Ο κενός λόγος της αριστερής υποκρισίας κόντρα στον γνήσιο πατριωτισμό

 Σαν τέτοιες μέρες, προεκλογικές, αναδεικνύονται κάθε φορά οι αιτίες των τραγωδιών της Σύγχρονης Ιστορίας μας, καθώς οι παρωδίες στην επανάληψή τους έχουν γεννήτορες τους πολιτικούς μας ταγούς και εφαλτήριο ανάδειξης τη διανοητική τους υποκρισία.

  Έτσι, όλο και πιο συχνά οι ηγήτορες της Αριστεράς, για παράδειγμα – μέσα στην εμμονή τους να ακολουθούν τη γνωστή συνταγή συγκερασμού καθεστωτικών στερεοτύπων της ”επάρατης 7ετίας” με τον αντιπολιτευτικό τους λόγο – εκδηλώνουν κοινωνική διγλωσσία, κι ας είναι άνθρωποι με περγαμηνές, διπλώματα και αριστεία.

Διπλώματα και αριστεία που δεν δικαιολογούν την πολιτική διπροσωπία και τη ρηχότητα σκέψης τους, πολύ περισσότερο τη μετατροπή της γλώσσας μας στα χείλη τους ως μέσου απόκρυψης της αλήθειας και όχι ως μέσου επικοινωνίας.

Δεν δικαιολογούν την επίκληση του δημοσίου συμφέροντος για τη σωτηρία της πατρίδας και τη διασφάλιση του μέλλοντος των κατοπινών γενεών, όταν δεν υπάρχει συμμετρία και συνέπεια των λόγων και των πράξεών τους για να πιστοποιήσει την ειλικρίνειά τους.

Δεν δικαιολογούν την επιλογή τους να ερμηνεύουν ιστορικές και κοινωνικές αλήθειες σύμφωνα με τα κομματικά τους συμφέροντα. Να κάνουν συρραφή επιφανειακών δεδομένων και άτοπη ή υπερβολική χρήση (κατάχρηση) του όρου ”προοδευτικός”, τον οποίο λανσάρουν ως πολιτική λύση-πανάκεια για τα δεινά της πατρίδας.

Κι αυτό ενώ είναι σχετικά πρόσφατη η εμπειρία του ελληνικού λαού από την ταύτιση του Προοδευτισμού με την Αριστερά της απάτης, της αυταπάτης και των απολιθωμένων ιδεοληψιών και στερεοτύπων τα οποία κρύβουν στο βάθος την ελώδη ακινησία τους και τον γκρίζο, αριστερίστικο συντηρητισμό τους.

Έναν συντηρητισμό στον αντίποδα της εμπνευσμένης ανανέωσης και πολύ κοντά στις… αρχειοθετημένες αριστερές ανοησίες του κίβδηλου προοδευτισμού που εκμεταλλεύεται προκλητικά τον όρο, για να περάσει ως ”νέα” τα παλιά προϊόντα του παγιδεύοντας τους ψηφοφόρους προεκλογικά στα αποξηραμένα ιδεολογικά του γονίδια (μαρξιστικά – λενινιστικά) και τα απολιθωμένα στερεότυπά του με φόβητρο λέξεις και έννοιες ιερές που πέφτουν κατά καιρούς θύματα πατριδοκαπηλίας.

Είμαστε ένας λαός ανιστόρητων, δυστυχώς, με μεγάλη και συνεχή ιστορία, την οποία κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την κοντύνουμε, να την αποκρύψουμε και να την αμαυρώσουμε προβάλλοντας στη θέση της ανιδιοτέλειας την ιδιοτέλεια, της υπευθυνότητας την ανευθυνότητα, της φιλοπατρίας την ουδετεροπατρία, της αυτοσυγκράτησης την αμετροέπεια και της ευφυῒας τη βλακεία.

Ο Αϊνστάιν έλεγε: ”Δύο τινά δεν έχουν τέλος, το Σύμπαν και η βλακεία, αν και για το Σύμπαν δεν είμαι απολύτως σίγουρος”. Και εμείς επιβεβαιώνουμε καθημερινά τη ρήση του – σε πολιτικό επίπεδο –  ”συνεισφέροντας” στην καταθλιπτική εικόνα μιας τάλαινας Ελλάδας χωρίς εναλλακτική πολιτική  πρόταση απέναντι στην από 30ετίας σχεδόν ασκούμενη ”πολιτική του κατευνασμού” που έχει πάρει καθεστωτικά χαρακτηριστικά μέσα στο χρόνο.

Αποτέλεσμα αυτού είναι η χώρα μας να ταλανίζεται από εξωτερικούς παράγοντες επιρροής οι οποίοι χαράσσουν τους άξονες πολιτικής και γεωπολιτικής της θέλοντας να την καταστήσουν – σε εθνικό επίπεδο – υποχείριό τους.

Έτσι, στην προδιαγεγραμμένη πορεία της πολιτικής παρακμής, βρίσκει πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί ο ιδιότυπος φασισμός της βλακείας. Ο κενός λόγος των ηγεσιών (και όχι μόνο), ο οποίος βρίσκεται στον αντίποδα εκείνου που διασώζει η μνήμη από τους καιρούς της ακμής μας.

– Χριστός Ανέστη! Το φως της ελπίδας να λάμψει στην πατρίδα μας. Χρόνια Πολλά σε όλες τις Ελληνίδες και σε όλους τους Έλληνες, έστειλε μήνυμα μέσα στο Πάσχα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για να αναιρέσει αυτά που είπε με ένα δεύτερο πρόσφατα το οποίο επιβεβαιώνει τον άδειο λόγο των… τροφίμων του οικουμενικού πανδοχείου ”Ελλάς”.

Εκεί όπου οι λέξεις ”έθνος”, ”πατρίδα”, ”οικογένεια” και ”θρησκεία” έχουν στιγματιστεί ρατσιστικά από την Αριστερά ως όροι και απλουστευτικά στερεότυπα στο λεξιλόγιο του… φασιστικού εθνικισμού-νεοναζισμού, ενώ είναι σύμβολα πίστης και φιλοπατρίας στην καρδιά και την ιστορική μνήμη των Ελλήνων.

– Το σύνθημα ”Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” είναι χουντικό, είπε προ ημερών ο αδαής γλωσσολογικά και ιστορικά Στέφανος Κασσελάκης, αγνοώντας προφανώς ότι ο ποιητής, πολιτικός και διπλωμάτης Γιώργος Σεφέρης ένα χρόνο πριν τη δήλωσή του κατά της δικτατορίας (28 Μαρτίου τοῦ 1969), είχε καταδικάσει την προσπάθεια αλληλοσύνδεσης των ιερών αυτών εννοιών με το απριλιανό καθεστώς.

Είχε καταδικάσει με λιτότητα και σαφήνεια τη μετατροπή των παραπάνω όρων από τους δικτάτορες σε ”εθνικιστικό στερεότυπο”, για  τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν:

– Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ! Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε; είχε εκπέμψει αγανακτισμένος συμβολοποιώντας παράλληλα (με το τριπλό ”πυρ”, το ”νεκρές” και το ”σκοτώσατε”), αυτούς που διώχθηκαν και εξοντώθηκαν μέχρι τότε από τη δικτατορική κυβέρνηση του 1967.

Στο εν λόγω δίστιχο μάλιστα (που βρέθηκε στις αυτόγραφες σημειώσεις του και πρωτοδημοσιεύτηκε τον Σεπτέμβριο του ’74 από τον αείμνηστο καθηγητή του ΑΠΘ Γ.Π. Σαββίδη) ο Νομπελίστας ποιητής είχε δώσει τον τίτλο: ”Από βλακεία”!

Και ήταν βλακώδης, πράγματι – εκ μέρους της ηγεσίας της Χούντας – η πολιτική αξιοποίηση-εκμετάλλευση  λέξεων ή φράσεων εθνικού περιεχομένου και υψηλού συμβολισμού για ιδιοτελείς λόγους (βλ. ”Ελλάς”-”Έλληνας”-”Χριστιανός” – ”Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” και ”Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός”, φράση που κακώς δαιμονοποιείται, γιατί αποδίδει ιστορικά τον έχοντα ελληνικά χαρακτηριστικά ”Βυζαντινό Χριστιανισμό” ο οποίος όμνυε [επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας] στην ιερότητα της πατρίδας, της θρησκευτικής πίστης και της οικογένειας).

Ως εκ τούτου ανοητεύουν όσοι πολιτικοί και μη έκτοτε αποδίδουν στρεβλό και συκοφαντημένο περιεχόμενο σε όρους με εθνική, αξιακή και ιστορική σημασία. Όρους με προϊστορία κάθε άλλο παρά.. φιλοχουντική και φιλοναζιστική.

Όρους που αντανακλούν την περηφάνια του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος της Ελλάδας και των εκτός συνόρων κοιτίδων της. Της Ελλάδας για την απελευθέρωση της οποίας θυσιάστηκαν Έλληνες με παλικαρίσια ψυχή και εθνική συνείδηση. Έλληνες και όχι… Αλβανοί.

Αλβανοί ”κρυμμένοι” πίσω από ονόματα… ηρώων και ηρωίδων της Ελλάδας (από την μάνα του Μεγαλέξανδρου Ολυμπιάδα [πριγκίπισσας του ελληνικού φύλου των Μολοσσών της Ηπείρου] ως τους Σουλιώτες, τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, τον Μάρκο Μπότσαρη και άλλους) όπως είπε ή εννόησε στον απροκάλυπτα διχαστικό, αλυτρωτικό και παραληρηματικό προεκλογικό λόγο του στο Γαλάτσι ο στρεψόδικος και ανιστόρητος Έντι Ράμα προς επιβεβαίωση του Φρέντυ Μπελέρη ότι ”Έρχεται στην Ελλάδα για να προκαλέσει”.

Μόνο που ”Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει”, όπως λέει ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος (βλ. ”18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας”). Και, εν προκειμένω, δεν πιάνει η αλυτρωτική προπαγάνδα των Τσάμηδων που μετέφερε δόλια προεκλογικά ο Αλβανός Πρωθυπουργός νομίζοντας πως ξεχάσαμε ότι οι ανθέλληνες συμπατριώτες του διώχθηκαν δια παντός από το ελληνικό έδαφος γιατί είχαν διαπράξει εγκλήματα καθοσιώσεως στο πλευρό των Ναζί κατά των Ελλήνων…

Αλλά αυτά δείχνουν να τα αγνοούν (ή όντως τα αγνοούν) οι εμποτισμένοι με αριστερές ιδεοληψίες Έλληνες πολιτικοί που εκδηλώνουν διαχρονικά εμμονές… ”πανεπιστημιακού αμφιθεάτρου”, ακόμα κι αν δεν σπούδασαν σε ελληνικά πανεπιστήμια, ακόμα κι αν παρουσιάζονται σαν ”πατριώτες”…

Έτσι εξηγείται γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – που πιστεύει (θεωρητικά) ότι ”Πατριώτης είναι αυτός που θυσιάζει κάτι από τον εαυτό του για την πατρίδα του” – δεν έκανε τον κόπο (κατά την επίσκεψή του στη Βόρεια Ήπειρο) να περάσει απ’ τους Βουλιαράτες για να εκτιμήσει σ’ όλες τις διαστάσεις του το νόημα της εθελοθυσίας και να αποτίσει φόρο τιμής σ’ έναν σύγχρονο ήρωα.

Στον Κωνσταντίνο Κατσίφα, που απέδειξε έμπρακτα (28η Οκτωβρίου 2018) πως υπάρχουν και σήμερα Έλληνες πατριώτες (όπως   οι ”χθεσινοί” [1996] Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού στην Κύπρο) οι οποίοι βάζουν πάνω από τη ζωή τους την υπεράσπιση της πατρίδας και των συμβόλων της.

Έτσι εξηγείται γιατί και οι ανιστόρητοι βουλευτές  της Νέας Αριστεράς Νίκος Φίλης και Θεανώ Φωτίου (ως έχοντες ”αλλεργία” σε κάθε τι πατριωτικό) θεωρούν αλυτρωτισμό το να ονοματίζει κάποιος Έλληνας πολίτης την τρις απελευθερωθείσα από τον Ελληνικό στρατό (1913, 1914, 1940) ”Μικρή Ελλάδα” του αλβανικού νότου ”Βόρειο Ήπειρο”.

Και μη χειρότερα, δηλαδή…