Η Ινδία στις 16 Απριλίου 2025, βίωσε μία θανατηφόρα τρομοκρατική επίθεση στην περιοχή Παχαλγκάμ στην ευρύτερη περιοχή του Τζαμού και του Κασμίρ, με τις αρχές να υποπτεύονται ότι οι δράστες μπορεί να έχουν περάσει από το Κιστουάρ στο Ταζμού και να έχουν φτάσει στο Μπαισαράν μέσω του Κόκερναγκ στο νότιο Κασμίρ, εκτελώντας μία από τις πιο θανατηφόρες επιθέσεις κατά αμάχων στην κοιλάδα τα τελευταία χρόνια.
Το Μέτωπο Αντίστασης, μια παραφυάδα της Λασκάρ ε Τάιμπα, έχει αναλάβει την ευθύνη για την τρομοκρατική επίθεση στην Παχαλγκάμ που έχει κοστίσει τη ζωή σε 26 πολίτες, συμπεριλαμβανομένων δύο ξένων που βρίσκονταν στην περιοχή.
Η τρομοκρατική αυτή επίθεση έλαβε χώρα λίγες ημέρες μετά την περιγραφή του Κασμίρ από τον αρχηγό του πακιστανικού στρατού, στρατηγό Ασίμ Μουνίρ , ως «καρωτίδα» της χώρας, θέλοντας με την παρομοίωση αυτή να υποδηλώσει ότι το Πακιστάν θεωρεί το Κασμίρ αναπόσπαστο γεωγραφικό και πολιτισμικό του μέρος ,ένα μέρος που εξέχει λίγο από το κύριο σώμα της χώρας αλλά είναι απαραίτητο για να συνεχίσει η χώρα να έχει φωνή ,μία φωνή από την οποία το Πακιστάν θέλει να έλκει πολιτική και θρησκευτική δύναμη.
Φυσικά, ο ινδικός λαός βρήκε προκλητική και άστοχη τη δήλωση του Ασίμ Μουνίρ. Όμως ο αρχηγός του πακιστανικού στρατού συνέχισε απτόητος τη ρητορική μίσους κατά της Ινδίας, δηλώνοντας ότι το Πακιστάν θα συνεχίσει να στέκεται στο πλευρό του λαού του Κασμίρ στον αγώνα κατά της ινδικής κατοχής. Επιπλέον κάλεσε τους πολίτες του Πακιστάν να διηγούνται ιστορίες στα παιδιά ώστε να μην ξεχνούν ότι« είναι διαφορετικοί από τους Ινδουιστές».
Στις 17 Απριλίου, ο Ραντχίρ Τζάισγουαλ, επίσημος εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Ινδίας , απέρριψε τη δήλωση του Πακιστάν ότι θεωρεί το Κασμίρ τη δική του καρωτίδα, ρωτώντας «πώς μπορεί η καρωτίδα να βρίσκεται σε μια φλέβα που κάποιος επίτηδες κόβει μονίμως κάνοντάς την να αιμορραγεί».
Οι σχέσεις μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν δεν υπήρξαν ποτέ φιλικές και επιδεινώθηκαν μετά την κατάργηση του Άρθρου 370 του Ινδικού Συντάγματος στις 5 Αυγούστου 2019 με την οποία ανατράπηκε η ειδική κατάσταση του Τζαμού και Κασμίρ και η περιοχή διαιρέθηκε σε δύο κομμάτια.
Το ζήτημα που προκύπτει τώρα ,είναι τι συμβαίνει στα αλήθεια με το στρατό του Πακιστάν που μονίμως δημιουργεί αναταραχές στις γείτονές του χώρες καθώς δεν είναι μόνο υπεύθυνος για τα επεισόδια αυτά στο Κασμίρ αλλά εδώ και πολλά χρόνια συνεχώς οργανώνει επιθέσεις που άλλοτε αναλαμβάνει την ευθύνη για αυτές και άλλοτε όχι τόσο στο Μπαγκλαντές όσο και στο Αφγανιστάν.
Όσον αφορά τις μάχες που έχει ξεκινήσει κατά των γειτόνων του ,αρχικά ο στρατός του Πακιστάν έχει προβεί σε τέσσερις πολέμους με την Ινδία, πρώτον το 1947-48 ,δεύτερον το 1965, τρίτον το 1971 και τέταρτον στον πόλεμο του Καργκίλ το 1999. Το Πακιστάν έχει χάσει και τους τέσσερις πολέμους. Για πρώτη φορά, ο στρατός του Πακιστάν, ανέλαβε την ευθύνη για τον πόλεμο του Καργκίλ κατά της Ινδίας.
Ο αρχηγός του στρατού, στρατηγός Άσιμ Μουνίρ, σε ομιλία που έδωσε στις 7 Σεπτεμβρίου 2024 κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την ημέρα άμυνας του Πακιστάν, έκανε ιδιαίτερη μνεία στους πακιστανούς στρατιώτες που είχαν πεθάνει σε διάφορες συγκρούσεις με την Ινδία, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου του Καργκίλ, ένα θέμα που είχε αποφεύγει προσεκτικά σε επίσημες δηλώσεις για πάνω από δύο δεκαετίες.
Αυτή τη φορά όμως ο Μουνίρ δε δίστασε να δηλώσει ότι «η πακιστανική κοινότητα είναι μια κοινότητα γενναίων ανδρών που κατανοεί τη σημασία της ελευθερίας και το κόστος της.
Για το λόγο αυτό τόσο το 1948, το 1965, το 1971,όσο και στον πόλεμο του Καργκίλ το 1999, χιλιάδες στρατιώτες θυσίασαν τη ζωή τους για τη χώρα και το Ισλάμ. »Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, τον μετριόφρονα πραγματιστή στρατηγό Καμάρ Τζαβέντ Μπάτζουα, ο Ασίμ Μουνίρ, γνωστός για τη επιθετική του στάση και την όρεξή του για ρίσκο, φαίνεται να αναβιώνει τη δόγμα της «διαχειριζόμενης κλιμάκωσης», μια στρατηγική που χρησιμοποιεί ως εργαλείο πολιτικής πίεσης προσεκτικά υπολογισμένες πράξεις βίας.
Για να κατανοήσουμε γιατί το Πακιστάν καταφεύγει σε τέτοιες πράξεις, πρέπει να εξετάσουμε την εσωτερική κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή. Το Πακιστάν σήμερα είναι ένα κράτος βαθιά ασταθές. Είναι οικονομικά παραλυμένο, πολιτικά νεφελώδες και κοινωνικά διαλυμένο.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο τυχοδιωκτισμός του πακιστανικού στρατού στο Κασμίρ, μετατρέπεται σε πολιτικό εργαλείο καθώς αποτελεί το μέσο με το οποίο ο στρατός αποσπά τη δυσαρέσκεια του λαού από την κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας. Πολύ συχνά η επιρροή του στρατού του Πακιστάν επεκτείνεται πέρα από τις συνταγματικά καθορισμένες ευθύνες του. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις στην ιστορία του Πακιστάν όπου ο στρατός έχει παρέμβει στις πολιτικές υποθέσεις της χώρας, αναστέλλοντας τη δημοκρατική διακυβέρνηση και δρώντας ως μια ισχυρή δύναμη εντός του κράτους, μία« ημι-αυτόνομη πολιτεία εντός πολιτείας».
Επιπλέον ο στρατός του Πακιστάν έχει προβεί σε πολυάριθμες συνοριακές συγκρούσεις με το Αφγανιστάν κατά μήκος της γραμμής Ντουράντ, καθώς και σε πολυάριθμες επιθέσεις σε αμάχους στο Μπαλουχιστάν, συχνά σε συντονισμό με τις ιρανικές δυνάμεις ασφαλείας.
Επιπλέον, ο στρατός του Πακιστάν έχει συμμετάσχει σε διεθνείς στρατιωτικές εμπλοκές και τρομοκρατικές επιθέσεις.
Από τη δεκαετία του 1960, ο πακιστανικός στρατός, έχει στηρίξει τα αραβικά κράτη κατά τη διάρκεια των αραβο-ισραηλινών συγκρούσεων. Επιπλέον συνεργάστηκε με τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου του κόλπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Όσον αφορά τις φρικαλεότητες που ο στρατός του Πακιστάν έχει διαπράξει στο Μπαγκλαντές, το Μπαγκλαντές απαίτησε από το Πακιστάν να ζητήσει επίσημη συγνώμη για τη γενοκτονία που διέπραξε εναντίον του λαού του Μπαγκλαντές το 1971, μία γενοκτονία που σκοτώθηκαν τρία εκατομμύρια άνθρωποι σύμφωνα με τις αρχές του Μπαγκλαντές.
Βέβαια το Πακιστάν ο συνήθως επιχειρεί να αλλοιώσει την πραγματικότητα καθώς αναφέρει μόνο 26.00 απώλειες αμάχων. Η γενοκτονία του Μπαγκλαντές είναι η μοναδική γενοκτονία στη σύγχρονη εποχή που προήλθε από μια πολιτική σκόπιμης καταστολής των δημοκρατικών επιδιώξεων του λαού.
Πλέον ,το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές έχουν βιώσει σημαντική βελτίωση στις διμερείς σχέσεις από τότε που η μεταβατική κυβέρνηση, υπό την ηγεσία του βραβευμένου με Νόμπελ κ. Γιουνούς, ανέλαβε την εξουσία στο Μπαγκλαντές μετά τις διαδηλώσεις που ανέτρεψαν την πρώην πρωθυπουργό Σέιχ Χασίνα τον Αύγουστο 2024 και την έστειλαν να καταφύγει στην Ινδία. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές βρίσκουν κοινό πολιτικό έδαφος στην υπερίσχυση των Μουσουλμάνων σε σχέση με τους Ινδουιστές στην περιοχής.
Στη συνέχεια ,όσον αφορά τη δράση του πακιστανικού στρατού στο Αφγανιστάν, στις 25 Δεκεμβρίου 2024, ο στρατός του Πακιστάν πραγματοποίησε αεροπορικές επιθέσεις πριν την αυγή σε πολλαπλούς στόχους στην επαρχία Πακτίκα του Αφγανιστάν.
Οι Αφγανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι οι επιθέσεις σκότωσαν τουλάχιστον 47 τρομοκράτες και τραυμάτισαν άλλους 23. «Η πακιστανική πλευρά θα πρέπει να κατανοήσει ότι τέτοια αυθαίρετα μέτρα δεν είναι λύση σε κανένα πρόβλημα», έγραψε ο Εναγιατουλάχ Κοχαραζαμί, εκπρόσωπος του Υπουργείου Άμυνας του Αφγανιστάν, στην πλατφόρμα κοινωνικών μέσων X. «Το Ισλαμικό Εμιράτο δεν θα αφήσει αυτή την δειλή πράξη αναπάντητη και θεωρεί την άμυνα της επικράτειάς του αναφαίρετο δικαίωμα», πρόσθεσε, αναφερόμενος στο Αφγανιστάν με το όνομα που δόθηκε από την κυβέρνηση των Ταλιμπάν.
Μέλη του στρατού του Πακιστάν συχνά με τη βία ξεκόβουν νεαρά αγόρια ,στην αρχή της εφηβείας από τις οικογένειες τους οι οποίες χάνουν τα ίχνη τους .Στη συνέχεια ενώ τα αγόρια είναι ευάλωτα ,εκτεθειμένα σε κάποια ερημική τοποθεσία μακριά από το σπίτι τους τα βιάζουν συνεχόμενα καταστρέφοντας τους την αξιοπρέπεια , την αίσθηση αυτοσεβασμού αλλά και την ελπίδα προβολής του εαυτού τους στο μέλλον. Όταν κάθε ελπίδα έχει χαθεί και το νεαρό άτομο είναι έτοιμο να αυτοκτονήσει ο Μουλάς εμφανίζεται παρουσιάζοντας τον Αλλάχ και την πίστη στο κοράνι ως μια σανίδα σωτηρίας για το κατακερματισμένο άτομο.
Οι στρατιωτικοί με τους θρησκευτικούς λειτουργούς παίζουν καταστρέφοντας βίαια τον ψυχισμό του ατόμου χρησιμοποιώντας τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, την απελπισία και την πίστη . Το άτομο που προ ολίγου τα είχε χάσει όλα πλέον έχει βρει νέο σκοπό ύπαρξης.
Το να σκοτώνει άπιστους στο όνομα του Αλλάχ χωρίς φυσικά να έχει κανένα φόβο ή κράτημα λογικής στο να πεθάνει και ο ίδιος πολεμώντας. Γιατί αυτή η ακραία μέθοδος βιασμών μένει ένα ταμπού θέμα στο στρατό του Πακιστάν ,το οποίο πολλοί γνωρίζουν αλλά κανείς δε μιλά;
Για τον ίδιο λόγο που κανείς δεν καταγγέλλει τους βιασμούς που λαμβάνουν χώρα στις γυναίκες στο στρατό της Βόρειας Κορέας. Γιατί μιλάμε για ανθρώπους που από το τσάκισμα που έχουν υποστεί είναι πλέον άδεια ανθρώπινα δοχεία που έχουν απωλέσει κάθε έννοιας ουμανισμού και πλέον μπορούν να εκτελούν λειτουργίες άκριτα.
Τελειώνοντας την ανάλυση για το στρατό του Πακιστάν ,είναι δύσκολο να είμαστε αισιόδοξοι ότι δε θα προβεί ξανά σε φρικαλεότητες αφού είναι ένα μόρφωμα διαμορφωμένο ενάντια στην έννοια του σεβασμού του ανθρώπου και πριν θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο σε απελπισμένους φτωχούς επαρχιώτες νεαρούς που στρατολογούνται για να επανδρώσουν το στρατό του Πακιστάν,ας σκεφτούμε και τις Ευρωπαίες κοπέλες που εκούσια πηγαίνουν στο Ντουμπάι για να λάβουν μέρος στα πότα πάρτυ.
Το πιο επικίνδυνο πράγμα που κάνει έναν άνθρωπο είτε άδειο δοχείο ή πολεμική μηχανή είναι η απώλεια συνείδησης του εαυτού και δυστυχώς την απώλεια συνείδησης αυτήν την επιτυγχάνουν με τον καλύτερο τρόπο τόσο ο υλισμός όσο και ο θρησκευτικός φανατισμός.
