Η χειρότερη μέθοδος για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, είναι να την αγνοείς. Ιδιαίτερα όταν αυτή είναι δυσάρεστη. Και σε επίπεδο ουσίας και εντυπώσεων, απαιτεί μεθοδικότητα, στόχευση και υπομονή στη διαχείρισης της.
Η τουρκική διπλωματία από την περίοδο της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης, αναζήτησε ρόλο πατερναλιστικό στις χώρες που φάνηκε να επικρατεί το εκκοσμικευμένο Ισλάμ.
Η προσπάθειά της αυτή, κάθε άλλο παρά επιτυχής ήταν . Στην Αίγυπτο, όπου οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, φάνηκε ότι αποτελούσαν παράγοντα σύμπραξης με τους Τουρκικούς σχεδιασμούς, επικράτησε τελικά ο Στρατηγός Σίσι , προκαλώντας την οργή του Τούρκου Προέδρου.
Η Τυνησία, το μόνο από τα τρία βορειοαφρικανικά κράτη, που το μετριοπαθές Ισλάμ επικράτησε, σταθερά έδειξε στην Τουρκία, ότι αναζητά συμμαχίες επί τη βάσει του εθνικού της συμφέροντος και όχι της θρησκείας.
Η Λιβύη περιήλθε στη δίνη του εμφυλίου. Εκεί η Τουρκία διείδε και αξιοποίησε την ευκαιρία. Παρείχε και παρέχει λυτρωτική βοήθεια στο καθεστώς της Τρίπολης, τη μια από τις δυο αντιμαχόμενες οντότητες, που είναι και η επίσημα αναγνωρισμένη ως εκπρόσωπος του Λιβυκού κράτους από τον ΟΗΕ. Αντίστοιχα επιβάλλει στο οιωνεί αυτό προτεκτοράτο της τους όρους και την πολιτική της.
Οι άμεσες συνέπειες σε σχέση με τη χώρα μας, αποτυπώνονται στο Τουρκολιβικό λεγόμενο σύμφωνο για την ΑΟΖ και την πρόσφατη συμφωνία για μίσθωση της φερόμενης Λιβυκής ΑΟΖ από την Τουρκία.
Πέρα από την καταδίκη των κατάφωρα παράνομων αυτών ενεργειών, οι σχετικές συμφωνικές υφίστανται. Αντίστοιχα πρέπει να απαντήσουμε και να κινηθούμε. Σε επίπεδο διμερών σχέσεων, είναι κρίσιμο να διαμορφώσουμε πεδίο συνεννόησης με τις δυο Ευρωπαϊκές χώρες με καταλυτική επίδραση και κεφαλαιώδη συμφέροντα στη Λιβύη. Τη Γαλλία δηλαδή και την Ιταλία.
Με τη μεν Γαλλία πρέπει να το επιδιώξουμε στο πλαίσιο του συμφώνου αμυντικής συνεργασίας που έχουμε ήδη συνάψει. Με την Ιταλία να επεξεργαστούμε και να συνάψουμε ένα ανάλογο σύμφωνο.
Σε επίπεδο διεθνών οργανισμών να αναδείξουμε και να επιμείνουμε στο αυτονόητο. Ότι είναι αδιανόητο δηλαδή η μια από τις δυο αντιμαχόμενες οντότητες, δηλαδή της Τρίπολης, που αναγνωρίζεται ως Λιβυκό κράτος από τον ΟΗΕ, να ενεργεί κατά παράβαση των συνθηκών του ΟΗΕ και ειδικότερα κατά παράβαση του Δικαίου της Θάλασσας.
Θα πρέπει αντίστοιχα να επιδιωχθεί, εφόσον το καθεστώς της Τρίπολης, λόγω και των σχετικών δεσμεύσεων του, δε στέρξει στην εξεύρεση λύσης μέσω διαπραγματεύσεων, να παραπεμφθεί το θέμα καθορισμού της ΑΟΖ σε σχέση με την Ελλάδα, με προσφυγή στη Χάγη.
Θα ήταν χρήσιμο το σχετικό συνυποσχετικό να το υπογράψει και η Βεγγάζη.
Επισφραγίζεται κατά τούτο η αντιπροσωπευτικότητα της Λιβύης και η δεσμευτικότητα της απόφασης, συνολικά για τη χώρα.
Είναι καταλυτική και προς το συμφέρον μας η αντιπαραβολή με τις συμφωνίες της Τρίπολης με την Τουρκία, που θα απωλέσουν κάθε έρεισμα εφαρμογής.
Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να επιζητήσουμε την αναστολή όλων των χρηματοδοτικών ροών, προς την Τρίπολη και την Τουρκία, τους δυο συστηματικά παραβατούντες.
Όσο υπάρχει έγκλημα χωρίς τιμωρία, θα υπάρξει και η επανάληψη του. Είναι μια οδυνηρή διαπίστωση, ιδίως όταν είσαι το θύμα.
