Το φίδι στον κόρφο του ΝΑΤΟ, ο κακός δαίμονας του Ελληνισμού

Από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν και εντεύθεν — 15η Ιουλίου 2016 — η Τουρκία (σύμμαχος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ απ’ το 1952) άλλαξε εμφανώς πίστα στη στρατηγική προώθησης της αναθεωρητικής πολιτικής της σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο οι προκλήσεις και οι απειλές της.

Προκλήσεις και απειλές σε βάρος της κυριαρχίας και  της εδαφικής ακεραιότητας αμφότερων των χωρών-εκπροσώπων του Ελληνισμού στη Μεσόγειο, οι οποίες βιώνουν επί δεκαετίες την κλιμάκωση της κρίσης με την Τουρκία ανάλογα με το κατά πόσο οι στρατηγικές εξελίξεις δημιουργούν παράθυρα ευκαιρίας γι’ αυτήν.

Ανάλογα με το κατά πόσο είναι… επιρρεπείς σε κατευναστικές και υποχωρητικές στάσεις έναντι των αναθεωρητικών αξιώσεών της, δεδομένης της φιλειρηνικής φιλοσοφίας τους που εδράζεται στις πρόνοιες των Διεθνών Συνθηκών και του Δικαίου της Θάλασσας για τη Θράκη το Αιγαίο και την Μεγαλόνησο.

Πρόνοιες που στηρίζουν το status quo των συνόρων Ελλάδας και Κύπρου, την αλλαγή των οποίων αξιώνει αδίστακτα η Τουρκία επωφελούμενη καταστάσεων που την ευνοούν, όπως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ”σήμερα” (η οποία αποτελεί γι’ αυτήν οδηγό εφαρμογής της αναθεωρητικής πολιτική της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο) και ”χθες” (1974) το πραξικόπημα και η ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο από τη Χούντα του Ιωαννίδη.

Ανατροπή που έδωσε το δικαίωμα στον Αττίλα για εισβολή και εδραίωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στο βόρειο, κατεχόμενο τμήμα της, όπου η Τουρκία — 48 χρόνια μετά — εξακολουθεί να διατηρεί παράνομα ισχυρό στρατιωτικό σώμα, να εποικίζει τα Κατεχόμενα και να χτίζει την μια βάση μετά την άλλη υπό το απαθές βλέμμα του ΝΑΤΟ (για να μην πω προστατευτικό λόγω Στόλτενμπεργκ) και το αμήχανο των κοινών μας συμμάχων σ’ αυτό.

Το αμήχανο της… ”ουδετερότητας” ανάμεσα στην Τουρκία απ’ τη μια και την Ελλάδα με την Κύπρο από την άλλη. Μόνο που η… ”ουδετερότητα” του ΝΑΤΟ και των ”Μεγάλων”, η στάση ίσων αποστάσεων που ισχυρίζονται πως κρατούν ως μέλη κοινής συμμαχίας, ισοδυναμεί με ενθάρρυνση προς τον θύτη και καταπιεστή-Τουρκία  κι όχι με αλληλεγγύη στην ευρισκόμενη μονίμως υπό την απειλή του casus belli Ελλάδα και τη διηρημένη απ’ τον Τούρκο κατακτητή Κύπρο.

Την Κύπρο για την οποία είχε πει κάποτε ο μέντορας του Ταγίπ Ερντογάν Νταβούτογλου ότι είναι τόσο μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας για την Τουρκία, που θα επιδίωκε τον έλεγχό της ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος στο νησί…

Πέραν αυτού, για να ξαναγυρίσω στην πολτιοπιλατική στάση των συμμάχων,  πολύ φοβάμαι ότι τις κλιμακούμενες λεκτικές και επί του πεδίου κινήσεις αναθεωρητισμού της Τουρκίας τις εξετάζει το ΝΑΤΟ (για λόγους αδιαφορίας ή άγνοιας της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων) με βραχυπρόθεσμους όρους και με αφορμή τις δηλώσεις και ενέργειες της ηγεσίας της οι οποίες προσαρμόζονται στις εκάστοτε συγκυρίες.

Δεν τις εξετάζει, δηλαδή, ως συνέχεια της ιστορικής της πορείας και της εξελικτικής της εικόνας που επιβεβαιώνει ότι είναι μια κλιμακούμενη απειλή για την περιοχή μας. Απειλή με αφετηρία τις μεταψυχροπολεμικές επιλογές της (από Δεκέμβριο 1991 και εντεύθεν), οι οποίες είχαν ως στόχο την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακό ηγεμονικό κράτος της Ανατολικής Μεσογείου.

Αν η ΒΑ Συμμαχία εξέταζε ουσιαστικά και όχι επιδερμικά την τουρκική τακτική και στρατηγική απέναντι στον προμαχώνα του Ελληνισμού (Ελλάδα) στο διάβα του χρόνου, θα ανακάλυπτε ότι η Τουρκία παίζει διαχρονικά (1453-1897-1922-1955-1974) τον ίδιο απεχθή ρόλο. Τον ρόλο του θύτη με θύμα τον Ελληνισμό, ο οποίος δέχτηκε βαρύτατο χτύπημα το ’74 με τον διαμελισμό της Κύπρου και μεγάλη ταπείνωση, ντροπή και καταισχύνη το 1996 με την απώλεια τμήματος ελληνικής κυριαρχίας (Ίμια) για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Θα ανακάλυπτε, επίσης, το απύθμενο βάθος και θράσος της προπαγάνδας και ψευδολογίας του από 20ετίας ηγέτη της Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έφτασε να διατείνεται ότι η τουρκική μειονότητα στη Θράκη καταπιέζεται, τη στιγμή που αυτή αυξάνεται και πληθύνεται (σε πλήρη αντίθεση με τις ελληνικές μειονότητες υπό τουρκική κυριαρχία).

Έφτασε να διατείνεται (σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα που προβλήθηκε σε συνέδριο, με αφορμή το μεταναστευτικό) ότι οι ελληνικές αρχές ασφαλείας διώκουν και κακοποιούν (ληστεύουν, ξυλοκοπούν και δολοφονούν) πρόσφυγες, όταν η χώρα μας έχει επιδείξει — κατά την τελευταία δεκαετία κυρίως — απτά δείγματα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών ”φυτεύοντας” ανά την Ελλάδα Δομές Φιλοξενίας , οι οποίες διαμορφώνουν συχνά δυσμενείς συνθήκες για τη ζωή των γηγενών πολιτών της.

Ωστόσο χειρότερες απ’ τα χοληφόρα βέλη που εκπέμπει καθημερινά σε βάρος μας ο Τούρκος Πρόεδρος είτε για να μας σπιλώσει ηθικά είτε για αναμοχλεύσει οδυνηρές μνήμες της Μικρασιατικής Καταστροφής των προγόνων μας, είναι οι αναθεωρητικές, αυθαίρετες, ανιστόρητες  και ψευδείς ερμηνείες του που έχουν στόχο την αποσταθεροποίηση της Θράκης (αίτημα για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας) και την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί των νησιών του ΒΑ και Ανατολικού Αιγαίου.

Με δεδομένα αυτά, θα έπρεπε ήδη το ΝΑΤΟ να είχε σημάνει συναγερμό για το φίδι που τρέφει στον κόρφο του. Για το φίδι που ασκεί διπολική εξωτερική πολιτική αποκομμένη από την πραγματικότητα και εχθρική προς τα συμφέροντα της Συμμαχίας. Πολιτική στηριγμένη στις μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις του Ταγίπ Ερντογάν, εναρμονισμένη με το νεο-Οθωμανικό μεγαλείο των μεγαλοϊδεατικών ονειρώξεών του για επικράτηση του παντουρκισμού και ισλαμοφασισμού στον κόσμο….

Ναι, το ΝΑΤΟ θα έπρεπε ήδη να έχει σημάνει συναγερμό για το φίδι στον κόρφο του, που είναι ο κακός δαίμονας του Ελληνισμού. Το φίδι που, έχοντας ξεπεράσει κάθε όριο παρανομίας με τις καθημερινές παραβιάσεις των ΕΧΥ και υπερπτήσεις πάνω απ’ τα ελληνικά νησιά, διεκδικεί επίσημα και δημόσια από σύμμαχη χώρα του ΝΑΤΟ (την Ελλάδα) 152 από αυτά που ανήκουν στην εδαφική κυριαρχία της.

Διεκδικεί νησιά, νησίδες και βραχονησίδες της χώρας μας, αν και είναι καταχωρημένα στο σύνολό τους ως ελληνικά απ’ τον περασμένο αιώνα με τη βούλα Διεθνών Συνθηκών (Λωζάνης, 1923-Παρισίων, 1947) και Συμβάσεων (Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας [UNCLOS],  Montego Bay -Τζαμάικα, 1982).

Και επειδή είναι θρασύτατο και πολύ επικίνδυνο το φίδι-Τουρκία, δεν αρκείται στη διεκδίκηση των ελληνικών κεκτημένων και προβαίνει με βήμα ταχύ σε πράξεις επίσπευσης των τετελεσμένων  βάφοντας παραπλανητικά κόκκινα τα ελληνικά νησιά, τα μικρονήσια και τα βραχονήσια μας στους χάρτες της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της και ”γκρίζες” τις… ”θολά οριοθετημένες” θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου.

Περιοχές που κάναμε το λάθος να αφήσουμε εκτεθειμένες στις ορέξεις της Τουρκίας με την υπογραφείσα το ’20 ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ δυστυχώς. Κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παραμένει ”αδιάθετη” [άρα μη προστατευμένη απ’ την ελληνική επήρεια] η θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού, όπου ανήκουν ένα μέρος της Ρόδου και το σύμπλεγμα της Μεγίστης με τον ”γας ομφαλό” των ενεργειακών κοιτασμάτων μας, το Καστελόριζο.

Έτσι η Τουρκία — πατώντας στα δικά μας λάθη, τις αβελτηρίες και τις παραλείψεις μας — έφτασε σήμερα (και με τις πλάτες του  Στόλτενμπεργκ πολύ πιθανόν) στην απόφαση (κατά την εφημ. Sabah) να επισημοποιήσει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της χώρας μας με επίσημη κατάθεση από βήματος της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ για την Ειρήνη (Μαδρίτη 26-28 Ιουνίου) του αιτήματός της για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του ΒΑ και Ανατολικού Αιγαίου, τα οποία συμπεριλαμβάνονται μέσα στα 152 που έχει ”γκριζάρει” απ’ το ’17 και τα έχει ”βαφτίσει” στους χάρτες της με τουρκικά ονόματα ως δικά της .

Η παρανοϊκότητα του Ταγίπ Ερντογάν είναι άδηλη και ατελεύτητη, χωρίς άλλο. Γι’ αυτό δεν θα με ξάφνιαζε διόλου, αν μάθαινα ότι  — παράλληλα με το θέμα των ελληνικών νησιών —  έθεσε και πρόβλημα Θράκης (αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας), για να ζευγαρώσει τις επιδιώξεις του.

Λέω να ζευγαρώσει, γιατί τα του Κυπριακού αποτελούν ακόμη δυσεπίλυτο ”γρίφο” και ”το μέλλον άδηλον εστί περί αυτού”, όπως θα έλεγαν κατ’ ευφημισμόν οι πρόγονοί μας, για να αποφύγουν να αγγίξουν τη δυσοίωνη προοπτική της θανατερής πληγής του Ελληνισμού.

   Μιας ανοικτής πληγής που κακοφορμίζει εδώ και 48 χρόνια (με ευθύνη των διεθνών θεσμών νομιμότητας [ΟΗΕ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε]  στους οποίους συμμετέχουν Ελλάδα και Κύπρος) υπό το βάρος της παρουσίας του τουρκικού στρατού κατοχής στο 37% του νησιού και των θλιβερών αποδείξεων εκτέλεσης των ”αγνοουμένων” Κυπρίων στρατιωτών απ’ τους εισβολείς του Αττίλα 1&2…