Στην προσωπική ζωή, τα εμπόδια της πορείας που καλείται να υπερπηδήσει ο καθένας γίνονται συχνά κίνητρα αύξησης της αγωνιστικότητάς του τα οποία τον βοηθούν να βρει μια ώρα αρχύτερα ”πόρο” στην απορία του και φωτεινό διέξοδο στα αδιέξοδα που θα συναντήσει.
”Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, αλλά αυτός που δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει”, λέει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Με το σκεπτικό αυτό ως moto σε ατομικό επίπεδο (που μπορεί να επεκταθεί σε κοινωνικό και όχι μόνο), θα περίμενε κανείς ότι θα πορευόταν – σε διευρυμένο διπλωματικό πλαίσιο λόγω των εθνικών ευθυνών του – ο πιο εξέχων πολιτικός οργανισμός του κράτους μας σε διυπουργικό επίπεδο: το υπουργείο Εξωτερικών μας.
Αντ’ αυτού – στην τελευταία, τουλάχιστον, τετραετία – το είδαμε να δίνει το δικαίωμα στην Τουρκία (δια της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας του ’20, την οποία δεν ολοκλήρωσε ποτέ) να αλωνίζει, κατά το δοκούν, στη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου μεσημβρινού που αφήσαμε ”απροστάτευτη” (με μηδενική ελληνική επήρεια), για να έχει το δικαίωμα έκτοτε η Τουρκία να αμφισβητεί τεκμηριωμένα την ελληνική κυριαρχία….
Την υποθαλάσσια ελληνική κυριαρχία, αλλά και την επίγεια των νησιών που ”κάθονται” στην μοιραία για τα ελληνικά συμφέροντα ζώνη (Ν. Ρόδος. σύμπλεγμα Μεγίστης, Κάρπαθος, Κρήτη) με πρώτα σε στοχοποίηση τα νησάκια έξω απ’ τη Ρόδο του συμπλέγματος της Μεγίστης (Καστελόριζο, Ρω, Στρογγύλη), όπου μετέβη – σαν από τύψεις – πασχαλιάτικα ο τότε ΥΠΕΞ και νυν ΥΠΕΘΑ Νίκος Δένδιας γνωρίζοντας τη μεγάλη γεωπολιτική σημασία τους για Ελλάδα και Κύπρο, καθώς δι’ αυτών ενώνεται η ελληνική με την κυπριακή ΑΟΖ.
”Τα λάθη είναι ανθρώπινα”, θα μου πείτε. Μόνο που, αν δεν διορθωθούν έγκαιρα (σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής), μπορεί να αποβούν εθνικά επικίνδυνα λόγω των συνεπειών που θα προκαλέσουν ο ωχαδερφισμός, η πολιτική μυωπία ή η ανοχή των ιθυνόντων σε εσωτερικές και εξωτερικές επιρροές.
Ιθυνόντων οι οποίοι, δια της αβουλίας και των αργών αντανακλαστικών τους (βλ. Δένδια ”χθες”-Γεραπετρίτη σήμερα), αποδεικνύουν ότι στερούνται διορατικότητας και υστερούν στην ταχύτητα λήψης και εκτέλεσης αποφάσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαλλάσσονται της ευθύνης και οι ”μινιμαλιστές” σύμβουλοί τους (θιασώτες της αυστηρής τήρησης των 6 ν μ στα ΕΧΥ, που βλέπουν ως ”μαξιμαλισμό” τη δικαιωματική επέκτασή τους στα 12 ν μ).
Μια τέτοια κατάσταση αργών αντανακλαστικών λόγω αμεριμνησίας και ανευθυνότητας σε πέραν του ενός ελληνικά υπουργεία εκμεταλλεύτηκε το ’21 η Τουρκία κατοχυρώνοντας ερήμην μας το brand name ”Turkaegean” (”Τουρκοαιγαίο”) στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από αίτημά της στην Επιτροπή Δικαιωμάτων Πνευματικής Ιδιοκτησίας (αίτημα που έγινε δεκτό και θα ισχύσει ως τον Ιούλιο του 2031),
Έκτοτε η καμπάνια τουριστικής τουρκοποίησης του Αιγαίου καλά κρατεί προωθώντας συστηματικά διεθνώς τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα της Τουρκίας, ενώ οι δικοί μας υπεύθυνοι ”τιμωρήθηκαν” γι’ αυτό από τον πρωθυπουργό με… διορισμό τους σε άλλα υπουργεία στο νέο κυβερνητικό σχήμα.
Τα τουρκικά σχέδια ωστόσο δεν έπαψαν να προωθούνται μόνο σε τουριστικό επίπεδο, στο πλαίσιο του οποίου εντάσσονται και οι ”ασύμμετρες” τουρκικές επενδύσεις σε ”γκριζαρισμένα” από την Τουρκία νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και όχι μόνο, αφού η αγορά γεωγραφικών εκτάσεων από Τούρκους αγοραστές χάρη στην Golden Visa πάει σύννεφο ”κοκκινίζοντας” ιδιωτικά την ελληνική επικράτεια από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη και απ’ το Αιγαίο ως τη Θεσσαλονίκη προς άγραν της τουρκικής βουλιμίας για επενδυτική επιρροή στην ελληνική οικονομία…
Ο υφέρπων τουρκικός επεκτατισμός δεν αρκείται σ’ αυτά, προφανώς, και έχει ανοίξει πανιά με πολυεπίπεδους στόχους οι οποίοι έχουν να κάνουν με τα σχολικά προγράμματα Εκπαίδευσης. Έτσι, από την επόμενη κιόλας χρονιά στην εκπαιδευτική πολιτική της Τουρκίας θα ενταχθούν νέα σχολικά βιβλία που θα τροφοδοτούν την εθνική συνείδηση των Τούρκων μαθητών.
Θα τους τροφοδοτούν, μεταξύ άλλων, με χάρτες της ”Γαλάζιας Πατρίδας” τους και κείμενα που θα γαλουχούν εθνικιστικά τις νέες γενιές των Τούρκων και θα αιτιολογούν το ενδιαφέρον του κράτους τους για Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο διαψεύδοντας παράλληλα ως… ”αβάσιμες” τις διεθνείς αιτιάσεις για Γενοκτονίες των Τούρκων σε βάρος των Αρμενίων και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ποντίων και Ασσυρίων [Νεστοριανών χριστιανών])..
Κι αυτό την ώρα που οι δικές μας γενιές αφελληνίζονται και αποχριστιανίζονται δια των ιδιότυπων σχολικών βιβλίων όπου τείνουν προς εξαφάνιση οι όροι ”Πατριωτισμός”, ”Ελληνισμός”, ”Οικογένεια” και ”Ορθοδοξία”, ενώ ακολουθείται πιστά το… εθιμικό ”δόγμα ΣΥΡΙΖΑ” που κρύβει από τα σχολικά βιβλία της ιστορίας (για να μην ενοχληθεί η Τουρκία ή όποιος άλλος ενοχλείται) τη δράση ηρώων-συμβόλων και τους υπαίτιους των εθνικών τραγωδιών μας στην Ελλάδα και τις κοιτίδες του Ελληνισμού (βλ. Γενοκτονία Ποντίων [1914-1923), Μικρασιατική Καταστροφή [1922], Αγώνες για την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου [1912-’22] και Απελευθερωτικό Αγώνα Κυπρίων [1955-’59] επί Αγγλοκρατίας [1878-1960], μέχρι τα της τουρκικής εισβολής στο νησί [1974]) .
Έτσι, την ώρα που το Mavi Vatan (δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”) θριαμβεύει στην Τουρκία σημαδεύοντας κυριαρχικά κεκτημένα Ελλάδας και Κύπρου, εδώ θριαμβεύει η εφαρμογή του κατευνασμού η οποία αφήνει να ξεχυθεί ασυγκράτητος ο κατακτητικός πόθος του ”λύκου”.
Του ”λύκου”, που ψάχνει ευκαιρία να κατασπαράξει τα αφύλακτα ”πρόβατα”, σε Αιγαίο (Ανατολικό και Δωδεκάνησα), Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρο) και όχι μόνο.
Και όχι μόνο, γιατί ”αφύλακτα πρόβατα” έχουμε και στη Θράκη, όπου συμβαίνει το εξής παράδοξο και συνάμα υπονομευτικό για τα εθνικά μας συμφέροντα. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ (κόμματα εξουσίας αμφότερα) δεν έχουν εντάξει περιέργως ούτε έναν μειονοτικό υποψήφιο στα ευρωψηφοδέλτιά τους, λες και προσπαθούν να… συνδράμουν στην εκλογή του ”τουρκικού” (κατά δήλωση της προέδρου του Τσιντέμ Ασάφογλου) μειονοτικού κόμματος ΚΙΕΦ (στις εκλογές της 9ης Ιουνίου), τυχόν είσοδος του οποίου στην Βουλή θα βάψει ”κόκκινους” τους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Και να φανταστεί κανείς ότι στόχος της Τουρκίας στην ηπειρωτική Ελλάδα είναι πρωτίστως αυτός: να ”κοκκινίσει”, δηλαδή, τη Θράκη με την είσοδο του το DEB (έτσι λέγεται το ΚΙΕΦ, τουρκιστί) στο ελληνικό Κοινοβούλιο, για να προωθήσει τα σχέδιά της για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας σε Θράκη και Δωδεκάνησα μια ώρα αρχύτερα.
Στη νησιωτική πάλι Ελλάδα και την Κύπρο, ο στόχος της Τουρκίας είναι διττός: Διχοτόμηση του Αιγαίου από τη μια στον 25ο μεσημβρινό με ”ομπρέλα” το casus belli (βλ. ”συνεκμετάλλευση”, κατά τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Θάνο Ντόκο) και της Κύπρου από την άλλη (την οποία ”προανήγγειλε” ήδη ανερυθρίαστα από το 2021 ο τότε υπουργός Οικονομικών της και αναπληρωτής του ΔΗΣΥ Χάρης Γεωργιάδης λέγοντας ότι ”Η διχοτόμηση προκύπτει εκ των πραγμάτων”…).
Με δεδομένα αυτά, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η ανθελληνική εμμονή και υποκρισία των γειτόνων εξ Ανατολών οι οποίοι – εν αναμονή της συνάντησης Ερντογάν – Μητσοτάκη στην Άγκυρα (13 Μαῒου) – συνεχίζουν τις αναθεωρητικές τακτικές τους.
Απόδειξη η έκδοση NOTAM A4025/24 (μέσα στις Άγιες Μέρες του Πάσχα) από 2 Μαῒου μέχρι 37 Ιουνίου για αεροναυτικές ασκήσεις στην καρδιά του Αιγαίου μεταξύ Σκύρου-Ψαρών. Κίνηση αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στο FIR Αθηνών, που έρχεται κόντρα στο πνεύμα της καλής γειτονίας το οποίο επαναβεβαίωσε (υποτίθεται) η ”Διακήρυξη των Αθηνών” (7/12/’23).
Διακήρυξη που τηρούμε μονόπλευρα καταπίνοντας καντάρια προσβολών, ικανών σε άλλη περίπτωση να ματαιώσουν το ταξίδι κάθε πρωθυπουργού πλην του δικού μας. Πλην του Έλληνα πρωθυπουργού που έμαθε να δέχεται… απτόητος απανωτές τουρκικές προκλήσεις εντός και εκτός των συνόρων μας (από Θράκη και Αιγαίο μέχρι Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο κι από Ιόνιο μέχρι Κωνσταντινούπολη, όπου εξισλαμίζονται ανεμπόδιστα τα σύμβολα της Ορθοδοξίας σε τουρκικό έδαφος), στο πλαίσιο του υπερβάλλοντος κατευναστικού συμβιβασμού μας προς χάριν μιας εκβιαστικής ειρήνης.
Νερό στον μύλο των ως άνω προκλήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο ρίχνει εσχάτως και νέα της πρόκληση, η οποία μας κάνει να τη συνδέουμε αναγκαστικά με τα θαλάσσια πάρκα που εξήγγειλε πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι αυτό γιατί οι περίεργες τουρκικές κινήσεις στο Ιόνιο μόνο ως προειδοποιητικές μπορούν να εκληφθούν για τους μη καθεύδοντες υπό μανδραγόρα.
Κινήσεις που παραπέμπουν σε πολιτική περικύκλωσης της Ελλάδας (βλ. ”μουσουλμανικό τόξο”) με πρωτοβουλία και πρωτοκαθεδρία των Τούρκων, οι οποίοι πλαισιώνονται – και στα εκπαιδευτικά τους ταξίδια ακόμα – από θιασώτες του αλυτρωτισμού (Αλβανούς και Σκοπιανούς) στα βορειοδυτικά σύνορά μας, επί ημερών των τουρκόφιλων πρωθυπουργών σε Αλβανία και ”Βόρεια Μακεδονία” (βλ. Έντι Ράμα και Ταλάτ Τζαφέρι, αντίστοιχα)…
Κι αν έχει κανείς αμφιβολία γι’ αυτό, αρκεί να δει τις φωτογραφίες που έδωσε στη δημοσιότητα η Ναυτική Διοίκηση του ΝΑΤΟ, όπου – με αφορμή την ΝΑΤΟϊκή άσκηση Neptune Strike 24.1 – Τούρκοι ανιχνευτές πεζοναύτες βγαίνουν απ’ το ελικοπτεροφόρο Anadolu (με τους Αλβανούς και Σκοπιανούς στο πλευρό τους) στην παραλία ενός νησιού στα όρια Αδριατικής-Ιονίου κοντά στον Αυλώνα.
Στην παραλία του αλβανικού νησιού ”Σαζάν”, συγκεκριμένα. Του ελληνικού ”Σάσων”, δηλαδή, που παραχωρήθηκε άδικα (μαζί με τη Βόρεια Ήπειρο) το 1914 στην Αλβανία μετά από απαίτηση της Ιταλίας και της Αυστρίας…
