Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός, ερείδεται εις την εγκαθίδρυση της εκάστοτε και εκαστασχού Κρατούσας αντιλήψεως, η οποία θεμελιώνεται από τα ισχυρά υπερεθνικά διευθυντήρια τα οποία γηθοσύνως και παντί προσφόρω τρόπω, εν άλλοις λόγοις, δια παντοδαπών μέσων, επιβάλλουν στανικώς, ως δήθεν, δημοκρατική επιταγή την μονολιθική άποψή τους.
Απορίας άξιον, είναι πώς κάτι παντάπασι στρεβλό ή εξοφθάλμως άλογο, επικυριαρχεί ως επιβεβλεμένη στάση ζωής και οι επικριτές αυτού, διώκονται απηνών, βάλλονται αδυσωπήτως και ποινικοποιούνται ως εγκληματίες σκέψεως.
Η σύγχρονη Ιερά εξέταση, δια μέσου της αστυνομίας σκέψεως, ήτοι τα καθεστωτικά μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, διαπομπεύουν τον αντιφρονούντα, προσάπτοντας του ανερυθριάστως το στίγμα του περιθωριακού και του ακραίου, διότι, διασαλεύει την αυθεντία της δεσπόζουσας αντιλήψεως των ισχυρών, οι οποίο οποσούν ταυτίζονται ευθέως με το μεγάλο κεφάλαιο.
Η διαπλοκή των πάσης φύσεως ισχυρών κατονομαζομένων διευθυντηρίων, σχετίζονται αμέσως και σαφώς με το κεφάλαιο το οποίο ανυπερθέτως κινεί τα νήματα και επιβάλλει οιονεί ξύλοις και ροπάλοις τους ιδικούς του κανόνες, αδιαφορώντας δια το κοινό καλό αλλά και δια το ηθικό ή ορθό του εγχειρήματος.
Ως εκ τούτου λοιπόν ομιλούμε ευθέως, δια μία ιδιότυπη μορφή σιδηράς δικτατοτορίας όπου η πασίδηλος μειοψηφία, επιβάλλει ανενδοιάστως ευθέως και απεριφράστως τις απόψεις τις επιβάλλοντας εις την ουσία, υπό την δαρή της εξουσίας, ανεξαρτήτως εάν τούτου το συμμερίζεται η κοινωνία ή όχι.
Η εξουσία του κεφαλαίου και των πολυποίκιλων τάσεων, συνιστούν αρκούντος ικανοποιητικές παράμετροι και συνθήκες ίνα επιτύχουν δεόντως, την ποδηγέτηση της κοινής γνώμης προς την κατεύθυνση να αποδεχθούν τις ιδικές του απόψεις, τον εξωραισμό αυτών (των απόψεων) και την απνευστί αναγόρευση των απόψεων αυτών ως δογματικώς και αξιωματικώς θέσφατο, μη δεκτικό αμφισβητήσεως, ο αντιρρησίας εξοστρακίζεται και διασύρεται ο αιρετικός και επικίνδυνος δια το κοινωνικό σύνολο.
Η αυθεντία λοιπόν της ισχύος και της εξουσίας συνιστά την σύγχρονη έκφανση του αρτιφανούς ολοκληρωτισμού, όπου οι νεωστί δικτάτορες, ενασμενίζονται και εναβρύνονται επί εξουσία, ως οι σύγχρονοι διαμορφωτές, φιελελεύθεροι της κοινωνίας, η οποία επιβάλλεται αναντιρρήτως και αδιαμαρτυρήτως, να αποδεχθεί, ως ένδειξη και τεκμήριο προοδευτισμό, το κίβδηλο αξιακό σύστημα, του απροισδιόριστου αυτού εσμού των ισχυρών.
Επί την ως άνω βάση, ερείδεται η αποδομητική και αντικρουόμενη, κατά το προσφυώς λεγόμενον woke κουλτούρα, ήτις, καλπάζει και άγει τις κοινωνίες προς την ηθική σήψη, την καταρράκωση των θεμελιωδών αρχών και αξιών τους, οι οποίες (κοινωνίες), κλειδωνίζονται εκ βάθρων από τις, καθολοκληρίαν, αντεπιστημονικές, ανεδαφικές και ανερμάτιστες θεωρίες, οι οποίες εκμηδενίζουν πάσα μορφή παραδοσιακής και επιστημονικής αρχής και αξίας, πλήττοντας, ούτως και εν ευρεία εκτάσει, τον κατά φύση ορισμό των φύλων, αμαυρώνοντας εν ταυτώ και τον ανθρώπινο πρόσωπο, ως δημιούργημα, κατ’ εικόνα με απώτερο σκοπό την καθ’ ομοίωσιν με τον Θεό- τον πρωτουργό, πλάστη και ποιητή των όλων.
Φρονώ, ότι το ψαθυρό και εύθρυπτο αυτό υπόβαθρο της βδελυρής αυτής ισοποεδωτικής θεωρίας περιάγει νομοτελειακά την κοινωνία εις μία μορφή πολυοργανικής ανεπάρκειας και εις πλήρη σύγχυση, διότι οικοδομεί μία κοινωνία, αμιγώς προς την απόλαυση του εφήμερου και του στιλπνού καταναλωτισμού.
Δια μέσου της αποπνευματικοποιήσεως και της άτοπης και άλογης εξομοιωτικής αυτής λογικής, επιχειρείται εκ του μη όντως να δημιουργηθεί μία νοσηρά κοινωνική παρά φύσιν Νέα Τάξη πραγμάτων, ενάντια εις τα διαχρονικά θέσμια και θέμεθλα εκ της γενέσεως του Κόσμου και εντεύθεν.
Η απόπειρα παγιώσεως του εξ ορισμού αντεστραμμένου τούτου κόσμου, συνιστά την απαρχή του σκοταδισμού, τον όζοντα ενταφιασμό οιασδήποτε πολιτσιμικής αναγγενήσεως και εν γένει ερμηνείας και θεώρησης του κόσμου, με αποτέλεσμα να ομιλούμε για την εποχή του απόλυτου μηδενισμού και της συσσωρευμένης μελαγχολίας.
Εν κατακλείδι, η επώδυνη αυτή μάστιγα της πολιτικής ορθότητας, όπου ο αντιρρησίας διώκεται παντοιοτρόπως ενώ, ο διαπρύσιος θιασώτης των ως άνω ιδεολογημάτων, επιβραβεύεται ανεξαρτήτως εάν η εμφύτευση του καινοφανούς τούτου πολιτισμού, προσβάλλει την εικόνα του ανθρώπινου προσώπου, το οποίο αυτουποτιμάται διότι αυτοπροσδιορίζεται αμιγώς με κριτήριο τον πανηδονισμό και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Ο σφετερισμός των σεξουαλικών ιδιοτήτων και η δημιουργία μία οριζόντας ισοπεδωτικής νοοτροπίας θα σημάνει συν τω χρόνω προιόντι, το πέρας της εξέλιξης, το πέρας της χαράς και της ευτυχία του ανθρώπινου προσώπου, το οποίο, όντας κοινωνικά ανάπηρο, διανοητικά λοβοτομημένο, και εγκιβωτισμένο εις τον «φετιχισμό» των σεξουαλικών ηδονών, θα αδυνατεί να συνυπάρξει αρμονικά εν τω πλαισίω της κοινωνίας ή να αναπτυχθεί πολυπτύχως, να παράγει πολιτισμό.
Συνελόντι ειπείν, ίσως ζούμε εις τις παρυφές καταιγισμού εξελίξεων και εις το ακροσφαλές μεταίχμιο ακατάληπτων πνευματικών αποκαλύψεων, ως εκ τούτου λοιπόν κατά λογική ακολουθία, η εν θέματι προιούσα κατάπτωση να σημαίνει, κατ’ ανάγκη, την μη αναστρέψιμη πτώση μας άχρι τέλους.
