Ώρα για στρατηγική ανασύνταξη μετά την παραμυθία περί «διπλωματίας…»

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στην πολιτική μας ζωή διασταυρώνονται περιοδικά (ειδικά σε προεκλογικές περιόδους) οι δρόμοι συντηρητικών της ”δεξιάς πολυκατοικίας” (χριστιανοκοινωνιστών και εθνολαϊκιστών) με εκείνους των προοδευτικών επαναστατών, θιασωτών της αριστερής ”αλλαγής” οι οποίοι διαπνέονται από ουμανιστικά και φιλοπαιδευτικά ιδεώδη.

  Ιδεώδη που εξαντλούνται στην φιλομεταναστευτική πολιτική και την ένθερμη υποστήριξη της δημόσιας Παιδείας, την οποία υπονομεύουν ωστόσο στην πράξη με την επιλογή φοίτησης των παιδιών τους σε ιδιωτικά σχολεία και ξένα πανεπιστήμια…

   Η ιστορική εμπειρία απέδειξε ότι αμφότερες οι κατηγορίες — οι οποίες έλκονται, ως ετερώνυμα, με στόχο την άνοδο στην εξουσία — δεν έχουν μακρινά οράματα για να δώσουν ώθηση στην Ελλάδα να κάνει ένα βήμα μπροστά εκεί όπου το έδαφος κινείται κάτω απ’ τα πόδια τους λόγω των προβλημάτων που αυτή αντιμετωπίζει.

   Οι μεν πρώτοι συντηρούν τις προγονικές παραδόσεις μας ως ”φυλακισμένοι” φύλακες της κληρονομιάς των αρχαίων Πατέρων, χωρίς να τολμούν να εξελίξουν την πολυεπίπεδη δυναμική αυτής της κληρονομιάς σε δημιουργική πολιτική.

   Πολιτική που να  εκφράζεται με την επινοητικότητα, τη δύναμη σκέψης, τη σύνθεση, τον σχεδιασμό και την υλοποίηση οραμάτων για την Ελλάδα (σε επίπεδο Εσωτερικής και Εξωτερικής πολιτικής) προς όφελος των εθνικών συμφερόντων.

   Έτσι περιορίζονται σε ρόλους συν-διαχειριστή της εξουσίας με τιμονιέρηδες τους δεύτερους (τους προοδευτικούς), αφού είναι διατεθειμένοι — για να την κατακτήσουν — να συμμετέχουν ως συγκυβέρνηση στο πλευρό τους. Στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ, εν προκειμένω, όπου στριμώχνονται — πέραν των λίγων ιδεολόγων της προοδευτικής συμμαχίας — Ρεπούσηδες, εθνομηδενιστές, οραματιστές των Πρεσπών Νο2 στο Αιγαίο και πολιτικοί τυχοδιώκτες.

   Φευ! Το τελευταίο που χρειάζεται η Ελλάδα για την εκ βάθρων ανασυγκρότησή της είναι οι πολιτικοί τυχοδιώκτες επί σκηνής. Αντίθετα αυτό που χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε στο τιμόνι της εξουσίας, είναι οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος • οι ανυπότακτοι στα ξένα κελεύσματα • οι μη πρόθυμοι να συμβιβαστούν ικανοποιώντας τα ημεδαπά και αλλοδαπά συμφέροντα, αντί των εθνικών συμφερόντων • οι διατεθειμένοι να επενδύσουν σ’ αυτήν το πλεόνασμα των δυνάμεών τους με στόχο να της διασφαλίσουν αυτάρκεια, αυτοτέλεια και πραγματική ανεξαρτησία.

   Αυτά, φυσικά, απαιτούν μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς που να έχουν διαγράψει απ’ το εθνικό λεξιλόγιο τις λέξεις εις –σμος: κατευνασμός, ωχαδελφισμός, ραγιαδισμός και εφησυχασμός. Πολύ περισσότερο όταν ο άνεμος δεν είναι ούριος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις (όπως φαίνεται) και είναι ευκρινώς ορατή η απειλή για την Κύπρο, τα νησιά του Αιγαίου και τη Θράκη.

  Απαιτούν μακροπρόθεσμους, επινοητικούς σχεδιασμούς (είμαστε η χώρα του Οδυσσέα, δεν πρέπει να το ξεχνάμε) που δεν θα στηρίζονται σε άμορφες μάζες ”φρονίμων” ή συνειδητά ασεβών και ανιστόρητων οι οποίοι αμφισβητούν την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού με επιθέσεις κατά της βυζαντινής και ορθόδοξης παρουσίας του.

 Θα στηρίζονται σε έναν αφυπνισμένο λαό που να έχει συνείδηση των εθνικών αδυναμιών, των ελαττωμάτων και των ελλείψεών του, ώστε να μπορεί να τα διορθώσει πριν τα εκμεταλλευτεί ο εχθρός.

   Να το διορθώσει και να εξελίξει παιδευτικά, να εξυψώσει το επίπεδο του μέσου Έλληνα που είναι ανησυχητικά χαμηλό, καθώς είναι μαζοποιημένος και ευεπηρέαστος περισσότερο απ’ τα αρνητικά παρά από τα θετικά των ποικιλώνυμων ”προτύπων”, κομματαρχών και ηγεσιών του.

   Ο ρόλος των τελευταίων στην πορεία εξέλιξης της Ελλάδας ήταν ανέκαθεν πενιχρός,  λόγω της έξαρσης του κομματισμού που έτρεφε τον φανατισμό και την αναξιοκρατία εμποδίζοντας την ελληνική αναμόρφωση.

   Έτσι μάθαμε να ζούμε οι Έλληνες με πολιτικά στερεότυπα και συμβατικές ετικέτες που γιγαντώνουν τα κομματικά μίση και πάθη μας, την ώρα που ο Hannibal της απέναντι όχθης  διεκδικεί τη γη και το ύδωρ μας αποκαλύπτοντας το αληθινό, διεκδικητικό του πρόσωπο επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο.

   Ένα πρόσωπο που το έκρυβε τεχνηέντως επί δίμηνο πίσω απ’ τον φερετζέ της ”διπλωματίας των σεισμών”, η οποία εξαϋλώνεται γοργά — παρά τις προσπάθειες διατήρησής της εκ μέρους μας — μαζί με το ιδεολόγημα περί ”ελληνοτουρκικής φιλίας”….

   Φευ! Τα δεδομένα αυτά, αντί να μας συνετίσουν και να ανοίξουν τον δρόμο για εθνική συνεννόηση σε θέματα Εξωτερικής πολιτικής, έδωσαν ήδη την ευκαιρία να αποκαλυφθούν οι προθέσεις αριστεροδεξιών πολιτικών ή συμβούλων τους, οι οποίοι — ξεχνώντας την ιδιότητά τους — αδημονούν για τη ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου.

   Για τη συγκυριαρχία με τους Τούρκους, δηλαδή, επί των κεκτημένων μας σε αυτό.     Αδημονούν να αφεθούν, να μηδίσουν, να ενδώσουν στα κελεύσματα του εχθρού. Αδημονούν να καταφύγουν ως οδοιπόροι στα Σούσα (για να παραφράσω δραματοποιημένα τον καβαφικό λόγο στη ”Σατραπεία”) κομίζοντας δώρα στον ”μονάρχη Αρταξέρξη”, ο οποίος για μας — επί του παρόντος (μέχρι τις τουρκικές εκλογές της 14ης Μαῒου) — ακούει στο όνομα ”Ταγίπ Ερντογάν”.

 Μπροστά στο σκηνικό νέων υποχωρήσεων που διαμορφώνονται στο διεκδικούμενο απ’ τους Τούρκους Αιγαίο (το brand name «Turkaegean» ”ταξιδεύει” από το ’22, εντωμεταξύ, διαφημίζοντας τις «ακτές της ευτυχίας» των Τούρκων στην Ε.Ε), οι μη κομιστές ”δώρων” πολιτικοί και στρατιωτικοί πρέπει να υψώσουν ανάχωμα αντίστασης.

 Ανάχωμα αντίστασης (μέσα και έξω απ’ το ελληνικό Κοινοβούλιο) απέναντι σε οποιαδήποτε απόπειρα αφελληνισμού τμήματος της νησιωτικής επικράτειάς μας. Απέναντι στο ενδεχόμενο να προταθεί μια fast track λύση για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (βλ. Κύπρο), με μοντέλο Πρεσπών…

   Αν ευσταθεί το δημοσίευμα της Χουριέτ (Hürriyet) ότι η ελληνική κυβέρνηση απαγόρευσε σε αξιωματούχους και στρατιωτικούς να επισκεφθούν 23 νησιά μας (αυτά του Ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου) των οποίων την αποστρατιωτικοποίηση ζητά η Τουρκία, αλίμονό μας!!!

   Σε κάθε περίπτωση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαῒου, η Ελλάδα πρέπει να απαντάει αρμοδίως στις τουρκικές προκλήσεις (fake ή μη), ώστε να μην δημιουργείται αίσθημα ανασφάλειας στους νησιώτες και να μην διακυβεύονται τα οικονομικά τους οφέλη ενόψει του επικείμενου θέρους.

   Σε κάθε περίπτωση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της 21ης Μαῒου, χρειάζεται στρατηγική ανασύνταξη και επανιεράρχηση των εθνικών συμφερόντων μας, γιατί χαλαρώσαμε παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει τις άμυνές μας επαναπαυμένοι στη ”διπλωματία των σεισμών” και την παραμυθία περί ”ελληνοτουρκικής φιλίας”.

   Παραμυθία γιατί δεν συντελούνται αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως συμβαίνει στις σχέσεις των αληθινών φίλων. Συντελούνται πάντα μονόπλευρα, με εξιλαστήριο θύμα τα κεκτημένα μας στο Αιγαίο, όπου εκδηλώσαμε ήδη σημάδια ελληνικής υποχώρησης στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών με την μη παρουσία εκεί των στρατιωτικών και πολιτικών ηγεσιών μας.

   Κι αν συμβαίνει αυτό, αν υποχωρήσουμε έστω και στο ελάχιστο ως προς το θέμα αυτό, δεν απέχουμε πολύ από το να δούμε τον θρίαμβο της ”Γαλάζιας Πατρίδας” επί ελληνικού εδάφους, αφού θα ετικεταριστούν και επίσημα θάλασσα και στεριά απ’ τους Τούρκους ως ”διαφιλονικούμενα”, άρα υποψήφια για επιχειρησιακή διεκδίκηση από τη μεριά τους…

   Με τα ενδεχόμενα αυτά ανοιχτά — και σιγή ιχθύος από κυβέρνηση και Αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία τυρβάζει περί όλων των άλλων πλην των εθνικών μας θεμάτων — ηχούν παράταιρα τα επαναλαμβανόμενα από τον Δένδια περί πιστής εφαρμογής των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου από την Ελλάδα, δεδομένου ότι βρίσκεται σε ισχύ πάντα το αξίωμα του Χανς Μοργκεντάου: ”Βιώσιμο είναι εκείνο το κράτος το οποίο διαθέτει επαρκή ισχύ για την εφαρμογή των προνοιών του Διεθνούς Δικαίου που αφορούν την κυριαρχία της Επικράτειάς του”..