Το Ελληνικό έθνος δεν απελευθερώθηκε ποτέ εκ της Τουρκοκρατίας

Είναι πρόδηλο ότι ζώμεν, εκώντες άκοντες εις ιδιαίτατα δυσχερείς εποχές, ένθα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα διακυβεύονται υπερμέτρως, υπό την ανοχή ή έμμεση αυτουργία των κρατούντων, γεγονός το οποίο αναποδράστως μας αγάγει, να ιχνηλατήσουμε τα γενεσιουργά αίτια καθότι, το Ελλαδικό Κράτος  εναντιούται σφόδρα, κατά αφενός του έθνους και εξετέρου του λαού, αντιμετωπίζοντάς το πρώτο, ως πρόσκομμα ως προς την επικράτηση του Κρατισμού και εξ ετέρου το δεύτερο, υπολαμβάνοντας τον (εννοείται του λαού), ως αμιγώς μία συσσωματωμένη και πνευματικά ευνουχισμένη μάζα, άνευ αυτοδύναμης ισχύος.

Η ως άνω κατάσταση εάν τις, αναδράμει , εις το παρελθόν επισκοπώντας την σύγχρονη ιστορία, θα διαγνώσει μετά βεβαιότητος, ότι τούτο συνέβαινε ανέκαθεν, εκ του παρελθόντος, δηλονότι η ύπαρξη μίας σοβούσας αντιμαχίας του  έθνους να ηδυνηθεί να συνυπάρξει αρμονικά με το Κράτος, διασώζοντας την ακεραιότητα της ταυτότητας του δημιουργούσε, αείποτε,μία οιονεί αντιπαλότητα, λόγω της διαρκούς απόπειρας του Κράτους να τιθασεύσει κάθε κυρίαρχη νοηματοδότηση του έθνους κατά παρέκκλιση από τα πρότυπα των επίσακτων, μεταφυτευμένων θεσμών της Δύσεως προς ημάς.

Η νοοτροπία δηλαδή αυτή, του υποδώριου και υποτείνοντος ανταγωνισμού, δημιούργησε ένα Κράτος ερμαφρόδιτο, έντονα ανθελληνικό, το οποίο μισεί τον εαυτό του και αισχύνεται δήθεν δια την παράδοση και τον πολιτισμό του.

Ως εκ τούτου, η Ελλάς, εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτος, κηδεμονεύεται συμπεριφερόμενο ως προτεκτοράτο των Μεγάλων Δυνάμεων των δήθεν συμμάχων μας, των κατ’ ευφημισμόν  προστάτιδων δυνάμεών μας, οι οποίες ανέκαθεν δια να μας συνδράμουν στάθμιζαν προεχόντως και κυρίως, τον πολλαπλάσιο δι’ ημών, εθνικό τους ή κατ’ ακολουθίαν διπλωματικό τους όφελος.

Τούτων λοιπόν δοθέντων, η Ελλάς απετέλεσα ένα «χώρο» δια τις Μεγάλες δυνάμεις, η οποία επιτρόπευε την εύρυθμη λειτουργία του Κράτους, υπονομεύοντας καθολοκληρίαν οιαδήποτε αυτόνομη προσπάθεια σφυρηλατήσεως της Εθνικής ταυτότητας, την διάσωση την πολιτισμικής συνισταμένης, εκ της Αρχαίας Ελλάδας, εις την καθ’ ημάς Ανατολή και μετά ταύτα, διαρκούσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έως την εθνική απελευθέρωση.

Η κατάσταση αυτή, ήδη περιγράφεται υπό συγχρόνων επιστημόνων, ανέκαθεν, αλλά και από σπουδαίους πολιτικούς άνδρες όπως ο Ίων Δραγούμης, ούτως, κατά το μάλλον ή ήττον, ερμηνεύεται η κακοδαιμονία και η αντιφατική κατάσταση η οποία υφίσταται εις τους κόλπους του Ελλαδικού Κράτους, όπου φαίνεται ότι υφίσταται ένας εγκατεστημένος μηχανισμός, ο οποίος βάλλει διαχρονικά κατά του Ελληνισμού, υποσκάπτοντας τα θεμέλια οιασδήποτε προσπάθειας και εγχειρήματος μίας ενιαίας και συγκροτημένα διαρθρωμένης πορείας προς την εξέλιξη και διασφάλιση της πορείας του έθνους εν τω πλαισίω μίας ισχυράς αυτοδύναμης χώρας.

Η ως άνω παθογένεια αντικατοπτρίζεται εις τους εθνικούς διχασμούς, από την αρχή του αιώνα, έως τον πρόσφατο παρελθόν του εμφυλίου διαρκούντος του ψυχρού πολέμου, αλλά και την επιρροή των κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι δημιουργούν ανθελληνικό πεδίο προς την Ελλάδα δίκην επικρατήσεως της προωτοκαθεδρίας της ιδεολογικής καθαρότητας, εξ ού και βλέπουμε την Αριστερά να μισεί τον Ελληνισμό δίδοντας αμιγώς προτεραιότητα προς τον υπεροχή του Κομμουνισμού (γνωστές δε οι θέσεις του δια την Μακεδονία, επί Τίτο, διαρκούντος του εμφυλίου, δια την Μικρασιατική καταστροφή καθώς και δια τον αμυντικό πόλεμο του 1940 του Ιωάννου Μεταξά).

Ως εκ τούτου, η Ελλάς υπό μία έννοια ουδέποτε απελευθερώθηκε, καθότι παρασκηνιακά ορισμένοι τρίτοι κινούν τα νήματα δρώντες ευθέως ως ιθύνοντες νόες οι οποίοι επιβουλεύονται την ελευθερία του έθνους και την εξελικτική πορεία του Ελλαδικού Κράτους, διότι αυτοί οι «άλλοι» ελέγχουν την κρατική θεσμική ελίτ, η οποία ως είρηται ανωτέρω, κηδομονεύει το έθνος, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνον τα ιδικά της συμφέροντας, ασκώντας εν ταυτώ, μια μορφή διαχειρίσεως ως προς την τιθάσευση των μαζών άνευ ετέρου τινός.

Τηρουμένων των αναλογιών ούτως ερμηνεύεται και η έλλειψη αυτοδύναμων θεσμών, ή  ύπαρξη ουσιαστικά ανεξάρτητης δικαιοσύνης, υποκείμενη προς τον ασφυκτικό έλεγχο του υπερεθνικού καθεστώτος εξουσίας, (ίδετε Σ.Τ.Ε περί του μνημονίου, Σ.Τ.Ε περί της συμφωνίας των Πρεσπών, ολομέλεια του Αρείου Πάγου, σχετικώς με το μείζον και ακανθώδες ζήτημα των πλειστηριασμών).

Συνελόντι ειπείν, επιβάλλεται υποτυπωδώς να αναλύσουμε εν μέρει το παρελθόν δια να αντιληφθούμε με ενάργεια τι τέξεται η επιούσα ως προς το πολιτικό και κοινωνικό μας γίγνεσθαι.

*Ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω