Ο θιασώτης του Ετσεβίτ Κιλιντσάρογλου και οι (μ)πατριώτες του Ελλαδιστάν

Διανύουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, όμοια της οποίας δεν έχουμε βιώσει ποτέ κατά το παρελθόν σε επίπεδο ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, στον βαθμό τουλάχιστον που να επηρεάζεται αυτή από τον ανθρώπινο παράγοντα.

Η βιβλική καταστροφή στην Τουρκία που προκάλεσε πάνω από 45.000 θανάτους γέννησε αναμφίβολα σε μας τους Έλληνες συναισθήματα θλίψης και αλληλεγγύης για τον τουρκικό λαό, με αποτέλεσμα να παραμερίσουμε τις νωπές ακόμα αναμνήσεις από τις ύβρεις, τις συκοφαντίες, τις απειλές και τις προκλήσεις της ηγεσίας και των αξιωματούχων του τουρκικού κράτους, καθώς και τα αισθήματα αντιπαλότητας που μας χωρίζουν από την γείτονα.

Τα αισθήματα αντιπαλότητας που γέννησε ο αναθεωρητισμός και η ανατολίτικη κουτοπονηριά της Τουρκίας, η οποία διεκδικεί συστηματικά και διαχρονικά την οικειοποίηση κεκτημένων της χώρας μας προς ευόδωση του οράματος της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Διεκδικεί ακόμα και τώρα την οικειοποίηση αυτή, αφού — παρά τις ανοιχτές πληγές της από τον σεισμό των 7,8 ρίχτερ της 6ης Φεβρουαρίου — εξακολουθεί να διατηρεί σε ισχύ το casus belli κατά της Ελλάδας.

Η αποβολή της βαρβαρότητας (λόγω των τραγικών συγκυριών) απ’ την επεκτατική πολιτική της δεν πρέπει να μας ξεγελάει, γιατί είναι ”στάχτη στα μάτια” του Ελληνισμού. Η Τουρκία δεν έπαψε να στηρίζεται ούτε στιγμή στη στρατηγική του ζωτικού χώρου με επέκταση προς τα δυτικά. Με επέκταση, δηλαδή, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της νησιωτικής επικράτειας της χώρας μας στο ΒΑ και Ανατολικό Αιγαίο.

Αυτό πιστοποιούν, πέρα από κάθε αμφιβολία, οι καταγγελτικές επιστολές της εναντίον μας, τις οποίες επιδίδει σε τακτά διαστήματα στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες ο μόνιμος αντιπρόσωπός της στα Ηνωμένα Έθνη Φεριντούν Σινιρλίογλου.

Σε αυτές παρουσιάζει τη χώρα μας ως το ”κακό παιδί” στην ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Κι αυτό τη στιγμή που η ίδια διαπνέεται από μαξιμαλιστικές ονειρώξεις, με πρώτα στόχο κατάκτησης τα νησιά μας (βλ. επιστολή του ΥΠΕΞ της Τουρκίας με αίτημα την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του ΒΑ-Ανατολικού Αιγαίου συμπεριλαμβανομένων της Λήμνου και της Σαμοθράκης, Σεπτέμβριος 2022).

Αίτημα που απορρίπτει τόσο η κυβέρνηση όσο και η Αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα, οι οποίες συγκλίνουν μεν στην ελληνική κυριαρχία επί των νησιών του Αιγαίου και τον αποκλεισμό του ενδεχομένου αποστρατιωτικοποίησής τους για λόγους  αυτοάμυνας, αλλά αφήνουν απ’ έξω στην πράξη την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ, αν και μπορούμε να προχωρήσουμε σε αυτήν δικαιωματικά (Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας , 1982).

Επιπλέον, δεδομένων των διαπραγματευτικών αδυναμιών μας διαχρονικά, δίνουμε πεδίο ελεύθερο στην Τουρκία να διαμορφώνει σταδιακά και μεθοδικά προϋποθέσεις τετελεσμένων σε ξηρά και θάλασσα (Θράκη-Αιγαίο) με βακτηρίες την μουσουλμανική μειονότητα και τις μεταναστευτικές ροές προς τη χώρα μας, οι οποίες αυξήθηκαν κατά 185% τη χρονιά που μας πέρασε.

Οι τουρκικές κουτοπονηριές δεν μας αφήνουν, ασφαλώς, περιθώρια για συμβιβασμό. Πολύ περισσότερο όταν γνωρίζουμε ότι ακόμα και τις διαβουλεύσεις Ελλάδας-Τουρκίας για τα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) η τελευταία τις αντιμετωπίζει με τη λογική του ανατολίτικου παζαριού.

Ακόμα όμως και αν συμβιβαστούμε μαζί της ακολουθώντας τους… κανόνες του ”κατευνασμού” — ο οποίος ταυτίζεται, στην ουσία, με τον ”μινιμαλισμό” της ηττοπαθούς εθνικής υποχώρησης τύπου Ροζάκη, τη ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου και την μη επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ (βλ. θέσεις Μπακογιάννη, Ντόκου, ΕΛΙΑΜΕΠ κλπ) — η Τουρκία είναι ικανή να δηλώσει και πάλι ανικανοποίητη και να τα χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις, επιβεβαιώνοντας το λεχθέν ”αν δώσεις στην  Τουρκία ένα μέτρο, αυτή θα σου ζητήσει χιλιόμετρο”…

Άρα ενδεχόμενος συμβιβασμός μαζί της προς ικανοποίηση των ”Μεγάλων” συμμάχων, δεν θα οδηγήσει — συνεκδοχικά — στη διευθέτηση των διαφορών μας. Αντίθετα, θα της ανοίξει την όρεξη για περισσότερες διεκδικήσεις σε βάρος μας, νέες προσπάθειες διαμόρφωσης τετελεσμένων και επιχειρησιακές επιχειρήσεις επί του πεδίου των χωρικών μας υδάτων με διάθεση αρπαγής  των κεκτημένων μας.

Συνελόντι ειπείν, με ή χωρίς Ερντογάν, η Τουρκία δεν θα πάψει να τροχοδρομεί στις ράγες του αναθεωρητισμού καιτης επιθετικής στρατηγικής κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, όπως την εξέφρασε επανειλημμένα προ του σεισμού δια της… ανεκδοτολογικής πλέον έκφρασής του ο Πρόεδρός της: ”Θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά”, με επικύρωση αποφασιστικότητας το ”Όχι απλά μπορούμε, αλλά θα έρθουμε μια νύχτα”…

Ως εκ τούτου, η ανακωχή (λόγω σεισμού) με την Τουρκία — την οποία ακολούθησε  η δική μας φρικτή εμπειρία ανικανότητας και ανευθυνότητας στα Τέμπη — είναι προσωρινή. Έπειτα, τίποτα δεν αποκλείει την αλλαγή των δεδομένων στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις σε περίπτωση εκλογής του Κιλιντσάρογλου στη θέση του Ταγίπ Ερντογάν.

Εκλογής του εν δυνάμει διαδόχου του Ερντογάν (του ”Τούρκου Γκάντι”, όπως αποκαλούν τον Κεμάλ Κιλιντσάρογλου οι οπαδοί του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, CHP), ο οποίος ήδη διαλαλεί ότι δεν θα υποχωρήσει στα εθνικά θέματα και δεν αποκλείεται να αποδειχθεί πιο επικίνδυνος — αν εκλεγεί — από τον προκάτοχό του για την Ελλάδα.

Αρκεί να λάβουμε υπόψη μας τη ρητορική πλειοδοσία του στα ελληνοτουρκικά κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο στην Τουρκία, όπως και σε προηγούμενες περιόδους: (βλ. ”Τα νησιά είναι υπό κατοχή. Ερντογάν, πήγαινε να τα πάρεις όπως ο Ετζεβίτ στην Κύπρο” … ”Η Ελλάδα κατέλαβε 18 νησιά στο Αιγαίο”… ”Το 2019 θα έρθω και θα πάρω όλα εκείνα τα νησιά!!”)…

Κι αυτό πρέπει να κρατά άγρυπνους τους ”φύλακες των Θερμοπυλών” οι οποίοι διανύουν, όπως είναι φυσικό, περίοδο πένθους (όπως όλος ο ελληνικός λαός) λόγω του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες συνανθρώπους μας.

Μπορεί η λείανση των διαφορών Ελλάδας-Τουρκίας να είναι διακαής πόθος της Ατλαντικής Συμμαχίας δεδομένου ότι αμφότερες είναι κράτη-μέλη της, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι — για χατήρι των ΝΑΤΟϊκών — θα δεχθούμε να συρθεί η πατρίδα μας σε αέναες συζητήσεις με την γείτονα εξ Ανατολών που έχει σκοπό να την οδηγήσει γονατιστή στη Χάγη, για να μην μπορεί να διεκδικήσει όσα δικαιωματικά της ανήκουν.

Κι αυτό το τελευταίο πρέπει να το προσέξουν πολύ κυβέρνηση και Αξιωματική αντιπολίτευση όταν μιλούν αποκλειστικά για ”κόκκινες γραμμές”, σεβασμό της ελληνικής κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου και αναγκαιότητα στρατιωτικοποίησής τους λόγω αυτοάμυνας.

Γιατί, ενσυνείδητα ή μη,  αφήνουν απέξω την δικαιωματική επέκταση των συνόρων μας στα 12 νμ, καθώς και την κατοχύρωση των θαλασσίων ζωνών που μας ανήκουν, με πρώτη αυτή μεταξύ 28ου και 32ου Μεσημβρινού, την οποία άφησε αδιάθετη προς άγραν της τουρκικής βουλιμίας η ημιτελής ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (Αύγουστος 2020).

Αν δεν έχουμε το σθένος να υπερασπιστούμε αυτά που μας ανήκουν βάσει Συνθηκών και Συμβάσεων [βλ. Συνθήκες Λωζάνης (1923) — Παρισίων (1947) και Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, UNCLOS – Montego. Bay, 1982], τότε θα νομιμοποιηθούν (με ή χωρίς την υπογραφή μας) οι καταχρηστικές οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών από την Τουρκία, που στηρίζονται στα παράνομα τουρκολιβυκά μνημόνια.

Αποτέλεσμα αυτού θα είναι να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας επιτρέποντας να μας αφοπλίσει διπλωματικά η Τουρκία,  για να ματαιώσει κάθε δικαιωματική επέκταση της κυριαρχίας μας σε θαλάσσιες και εναέριες ζώνες στο Αιγαίο…

Κάτι που ισοδυναμεί με εθνική συντριβή, την οποία αξίζει να επωμιστούν όχι μόνο οι έχοντες ελαστική εθνική συνείδηση αριστεροδεξιοί που είναι πρόθυμοι να διαμοιράσουν τα ιμάτια της Ελλάδας στους Τούρκους, αλλά και οι ”πατριώτες” των πολλών καρατίων που αποδείχθηκαν… ”τζούφιοι”, για να το πω λαϊκά και μεταφορικά.

”Τζούφιοι” (μ)πατριώτες του… Ελλαδιστάν, γιατί — εκεί που τον Μάιο του ’12 πετούσαν ανέξοδα συνθήματα πατριωτισμού (”Το δίλημμα στις επόμενες εκλογές είναι ‘ή με τους πατριώτες ή με τους προδότες’), τώρα βγαίνουν και λένε ανερυθρίαστα ”ΝΑΙ” στην υπό όρους ”συνεκμετάλλευση”, τη μοιρασιά με τους Τούρκους της  ανατολικής θαλάσσιας επικράτειας της χώρας μας.

Γίνονται, ουσιαστικά, ”συνεκμεταλλευτές” της πολιτικής ανωριμότητας και ευπιστίας του ελληνικού λαού πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων εθνικά δικαιώματα της πατρίδας μας (”δικαιώματα κι όχι διεκδικήσεις”, κατά την έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1987).

Πέρασαν χρόνια και χρόνια από τότε, θα μου πείτε, και στρογγυλέψαμε τις…”εμμονές” μας στα εθνικά θέματα, με αποτέλεσμα να υπερβούμε πολλά… ”ταμπού” και να μη μας κάνει αίσθηση πια η εκχώρηση εθνικών δικαιωμάτων μας.

Να μη μας κάνει αίσθηση η υπεράσπιση των προγονικών αξιών, των οσίων και των ιερών μας, αφού είμαστε έτοιμοι να αποβάλουμε και το τελευταίο φύλλο συκής ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο της συγκυριαρχίας με τους Τούρκους στο Αρχιπέλαγος, γιατί ”είναι εγωιστικό να θεωρούμε ελληνική λίμνη το Αιγαίο”, όπως λέει κι ο Καρατζαφέρης…