«Δεν ενδιαφέρει το έργο του ιδεοληπτικού ή όποιου άλλου δογματικού. Ενδιαφέρει η ακρόαση του βηματισμού του πνεύματος στην ιστορία. Τούτο σημαίνει πως το ενέργημα του πνεύματος έχει εντοπιότητα και χρονικότητα.
Για μας τους Έλληνες τα δύο αυτά στοιχεία συναντώνται στην ελληνική πνευματική παράδοση. Και ως παράδοση εννοούμε αυτό, που σε ευλογημένες στιγμές μας παραδόθηκε μέσω των φιλοσόφων, μέσω των ποιητών, μέσω των προφητών, μέσων των εμπνευσμένων Δασκάλων», Χρ. Μαλεβίτσης
Η πολύφερνη μεγάλη επανεκκίνηση των νέο-Φεουδαρχών της συγχρόνου θεσμική Ελίτ, ευαγγελίζεται ευθύς εφεξής, την εγκαθίδρυση, μίας παγκόσμιας δικτατορίας, η οποία τεχνηέντως και παρελκυστικώς θα περιάπτεται του μανδύου, μίας δημοκρατίας η οποία δήθεν θα εξυπηρετεί ρητορικά τα δικαιώματα της ολότητας, επί τω τέλει να περιφρουρηθεί και να διασφαλιστεί προεχόντως και κυρίως, το συλλογικό συμφέρον της ολότητας.
Η ως άνω επιστημονικά ανεδαφική διαπίστωση, ασφαλώς επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών, πλην όμως το ίδιο το σύστημα, επιστρατεύει κατά το δοκούν, όποια εκασταχού εκδοχή προσιδιάζει με την εκάστοτε προπαγανδιστική ρητορική πνευματικού εξανδραποδισμού και άσκησης πειθαναγκασμού προς την φοβισμένη κοινωνική μάζα.
Ενδεικτικά, η κυβέρνηση ενίοτε αναφέρει ότι η έννοια της ολότητας ακράτως και ακρίτως συνάδει προς τα δικτατορικά καθεστώτα του μεσοπολέμου, διότι μία τέτοια αντίληψη όζει ολοκληρωτισμό, εξ αυτού του λόγου, διατείνεται ότι ίδιον του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος καθίσταται η προάσπιση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας ως αμάχητο τεκμήριο του πλουραλισμού απόψεων και αντιλήψεων, διότι κατ’ ουδένα τρόπο δεν καθίσταται δημοκρατικώς συμβατό, να κρατεί και να επιβάλλεται μονολιθικά μία μόνον αντίληψη.
Η ως άνω όμως άποψη προσκρούει σφόδρα με την επιβολή της μονολιθικής καθεστωτικής απόψεως της κυβερνήσεως κατά την επιβολή των αισχρών μέτρων, υπέρ της πανδημίας καθόσον αφορά την στανική και άνευ αντιρρήσεως επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού ή την θέσπισης των τιμωρητικών μέτρων προς τους μη εμβολιασμένους.
Ο υγειονομικός αυτός ολετήρας, κατάλυσε εκ βάθρων το Κράτος Δικαίου, αποψιλώνοντας ευθέως οιοδήποτε εναπομείναν ψήγμα ατομικού δικαιώματος και υποτυπώδους ελευθερίας, με αιτιώδης συνέπεια, ο πολίτης ως υποκείμενο δικαίου να μην δύναται να αποφασίζει αυτόβουλα και αυτόνομα, δια την υγεία και το εαυτό του κατά το δοκούν και άνευ της πατερναλιστικής κρατικής παρέμβασης.
Ως προς το υγειονομικό και την επιβολή των πειραματικών τοιαύτων εμβολίων, ακριβώς επειδή εξυπηρετούνταν οικονομικής και άνωθεν πολιτικής φύσεως συμφέροντα, ουδένα εκ των δήθεν επαναστατικών ‘αριστερών ‘ κομμάτων αντέδρασε, ή διοργάνωσε συλλαλητήριο δια την καταφανή και κατάφωρη παραβίαση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας των πολιτών, καθότι άπαντες προσκύνησαν γονυπετείς, ασφαλώς αντί τριάκοντα αργυρίων, την υπέρτερη δήθεν ρήτρα της δημόσιας υγείας.
Εν άλλοις λόγοις ο υπερεκχειλίζον ταρτουφισμός, ότι δήθεν, πρωτοφανώς, δια το ζήτημα της υγείας άπαντες ευαισθητοποιήθηκαν και εξεδήλωσαν αλληλεγγύη δια τους νσοήσαντες ή εν γένει δια την διασφάλιση του δημοσίου αγαθού της υγείας, την στιγμή την οποία, ουδέποτε κατά το παρελθόν και ουδείς ενδιαφερόταν δια ουδένα αλλά ιδίως η σημερινή πολιτεία η οποία δια πράξεων και παραλείψεων έχει καταβαραθρώσει την δημόσια υγεία, με αποτέλεσμα η άθλια εικόνα, εις τα νοσοκομεία να συνιστούν μια βραδυφλεγή υγειονομικά βόμβα, ιδίως ως προς την σωρεία των μεταδιδόμενων ενδονοσοκομειακών μικροβιακών λοιμόξεων.
Η ως άνω επικρατούσα διγλωσσία δήθεν δίκην της δημόσιας υγείας, ως εκ τούτου έαν παρατηρήσει κανείς εμβριθώς διαπιστώνει ότι η διαδρομή της αυτής προπαγάνδας καθίσταται όμοια και απαράλλακτη προς τα δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία είθισται να ποιούν εκτεταμένη μνεία, εις την δημόσια τάξη και ασφάλεια γενικώς και αορίστως, έτι περαιτέρω η νομιμοποίηση των επαχθών μνημονίων, τα οποία πανθομολογουμένως πτωχοποίησαν την Ελληνική κοινωνία, ερείδονταν προς την εξυπηρέτηση του αδηρίτως αναγκαίου δημοσίου συμφέροντος και κατ’ ακολουθίαν, επί των ημερών μας, το παγκόσμιο πείραμα της πανδημίας οικοδομήθηκε επί της προτεραιότητας της δημόσιας δήθεν υγείας.
Η κοινή συνισταμένη είναι ότι δια του προσχήματος της ψευδεπιγράφου δημοκρατίας, σοβεί ένας νεοπαγής και καινοφανής ολοκληρωτισμός, δια του οποίου, τα δικαιώματα των πολιτών αναστέλλονται λόγω μίας επί μακρόν δήθεν ασαφούς καταστάσεως εξαιρετικά επείγουσας και απροβλέπτου ανάγκης, με αποτέλεσμα συν τω χρόνω προιόντι, να εκχωρούνται προς το Υπερ-Κράτος το οποίο πατερναλιστικά χειραγωγεί τον πολίτη υποδεικνύοντας το πώς θα ζει και βούλεται χάριν της προστασίας της υγείας του.
Ο ορυμαγδός αυτός της φαιάς προπαγάνδας του συστήματος κατεδείχθη εξ αφορμής της μανίας καταδιώξεως των πολιτών εξ αφορμής των εμβολίων, όπου εδιώκοντο απηνώς οι μη συνθηκολογούντες προς μία ιατρική πράξη, με το στίγμα του μιαρού και αποσυνάγωγου.
Η συνειδητή καταστρατήγηση της Συνταγματικής εννόμου τάξεως, με ηθικό αυτουργό της κυβέρνηση και φυσικό αυτουργό τα Διοικητικά Δικαστήρια, ορισμένα εκ των οποίων, αντί να αιτιολογούν επιστημονικά την μανιώδη απόρριψη των αιτήσεων ακύρωσης της υποχρεωτικότητας, ιδίως δια τους υγειονομικούς, αναπαρήγαν στείρα της κρατική προπαγάνδα, αποδεικνύοντας επί τη πράξη το ακατάληπτο μέγεθος της ηθικής σήψεως και κατάπτωσης του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Εν τω πλαισίω αυτών των ανυπερθέτως, πραξικοπηματικών καταστάσεων, προστίθεται ο επαγόμενος παραλογισμός, ένθα, κάποιος έχει δικαίωμα να αλλάξει φύλο, ήτοι από άνδρας να γίνει γυναίκα, ή μία γυναίκα να προβεί σε άμβλωση, αποφασίζοντας ότι ουδόλως επιθυμεί ούσα εγκυμωνούσα να κρατήσει το παιδί, όμως απαγόρευσαν «ξύλοις και ροπάλοις» να αποφασίζει ο πολίτης επί του σώματος του δια μία ιατρική πράξη, καίτοι υφίσταται το αντίστοιχο ισχυρό νομοθετικό και υπερ-νομοθετικό πλαίσιο.
Ζούμε «Οργουελιανές» καταστάσεις όπου οι δοτοί μηχανισμοί εξουσίας, μετέρχονται, παντί προσφόρω τρόπω, δια να επιτύχουν εξαναγκαστικά, τα καταχθόνια σχέδια τους, ιδίως , τα εξωνημένα και αργυρώνητα μαζικής εξαπατήσεως, (έντυπο και ηλεκτρονικό), επί τω τέλει να αιχμαλωτίσει τους πολίτες ματατρέποντας τους ακουσίως, σε υποκείμια, μίσθαρνα όργανα των καινοφανών φεουδραχικών- αυτοκρατοριών της προελαυνούσης παγκοσμιοποιήσεως.
*O Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
