Είναι πρόδηλον λοιπόν ότι η εσχάτη προδοσία, συνιστά μία μορφή, ηθικά επιλήψιμης πράξεως, η οποία ερείδεται, σαφώς, εις την αιφνίδια πρόκληση ενός ιδαζόντως επαχθούς αποτελέσματος, κατά κανόνα προκλήσεως εκτεταμένης ηθικής βλάβης, κυρίως προς την ομάδα εις την οποία ανήκει οργανικά ή προέρεχεται.
Το βδελυρό και αποτροπιαστικό του προδότου, δοσίλογου, καταδότη, Ιούδα, σύγχρονου εφιάλτη, έγκειται εις την παραπλάνηση των συντρόφων του, δια απατηλών μέσων και ο σφετερισμός της άγνοιάς τους προκειμένου να τους προξενήσει δολίως και εν γνώσει του κακό, καίτοι αποτελεί και αυτός οστούν εκ των οστέων και σαρξ εκ της σαρκός τους, εξ ού και καθίσταται απεχθής, αξιοκατάκριτη και ηθικά αξιόμεμπτη η ιδιοτελής αυτή πράξη του εις βάρος του συνόλου.
Ο καταδότης, προκρίνει αμιγώς, πλην κρυφίως και ακονιτί, το προσωπικό του όφελος, πατών επί πτωμάτων, μην υπολογίζοντας τις δυσμενείς, πάσης φύεως συνέπειες, τις οποίες προξενεί αιτιωδώς προς τους, μέχρι πρότινος συνεργάτες του, ηδονιζόμενος να τους πλήξει άνευ αιδούς.
Πρόκεται ουσιαστικά δια έναν αμοραλιστή, αήθη χαρακτήρα με κτηνώδη χαρακτηριστικά, άνευ ευαισθησιών, ανθρωπισμού, αλλά κατά τεκμήριο δια μία διατεταραγμένη προσωπικότητα, βρίθουσα συμπλεγμάτων τα οποία ανακουφίζει και υπεραναπληρώνει, δια την πρόληση κακού προς τρίτους.
Ο καινοφανής αυτός Ιούδας, είναι ικανός, δια τριάκοντα αργυρίων, να προδώσει το παν, αρκεί να νιώσει ο ίδιος ότι καθίσταται επικεφαλής, καίτοι ενδομύχως γνωρίζει τα κραυγαλέα υπερεκχειλίζοντα ελλείμματά του, ακριβώς επειδή δεν έχει αξία, αλλά εις όλως τουναντίον, πυροδοτείται η χαμηλότατη αυτοεκτίμηση την οποία έχει, από στιγμιαία εξουσία την οποία λαμβάνει, έστω και προσωρινά.
Ο σύγχρονος εφιάλτες, καθίστανται και οι κλειδούχοι της κερκόπορτας διότι πρόκειται δια έμμισθα ακροβολισμένα ανυπόληπτα έμμισθα φερέφωνα, δρώντα ως κύμβαλα αλαλάζοντα ενός παντάπασι διεφθαρμένου και καθόλα εκμαυλισμένου συστήματος εξουσίας, επί του οποίο γίνονται γηθοσύνως και ασμένως άβουλα γρανάζιά τους, μην ενδοιάζοντας ουδ’ κατ’ ελάχιστον να προδώσουν πάσα ηθική αξία, να κηλιδώσουν πάσα ψυχή, δίκην της εξυπηρετήσεως του ιδικούς του συμφέροντος και μόνο, άνυ ιδεολογίας, απλώς αυτό-αναγορεύονται σε διπρύσιους κήρυκες αφηγημάτων, τα οποία ηχούν ευχάριστα προς ευήκοα ώτα.
Πρόκειται δηλαδή δια αλλοτριωμένα, ανυπόληπτα, άχρηστα και απαξιωμένα, άνευ προσόντων ανρθωπάκια τα οποία επιδικνύουν ιταμότητα, μοχθηρότητα και φιλαργυρία.
Περαιτέρω, οι προδότες ουσιαστικά πάσχουν από ναρκισσιστική διαταραχή αποθεώσεως του καθημαγμένου εγώ τους, είναι καθόλα ευήθεις και χαμηλής διανοητικής εμβελείας, εξ ού και εμπίπτουν από κοινωνιολογική άποψη ανυπερθέτως και πανηγυρικά εις τους ορισμούς των βλακών όπως διαχρνικά έχουν πολλαχώς και παντοιοτρόπως μελετηθεί.
Η διαλεκτιή σχέση βλακός και προδότου-δοσιλόγου- εφιάλτου
«Η βλακεία είναι ή κατά το μάλλον ή ήττον εντελής ατονία των πνευματικών δυνάμεων, εξ ής ουδεμίαν δύναται να συλλάβη έννοιαν ο πάσχων. Συνήθως είναι οργανικόν νόσημα, δύναται όμως να προκύψει και εκ βιαίας διαταράξεώς του όλου οργανισμού ή εκ βαθυτάτου γήρως. Δεν έχει δε διαλείμματα.
Μάταιον είναι να βασανίσωμεν το ορθόν των διακρίσεων τούτων υπό την έποψιν της φρενολογικής παθολογίας αρκεί ημίν τούτο, ότι ο δικαστής, άμε πεισθή, τη βοηθεία των ειδημόνων, ότι το λογικό τινός προσώπου πάσχει σπουδαίαν διατάραξιν ή μεγάλην ατονίαν, εξ’ ών αδυνατεί να διοικήσει τα ίδια συμφέροντα, δύναται και οφείλει μάλιστα, κηρύττον αυτόν εις κατάστασιν απαγορεύσεως, να διορίση αυτώ προστάστην και αντιπρόσωπον προς διοίκησιν των συμφερόντων του» (Παπαρηγόπουλος, Αστικόν Δίκαιον, ΙΙΙ, 1869, σελ 476-477»
Ούτως ή άλλως οι επιστημονικοί ορισμοί περί της ακατανίκητης ευήθειας των προδοτών καθίσταται διαχρονικώς καταγεγραμμένη δια επιστημονικών αδιασείστων τεκμηρίων.
«Η βλακεία είναι το αποτέλεσμα της παρεμποδίσεως της πνευματικής αναπτύξεως, ήτις ως αιτίαν έχει είτε την εκ γενετής ενυπάρχουσανέλλειψιν εν τη αρχή του βίου, επελθούσανβλάβην αυτού, εξ’ ού διακρίνεται εν τη ψυχιατρική από των ανωτέρω εν στενωτέρα εννοία καλουμέων ψυχικών νόσων, εν αίς η βλάβη του εγκεφάλου επέρχεται μετά την ανάπτυξιν αυτού. Εκδηλούται δ’ εν τη ανικανότητι του πάσχοντος προς πάσαν διανοητικήν εν γένει λειτουργίαν, ήτοι προς σύλληψιν ιδεών και μόρφωσιν εννοιών και κρίσεων (Ηλιοπούλου, Σύστημα του Ελληνικού Ποινικού Δικαίου, Ι, 1919 σ. 191-192).»
Περαιτέρω: «Βλέπουμε λοιπόν και εδώ ότι η βλακεία σπανίως νόσος, συχνότερα είναι φυσική κατάσταση ορισμένων ατόμων. Οι περιπτώσεις βεβαίως της δεύτερης κατηγορίας είναι σημαντικά δυσχερέστερες διά την επιστημονική ανάλυση, αλλά και, αλλοίμονο, οι περισσότερες όπως επίσης και οι απείρως πλουσιότερες σε κοινωνικά αποτελέσματα.
Ο βλάξ υπό αυτή την έννοια μοιάζει με ζώο αλλά και τον πρωτόγονο άνθρωπο, επειδή έχει ειδική αδυναμία ως προς τον σχηματισμό αφηρημένων εννοιών – είναι δε γνωστό ότι όσο περισσότερο πολιτισμένος είναι ο άνθρωπος τόσο περισσότερο σκέπτεται αφηρημένες έννοιες (θαυμάσια ανάλυση δίδει ο OswaldSpenglerστο περίφημο έργον του DerUntergangdesAbendlandes, αλλά και οLevy-Bruhl)– αλλά τόσο περισσότερο ανόθευτο και ασφαλές είναι αντιθέτως το ένστικτό του, μετά όλες τις διανοητικές συνέπειες που μπορεί να έχει όλο αυτό, που διαρκώς παραβλέπεται από την παλαιά ψυχολογία, όπως θα δούμε πιο κάτω. Θα ήταν αστείο άλλωστε να εθεωρείτο ως «νόσος» η φυσική αυτή διανοητική και ψυχολογική κατάσταση του βλακός, την οποία έχει ως κοινό χαρακτηριστικό με τον πρωτόγονο άνθρωπο (για περισσότερα βλ. Levy-Bruhl, Lamentaliteprimitive).
Η παραδειγματική δικαστική και ιστορική τιμωρία των δοσιλόγων, σύγχρονων εφιαλτών
Η πανηγυρική τιμωρία εις βάρος των κοινών συκοφαντών, και σύγχρονων προδοτών, θα απαγγελθεί πλησίστιοι μετά γεωμετρικής ακριβείας, λίαν συντόμως, αφενός με τον ηθικό κόλαφο, εκ θέου λόγω της ανυπερβλήτου εξισώσεως «Ύβρις-Άτις-Νέμεσις και Τίσις,» και εξ ετέρου δια της ποινικής καταδίκης εκ των καθ’ ύλην αρμοδίων δικαιοδοτικών οργάνων
Εν ταυτώ και ωσαύτως οίων είωθε γίγνεσθαι εις τους κραδαίνοντες την αναπεπταμένη ρομφαία της δικαιοσύνης να διώκουν απηνώς και, διηνεκώς τους ιταμούς συκοφάντες, όσον ένεστι, εν παντί και πάντοτε, πάλαι τε και επ’ εσχάτων άχρι εσχάτων.
Αναμένουμε, της τύχη του Ιούδα, κατ’ αναλογίαν, εις τους κοινωνικούς σύγχρονους εφιάλτες, οι οποίοι ενδύονται την δαρή του Λεωνίδος,-ο καιρός γαρ εγγύς, προς την ανάδυση της διαλαμψάσης αληθείας,, δοθέντος ότι ακολούθως, μετά την Σταύρωση ακολουθεί αφεύκτως η εκκωφαντική Ανάστασις και οι θορυβώδεις ικετευτικές οιμωγές των συκοφαντών- δοσιλόγων, θα ακουσθούν, κατά την αιώνια και ανέκκλητον κάθοδό τους προς τον ΆΔΗ και την κοινωνική ανυποληψία.
