Συνεδρίασε στην Ουάσιγκτον από 9-11 Ιουλίου 2024 η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ προκειμένου οι ηγέτες των χωρών μελών του «να γιορτάσουν», μεταξύ άλλων, και τη συμπλήρωση 75 ετών από την ίδρυση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Μια Συμμαχία η οποία ιδρύθηκε το 1949 κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ως αιχμή του δόρατος της Δύσης κατά της τότε ΕΣΣΔ. Μάλιστα συγκροτήθηκε από 12 χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής ορισμένες εκ των οποίων είτε συνεργάστηκαν είτε λοξοκοιτούσαν προς τον Χίτλερ.
Έτσι εκτός από τις χώρες που πολέμησαν τον Χίτλερ και τους ναζί, όπως ήταν οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία, οι Κάτω Χώρες, το Λουξεμβούργο και η Νορβηγία, στα ιδρυτικά μέλη βρέθηκαν η Ιταλία η οποία μέχρι την ανατροπή του Μουσολίνι τον Ιούλιο του 1943 ήταν στο πλευρό του Χίτλερ, η Πορτογαλία του δικτάτορα Σαλαζάρ που είχε τηρήσει ευμενή ουδετερότητα προς τους ναζί και η Ισλανδία στην οποία οι Βρετανοί εισέβαλαν το πρωί της 10ης Μαΐου 1940, μετά την αποτυχία τους «να πείσουν» την Ισλανδική κυβέρνηση να συνταχθεί με τους Σύμμαχους.
Στην πορεία και καθώς οξύνθηκε περαιτέρω ο ψυχρός πόλεμος την πόρτα του ΝΑΤΟ πέρασαν το 1952 η Ελλάδα και η Τουρκία ως συνέπεια του δόγματος Τρούμαν αλλά και η Δυτική Γερμανία το 1955, και ενώ η εκεί αποναζιστικοποίηση του καθεστώτος είχε εγκαταλειφθεί από ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο λόγω της ανοικτής σύγκρουσής τους με την τότε ΕΣΣΔ.
Στη συνέχεια το story της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ είναι γνωστό με τη Σουηδία να αποτελεί πλέον το 32ο και πιο πρόσφατο μέλος της Συμμαχίας. Μια χώρα η οποία, όπως και η Τουρκία η οποία συνήψε σύμφωνο φιλίας με τον Χίτλερ στις 18 Ιουνίου 1941, επίσης αποτέλεσε τον «επιτήδειο ουδέτερο» κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διατηρώντας σχέσεις τόσο με τους Συμμάχους όσο και με τους ναζί. Μάλιστα η Σουηδία με την περίφημη συμφωνία Permittenttrafiken της 8ης Ιουλίου 1940 έδωσε τη δυνατότητα στα γερμανικά στρατεύματα να περνούν transit από τη σουηδική επικράτεια με κατεύθυνση τη Νορβηγία και τη Φινλανδία, ζήτημα στο οποίο θα αναφερθούμε σε προσεχές μας άρθρο.
Κεντρικό θέμα όμως της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ αποτέλεσε η περαιτέρω στήριξη του Κιέβου λόγω του Πολέμου στην Ουκρανία.
Και όλα αυτά σχεδόν μια βδομάδα μετά τη συμπλήρωση 83 ετών από την Πράξη Ανακήρυξης του φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους στις 30 Ιουνίου 1941 στη Λβιβ, ένα θέμα το οποίο έχουμε ήδη αναλύσει στο παρελθόν.
Έτσι ελάχιστες ημέρες μετά την επίθεση του Χίτλερ κατά της τότε ΕΣΣΔ που έγινε στις 22 Ιουνίου 1941, στην πόλη του Λβώφ, σημερινή Λβιβ στις 30 Ιουνίου 1941 ουκρανοί εθνικιστές εξέδωσαν την Πράξη Ανακήρυξης φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους ορίζοντας πρωτεύουσα το Κίεβο.
Όπως μετέδωσε από το Βερολίνο το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Στεφανί σύμφωνα με ανακοίνωση του Γενικού Στρατηγείου του Χίτλερ που εκδόθηκε στις 30 Ιουνίου 1941 η πόλη Λβώφ, άλλως Λεμβέργη κατελήφθη από τη Βέρμαχτ στις 4.20 το πρωί της 30ης Ιουνίου.
Οι Ουκρανοί εθνικιστές δεν έχασαν χρόνο και την ίδια ημέρα ανακοίνωσαν την ανασύσταση του Ουκρανικού Κράτους εκδίδοντας τη σχετική Πράξη Επανίδρυσης του Ουκρανικού Κράτους. Και όλα αυτά με πανηγυρικό τρόπο και ειδικότερα με ομιλία από το μπαλκόνι του κτιρίου του πρώην Lubomirski Palace στην πλατεία Rynok της σημερινής Λβιβ από τον ηγέτη του OUN-B Yaroslav Stetsko, ομιλία που μάλιστα μεταδόθηκε και ραδιοφωνικά και ενώ πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί όπως φαίνεται και από τις σχετικές φυτογραφίες της εποχής.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στο σημείο 3 της Πράξης Επανίδρυσης του Ουκρανικού κράτους αναφέρεται ρητά ότι «το νεοσύστατο ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ, που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον ουκρανικό λαό να απελευθερωθεί από τη Μοσχοβιτική κατοχή».
Η Πράξη Διακήρυξης του φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους δημοσιεύθηκε σε διάφορες ουκρανικές εφημερίδες.
Στην εν λόγω Διακήρυξη αφού επισημαίνεται ότι «με τη θέληση του ουκρανικού λαού, η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών υπό τη διεύθυνση του Στέπαν Μπαντέρα διακηρύσσει τη συγκρότηση του Ουκρανικού Κράτους» στη συνέχεια τονίζεται ότι «η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, υπό τη διεύθυνση και τον ιδρυτή και ηγέτη Yevhen Konovalets έχει διεξάγει τα τελευταία δέκα χρόνια μια αιματηρή μάχη» ενάντια στους «Μοσχοβίτες μπολσεβίκους» καλώντας στη συνέχεια τον ουκρανικό λαό να μην σταματήσει τον αγώνα «μέχρι να ενωθούν όλα τα ουκρανικά εδάφη για να σχηματίσουν μια κυρίαρχη ουκρανική κυβέρνηση». Μάλιστα η εν λόγω «κυρίαρχη Ουκρανική Κυβέρνηση θα εγγυηθεί την τάξη του ουκρανικού λαού, τη μονομερή ανάπτυξη όλων των ενεργειών του και όλων των αναγκών του».
Στο σημείο 2 της Διακήρυξης τονίζεται ότι στα δυτικά εδάφη της Ουκρανίας σχηματίζεται μια Ουκρανική Κυβέρνηση στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας – Κίεβο».
Ακολουθεί το περίφημο φιλοναζιστικό σημείο 3 της Διακήρυξης που έχει ως εξής:
«3.Το νεοσύστατο ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ, που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον ουκρανικό λαό να απελευθερωθεί από τη Μοσχοβιτική κατοχή.
Ο Ουκρανικός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός που έχει δημιουργηθεί στα ουκρανικά εδάφη, θα συνεχίσει να πολεμά με τον Συμμαχικό Γερμανικό Στρατό ενάντια στη Μοσκοβιτική κατοχή για ένα κυρίαρχο και ενιαίο κράτος και μια νέα τάξη πραγμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο».
Αυτά έλεγε η περίφημη Πράξη Ανακήρυξης του φιλοναζιστικού Ουκρανικού κράτους που με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο διακήρυξε τη συνεργασία του με τον Χίτλερ και τη συστράτευσή του με τη Βέρμαχτ στον αγώνα κατά της τότε ΕΣΣΔ.
Πρωθυπουργός του εν λόγω νεοσύστατου φιλοναζιστικού Ουκρανικού κράτους ορίστηκε ο Yaroslav Stetsko τα αγάλματα του οποίου κοσμούν τη σημερινή Λβιβ στην οποία βρέθηκαν συχνά-πυκνά πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι από τους οποίους κανείς δεν έκανε τον κόπο να πει κουβέντα για τον βίο και την πολιτεία του Yaroslav Stetsko.
Πολύ δε περισσότερο καθώς τον Yaroslav Stetsko συνάντησε στις ΗΠΑ το 1983 ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους, ο πρεσβύτερος.
Και ο νοών νοείτο.
Άλλωστε δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι ««πράσινο φως στον εξοπλισμό με αμερικανικά όπλα της ναζιστικής Ταξιαρχίας Αζόφ στην Ουκρανία, έδωσε η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Washington Post».
Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα, «το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών αποφάσισε να τερματίσει την απαγόρευση στην Ταξιαρχία Αζόφ, που είχε επιβληθεί πριν από μια δεκαετία -αφορούσε τόσο την εκπαίδευση από Αμερικανούς στρατιωτικούς, όσο και τη χρήση όπλων κατασκευασμένων στις ΗΠΑ- έπειτα από ανάλυση που συμπέρανε πως δεν υπάρχουν αποδείξεις για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη μονάδα».
