Παλαιότερα λέγαμε ότι όποτε βρέξει κινδυνεύουμε να πνιγούμε και όποτε πιάσει φωτιά, κινδυνεύουμε να καούμε. Πιο πρόσφατα μάθαμε να μην μπαίνουμε στο τρένο, γιατί ανάλογα με ποιος ” σταθμάρχης ” δουλεύει, κινδυνεύουμε να σκοτωθούμε.
Ούτε και στην Εθνικη οδό μπορούμε να κυκλοφορούμε γιατί κινδυνεύουμε να πέσουμε σε κάποιον λαθροδιακινητή που οδηγεί ανάποδα .Τώρα, ούτε και για καφέ στο γήπεδο θα πηγαίνουμε γιατί κινδυνεύουμε να μας μαχαιρώσουν.
Το να μην περπατάμε σε συγκεκριμένες γειτονιές γιατί υπάρχει ο κίνδυνος ληστείας, δολοφονίας ή βιασμού από συμμορίες αλλοδαπών ή ευαίσθητων κοινωνικά ομάδων, το ξέρουμε, αλλά δεν το λέμε γιατί αυτό είναι ” ρατσισμός “.
Τους ενόχους για όλα τα παραπάνω, κατά καιρούς ,τους μαθαίνουμε. Είναι τα αυθαίρετα στα ρεματα , ο στρατηγός άνεμος, κάποιος σταθμάρχης, τώρα τελευταία είναι και κανένας διευθυντής της τροχαίας εθνικών οδών. Πολιτικές ευθύνες των κυβερνώντων δεν υπάρχουν.
Αυτοί απλά προεδρεύουν ή απουσιάζουν σε διακοπές. Και άμα, σπάνιο πράγμα, βρεθεί κάποια πολιτική ευθύνη, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της παραπομπής των ενόχων, αυτή έχει παραγραφεί.
Όμορφος κόσμος, πολιτικά φτιαγμένος έτσι ώστε μέσα στον κυκεώνα των γεγονότων και της καθημερινότητας, η μία είδηση ή μάλλον η κάθε τραγωδία να κάνει την προηγούμενη να ξεχνιέται. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο να λέμε ότι δεν υπάρχει κράτος για τον πολίτη αυτής της χώρας. Κρατος που να του παρέχει ένα στοιχειώδες επίπεδο ασφάλειας και ποιότητας ζωής.
Έτσι είναι. Αυτό το κομματικό κράτος έχει φτιαχτεί και δομηθεί έτσι ώστε ο πολίτης και τα συμφέροντα του να είναι στην τελευταία γραμμή ενδιαφέροντος. Αντίθετα, τα συμφέροντα της κάστας που αποτελεί την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ αυτής της χώρας , είναι αυτά που με κάθε τρόπο προστατεύονται.
Δεν έχει νόημα λοιπόν εδώ να μιλάμε για ανίκανο ή ελιπές κράτος αφού αυτό το ίδιο το κράτος, όπως είναι δομημένο, αποτελεί το πρόβλημα. Αυτό το κράτος των κομματικών συμφερόντων που εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη ολιγαρχία και αυτό το κράτος οφείλει να εκλείψει.
Λαϊκισμός θα σπεύσει κάποιος να πει.Ας το πει όπως θέλει γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Ετσι λοιπόν το νόημα δεν είναι το περισσότερο ή λιγότερο κράτος. ούτε η περισσότερη ή λιγότερη αστυνόμευση. Το ζήτημα είναι η φύση του κράτους και φύση της αστυνόμευσης. Για ποιον θα λειτουργεί και ποιανού τα συμφέροντα θα εξυπηρετεί.
Ας αφήσουμε τους πολιτικούς και τους κυβερνώντες στις μόνιμες ουσιαστικά, διακοπές τους . Αυτό μπορούν και αυτό κάνουν, γι’αυτό ψηφίζονται και λειτουργούν σαν εταιρεία περιορισμένης ευθύνης. Ας δούμε τις δικές μας ευθύνες, ας δούμε το Εθνικό και κοινωνικό συμφέρον με βάση την ολότητά του και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας ,οι πολίτες ,για την αλλαγή του.
