Σκοτάδι εθνικής παρακμής πριν τη χαραυγή σε Ελλάδα-Κύπρο

Από καταβολής του Νεοελληνικού κράτους (1830) τρεις είναι οι χαίνουσες πληγές που το ταλανίζουν διαχρονικά, γιατί δεν τολμούν να τις θεραπεύσουν οι εκάστοτε (και κατ’ επίφαση ενίοτε) διαχειριστές της εξουσίας: ο διχασμός, ο κομματισμός και οι μισές αλήθειες των ‘αρχόντων’ προς τους ‘αρχομένους’.

Χαμερπή δείγματα της πρώτης πληγής (του διχασμού) είδαμε πρόσφατα με αφορμή τον θάνατο του τ. Βασιλιά Κωνσταντίνου, που έδωσε έναυσμα σε χοληφόρες δημοσιογραφικές πένες να επιδοθούν σε αγώνα αναβίωσης του Εθνικού Διχασμού μεταξύ Βασιλικών-Βενιζελικών δίνοντας σε αυτόν ανιστόρητες προεκτάσεις.

Προεκτάσεις… οικειοποίησης του Ελευθέριου Βενιζέλου από την Αριστερά, ενώ είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο θριαμβευτής της Συνθήκης των Σεβρών (1920) και πατέρας του ”ιδιώνυμου” υπήρξε ένας υγιής εθνικιστής, πατριώτης και μεγαλοϊδεάτης, ο οποίος κάθε άλλο παρά υιοθετούσε τους ιδεολογικούς στοχασμούς του πρωτοπόρου του κομμουνισμού Καρλ Μαρξ, για να τον οικειοποιούνται σήμερα — προς χάριν των κομματικών συμφερόντων τους — οι εκπρόσωποι του ”Προοδευτισμού” στην Ελλάδα.

Σε κάθε περίπτωση, με έναυσμα έναν ”βασιλικό” θάνατο, επιβεβαιώθηκε το μπρος πίσω στον εθνικό βηματισμό μας με θλιβερό επιμύθιο συναφές με τον τίτλο ”Ο θάνατος του τελευταίου και μοιραίου μονάρχη σφράγισε το τέλος του θεσμού της Βασιλείας στη χώρα μας”.

Τίτλο που πρόβαλε κατά κόρον ο ”δημοκρατικός” Τύπος,  οι εκπρόσωποι του οποίου ξεχνούν κατά το δοκούν ότι η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών αντίκειται  στη δημοκρατία και τον πλουραλισμό ως κύριο πλεονέκτημά της.

Νοσηρά δείγματα της δεύτερης πληγής (του κομματισμού) βλέπουμε χρόνια τώρα, καθώς το τσουνάμι της παρακμής (το πιο βαθύ σκοτάδι πριν τη χαραυγή) έχει αποκτήσει διαχρονικά χαρακτηριστικά αναδεικνύοντας, μεταξύ των παθιασμένων κομματικών διαφορών, ως διαβρωτικές για το κοινό καλό και το εθνικό συμφέρον τις ποτισμένες με εμφυλιοπολεμικό μένος κομματικές αντιμαχίες για θέματα πολιτικής ”εξυγίανσης”.

Για θέματα πολιτικής ‘εξυγίανσης’ σε πλαίσιο ψευδαισθήσεων, φυσικά, αφού ο  άκρατος κομματισμός — όσο μένει αθεράπευτος — εγκυμονεί νέους κύκλους διάλυσης της κρατικής μηχανής, διαφθοράς και αναξιοκρατίας.

Εγκυμονεί πολιτικές που βρίθουν από στείρα κενολογία, η οποία οδηγεί σε έκπτωση των δημοκρατικών λειτουργιών, ανυπόφορες στερήσεις σε τμήματα της κοινωνίας μας, απίσχναση των φτωχών λόγω αδυναμίας βιοπορισμού τους, ισχυροποίηση των ισχυρών και μια εξουσία αχαλίνωτη.

Μια εξουσία που κόβει και ράβει αυθαίρετα κατά τα συμφέροντά της. Μια εξουσία που αδιαφορεί προκλητικά για την εφαρμογή των νόμων, των συνταγματικών νομοθετημάτων και των θεσμών και μετατρέπει σταδιακά τη δημοκρατία σε ”κουτοκρατία” και σε ”δημοκρατία εν ολιγαρχία”.

Σε δημοκρατία που αφήνει — σε διακομματικό και διακυβερνητικό επίπεδο — ορθάνοιχτες κερκόπορτες στο μεταναστευτικό και τα υπόλοιπα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας, όπου κυριαρχούν κοντά μισό αιώνα τώρα οι μισές αλήθειες (η τρίτη πληγή που λέγαμε).

Μισές αλήθειες στο Κυπριακό, όπου όζουν για 49 χρόνια τα λιμνάζοντα ύδατα της κυπριακής τραγωδίας την οποία προκάλεσε η ελληνική Χούντα, με αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων 200.000 προσφύγων απ’ τα Κατεχόμενα, χωρίς να τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Οι Τούρκοι κατακτητές τους, δηλαδή, οι οποίοι έγραψαν απ’ το ’74 και εντεύθεν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα καταδικαστικά ψηφίσματα του  ΟΗΕ για την παραμονή του στρατού κατοχής στην Κύπρο και — παρά τη  διεθνή κατακραυγή ”χθες” για την ανακήρυξη της ‘ΤΔΒΚ απ’ τους Τουρκοκύπριους — εργάζονται σήμερα πυρετωδώς για τον εποικισμό των Κατεχομένων και την αναγνώριση της ”Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου” από τουρκόφωνες χώρες.

Απόδειξη του πρώτου είναι η δημιουργία βάσης-ραντάρ στην Καρπασία, η αναβάθμιση του αεροδρομίου του  Λευκονοίκου για υποδοχή μη επανδρωμένων αεροσκαφών (drones) και η κατασκευή ναυτικής βάσης στο Μπογάζι, με τελικό σκοπό την μετατροπή της Μεγαλονήσου σε προκεχωρημένο φυλάκιο της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, το όραμα της οποίας ονειρεύεται να υλοποιήσει ο Νεο-Οθωμανός Τούρκος Πρόεδρος.

Το τουρκικό ναυτικό δόγμα του στρατηγικού βάθους (”Γαλάζια Πατρίδα”) — σε αγαστή σύζευξη με εκείνα του τουρκικού αναθεωρητισμού και μεγαλοϊδεατισμού — δεν έπαψαν στιγμή να διαφεντεύουν στα όνειρα των Τούρκων από εποχής Κεμάλ Ατατούρκ και εντεύθεν. Γι’ αυτό και ο Ταγίπ Ερντογάν βιάζεται να βάψει κόκκινα το Αρχιπέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο εκτοπίζοντας κάθε ίχνος Ελληνισμού απ’ τις κοιτίδες του στο Αιγαίο και την Κύπρο.

Για αμφότερες τις κοιτίδες αυτές έχουν λεχθεί μισές αλήθειες που κυοφορούν βαριά, ένοχη σιωπή, όλο μυστικά και ψέματα, πίσω από τα οποία κρύβονται ημεδαπά και αλλοδαπά συμφέροντα, πλουτοφόρες συνεργασίες σε επίπεδο γεωπολιτικής και κοινός αγώνας των προνομιούχων ”Μεγάλων” του ΝΑΤΟ (οι οποίοι ηγεμονεύουν σε Ελλάδα-Κύπρο και άλλα κράτη-αποικίες τους)  για θωράκιση των δικών τους συμφερόντων και της συλλογικής απληστίας τους.

Τα τεκμήρια της απληστίας αυτής σε βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού είναι διαχρονικά και συγκλονιστικά, αρχής γενομένης από τα καλά και συμφέροντα των Γερμανών, τους οποίους αναγορεύσαμε σήμερα — δια της μυστικής διπλωματίας μας — σε επιδιαιτητές των διαφορών μας με τους Τούρκους στο Αιγαίο, αν και έχουν ανθελληνική προϊστορία.

Κι αυτό το τελευταίο δεν ξεχνιέται με τίποτα, γιατί είναι μέρος της ιστορίας των ”Χαμένων Πατρίδων” του Ελληνισμού, αφού  οι Γερμανοί κρύβονταν πίσω από την αρπαγή περιουσιών Ελλήνων Μικρασιατών το 1914 (σ.σ: Η Deutsche Bank άνοιξε τότε τα χρηματοκιβώτιά της και τα μοίρασε στους Γερμανούς, για να αγοράσουν τους κόπους μιας ζωής των Ελλήνων).

Κρύβονταν πίσω κι απ’ τον πρώτο διωγμό των Ρωμιών στα  μικρασιατικά παράλια, τη σφαγή στη Φώκαια και τη σκόπιμη και συστηματική εξόντωση των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου (Γενοκτονία Ποντίων από τους Τούρκους), στη δεκαετία 1913–1923.

Και μιας και έκανα λόγο για συλλογική απληστία των ”Μεγάλων” της Δύσης, να θυμίσω ότι — στην περίπτωση της Κύπρου και σύμφωνα με πληροφορίες που φτάνουν από τουρκοκυπριακά Μέσα –  εκτός απ’ την Γερμανία, είναι και η Βρετανία που συμμετέχει στην κλεπταποδοχή και τον σφετερισμό κατεχόμενων κυπριακών περιουσιών στη Βόρεια Κύπρο.

Από κοινού Γερμανοί, Βρετανοί και άλλοι Ευρωπαίοι, ουσιαστικά, επιμερίζονται ανενδοίαστα και ανεμπόδιστα τη συνενοχή για παράνομη κατοχή εδάφους στη Βόρεια Κύπρο, κάτι που επισύρει κανονικά ποινή κάθειρξης για Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, σύμφωνα με το Καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Το Καταστατικό που αφορά στον εποικισμό κατεχομένων εδαφών από ξένη χώρα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του κατεχόμενου από την Τουρκία βόρειου τμήματος της Κύπρου. Κάτι που επικαιροποίησε πρόσφατα η επιστολή του ”Σωματείου Αδούλωτη Κερύνεια”  προς τον Υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη, καταγγέλλοντας το παράνομο γεγονός (σ.σ: Σύντομα η επιστολή θα σταλεί στη Γερμανία και την Ε.Ε).

Το πιο εξοργιστικό όλων είναι ότι η σοβαρή αυτή παρανομία των πολλών τελευταίων χρόνων, έγινε με τη σιωπηρή συγκατάθεση κυπριακών κυβερνήσεων, οι οποίες — λειτουργώντας αντεθνικά — έκλειναν και εξακολουθούν να κλείνουν τα μάτια στις αυθαιρεσίες και παρανομίες των ξένων, πράγμα που αποδεικνύει ότι όχι μόνο αφήνουν ορθάνοιχτες τις κερκόπορτες για τους ξένους άρπαγες των κυπριακών εθνικών συμφερόντων, αλλά λειτουργούν ως συνένοχοι αυτών σε βάρος των ιδιοκτησιών των εκτοπισμένων Κυπρίων!

Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, δηλαδή, ακόμα και το απεχθές ενδεχόμενο κυπριακών μυστικών επαφών με ξένους, πράγμα που προϋποθέτει υποχώρηση των Κυπρίων πολιτικών κάτω από τις πιέσεις των φιλότουρκων Βρετανών για να δεχθούν τα τετελεσμένα των Τούρκων στα Κατεχόμενα ως μη αναστρέψιμη κατάσταση.

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι Βρετανοί και Αμερικανοί ήταν οι επινοητές του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο το 2004. Δεν αποκλείεται μάλιστα να κρύβονται πίσω από τη διχοτομική λύση των Τούρκων στο Κυπριακό, ενώ είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι απ’ το ’57 είχαν επινοήσει ως σχέδιο λύσης την Διζωνική Δικοματική Ομοσπονδία” (εν γνώσει των Τούρκων), η οποία παρουσιάζεται σήμερα (με τις ευλογίες του [ποδηγετούμενου από Αμερικανούς και Βρετανούς] ΟΗΕ) ως πρόταση-λύση για το Κυπριακό από Ελλάδα και Κύπρο…

Τα παραπάνω δεδομένα, με επιπρόσθετο στοιχείο αυτό της δημοσιοποίησης απ’ την Υπηρεσία Έρευνας του Αμερικανικού Κογκρέσου (9 Ιανουαρίου 2023) Έκθεσης για τις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ, όπου, περιέργως, δεν αναφέρεται ο όρος Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά μόνο η λέξη Κύπρος, ενώ ολογράφως και χωρίς εισαγωγικά αναγράφεται ο όρος Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ), γεννούν νέα ερωτηματικά γύρω απ’ τη συμπαιγνία που εξυφαίνεται στο Κυπριακό και τα ”παιχνίδια” που παίζονται με έγγραφα, έντυπα και χάρτες.

”Παιχνίδια” που θα απαιτήσουν από τον νέο Πρόεδρο της Κύπρου (τον οποίο θα αναδείξουν οι προεδρικές εκλογές της 5ης Φεβρουαρίου) συνείδηση ελληνικότητας, διορατικότητα, αποφασιστικότητα, ειλικρίνεια και πατριωτισμό.

Πατριωτισμό που θα τον κάνει να αλλάξει πορεία, ώστε να απαλλαγεί απ’ τα μυστικά και τα ψέματα του παρελθόντος, που είναι συνώνυμα της προδοσίας. Να απαλλαγεί και από τα κομματικά σύνδρομα, τα μικρόβια διαφθοράς και διχόνοιας τα οποία αποπροσανατολίζουν την κυπριακή κοινή γνώμη από το μείζον της ενότητας της Κύπρου.

Πατριωτισμό που, με τη στήριξη της ελληνικής ηγεσίας και τη συνεργασία των αντιφρονούντων στα σχέδια της Άγκυρας Τουρκοκυπρίων, θα βοηθήσει τον νέο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να διαμορφώσει εθνική στρατηγική λύσης του Κυπριακού με βάση τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας το ’74 και όχι ξένες προτάσεις οι οποίες πηγάζουν από ιστορικά ”δεκανίκια” της Τουρκίας (βλ. ”Διζωνική…”).

Έτσι θα δοθεί προτεραιότητα έναντι όλων στην οριστική απομάκρυνση του στρατού κατοχής απ’ την Μεγαλόνησο, ώστε να ευοδωθεί ο κοινός σκοπός των Κυπρίων (Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων) για ένωση της  Βόρειας με την Νότια Κύπρο…