Συσσωρευμένη ανασφάλεια και τάση διαμόρφωσης Οργουελικής κοινωνίας

Ακολουθώντας το κυκλικό σχήμα του χρόνου, προσαρμόζω την εικόνα της πνευματικής και ιδεολογικής παρακμής της περιόδου μεταξύ 1920-’30 (για την οποία μιλάει ο Γιώργος Θεοτοκάς στο ”Ελεύθερο Πνεύμα” του) με την κατηφορική πορεία της σύγχρονης Ελλάδας, στην προσπάθειά μου να βρω τους ενόχους της παρακμής και τους εγγυητές της προόδου.

Όμως ο νους μου ξεστρατίζει ασυναίσθητα στις παθογένειες που ανάγονται στο παρελθόν, οι οποίες εκκόλαψαν τις εμπειρίες κοινωνικής ασφυξίας που βιώνουμε σήμερα και μας κάνουν να νιώθουμε ριζωμένοι στην παρακμή μας.

Σε μια ποικιλώνυμη παρακμή που ταρακουνά συθέμελα την Ελλάδα και κρατά στομωμένη τη δημιουργικότητα των πολιτών, με αποτέλεσμα να σβήνουμε αργά και επώδυνα σαν έθνος γιατί χάσαμε το είναι μας, την ψυχή μας, και μάθαμε να επιβιώνουμε χωρίς να δημιουργούμε.

Χωρίς να δημιουργούμε και χωρίς να έχουμε πυξίδα πορείας αντάξια της ιστορίας μας, γιατί αυτή που έχουμε δεν είναι. Και δεν είναι από τη στιγμή που η Εξωτερική μας πολιτική όχι μόνο αδυνατεί διαχρονικά να επηρεάσει στρατηγικές αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, αλλά — καθώς είναι προσδεδεμένη στο άρμα του ενός και του άλλου  — εκπέμπει αμφίσημα μηνύματα  για τα εθνικά μας συμφέροντα.

Για τα συμφέροντα της Ελλάδας η οποία δεν έχει συγκροτήσει ακόμα εθνικό κέντρο στρατηγικής για να προλάβει εσωτερικές αναταράξεις, όπως η συρρίκνωση του πληθυσμού δημογραφικά και η μεταναστευτική εισβολή απ’ τα ανατολικά, που κινδυνεύει να αλλάξει τον πληθυσμιακό χάρτη της χώρας.

Σας ακούω να λέτε υπαινικτικά ότι τον χάρτη αυτόν απειλούν να αλλάξουν όχι μόνο το δημογραφικό και  οι μετανάστες, αλλά και οι τραγωδίες κρατικής ανευθυνότητας, αν και οι βαριές σκιές τους — που ταρακουνούν τον κοινωνικό ιστό — δεν ρίχνουν πάντα τις κυβερνήσεις που έχουν την πολιτική ευθύνη (βλ. αυτές των Σημίτη-Καραμανλή μετά την βύθιση του εξπρές ”Σάμινα” το 2000 [81 νεκροί] και των φονικών πυρκαγιών στην Ηλεία το 2007 [64 νεκροί]).

Τέτοιου είδους εθνικές τραγωδίες είναι απευκταίες, φυσικά, για τον λαό και για κάθε κυβέρνηση. Όπως απευκταία είναι η  επένδυση κάθε αντιπολίτευσης στην οργή του με βάση την ψηφοθηρία και τον λαϊκισμό. Κάτι που κάνει ανερυθρίαστα ο ΣΥΡΙΖΑ εργαλειοποιώντας την εθνική τραγωδία στα Τέμπη για πολιτικά οφέλη.

Γεγονός που όχι μόνο δεν βρίσκει απήχηση στον λαό, αλλά μεγαλώνει την οργή του, γιατί σκέφτεται ότι 5 χρόνια μετά την εκατόμβη στο Μάτι οι κύριοι υπαίτιοι δεν έχουν ζητήσει ακόμα συγγνώμη, ενώ ο τότε υπουργός Υποδομών και Μεταφορών κ. Σπίρτζης (που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει σε 1,5 χρόνο τη σύμβαση της τηλεδιοίκησης στον ΟΣΕ, την οποία ξεκίνησε ο Σαμαράς) έχει το θράσος να αποποιείται κάθε ευθύνη για λογαριασμό του και για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιθυμεί να μας ξανακυβερνήσει…

Χαίρε θράσος απύθμενο, αφού ο ίδιος επί υπουργίας του ολοκλήρωσε μόνο το 18% της σωτήριας σύμβασης για τους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους  (σ.σ: ο κατηγορούμενος και δικαίως για τις δικές του ευθύνες και για το ψέμα που είπε στη Βουλή περί ασφάλειας των τραίνων Κώστας Καραμανλής ολοκλήρωσε το 70% με προοπτική ολοκλήρωσής του εντός του έτους).

Αυτά για να λέμε όλη την αλήθεια, όπως κι αυτήν που έχει να κάνει με τον χρόνο και τις τάσεις εκδίκησης των ψηφοφόρων στις εκλογές. Ο χρόνος απαλύνει τις εκδικητικές πολιτικές τάσεις τους, αλλά όχι τις μνήμες. Και τις μνήμες του λαού πρέπει να τις φοβούνται οι πολιτικοί.

Να τις φοβούνται, γιατί τον επηρεάζουν συναισθηματικά και… ψηφοθηρικά, αφού ενσωματώνουν μέσα τους το ηθικό σχήμα ” Ύβρις, Νέμεσις, Τίσις.”, που μετατρέπει σε καθολικό το αίτημα για απονομή της δικαιοσύνης.

   Αίτημα που κουβαλάει ο ανοιξιάτικος αέρας στις μέρες μας πιεστικά, όλος αγωνία.  Γι’ αυτό και, μετά την σιδηροδρομική τραγωδία, έγινε από μοσχοβολιστός (λόγω ανθοφορίας) δηλητηριασμένος από αναθυμιάσεις ανθρώπινης σάρκας, φλεγόμενων υλικών και ανασαιμιών ”μπαγιάτικων” ανθρώπων, ασυνείδητων και ανεύθυνων πολιτών και πολιτικών.

Έτσι εύλογο είναι να ζούμε μέρες και νύχτες  συσσωρευμένης ανασφάλειας με αναβαθμισμένη την Greek Mafia και απειλούμενη την Αστυνομία. Με αναβαθμισμένα τα υποδόρια κοινωνικά ρεύματα που ονειρεύονται την αποψίλωση της δημοκρατίας και την αποδυνάμωση των θεσμών της, ώστε να διευκολυνθεί η γέννηση μιας δυστοπικής κοινωνίας που θα παραπέμπει στο προφητικό ”1984” της κοινωνίας του Όργουελ.

Μιας κοινωνίας της μοναξιάς με τον κάθε πολίτη να αντιμάχεται τον μηχανισμό εξουσίας που είναι δομημένος μεθοδικά για να έχει τον απόλυτο έλεγχο των πολιτών, με δεδομένη την κατάργηση της πραγματικής ελευθερίας. Της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου, της αναζήτησης της αλήθειας, της αντικειμενικότητας και της απουσίας εξωτερικών περιορισμών/

Μιας κοινωνίας διαμορφωμένης από δομημένη προπαγάνδα παραπληροφόρησης — σε πλαίσιο ”συναινετικής δημοκρατίας” (η οποία δεν αποκλείει τον πολυκομματισμό) — με πολίτες που θα ελέγχονται και θα παρακολουθούνται από συστήματα υψηλής ψηφιακής τεχνολογίας…

   Αυτά είναι σενάρια, θα μου πείτε, που μας προειδοποιούν για ένα δυσοίωνο, Οργουελικό μέλλον. Προς το παρόν, ζούμε σε κλίμα σύγχυσης που δίνει την αφορμή να ξετυλιχθούν πολιτικές συγκρούσεις με χροιά προεκλογική σε περιβάλλον κοινωνικής και πολιτικής αρρυθμίας.

   Αρρυθμίας που προκάλεσε και γιγάντωσε ο εφιάλτης των 57 νεκρών, ο οποίος — σε σύζευξη με την εκατόμβη του ’18 — μετατρέπει σε μαρτυρολόγιο τη λίστα θανάτου πολιτών από διακυβερνητικά λάθη σε Τέμπη και Μάτι.

   Με τα δεδομένα αυτά οι πολιτικές συγκρούσεις προεκλογικά είναι ιδιαίτερα φορτισμένες από ιδεοληπτικές επιφάσεις και σκοπιμότητες οι οποίες εκπέμπουν ιδεολογικό δηλητήριο και θολώνουν τα νερά της κομματικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο μονομάχων.

   Φυσικό επακόλουθο είναι να βρίσκουν γόνιμο έδαφος ανάδειξης οι φωνές αμφισβήτησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με εφαλτήριο διάδρασης γενικά αποδεκτές αλήθειες οι οποίες έχουν να κάνουν με την αναξιοπιστία των θεσμών που μετέτρεψαν την πολιτικοκοινωνική κρίση στη χώρα  σε ηθική.

   Και επειδή οι έγκλειστοι του Κορυδαλού έχουν λόγους να εκμεταλλεύονται ψηφοθηρικά τις αδυναμίες της δημοκρατίας, καλό είναι οι υπερασπιστές της Κοινοβουλευτικοί (με πρώτους απ’ όλους του κυβερνώντες) να αφήσουν κατά μέρος τις κοκορομαχίες με την Αξιωματική αντιπολίτευση και να κοιτάξουν να αποκαταστήσουν το συντομότερο δυνατό τα υπουργικά λάθη και τα κενά απραξίας των τελευταίων ετών στους  Ελληνικούς Σιδηροδρόμους.

   Η πολιτική της απάθειας και ανευθυνότητας είναι, ασφαλώς, διαχρονικό και διακυβερνητικό φαινόμενο, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη διαιώνισή του, γιατί προκαλεί τον λαό, παρουσιάζει το πολίτευμά μας αναξιοκρατικό, με εμφανή τα σημάδια αδυναμιών του να ελέγξει τις τάσεις διάλυσης και τις ακραίες συμπεριφορές πολιτικών τυχοδιωκτών, που δίνουν  αφορμές για συγκρούσεις.

  “Είμαστε λαός απροετοίμαστος για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του καιρού μας, παράλογος, έξαλλος και με κάποια τάση διαλυτική”  λέει ο Γ. Θεοτοκάς στα ”Πολιτικά Κείμενα” και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό ισχύει και τώρα αυτό με ευθύνη των πολιτικών μας.

   Των πολιτικών που, αντί να είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους πολίτες της χώρας μας, γίνονται παράδειγμα προς αποφυγή εκδηλώνοντας υπηρεσιακή ανευθυνότητα την ίδια στιγμή που απαιτούν από αυτούς ατομική ευθύνη…

   Τα δεδομένα αυτά εξηγούν τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε στον εκφυλισμό και το ξέφτισμα των προγονικών αξιών μας, με αποτέλεσμα να απουσιάζει η ηθική και κοινωνική συνείδηση στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο της χώρας μας.

   Να υπολειτουργεί η δικαιοσύνη και να χάνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στις πολιτικές ηγεσίες του, οι  οποίες — για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα — πρέπει να δουν να χάνονται ζωές αθώων προηγουμένως…

   Τα δεδομένα αυτά εξηγούν γιατί, προϊόντος του χρόνου, μαραίνονται οι ρίζες της ελληνικής Φυλής και αποχρωματίζεται η ταυτότητα των Ελλήνων. Πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα ηθικής παράλυσης και διαφθοράς, αναξιοκρατίας και αδικίας.

    Περισσεύει η ξενομανία, η εμπορευματοποίηση του ελληνικού πολιτισμού και ο γλωσσικός αναλφαβητισμός που συρρικνώνει την ελληνική γλώσσα, ”εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών”, κατά τον Ελύτη.

   Περισσεύει η απουσία πνευματικών ταγών και ο πολυπολιτισμός προσφύγων και μεταναστών, οι οποίοι συνεισφέρουν… δημογραφικά και εμπλουτίζουν την ελληνική κοινωνία με ξενόφερτα ήθη επισπεύδοντας την πολιτισμική αλλοτρίωση και την πληθυσμιακή αλλοίωση της Ελλάδας.

   Αποτέλεσμα των τελευταίων θα είναι, αργά ή γρήγορα, να περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας η ”ξεπερασμένη” φιλοπατρία σε μια περίοδο κρίσιμη  για τα εθνικά μας θέματα, όπου είναι απαιτητός ο πατριωτισμός έναντι όλων.

   Σε μια περίοδο όπου, αντί να γίνεται λόγος για εθνική επαγρύπνηση, συσπείρωση και προάσπιση των εδαφικών κεκτημένων μας, πλεονάζουν οι εντός και εκτός Κοινοβουλίου φωνές … ”γενναιοδωρίας” των πολιτικών μας οι οποίοι βιάζονται να κάνουν μνημόσυνο με τα κόλλυβα της Ελλάδας, ενώ είναι ακόμα ζωντανή.

   Ζωντανή και αποφασισμένη δια του λαού της να υπερασπιστεί με αυταπάρνηση την εδαφική ακεραιότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματά της στο Αιγαίο από την Τουρκία (βλ. δήλωση Ακάρ για διαμοιρασμό του πλούτου του), αλλά και τα εθνικά συμφέροντα της Κύπρου, της κοιτίδας του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο.