Τι δεν κατάλαβε ο πρόεδρος Ζελένσκι και οι συν αυτώ

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ο προεδρος Τραμπ προετοίμασε και συνέθεσε μία πολιτική για την εγκαθίδρυση μιας νέας Pax Americana, καθώς 35 χρόνια ανατροπών και διαρκούς πολιτικής ρευστότητας, ανάδυσης πολλών ασταθών πολιτιστικών και άλλων εφευρημάτων, και ασύλληπτης τεχνολογικής εξέλιξης, έφεραν την ωρίμανση του χρόνου για παράλληλη άνοδο διαφόρων γεωπολιτικών αναθεωρητικών δυνάμεων.

Δημιουργήθηκε, έτσι, ελέω και εν αφελεία προηγούμενων Αμερικανικών ηγεσιών, ένα μείγμα παγκόσμιας αστάθειας.

H νέα Pax Americana που οραματίζεται ο πρόεδρος Τραμπ προϋποθέτει αρχικά την επαναφορά της πραγματικής κυριαρχίας των ΗΠΑ με πολύ γρήγορα, σκληρά και επικοινωνιακά μέτρα, δείχνοντας αποφασιστικότητα και τολμηρότητα με προτάσεις που πιθανόν εκ πρώτης όψεως να φαίνονται αλλοπρόσαλλες, όμως σε ένα δεύτερο στάδιο έχουμε την μεταβολή των αρχικών ιδεών σε πιο ρεαλιστικές και πραγματιστικές βάσεις, οδηγώντας εν τέλει στον περιορισμό των ανεξέλεγκτων αναθεωρητικών δυνάμεων και την επαναφορά των ισορροπιών.

Ο Λευκός Οίκος μελετώντας την ρωσική ιστορία και ταξινομώντας τις εμπειρίες που αποκόμισε τα τελευταία 100 χρόνια από την ρωσική πρακτική στο πεδίο -ειδικά από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου- ίσως κατέληξε σε ένα θεμελιώδες συμπέρασμα· ότι η Ρωσία γενικά δεν κινείται πρώτη, όμως όταν πραγματικά νιώσει ότι απειλείται η θέση της στα παγκόσμια τεκταινόμενα επιτίθεται σταδιακά και με πλάνο, ακόμα και όταν αποτυγχάνει.

Ο στόχος του Προέδρου Τραμπ μοιάζει να είναι η αποσύνδεση -όσο είναι εφικτό- της Ρωσίας από τον κινεζικό δράκο και από τις στενές σχέσεις με κράτη όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν, διότι στο βαθύτερο πλάνο του για τον δυτικό κόσμο την συμπεριλαμβάνει ως τμήμα αυτού.

Μια Ρωσία όπου σχεδόν για έξι αιώνες, ενώ είναι κομμάτι της Ευρώπης, μονίμως βρίσκεται σε μια διαρκή πάλη με την υπόλοιπη Γηραιά Ήπειρο, και ενώ όλες οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις εξομάλυναν τις εξ αιώνων διαφορές τους τα τελευταία 80 χρόνια, μόνο αυτή εχει παραμείνει εκτός της ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Η Ρωσία, λοιπόν, καθίσταται πλέον απαραίτητη για να ισορροπήσει το παγκόσμιο σύστημα και να αντιληφθούν οι αναθεωρητικές δυνάμεις πως θα πρέπει να παραμείνουν εντός των ορίων τους, γεωγραφικών και πολιτιστικών.

Κατα την σημερινή μου οπτική, ο προεδρος Ζελενσκι θα έπρεπε να είχε μεταβεί στην Ουάσιγκτον (ελπίζω να το πράξει στην επόμενη συνάντηση) με ένα ολοκληρωμένο πλάνο και να καταθέσει προτάσεις, με τις οποίες αυτόματα θα γινότανε ισότιμος συνομιλητής και συνοδοιπόρος στα πλάνα του Προεδρου Τραμπ.

Συγκεκριμένα:

α) Υπογραφή της συμφωνίας για τις σπάνιες γαίες που αυτομάτως δίνει εγγυήσεις ασφάλειας, διότι οι Αμερικάνοι προστατεύουν τους δικούς τους ανθρώπους προκειμένου να εξασφαλίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα (σημειώνοντας επίσης ότι έχουν την πρακτική να μαζεύουν τους νεκρούς τους από τα πεδία των μαχών).

β) Παρουσίαση ενός γεωπολιτικού πλάνου, όπου η εξισορρόπηση του παγκόσμιου συστήματος περνάει από την ανάδειξη της Ινδίας στη νέα εναλλακτική οικονομική πραγματικότητα.

Ο καινούργιος εμπορικός δρόμος είναι λογικό να περνά από την Ινδία ως στην Αίγυπτο όπου από εκεί τα ινδικά προϊόντα αλλά και των μικρότερων χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας να οδεύουν -μέσα και από τα ελληνικά λιμάνια- προς την Ουκρανία, η οποία να γίνει το logistics center για τον εφοδιασμό όλης της Βορειοανατολικής Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένου και της Ρωσίας) παρακάμπτοντας επώδυνες εμπορικές διαδρομές.

Ως υποσημείωση, θεωρώ πως θα πρέπει να αναβαθμιστεί το εμπορικό τμήμα του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και με μια κοινή επένδυση των ΗΠΑ, της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, και της Ουκρανίας να γίνει η σιδηροδρομική διασύνδεση Αλεξανδρούπολης- Κωνστάντζας-Οδησσού, ώστε να ενισχυθεί πρακτικά μια τέτοια προοπτική.

γ) Κατάθεση ακόμη μιας πρότασης, καθώς στα χρόνια του πολέμου η στρατιωτική καινοτομία της Ουκρανίας έκανε άλματα ανάπτυξης.

Επομένως, μετά το πέρας του πολέμου, και καθότι η Ουκρανία θα είναι μια ζώνη ειρήνης, υπήρχε γόνιμο έδαφος για να πραγματοποιηθούν μερικές κοινές αμερικανικο-ουκρανικές επενδύσεις στον αμυντικό τομέα, με πιθανή συμμετοχή και άλλων ΝΑΤΟϊκών χωρών (π.χ. Πολωνία, Ουγγαρία, Ελλάδα) και με πολυ αυστηρά πλαίσια ασφαλείας υπάρχουν εξαιρετικές εξαγωγικές δυνατότητες, με αμοιβαίο συμφέρον όλων των εμπλεκομένων μερών. Παράλληλα μπορούσε να προτείνει συγκλίσεις επιτροπών εμπειρογνωμόνων των δύο χωρών για επικερδέστερη διαχείριση και τον εκσυγχρονισμό της τεράστιας αγροτικής παραγωγής της Ουκρανίας.

Με το, κατά την στιγμή συγγραφής, διαφαινόμενο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων (βέβαια οι εξελίξεις συνεχώς τρέχουν) η Ουκρανία αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να βρεθεί σε αδιέξοδα που θα την οδηγήσουν να συμβιβαστεί με λύσεις και όρους απευκταίους για την ίδια, πολύ χειρότερους από αυτούς που αντικρίζει αυτή την ώρα.

Όσο και αν τα ευχολόγια ακούγονται όμορφα, η πραγματικότητα της διεθνούς πολιτικής τα τελευταία έτη, απαιτεί χειρισμούς και ελιγμούς ρεαλιστικής πολιτικής, τους οποίους προσφέρει αυτή την στιγμή ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, δίνοντας στην Ουκρανία που θα προκύψει -μετά από τις σύνθετες διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν- την δυνατότητα να προσκολληθεί πλήρως με την Δύση, που συνεπάγεται και το ευρωπαϊκό κεκτημένο που τόσο ποθεί.

Άλλα μονοπάτια μπορεί -όχι μόνο- να στερήσουν την εδαφική της ακεραιότητα (που τώρα στερείται), αλλά και το πολιτιστικό-οικονομικό της μέλλον, αποτρέποντας της να αποκοπεί από την σφαίρα επιρροής από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει.

Παράλληλα θα πρέπει να γίνει από όλους αντιληπτό πως ο πόεδρος Τραμπ και οι ομάδες του, θα έχουν ένα γενικότερα δύσκολο διαπραγματευτικό έργο με την Ρωσική Ομοσπονδία.

Με την ευχή να εξελιχθούν ομαλά, σας παρουσιάστηκαν τα δεδομένα με βάση μια υποκειμενική κρίση, γεγονότα που συνεχώς μεταβάλλονται.

Η απάντηση είναι δική σας: Οι πρακτικές του προέδρου Τραμπ, οδηγούν σε λύσεις ή περιπλέκουν τις καταστάσεις;