Οι Τούρκοι τρίβουν τα χέρια τους από… «αστοχίες» δικές μας

Μια απ’ τις πιο σημαντικές αποφάσεις  για συνεργασία και αυτονομία των κρατών-μελών της σε θέματα Άμυνας και Ασφάλειας πήρε το 2007 η Ε.Ε δημιουργώντας την PESCO (”Ευρωπαϊκή Διαρθρωμένη Αμυντική Συνεργασία”), που άρχισε να εφαρμόζεται το ’17 και σήμερα αριθμεί 25 μέλη, καθώς απέχουν από αυτήν τα υπόλοιπα δύο (Δανία και Μάλτα) στο σύνολο των 27.

Θυμάμαι ακόμα το κλίμα αισιοδοξίας που είχε δημιουργηθεί στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή  για την μείωση της εξάρτησης από τις ΗΠΑ της Ενωμένης Ευρώπης (σε επίπεδο αμυντικής βιομηχανίας και τεχνολογίας), καθώς  θα αποκτούσε επιτέλους αυτή στρατηγική αυτονομία.

Κάτι που ήταν επιδιωκόμενος στόχος απ’ τον τότε πρωθυπουργό και για την Ελλάδα με βάση την πολυεπίπεδη Εξωτερική πολιτική την οποία επεδίωκε και θα άνοιγε δρόμους στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας -Ρωσίας.

Φευ!.. Ο Κώστας Καραμανλής πόνταρε στη Μόσχα και απέτυχε, γιατί ”άλλαι μεν οι βουλαί των ανθρώπων, άλλα δε ο Θεός κελεύει” και τη θέση του ”Θεού” στα της Εξωτερικής πολιτικής μας έχει αναλάβει για λογαριασμό μας ο  ”Θείος Σαμ” εργολαβικά από… συστάσεως του ελληνικού κράτους.

Η ίδια ”οσμή αποτυχίας” όμως διαφαίνεται χρόνια μετά και στην προσπάθεια της Ευρώπης για στρατηγική αυτονομία και μείωση της εξάρτησής της από τις ΗΠΑ σε στρατιωτικό και όχι μόνο επίπεδο, έστω κι αν αποτύπωσε στο κείμενο της ”Στρατηγικής πυξίδας” (21 Μάρτιου του ’22) την θεμελίωση της στρατηγικής αυτονομίας της.

Αυτονομίας  που υπογράμμιζε — μεταξύ άλλων — την ανάγκη για ετοιμότητα, αποφασιστικότητα και αμοιβαία συνδρομή των κρατών-μελών της Ε.Ε σε περίπτωση επίθεσης από τρίτο μέρος (άρθρο 42.7 Συνθήκης Ευρωπαϊκής Ένωσης).

Μιλώ για ”οσμή αποτυχίας” και κίνδυνο να τιναχθούν όλα τα θετικά της προσπάθειας της Ευρώπης για απεξάρτηση απ’ την αμερικανική μέγγενη ποδηγεσίας όχι τυχαία, αφού — μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (24/2/’22) — η ”εμβάθυνση και σύγκλιση σε θέματα ευρωπαϊκής άμυνας” μεταξύ ΝΑΤΟ–ΗΠΑ και Ε.Ε έφτασαν στο απόγειό τους.

Αποτέλεσμα αυτού είναι, αντί να εφαρμοστεί σταδιακά στρατηγική απεξάρτηση της Ευρώπης απ’ την Αμερική όπως ζητούσε η PESCO, η πρώτη (Ε.Ε) να υποκαθιστά ενεργειακά την εξάρτησή της απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο με την εξάρτησή της από το αμερικανικό LNG, κάτι που είχε δημοσιοποιηθεί μισό μήνα πριν την έναρξη της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης, όπως αποδεικνύει το κοινό ανακοινωθέν Μπάιντεν-Φον Ντερ Λάιεν για την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης, 28/1/’22)…

Έτσι τα περί ”στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε που θέλουν να συμμετάσχουν στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας” (την οποία οραματιζόταν η PESCO), έγιναν έπεα πτερόεντα κάτω από την ομπρέλα των Αμερικανών και της ποδηγετούμενης απ’ αυτούς Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Στην πρώτη σειρά πολλαπλής εξάρτησης και ποδηγέτησης από τις ΗΠΑ φιγουράρει, φυσικά, η Ελλάδα. Η Ελλάδα που πασχίζει να αναδειχθεί ο πιο καλός μαθητής του ΝΑΤΟ, αν και έχει πάρει δείγματα γραφής ότι θα έρχεται πάντα δεύτερη στην ”καρδιά συμφερόντων” των ΗΠΑ οι οποίες έχουν ιστορικά την πρωτοκαθεδρία σ’ αυτό.

Έχει πάρει δείγματα γραφής για το ότι — σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία — η πλάστιγγα ”δικαιοσύνης” της Αμερικής θα γείρει υπέρ της δεύτερης (αφού περάσει πρώτα την ποντιοπιλατική φάση της), με αποτέλεσμα να έχουμε ενδεχομένως οι Έλληνες την τύχη των Κούρδων. Κι αυτό το συνειδητοποιήσαμε προ καιρού και δε χρειαζόμασταν το RIA Novosti  της Μόσχας για να μας πείσει.

Παρ’ όλα αυτά, έχουμε σφιχταγκαλιάσει με ζέση την πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών της Δύσης, μέχρι σημείου να φτάσουμε να καταδικάζουμε (και δικαίως) στα διεθνή forum τον Ρώσο εισβολέα, χωρίς όμως να αφήνουμε παράλληλα αιχμή κατηγορίας για τον Τούρκο κατακτητή που έκανε κάτι ανάλογο στην Κύπρο προ 48 ετών και διατηρεί τη δύναμη κατοχής του στο βόρειο τμήμα της απ’ το 1974.

Η Ελλάδα ηράσθη, προφανώς, την πολιτική της Δυτική Συμμαχίας λόγω του σφιχτού εναγκαλισμού της με τις ΗΠΑ και γι’ αυτό εκπέμπει ”θολά” μηνύματα τελευταία στο ζήτημα της… ”μείωσης στρατιωτικού αποτυπώματος στα νησιά του Αιγαίου”, που ήταν διακαής πόθος των ΗΠΑ και της Γερμανίας απ’ το 2020 τουλάχιστον και εντεύθεν, για να αποφύγω τις ιστορικές αναδρομές).

Η Ελλάδα κινείται εθνικά ριψοκίνδυνα στο ζήτημα της εξοπλιστικής επάρκειας των νησιών μας, όσο — στο όνομα της αλληλεγγύης της προς την Ουκρανία — τα αφοπλίζει σταδιακά αποστέλλοντας ύψιστης σημασίας στρατιωτικό υλικό (ρωσικά ΤΟΜΑ BMP-1) πριν την αντικατάστασή του (από ΤΟΜΑ MARDER) .

Όσο κουνάμε μαντίλι όμως στα… ”κακά” ρωσικά οπλικά συστήματα (1.100 αντιαρματικά RPG — 17.000 βλήματα πυροβολικού 155 χιλιοστών — 60 πυραύλους STINGER [φορητά όπλα αεράμυνας MANPAD Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής κατασκευής] — 2100 ρουκέτες RM 70 και  3.200 φυσίγγια 762),  μένουν ορθάνοιχτες οι κερκόπορτες των ελληνικών νησιών του Αιγαίου σε στιγμή κορύφωσης της ελληνοτουρκικής κρίσης.

Κι αυτό τη στιγμή που οι κακοί γείτονες εξ Ανατολών έχουν φρυάξει απαιτώντας εδώ και τώρα να αποστρατιωτικοποιήσουμε τα νησιά μας, για να διευκολύνουμε το υποβολιμαίο τους σχέδιο για απόβαση σε ένα ή περισσότερα, κάτι που έχουν αποπειραθεί ήδη να κάνουν (ανεπιτυχώς) το βράδυ της 22ας Ιουνίου (11 μμ) στην Κανδελιούσσα Νισύρου (νησίδα όπου λειτουργεί φάρος από το 1890, ύψους 10 μέτρων, 55 μέτρα πάνω από την θάλασσα).

Με δεδομένα αυτά, αναρωτιέμαι δικαιολογημένα για το κατά πόσο ισχύει το κείμενο της PESCO, αφ’ ης στιγμής δεν μετουσιώνονται σε έμπρακτη ευρωπαϊκή στήριξη-παρέμβαση υπέρ της Ελλάδας οι παραδοχές της.

Παραδοχές για ”κινδύνους που προκαλούνται από την αυξανόμενη αμφισβήτηση θαλασσίων ζωνών και υφαλοκρηπίδας, την αυξανόμενη επιθετική στάση σε εναέριους χώρους, τη σημασία προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς  και την ανάγκη για ευθυγράμμιση των εταίρων της Ε.Ε με τις αποφάσεις της στα θέματα Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας”, οι οποίες ωστόσο αποτελούν κενό γράμμα για μας, αφού η Τουρκία που μας απειλεί δεν είναι εταίρος μας στην Ε.Ε, αλλά στο ΝΑΤΟ.

Κι εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα, γιατί υπάρχουν πληροφορίες ότι η Άγκυρα προσπαθεί να πετύχει την ένταξή της στην PESCO απ’ την ”πίσω πόρτα” μέσω του ΝΑΤΟ, έστω κι αν δεν τηρεί τα βασικά κριτήρια συμμετοχής της σ’ αυτήν [σ.σ Δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα την Κυπριακή Δημοκρατία ως ανεξάρτητο κράτος και δε σέβεται τις αρχές καλής γειτονίας (βλ. επιθετικές ενέργειες Τουρκίας σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου)].

Το ”πίσω έχει η αχλάδα την ουρά” είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Τουρκίας. Κι αυτό, αν επιβεβαιωθεί τελικά, θα κάνει διπλά και τριπλά ύποπτη την Βορειοατλαντική Συμμαχία και τον Γ.Γ της Γιενς Στόλτενμπεργκ, εφόσον αποδειχθεί εν τοις πράγμασι ότι έχει μετατρέψει το ΝΑΤΟ σε προσβάσιμο χώρο προώθησης των παράνομων ”διευκολύνσεων” της Τουρκίας.

Θα κάνει διπλά και τριπλά ύποπτους και τους ”Μεγάλους” του ΝΑΤΟ οι οποίοι έσπρωξαν την Ελλάδα να διώξει τα ”κακά ρωσικά όπλα” από τα νησιά κάνοντας τον ”Γκρίζο Λύκο” απέναντι να τρίβει τα χέρια του, γιατί μένουν ευάλωτα μέχρι να ολοκληρωθεί η αμυντική αποκατάστασή τους.

Αυτό το τελευταίο ωστόσο φαίνεται να αφήνει αδιάφορους τους Αμερικανούς, γιατί — την ίδια στιγμή που τα αδειάζουμε εξοπλιστικά για να ενισχύσουμε την Ουκρανία — το περιοδικό Forbes αναρωτιέται αν χρειάζεται η Ελλάδα τους S-300 στην Κρήτη, κι ας έχει μπει αυτή προ πολλού στο στόχαστρο διεκδίκησης της ”Γαλάζιας Πατρίδας” …

Όλα τα παραπάνω φυσικά είναι βούτυρο στο ψωμί της Άγκυρας, η οποία — επωφελούμενη των συγκυριών — φτιάχνει κλίμα προώθησης των παράνομων επιδιώξεών της. Επιδιώξεων που πλαισιώνονται από επιθετικές δηλώσεις Αξιωματούχων της οι οποίοι καλούν τον Ερντογάν να κάνει απόβαση — αλά  Ίμια — σε νησί μας, ενώ τρέχουν παράλληλα νέες προκλήσεις (έκδοση Νotam για δέσμευση της περιοχής μεταξύ Σκύρου και Ψαρών στο κεντρικό Αιγαίο από 4-31 Αυγούστου), πέραν των υπερπτήσεων τουρκικών μαχητικών πάνω από τα νησιά μας.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά τα χαμόγελα κόπηκαν μαχαίρι, γιατί — πριν προλάβουμε να χαρούμε τα κέρδη απ’ την επιτυχημένη ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο (17-5-’22) — ήρθε η διπλή κατραπακιά της αναβάθμισης των τουρκικών F-16 από τις ΗΠΑ και της κατοχύρωσης στην ΕΕ του όρου ”Turkaegean” από τους Τούρκους.

    Κι αυτό όχι λόγω της… υπαλληλικής ”αστοχίας” μας (όπως δικαιολογήθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης), αλλά λόγω του εθισμού μας στον εφησυχασμό και την ραστώνη, που μας κάνουν να καθεύδουμε υπό μανδραγόρα διυπουργικά σε κρίσιμες φάσεις για τα εθνικά μας θέματα. Με άλλα λόγια να κοιμόμαστε όρθιοι — σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας — και να τρέχουμε ως Επιμηθείς πίσω απ’ τα γεγονότα, όπως κάναμε και με το τουρκολιβυκό μνημόνιο…