Το αγνοημένο μήνυμα των Ευρωεκλογών

Τα ευρήματα των προσφάτων Ευρωεκλογών απέδειξαν το γεγονός ότι, οι σημερινοί πολιτικοί, στερούνται εναργούς αντιλήψεως, ίνα ψηλαφήσουν απτώς, τον σφυγμό εις την βάση της κοινωνίας, η οποία ανέχεται μεν, τιμωρεί δε, αλλά και η μερίδα η οποία ούσα απαγοητευμένη, και εσφαλμένως, απέχει, υπολαμβάνοντας, πελανημένως, ότι ούτως, δήθεν καταφρονεί τους πολιτικούς.

Η αποχή μεν, ήτο η νικήτρια δύναμη όμως, αλλά εν ταυτώ, αναδεικνύεται, ένα αντικρουόμενο φαινόμενο, καθότι αφενός η συντριπτική πλειονοψηφία, απέχει εκ των εκλογικών αναμετρήσεων, φρονώντας ότι συνιστά μία υγιής αντίπραξη κατά του κατεστημένου, εξ ετέρου όμως, δια της δόλιας αυτής παραλείψεως, -να ασκήσει, το ύπατο δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου της, ως έδει, ίνα δώσει αυτοβούλως, λίαν ενσυνειδήτως ρητή εντολή προς τον αιρετό πολιτικό άνδρα, ο οποίος θα την εκπροσωπήσει προασπίζοντας τα συμφέροντά της-, κατ’ ουσίαν αυτοπαγιδεύται,  πραγματώντας, εν συμπεράσματι, επί τη πράξη, την υπόσταση του διαβόητου πειράμάτος του Παυλώφ.

Εν προκειμένω, δηλαδή, εθισμένη η μερίδα αυτή των πολιτών, από την απαξία και  την, εν γένει, αναποτελεσματικότητα της δρώσας και ενεργούς πολιτικής, λαμβάνει, ως είρηται και ανωτέρω, την εσφαλμένη απόφαση αποχής, εκχωρώντας τοιουτοτρόπως, το μείζον δημοκρατικό της δικαίωμα, τούτο  της διαμαρτυρίας και της δεδηλωμένης αιτιολογημένης αντιδράσεως προς το εριζωμένο κατεστημένο, με αποτέλεμσα να παρέχει ακουσίως και ανεπιγνώστως «γη και ύδωρ» σε ακατάλληλα πολιτικά πρόσωπα, επί τω τέλει, να διαφεντεύουν και να πηδαλιουχούν, εις το διεηνεκές, ως εικός, το μέλλόν τους, το οποίο διαγράφεται, χαλεπό και ζοφερό.

Πέραν όμως τούτου, δηλαδή της αποχής, δεύτερος νικητή είναι ή δογματική και αυθεντική ερμηνεία των αποτελεσμάτων των εκλογών, (υπό των κοινοβουλευτικών κομμάτων), η οποία, αφίσταται παρασάγγας εκ της αντικειμενικής πραγματικότητας, διότι η προτίμηση των ψηφισάντων, απέδειξε, ότι η κοινωνία, δεν ανέχεται, κατ’ ουσίαν, την ρητορική των υφιστάμενων κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα οποία εν τέλει, επιβάλλουν «ξύλοις και ροπάλοις», μια εκ του μη όντως, καθολικώς στρεβλή  και εκ του παραχρήμα, πολιτική ερμηνεία των πραγμάτων, η οποία διευκολύνει και εξυπηρετεί, αμιγώς τα σφέτερα πολιτικά συμφέροντα.

Εν άλλοις λόγοις, ούτε το κυβερνόν κόμμα, επέτυχε ουδ’ επελάχιστον τον στόχον του, παρά τις υπερεκχειλίζουσα αισιοδοξία την οποία επιδείκνυε, με μία, εξαίφνης, πιο εθνοκεντρική ρητορική αλλά και την, εκ παραλλήλου, παρασιώπηση του λαομίσητου Νόμου περί υιοθεσίας τέκνων, υπό των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, το αυτό και το κόμμα του Σύριζα, ως εν γένει φορεύς της  woke κουλτούρας, και της συνεφελκόμενης εθνομηδενιστικής, πολυπολιτισμικής, αριστερεπώνυμης υποκουλτούρας της, πολλώ δεν μάλλον και το καθηγμένο και τεθηπός Πασόκ, το οποίο ασθμαίνει να κρατηθεί σε αξιοπρεπή ποσοστά, καθότι ποσώς πλέον πείθει την κοινή γνώση και διατηρεί, ήκιστα, ευήκοον ούς προς τον Λαό.

Μετά ταύτα τοίνυν, αντί η κυβέρνηση και σύσσωμη η αντιπολίτευση να προβεί σε ενδοσκόπηση και αυστηρή κριτική, προχώρησαν, συλλήβδην, εκάτερο κόμμα από το ιδικό του μετερίζι, σε δηλώσεις αμηχανίας, ενδεδυμένες, με μία επίφαση αισιοδοξίας, δια το επικείμενο μέλλον πλην όμως, άνευ ουδενός μεστού περιεχομένου και ουσιαστικού προσανατολισμού, αλλά και εγγυήσεων δια το τι μέλλει γενέσθαι τουτεντεύθεν;

Αντί αυτής της ακροτελεύτιας έλλογης εσωτερικής παρέμβασης, ως αναμένετεο και έδει, εις τους κόλπους των προρρηθέντων κομμάτων, τα κόμματα εξουσίας, ομιλούσαν, ανεπέρειστα και παντελώς ανερμάτιστα, για τον δήθεν «δαίμονα» της ακροδεξιάς η οποία σαρώνει στην Ευρώπη και δέον όπως η «προοδευτική» Ελλάδα να συμπήξει ένα αρραγές ενιαίο μέτωπο, ούτως ώστε, να την αντιμετωπίζουν τελεσφόρως, αναιχετίζοντας την,  ήτοι, να μην προελάσει δήθεν και εν τη πατρίδι μας.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, η ως άνω στάση προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία διότι ακυρώνει ευθέως, την ανόθευτη και ακήρατη λαική ετυμηγορία, η οποία εξεδήλωσε απροκατάληπτα την βούλησή της, κατά συνέπεια, ουδείς νομιμοποείται να καταστρατηγήσει την Δημοκρατία, δίκην μικροκομματικών συμφερόντων.

Η αναγόρευση της «Δεξιάς» ως ενός διαχρονικού, μπαμπούλα και η αναγωγή της αριστεράς και του κέντρου ως πανάκεια, συνιστά μια αρτιφανή μορφή ολοκληρωτισμού, ένα νεοπαγές δόγμα των ελίτ, διότι το έθνος, η ταυτότητα και η παράδοση, προσκρούουν, στα ιταμά σχέδια της «μείζονος επανακιννήσεως», της εγκαθιδρυθησομένης παγκοσμιοποιήσεως και της επελαυνούσης Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία, προάγει το μηδενισμό του μεταναθρώπου.

Εν κατακλείδι, η πρόσληψη του μηνύματος των Ευρωεκλογών ουχί εις την ορθή βάση του, προκειμένου να προβούν, τα κόμματα,  σε διορθωτικές παραμβάσεις, συνιστούν νομοτελειακά και με γεωμετρική ακρίβεια,  την αρχή του εκκωφαντικού τέλους τους, διότι αποδεικνύεται ούτως, ότι την λογική και ταπεινή σκέψη έχει αντικαταστήσει ο εωσφορικός και καταπλεονέκτης εγωισμός, ο οποίος υπερφαλαγγίζει τον αλαζόνα άνθρωπο, με αποτέλεσμα αφενός να τρέφει χείμαιρες και εξ ετέρου να πλήττεται εκ βάθρων από το νοσηρό σύνδρομο « του Βοναπαρτισμού», χρήζοντας κατεπειγούσης παρεμβάσεως από κλινικού ψυχοπαθολόγο, ένεκεν και συνεπεία της οξύτητας του περιστατικού, ως εκ τούτου και συνελεόντι ειπείν, η Πόλις εάλω και πόρω απέχουμε από την εθνική ανάνηψη και αναθεμελίωση αρχών και αξιών.