Το να πούμε ή να γράψουμε ότι για ένα ακόμη καλοκαίρι κάηκε η Ελλάδα, κοντεύει να γίνει μια κοινοτυπία. Βέβαια, οι φετινές φωτιές είχαν τις ιδιαιτερότητές τους.
Τα πολλά μέτωπα, ο αριθμός των ημερών που κράτησαν αυτές οι φωτιές, τα γεωγραφικά σημεία που ξέσπασαν και οι “παράπλευρες ” απώλειες σε στρατιωτικές βάσεις και τον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας, έδωσαν μια καινούργια διάσταση στο έγκλημα των εμπρηστών.
Εμπρηστών, γιατί ακόμα μέχρι λίγες ημέρες πριν ,τα γκαζάκια και τα στουπιά που βρίσκονταν στα δάση, ονομαζόταν κλιματική αλλαγή. Επίσης και για πρώτη φορά σε αυτό τον βαθμό, το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης μπήκε στην κουβέντα των εμπρησμών.
Χρειάστηκε να βρεθούν καμένοι βέβαια κάποιοι από αυτούς αλλά το ίδιο κάηκαν και χιλιάδες στρέμματα, εκατοντάδες σπίτια και περιουσίες και μαζί τους τέθηκε και το ζήτημα της Εθνικής Άμυνας και Ασφάλειας.
Ξεφύγαμε όμως, γιατί στα πλαίσια του κειμένου αυτού θέλουμε να αναδείξουμε μια άλλη διάσταση των πυρκαγιών.
Αυτή της ολικής ή μερικής καταστροφής εκατοντάδων σπιτιών από τις φωτιές, ιδιοκτησιών που τον Σεπτέμβριο κινδυνεύουν να βγουν στο σφυρί από τις εισπρακτικές των funds και των τραπεζών.
Γιατί δυστυχώς, αυτή η κυβέρνηση, εκτός από… επιτελική είναι και φιλελεύθερη οπότε, μαζί με τις σχετικές αποφάσεις της Δικαστικής εξουσίας, έχει φροντίσει να ανοίξει τον δρόμο για χιλιάδες κατασχέσεις περιουσιών. Αυτές τον Αύγουστο διακόπηκαν, για να αναλάβουν μάλλον, το έργο της καταστροφής από τις εισπρακτικές, οι εμπρηστές.
Στη περιοχή του Μενιδίου ειδικά αλλά και στους οικισμούς που σάρωσε η φωτιά στον Έβρο, είναι πολλά τα σπίτια που κάηκαν ή έπαθαν ζημιές και η ιδιοκτησία τους ανήκει στα λεγόμενα ” ποντιακά δάνεια “.
Δάνεια που να θυμίσουμε πως δόθηκαν με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου και τώρα το ίδιο το Δημόσιο τα ζητάει πίσω με πανωτόκια. Μαζι με αυτά και πολλές άλλες είναι οι ιδιοκτησίες που εμπίπτουν στα κόκκινα δάνεια και κινδυνεύουν από πλειστηριασμό .
Τι θα γίνει λοιπόν με αυτά; θα δώσει το επιτελικό κράτος απλά μια παράταση σε αυτούς τους πλειστηριασμούς για τα πυρόπληκτα ή μήπως απλά θα αυξήσει τον αριθμό των δόσεων οφειλής, οδηγώντας σε περισσότερα πανωτόκια;
Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι ρητορικό σε ένα κράτος που θα είχε έστω και ίχνος κοινωνικής πολιτικής. Με αυτό όμως της φιλελεύθερης εξαθλίωσης που υπακούει στην ψυχρή λογική των αγορών και εξυπηρετεί τα συμφέροντα κουμπάρων και Πάτσηδων, δυστυχώς, το ερώτημα είναι πραγματικό.
Εκατοντάδες οικογένειες μετρούν πληγές από την καταστροφή και θα έχουν σε λίγες ημέρες να περιμένουν τα ραβασάκια των Δικαστικών Επιμελητών από τα funds και τις τράπεζες.
