«Σεισμός» συμφιλίωσης ή αφορμή αναθεώρησης των ελληνοτουρκικών συνόρων;

”Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!”, λέει ο σοφός λαός μας. Και ο Ταγίπ Ερντογάν είπε όχι μία, όχι δύο, αλλά χίλιες δύο μεγάλες κουβέντες στην εικοσαετία πρωθυπουργίας και προεδρίας του.

Το αποκορύφωμα αυτών, μάλιστα, ξεδιπλώθηκε σε όλο το μεγαλοϊδεατικό μεγαλείο του από το ανεπιτυχές πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 μέχρι σήμερα. Μέχρι τον τελευταίο μεγάλο σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου, συγκεκριμένα, στην Τουρκία και τη Συρία.

Τον σεισμό που περίμενα να κάνει ταπεινό και συμφιλιωτικό με τους γείτονές του τον Τούρκο Πρόεδρο, αλλά – φευ! — ήλπιζα επί ματαίω, γιατί — λίγες ώρες μετά τον θανάσιμο χορό των 7,8 ρίχτερ που μετέτρεψε σε σωρό ερειπίων τη χώρα του — ο μισερός Ερντογάν διέταξε τον στρατό του να βομβαρδίσει τις συριακές δυνάμεις και τους Κούρδους σε περιοχές 35χλμ βόρεια από το Χαλέπι.

Ήταν άλλη μια επίδειξη της πυγμής του  κατά εξωτερικών αντιπάλων, αλλά και εσωτερικών ενόψει των επερχόμενων τουρκικών εκλογών της 14ης Μαιου. Της μέρας που ”ο αείμνηστος Μεντερές είπε ‘φτάνει πια’ και βγήκε από την κάλπη με μεγάλη νίκη”, όπως αποκάλυψε ο ίδιος υπονοώντας τον λόγο της ημερολογιακής επιλογής του…

Σ’ όλο αυτό το διάστημα, εντωμεταξύ, ο ηγέτης της γείτονος έχει… ‘ξεφύγει’ ουκ ολίγες φορές πότε με τις μεγαλοστομίες του για την υπεροχή της Τουρκίας στη θάλασσα και τον αέρα έναντι της Ελλάδας (”οι πύραυλοι Tayfun θα χτυπήσουν την Αθήνα” κλπ), πότε με τους εκφοβισμούς του (”Μπορεί να έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά… και θα έρθουμε”) και πότε με τις προειδοποιήσεις του (”Μην τα βάζετε μαζί μας”, ”Συμμορφωθείτε και δεν θα ρίξουμε”) υπαινισσόμενος την ικανοποίηση του αιτήματός του για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας.

Για να μη θυμηθώ τη στομφώδη επίδειξη δύναμης έναντι των πολιτικών αντιπάλων του με καυχησίες για τα επιτεύγματά του (”Βήμα βήμα οικοδομήσαμε και οικοδομούμε την μεγάλη και ισχυρή Τουρκία”), μέχρι να φτάσει σε ένα βράδυ να γκρεμιστεί αυτή από τον φονικό σεισμό.

Τον σεισμό που ανάγκασε τον Ταγίπ Ερντογάν να (παρα)καλέσει τον επιχειρηματικό κόσμο της Τουρκίας να ενισχύσει το AFEAD (Volunteering Project), σύστημα εθελοντισμού υπό την αιγίδα της Τουρκικής Προεδρίας για περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, όπως ο πρόσφατος φοβερός σεισμός που ήταν ίδιου μεγέθους με εκείνον του Δεκεμβρίου του 1939 ο οποίος είχε σκοτώσει 30.000 ανθρώπους στην Τουρκία.

Ο τρόμος τη στιγμή του σεισμού και των μετασεισμικών δονήσεων και οι συμπυκνωμένες χρονικά φριχτές εμπειρίες που βίωσαν οι Τούρκοι πολίτες άνοιξαν τα μάτια πολλών, οι οποίοι κατάλαβαν πως τόσο καιρό ο Ταγίπ Ερντογάν τους εργαλειοποιούσε ψηφοθηρικά ποτίζοντάς τους άδικα με ανθελληνικό μίσος.

Άδικα γιατί, στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους, οι πρώτοι που έσπευσαν να τους δώσουν χέρι βοήθειας ήταν οι ”εχθροί” τους οι γείτονες, οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν στους δοκιμαζόμενους Τούρκους ως ”καλοί Σαμαρείτες” (βλ. ενδεικτικά tweets: ”Όμορφοι άνθρωποι που χαίρονται και κλαίνε από τη χαρά τους, σαν να έσωσαν το δικό τους παιδί. Ευχαριστώ Ελλάδα” ή ”Ένας γενναίος εχθρός είναι καλύτερος από έναν άθλιο φίλο. Ευχαριστούμε Ελλάδα” κλπ).

Το ίδιο αλληλέγγυοι είχαμε σταθεί εμείς οι Έλληνες και σε ανάλογες καταστάσεις το 1999 (στο Ιζμίκ) και το 2020 (στη Σμύρνη), όταν δοκιμάστηκε πάλι από σεισμούς η Τουρκία. Αλλά γρήγορα τα δάκρυα στέγνωσαν και ξεχάστηκαν οι ευεργεσίες μας, για να μην πω ότι γύρισαν μπούμερανγκ σε εμάς, αν πάρω στα σοβαρά τα εξωφρενικά λόγια του ανθέλληνα Τζιχάτ Γιαϊτζή, ”πατέρα” της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (βλ.”Οι Έλληνες διασώστες ήρθαν στην Τουρκία για να μας κατασκοπεύσουν, όπως το ’99!!!).

Ξεχάστηκαν οι ευεργεσίες μας, κατά κύριο λόγο, γιατί τις σάρωσε ο άνεμος του τουρκικού αναθεωρητισμού, της επιθετικότητας και διεκδικητικότητας κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την γείτονα χώρα. Για τον λόγο αυτό το ”ευχαριστώ” του εκπροσώπου της Τουρκικής Προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν δεν αρκεί για να μας καθησυχάσει ότι δεν θα επανέλθουμε στο ίδιο ”καταδιωκτικό” κλίμα εδαφικών διεκδικήσεων της Τουρκίας σε βάρος των εκπροσώπων του Ελληνισμού στη Μεσόγειο.

Μας έχει προϊδεάσει για το ”δεν αρκεί”, άλλωστε, το γεγονός ότι — πριν περάσει καν εβδομάδα από τον μεγάλο σεισμό —  το ΥΠΕΞ του δοκιμαζόμενου ”άσπονδου φίλου” εξ Ανατολών μας αρνήθηκε τη χείρα βοήθειας της Κύπρου επιβεβαιώνοντας ότι το μνησίκακο πνεύμα της τουρκικής ηγεσίας δεν προτίθεται να δώσει δείγματα συμφιλίωσης, γιατί εξακολουθεί να έχει ακατανίκητη διάθεση να κάνει πράξη την αναθεώρηση των ελληνοτουρκικών συνόρων σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Με δεδομένο αυτό, εξηγούνται πολλά από όσα εκτυλίσσονται παράλληλα με τα δραματικά γεγονότα στην Τουρκία. Και δεν εννοώ την κακομοιριασμένη εικόνα του ”θεοσεβούμενου” Ερντογάν, που βρήκε αποκούμπι στον Θεό και τη μοίρα για να αποσείσει τις ευθύνες του ενώπιον των σεισμόπληκτων του Μαράς (επαρχία Καχραμάνμαρας, Νότια Τουρκία).

Ούτε εννοώ τα διάφορα ιλαροτραγικά που ακούστηκαν σε τουρκικά κανάλια από στελέχη του κυβερνώντος ΑΚΡ, τύπου ”Ο Αλλάχ μας τιμώρησε, γιατί οι γυναίκες δεν φορούσαν μαντήλες”, προκειμένου να αποφύγουν το εκλογικό ”μαύρισμα”. Γιατί, ήδη, ο αρχηγός τους και όλο το καθεστώς Ερντογάν δέχεται σφοδρές επικρίσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λόγω της ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού και της ανυπαρξίας αντισεισμικού ελέγχου ακόμη και στα δημόσια κτίρια, που αποδείχθηκαν χάρτινα.

Εννοώ και ”σημαδεύω” την παμπόνηρη και κάθε άλλο παρά φιλειρηνικών προθέσεων τουρκική ηγεσία (το τρίο Ερντογάν-Τσαβούσογλου-Ακάρ προτάσσει τον ανθελληνισμό του έναντι όλων κι αυτό ας το έχουν υπόψη τους Μητσοτάκης και Δένδιας), αφού οι κατασκοπευτικές πτήσεις των τουρκικών UAV bayraktar πάνω από τα ελληνικά σύνορα μόνο φιλικές διαθέσεις προς την Ελλάδα δεν δείχνουν.

Μόνο φιλικές διαθέσεις δεν δείχνει και το γεγονός ότι η Τουρκία — συνεχίζοντας ακάθεκτη την αναθεωρητική πολιτική Ερντογάν που αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα του Ελληνισμού — εξέδωσε την NOTAM A0968/23 σε βάρος της Ελλάδας δεσμεύοντας για άσκηση στις 16 Φεβρουαρίου περιοχή δυτικά της Λέσβου.

Κι αυτό παρά την απόρριψη από τη χώρα μας του προηγηθέντος αιτήματός της λόγω παρανομίας, γιατί παραβιάζει τον Εθνικό Εναέριο Χώρο και το FIR Αθηνών που είναι τα 10 νμ (τα οποία αμφισβητεί η Τουρκία αποδεχόμενη τα 6νμ)… Κι αυτό ενώ η ελληνική πλευρά στάθηκε από την πρώτη στιγμή αλληλέγγυα στον σεισμόπληκτο τουρκικό λαό και πιέζει για βοήθεια υπέρ του στις Βρυξέλλες…

Το ηθικό έλλειμμα του εκπεσόντα  στη συνείδηση του τουρκικού λαού νεο-Οθωμανού ”σουλτάνου” και των υψηλόβαθμων αξιωματούχων αποτελεί προέκταση, φυσικά, εκείνου των συμβούλων και παρασυμβούλων τους και, προπάντων, του απόστρατου ναυάρχου και συγγραφέα Τζεμ Γκιουντενίζ.

   Του ”πατέρα” της ”Γαλάζιας Πατρίδας” που έφτασε σε τέτοιο βαθμό ανανδρίας (στην προσπάθειά του να σκιάσει την ιερότητα της ελληνικής αλληλεγγύης προς τον δοκιμαζόμενο τουρκικό λαό), ώστε να αφήσει υπονοούμενα ότι οι ομάδες διάσωσης της χώρας μας αποστέλλονται στην Τουρκία για να την… κατασκοπεύσουν όπως το ’99!!!

Όλες αυτές οι φαιδρότητες του ”θεωρητικού” του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού γίνονται σε απάντηση των δικών μας αφελών που νομίζουν ότι ο σεισμός στην αντίπερα όχθη μπορεί να γεμίσει με άνθη το χάσμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Γίνονται σε απάντηση και του μισητού εχθρού του Ταγίπ Ερντογάν Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος — από το ορεινό κρησφύγετό του στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ — δήλωσε με αφορμή την αλληλέγγυα προσφορά της ΕΜΑΚ στην Τουρκία:

”Είμαστε ικανοποιημένοι με τους Έλληνες αδελφούς μας. Δεν θα ξεχάσουμε την καλοσύνη και τις αγκαλιές τους και θα γράψουμε τα ονόματά τους στην ιστορία με χρυσά και ασημένια γράμματα”.

Κι αυτά τα λόγια πάνε εντελώς κόντρα στο ανθελληνικό μένος που προσπαθεί να εμφυσήσει (στην τελευταία επταετία, κυρίως) ο Ταγίπ Ερντογάν στους πολίτες της χώρας του, για να στηρίξει και να συντηρήσει το μεγαλοϊδεατικό όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Το όραμα που έχει τις ευλογίες του Ντεβλέτ Μπαχτσελί (εθνικιστή συγκυβερνήτη του) και της εγχώριας ελίτ της Τουρκίας η οποία στηρίζει το AKP (το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), το πολιτικό πρόγραμμα του οποίου ανακοινώθηκε πρόσφατα και έχει κεντρικό τίτλο ”Ο Αιώνας της Τουρκίας”.

Τίτλος συνθηματολογικός, προσαρμοσμένος εμφανώς στην προεκλογική καμπάνια του Ταγίπ Ερντογάν για τα μεγαλεπήβολα οράματά του που θα έδιναν το στίγμα της μεγάλης Τουρκίας, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης 100ετηρίδας του τουρκικού κράτους από τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Φευ! ”Ἂλλαι μὲν βουλαὶ ἀνθρώπων, ἄλλα δὲ Θεὸς κελεύει”. Και, εν προκειμένω, το ”ἄλλα” είναι ο μέγας σεισμός της 6ης Φεβρουαρίου, που πήρε και σήκωσε  την εθνική ρητορική και τα σχέδια του Τούρκου Προέδρου για το ’23 (σε βάρος του Ελληνισμού, κυρίαρχα) ”πρίν ἀλέκτορα φωνῆσαι τρις”, αναγκάζοντάς τον να ρίξει όλο το βάρος στο εσωτερικό της Τουρκίας μέχρι τις εκλογές της 14ης Μαῒου, αν και δεν αποκλείεται να τις αναβάλει κι αυτές για έναν χρόνο χωρίς να χρειαστεί να πάρει την άδεια της τουρκικής Βουλής…

   Οπότε το ερώτημα που προκύπτει για μας είναι, αν ο τελευταίος σεισμός θα λειτουργήσει ως γέφυρα συμφιλίωσης Ελλάδας-Τουρκίας ή θα γίνει αφορμή (με στόχο τον αποπροσανατολισμό των Τούρκων ψηφοφόρων) για επίσπευση των σχεδίων του Ταγίπ Ερντογάν  που έχουν να κάνουν με την αναθεώρηση των ελληνοτουρκικών συνόρων.

   Κι αυτό το τελευταίο θεωρώ ότι είναι το επικρατέστερο σενάριο, γιατί — στην περίπτωση της Τουρκίας — δεν παύει να ισχύει η λαϊκή παροιμία ”Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του”.

Που πάει να πει πως πρέπει να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα ως Ελλάδα και ως Έλληνες. Να συνεχίσουμε να είμαστε γενναιόδωροι ανθρωπιστικά προς τον πάσχοντα τουρκικό λαό, αλλά ταυτόχρονα  να φυλάμε τα νώτα μας στρατιωτικά στο θέμα διαφύλαξης της εδαφικής μας ακεραιότητας και των κεκτημένων του Ελληνισμού στην περιοχή μας (Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος), γιατί – με την παραμικρή δική μας υποχώρηση — η αναθεωρητική και διεκδικητική Τουρκία θα γυρίσει να μας δαγκώσει είτε Ερντογανική είτε Κεμαλική είναι αυτή…