αποψιλωμένα δικαιώματα και επάγομαι, έτι περαιτέρω ακολούθως ως εξής:

Καταρχάς, επειδάν, (ότε) ομιλείς, καίτοι παραθέτεις πάσα επιχειρηματολόγία, αντίθετη προς ένα σχέδιο νόμου, το «σύστημα» ουχί μόνον δεν το λαμβάνει υπόψιν του, αλλά εξ αντιδιαστολής, σπεύδει να το αποκρύψει ή εν περιπτώσει συγκρούσεως, επιστρατεύει τις προσφιλές πρακτικές της διασποράς ψευδών ειδήσεων ή συκοφαντιών ούτως ώστε να σε εξουδετερώσει καθότι, καθίσταται αντικειμενικώς αδύναμος, λόγω ότι κονιορτοποιήσε ως μονάς και αυτοδύναμη προσωπικότητα, ενώπιον της συντεταγμένης πανοπλίας των μέσων μαζικής ενημερώσεως.

Εις το σημείον τούτο, θα ήτο παράλειψις να μην αναφερθούμε και εις ορισμένα, επιπροσθέτως, πρόσωπα, τα οποία διαχρονικώς και έκπαλαι, διαδραματίζουν τον ρόλο του σύγχρονου ευήθους εν των κοινωνικώ βίω, δηλαδή ανθρώπους χαμηλού διανοητικού βεληνεκούς οι οποίοι αυτοαναγορεύνται σε πρόσωπα, κλειδιά, δηλαδή εντεταλμένα όργανα, έμπλεα ποταπών και ταπεινών ελατηρίων, τα οποία, προδίδουν τους πάντες έναντι ανταλλάγματος.

Η κατηγορία αυτών των ανθρώπων, επιπολάζει παντού, «ως έτοιμοι από καιρό ως θαρραλέοι», να εφαρμόσουν πρακτικές δοσιλογισμού, δίκην ανύψωσης του ιδίου, περιθωριοποιημένου και κοινωνικώς απαξιωμένου εαυτού τους.

Εν κατακλείδι, σήμερον ζούμε, περιόδους, παρακμιακού βυζαντινισμού, προσδοκώντας νομοτελειακά, την πτώση μας, καθότι κατισχύει πανταχόθεν μία σηψαιμική κατάσταση, οικοδομημένη εις αμμώδες υπόβαθρο, ως εκ τούτου λοιπόν, βαίνουμε ανυπερθέτως εις κρημνόν ως χώρα, αναμένοντας απλώς ένα εξ ουρανού θαύμα.