Ο Μπαμπούλας της Ακροδεξιάς

Είναι πρόδηλον ότι, βιώνοντας κανείς, την πολιτική πραγματικότητα εις την Ελλάδα, εξάγει το συμπέρασμα, ότι τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα, ευρίσκονται εις μία περίκλειστη πραγματικότητα, πόρρω απέχουσα από τις Διεθνείς εξελίξεις αλλά και συγκεκριμένα τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ευρώπη.

Λεκτέο όμως, είναι ότι υφίσταται μία μορφή διττής υποκρισίας, εκ των προρρηθέντων κοινοβουλευτικών κομμάτων καθότι, άλλοτε μετέρχονται ρητορική υπέρ της Ευρώπης και ενίοτε, απεμπολούν οιαδήποτε σχέση μαζί της, όπως την έξαρση των συντηρητικών κομμάτων εις την Ευρώπη.

Απορίας άξιον είναι, ότι η Ελλάδα, συμπεριφέρεται ωσεί αποικίας, ως μία χώρα η οποία πάσχει από εξωστρέφεια και προσπαθεί να στρουθοκαμηλίσει περί των πολιτικών επιλογών της, ούτως ώστε να αποσείσει τις ευθύνες, δια την αναποτελεσματικότητά τους, προς την φερόμενη «Άκρα Δεξιά», δηλαδή κατασκευάζουν τη φαιά προπαγάνδα του συστήματος προβοκάροντας ως έμμεσοι αυτουργοί, ίνα καταπείσουν την κοινή γνώμη, ότι «εμείς ως συστημικά» κόμματα, τα πράττουμε όλα τέλεια, απόδειξις τούτου, είναι ότι εις όλη την Ευρώπη καλπάζει η «κακιά Ακροδεξιά»

Το πρώτο αναφυόμενο ερώτημα είναι τι εστί άραγε Ακροδεξιά, για ποιο λόγο δαιμονοποιείται παντί προσφόρω τρόπω, υπό όλους, τι φοβάται το Ελλαδικό σύστημα, μήπως εξ αντιδιαστολής, συνιστά μία κοινή πεποίθηση εκ των κομμάτων;  το αντίστροφο, δηλαδή ότι τα Ελληνικά κόμματα, έχουν απωλέσει το πηδάλιο της χώρας και διοικούν άνευ τα λεγόμενά τους να τείνουν ευήκοον ους προς την πλατιά λαϊκά στρώματα, με αποτέλεσμα αντί να προβούν σε δριμεία κριτική κατασκευάζουν εκ του μη όντως σύγχρονους μπαμπούλες, προκειμένου να παρελκύσουν την κοινή γνώμη; -εύλογο ρητορικό ερώτημα.

Καταρχάς η αντίδραση αυτή των Ελλαδικών κομμάτων πέραν ότι καθίσταται ουσία αβάσιμη, εν ταυτώ, προσκρούει σφόδρα, στον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας, ο οποίος δεν είναι άλλος από την λαϊκή κυριαρχία.

Τα πιο συντηρητικά κόμματα ανά την Ευρώπη, τα ψήφισαν συλλήβδην και ομοθυμαδόν, οι λαοί, άρα, επομένως, άπαντες οι πολίτες, οι οποίοι αμφισβητούν την σημερινή διολίσθηση της Ευρώπης, η οποία έχει αποκηρύξει μετά βδελυγμίας και αποτροπιασμού, την αρχικής της ταυτότητα, αφιστάμενη από τις ιδρυτικές της διακηρύξεις, έχοντας καταπέσει και μεταλλαχθεί, προς την  Ευρώπη των Τραπεζών και της οικονομικής ελίτ.

Αντί δηλαδή τα εν Ελλάδι κοινοβουλευτικά κόμματα, να ανανήψουν και να αναθεωρήσουν την πολιτική τους ή να προβούν σε ακροτελεύτιες παρεμβατικές διορθώσεις, εις τον αντίποδα, εθελοτυφλεί και επιδίδεται σε πολιτικά πυροτεχνήματα τα οποία επιστρατεύονται εν είδει παραισθησιογόνων των μαζών, προκειμένου, απατηλώς, να εξορκίσουν το ακατάληπτο, τρόπον τινά «δαιμονικό» κακό.

Είναι πρόδηλον, ότι τα εν Ελλάδι, κόμματα έχουν αποτύχει παταγωδώς, διότι άγονται από μία εσωστρεφή πολιτική, την οποία συνολικά απαξιώνει το 53% του Ελληνικού λαού, (το ζήσαμε την 9^η-06-2024),γεγονός το οποίο, δέον όπως ληφθεί σοβαρά υπόψιν, ότι η πλατιά μάζα του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού εν γένει λαού, καταφρονούν την αλαζονεία της πολιτικής σκηνής,  και εξ αντιδιαστολής, προβαίνουν σε επιλογές κομμάτων τα οποία διαφυλάττουν την ταυτότητα των εθνών,  εναντιώνονται στα αντεπιστημονικά υποπροϊόντα του πολιτισμικού μαρξισμού, όπως είναι η βορβορώδης woke, κουλτούρας, ιδρύουν αρραγές μέτωπο, κατά του άκρατου εν γένει δικαιωματισμού καθώς και της ανεξέλεγκτης ροής μεταναστεύσεως, όπως ωσαύτως και τον απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό.

Ο λαός, πένεται και υποφέρει, διότι η καθημερινότητα είναι ανυπόφορη και ενίοτε υπέρμετρα δυσχερής, ενώ οι πολιτικές της Ευρώπης, εξικνούνται πέραν των αληθών προβλημάτων της κοινωνίας, η οποία πλήττεται από την ακρίβεια και κοχλάζει, εκζητώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις.

Η διαχείριση και η επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας, είναι απλώς θέμα, άμεσης αντιμετώπισης της πραγματικότητας για να επιτύχεις όμως το αυτονόητο, απαιτείται, να προέρχεσαι από την βάση της κοινωνίας, να εργάζεσαι στην κοινωνία, να έχει νιώσει και να έχεις πονέσει τον λαό και ουχί να προέρχεσαι από τον κομματικό σωλήνα, διότι εάν συμβαίνει τούτο, καθίσταται νομοτελειακά αποδεδειγμένο ότι θα αποτύχεις ως πολιτικός.

Εν συμπεράσματι και εν κατακλείδι, δεν υπάρχει Δεξιά και Αριστερά, αλλά η υπέρβαση αυτών των παρωχημένων ιδεολογικών διχοστασιών, υπό το πρίσμα και τα ομματογυάλια, μια συνθετικής πολιτικής η οποία θέτει ανυπερθέτως ως ύπατο διακύβευμα, την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, δηλαδή αμιγώς της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών και όχι της μειοψηφίας των ελίτ.