Ως επαγγελματίες κατευναστές «καταπίνουμε την κάμηλο» για μια επίπλαστη ειρήνη

Η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Άγκυρα (13/5/’24) ήταν μια προδιαγεγραμμένη για πολλούς διπλωματική κίνηση περαιτέρω διολίσθησης στο… βαθύ κράτος του ελληνικού ”κατευνασμού” (κυρίαρχο στην Εξωτερική πολιτική μας), που ετοιμάζει νέες εθνικές υποχωρήσεις με το πρόσχημα τη συμφιλιωτικής προσέγγισης Ελλάδας-Τουρκίας.

Προσέγγισης η οποία – σε βάση αλήθειας – εξυπηρετεί αποκλειστικά τα γεωπολιτικά σχέδια της Τουρκίας, αφού – με τη συμφιλιωτική πολιτική του ”κατευνασμού” που ακολουθούμε πιστά απ’ το 1996 – έχουμε αυτοπαγιδευτεί στην ψευδαίσθηση περί ελληνοτουρκικής φιλίας (έστω κι αν ο νεοοθωμανισμός βρυχάται στην απέναντι όχθη του Αιγαίου προτάσσοντας απειλητικά το casus belli του) και ήδη τροχοδρομούμε στις ράγες της διαζευκτικής πρόκλησης την οποία εξέπεμψε με το τελευταίο μήνυμά του ο πρωθυπουργός:
– Θέλουμε να μιλάμε με την Τουρκία ή να είμαστε με το δάχτυλο στη σκανδάλη;

Όπερ μεταφραζόμενο παραπέμπει στο: ”Θέλετε πόλεμο ή ειρήνη;”. Πλήρης υιοθέτηση, δηλαδή, της τακτικής του ξεπλύματος της Τουρκίας καθ’ υπόδειξη τρίτων (βλ. σύσταση ΗΠΑ απ’ το ’22: ”Να τα βρείτε με την Τουρκία”, την οποία επανέλαβε τον περασμένο Απρίλιο ο Τζον Κέρι με αφορμή και τα ελληνικά θαλάσσια πάρκα).

Πλήρης απαλλαγή της Τουρκίας, ουσιαστικά, απ’ το βεβαρημένο ποινικό μητρώο που έχει για ιστορία (βλ. Νεοκλής Σαρρής). Και ”πλήρης” σημαίνει ότι σβήνουμε μια και καλή (με μάρτυρα τη διεθνή κοινή γνώμη) την ντροπιαστική στάμπα του εισβολέα από το μέτωπό της επιλέγοντας να συνομιλούμε μαζί της διακρατικά και να κουνάμε παράλληλα το κεφάλι μας από οίκτο στην αιμορραγούσα επί 50ετίας χωρισμένη στα δυο Κύπρο.

Το ”Δεν ξεχνώ” μας ξεχάστηκε και γι’ αυτό βγάλαμε ανερυθρίαστα από το πλάνο των θεμάτων συζήτησης περί των ελληνοτουρκικών διαφορών το κύριο ζητούμενο στο Κυπριακό (βλ. αποχώρηση τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο), για να μην ενοχληθούν ο Ερντογάν και η Τουρκία…

Βάλαμε τις φωνές στον Ράμα (δικαιολογημένα) για την κίβδηλη δημοκρατία στη χώρα του που κάνει την πολιτική εξουσία να σέρνει απ’ τη μύτη τη δικαστική (βλ. περίπτωση Μπελέρη, τον οποίο εγκαταλείψαμε στην ”ειρκτή” με τον τίτλο του υποψήφιου Ευρωβουλευτή), αλλά στάζουμε μέλι όταν μιλάμε για ή με τον οραματιστή της ”Yeni Türkiye”.

Τον οραματιστή της ”Νέας Τουρκίας” Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος από το 2016 και εντεύθεν (βλ. αποτυχημένο πραξικόπημα στρατιωτικών σε βάρος του) μετατρέπει συστηματικά την Τουρκία – υπό το ελεγκτικό βλέμμα του πρώην συγκυβερνήτη του (”Γκρίζου Λύκου”) Ντεβλέτ Μπαχτσελί – από δημοκρατικό, κοσμικό και σύγχρονο κράτος (όπως την ονειρευόταν ο γενοκτόνος ιδρυτής της Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ) σε ισλαμοφασιστικό.

Σε ισλαμοφασιστικό νεοοθωμανικό με τους αντιφρονούντες στη φυλακή και πορεία πλεύσης αναθεωρητική (βλ. τουρκικό αίτημα για αναθεώρηση Συνθηκών Λωζάνης ‘1923] και Παρισίων [1947] και επαναχάραξη ελληνοτουρκικών συνόρων), όπως επιτάσσει το δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” των Τούρκων.

Αλλά, φευ!, αυτά κάνει πως δεν τα βλέπει η μονόπλευρη οπτική των δικών μας. Αυτή που σπεύδει να ”επικοινωνήσει” – άλλοτε με χαριεντισμούς, άλλοτε με μνημόνια οικονομικής και εμπορικής συνεργασίας και άλλοτε με ανώδυνη επίπληξη η οποία ισοδυναμεί με μικρό μπατσάκι στο ”μάγουλο” της Τουρκίας – τη φιλική μας διάθεση προς αυτήν και την ετοιμότητά μας για υποχωρήσεις.

Ο ”Ερντογανισμός”, ως φαίνεται – ιδεολογικό κράμα Ισλάμ και εθνικισμού – έχει γίνει αποδεκτός στην πολιτική και διπλωματική σκηνή του τόπου μας με εκκωφαντικό αντίκτυπο και στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, ο οποίος έχει αντικαταστήσει την κριτική για την ”άψογη στάση” της ελληνικής ουδετερότητας στο Κυπριακό με την αιδήμονα σιωπή του…

Με τις… πλάτες αυτές ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο κατά περιόδους ενεργός ΥΠΕΞ του Γιώργος Γεραπετρίτης, ευνόητο είναι να ”αμπελοφιλοσοφούν” χαλαρά εκφράζοντας στους Τούρκους συνομιλητές τα παράπονά τους για την ισλαμοποίηση και της Μονής της Χώρας (μετά την Αγία Σοφία το ’20), ενώ ”τρέχουν” υπόγειες διεργασίες γύρω από τα φλέγοντα εθνικά μας ζητήματα σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο, την εξέλιξη των οποίων παρακολουθούμε ως εν υπνώσει.

Παρακολουθούμε ως εν υπνώσει και τη θρασεία ρητορική του πολιτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου της Τουρκίας, αφού το δίδυμο αυτό (υπό τις οδηγίες του Τ. Ερντογάν) φαίνεται να συμμετέχει στη χάραξη της πολιτικής του μειονοτικού υποψηφίου κόμματος ΚΙΕΦ (DEB, τουρκιστί) για τις Ευρωεκλογές στη Θράκη, το οποίο κρατούσε για μας μια δυσάρεστη έκπληξη.

Και αυτή έχει να κάνει με την απόφασή του να μην είναι αμιγώς μουσουλμανικός ο συνδυασμός καθόδου του στις Ευρωεκλογές, καθώς ενέταξε τελικά στο ”Κόμμα Φιλίας, Ισότητας, Ειρήνης” υποψήφια (ονόματι Ευγενία Νατσουλίδου) η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως μέλος της ελληνική ”μακεδονικής (sic) μειονότητας”. Κάτι που επιβεβαίωσε ήδη η ”Μακεδονική Κίνηση Προώθησης της Μητρικής Γλώσσας Κρίστε Μισίρκωφ” στα Σκόπια.

Το ακούει αυτό ο λαλίστατος στο tik-tok πρωθυπουργός ή κάνει πως δεν το ακούει γιατί δεν το θεωρεί σοβαρή αιτία για σύσταση στην Άγκυρα να μην αναμειγνύεται (με πρόθεση να βλάψει τα εθνικά μας συμφέροντα) στα των εκλογών μας;

Τα ακούει δεν τα ακούει, όμως, θα τα βρει γρήγορα μπροστά του και το χειρότερο είναι ότι θα τα βρει και η Ελλάδα μας λόγω αναμενόμενης προβολής (σε περίπτωση νίκης) της αναθεωρητικής πλατφόρμας του ΚΙΕΦ-DEB στην ελληνική Βουλή:

1. ΠΡΟΒΟΛΗΣ των αναθεωρητικών θέσεων, δηλαδή, της Τουρκίας για τη Θράκη, σε περίπτωση εκλογής του αυτοαποκαλούμενου κόμματος της ”Τουρκικής Μειονότητας” κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) που χαρακτηρίζει μουσουλμανική και όχι τουρκική τη μειονότητα Δυτικής Θράκης.

Σημειωτέον ότι ερείσματα του ΚΙΕΦ-DEB (πέραν της έμμεσης στήριξής του από ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ λόγω της επιλογής τους πιθανώς να μην εκπροσωπούνται μουσουλμάνοι μειονοτικοί στα ψηφοδέλτιά τους, προς ενίσχυση της προοπτικής για εκλογή του ΚΙΕΦ-DEB), φαίνονται να είναι (σε επίπεδο ηγετικής εκπροσώπησης) τα ακόλουθα:

Η Συμβουλευτική Επιτροπή της ”Μουσουλμανικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης” (BTTADK), η ”Ένωση Ξάνθης” (ITB), η ”Ένωση μουσουλμανικής Νεολαίας Κομοτηνής (GTGB) – που ”έκλεισε επειδή είχε τη λέξη ‘τουρκικό’ στην επιγραφή της”, σύμφωνα με καταγγελία του προέδρου της – και ο Σύλλογος Δασκάλων Δυτικής Θράκης, με συνεργατικές βακτηρίες την… υπόγεια του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής και την… υπέργεια του παράνομου Μουφτή Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερίφ.

Με δεδομένα αυτά, γίνεται αντιληπτό γιατί είναι ομόθυμη και πολύπλευρη η… ”κατεβασιά” της Τσιγδέν Ασάφογλου στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου.

Της επικεφαλής του ΚΙΕΦ-DEB, δηλαδή, που έχει το θράσος να μιλά για στερήσεις δικαιωμάτων στην μουσουλμανική μειονότητα Θράκης (”τουρκική” κατ’ εκείνη), όταν τα μέλη της αυξάνονται και πληθύνονται κατ’ έτος λόγω αναβάθμισης του επιπέδου διαβίωσής τους, σε αντίθεση με τς ελληνικές μειονότητες οι οποίες φυτοζωούν σε τουρκικό έδαφος (βλ. Ίμβρο, Τένεδο, Κωνσταντινούπολη κλπ) και γι’ αυτό τείνουν να εξαφανιστούν υπό συνθήκες ”ελεγχόμενης ελευθερίας” …

2. ΠΡΟΒΟΛΗΣ, μέσω της αναθεωρητικής πλατφόρμας του ΚΙΕΦ-DEB στην ελληνική Βουλή (σε περίπτωση εκλογής του μειονοτικού κόμματος Θράκης) των αλυτρωτικών θέσεων της ”Βόρειας Μακεδονίας” δια της υποψήφιας… ”μακεδονικής” καταγωγής Ευρωβουλευτού του κόμματος της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης (βλ. Ευγενία Νατσουλίδου), που κατεβαίνει στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου σε ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο αμφισβήτησης της ”Συμφωνίας των Πρεσπών” μετά την θριαμβευτική νίκη της πρόσφατα ορκισθείσας νέας Προέδρου των Σκοπίων (υποψήφιας του εθνικιστικού VMRO-DPMNE).

Μετά την εκλογή της Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα, δηλαδή, η οποία έκανε ήδη πράξη κατά την ορκωμοσία της την προεκλογική υπόσχεσή της. Αποκάλεσε στη Βουλή των Σκοπίων τη χώρα της όχι ”Βόρεια Μακεδονία”, αλλά ”Μακεδονία”, κίνηση πρόδηλη των προθέσεών της να ακυρώσει τη ”Συμφωνία των Πρεσπών”, αν και το κείμενο του όρκου το οποίο απήγγειλε ο πρόεδρος της απερχόμενης Βουλής Γιόβαν Μίτρεσκι καλώντας την να το επαναλάβει ονομάτιζε τη χώρα τους με το νέο συνταγματικό της όνομα:”Βόρεια Μακεδονία”.

Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ήταν άμεση και αυστηρή (”Η πράξη αυτή παραβιάζει κατάφωρα τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και το Σύνταγμα της γείτονος χώρας”). Το ίδιο αυστηρή ήταν και η αντίδραση του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος χαρακτήρισε την πρωτοβουλία της Σιλιάνοφσκα ”προκλητική, παράνομη και ανεπίτρεπτη”.

Σε κάθε περίπτωση, την ώρα που είμαστε ”χαλαροί” ρίχνοντας όλο το βάρος στις πολιτικές σκοπιμότητες ενόψει των Ευρωεκλογών του Ιουνίου, τα σύννεφα στον εθνικό μας ορίζοντα πυκνώνουν, καθώς ανοίγουν και πάλι μέτωπα που νομίζαμε ότι είχαμε κλείσει:

Οι Σκοπιανοί ξαναγίνονται…”Μακεδόνες” προεδρική αδεία, ο Έντι Ράμα έρχεται και μας προκαλεί στο σπίτι μας δίνοντας ρεσιτάλ εθνικισμού και μισαλλοδοξίας απέναντι στην Ελλάδα (βλ. ομιλία του στο Κλειστό Γαλατσίου μπροστά σε χιλιάδες Αλβανούς με αναφορές στη Μπουμπουλίνα και τους Τσάμηδες), ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν (βλέποντας ότι πέρασαν οι εκφοβισμοί του για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και τα 12 ν μ) θέλει να κάνει παιχνίδι σε Θράκη – Αιγαίο και Ιόνιο.

Πέραν αυτού, κρατά κλειστά τα χαρτιά του για τα μελλοντικά σχέδια της Τουρκίας στην Κύπρο. Η δε ευχή που εξέφρασε στη συνέντευξη Τύπου με τον Έλληνα πρωθυπουργό για δίκαιη λύση του Κυπριακού, είναι μνημείο υποκρισίας γιατί αίρεται απ’ την παρουσία του τουρκικού στρατού κατοχής στο βόρειο τμήμα της. Κι αυτό δεν μπορεί να μην αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε, πολύ περισσότερο όταν δεν έχει αναγνωρίσει η πρώτη ακόμα την Κυπριακή Δημοκρατία.

Όσο για τα άλλα θέματα που συζητήθηκαν και μας αφορούν άμεσα, αξίζει να σημειωθεί η εμμονή του Τούρκου Προέδρου στην… αδικημένη μουσουλμανική μειονότητα Θράκης, τη στιγμή που αυτή ανθίζει πληθυσμιακά, ενώ η ελληνική σε τουρκικό έδαφος συρρικνούται.

Πέραν αυτού ο ίδιος, αφού ολοκλήρωσε την προσβολή των ιερών συμβόλων της Ορθοδοξίας ισλαμοποιώντας Ναούς και Μονές-σύμβολα της Ορθοδοξίας της πάλαι ποτέ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (σ.σ: Τα μασημένα λόγια του στη συνέντευξη περί… ελεύθερης επισκεψιμότητας στη Μονή της Χώρας είναι έπεα πτερόεντα), διοργανώνει πανηγυρικές φιέστες για να εισπράξει τα ”εύγε” των ισλαμιστών.

Διοργανώνει και διπλωματικές επαφές ”χαμηλής πτήσης” (βλ. επίσκεψη Μητσοτάκη στην Άγκυρα) με σκοπό να εδραιώσει τη φήμη του ως… εξέχοντα φιλειρηνιστή διπλωμάτη, πέραν εκείνης του ”κατακτητή μνημείων” του Βυζαντινού Χριστιανισμού στον μήνα Άλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Όλα αυτά τα κάνει και τα πετυχαίνει ο Ταγίπ Ερντογάν, γιατί είναι σίγουρος ότι έχει απέναντί του επαγγελματίες κατευναστές που ”καταπίνουν την κάμηλο” για μια επίπλαστη ειρήνη.

Επαγγελματίες κατευναστές που δαπανούν χιλιάδες ευρώ προκειμένου να αναστηλώσουν οθωμανικά τζαμιά και μνημεία, ενώ κάνουν τα ελάχιστα για τη διάσπαρτη στη Μεσόγειο και τη Μικρασία πολιτιστική κληρονομιά τους…